Η *αβελτηρία των ανόητων άσπονδων συμμάχων μας, έναντι της Ελληνικής Κύπρου και οι εθνικές προσφορές των τιμηθέντων με Νόμπελ Ελλήνων ποιητών Σεφέρη και Ελύτη.

Η *αβελτηρία των ανόητων άσπονδων συμμάχων μας, έναντι της Ελληνικής Κύπρου και οι εθνικές προσφορές των τιμηθέντων με Νόμπελ Ελλήνων ποιητών Σεφέρη και Ελύτη.

 

Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.
 

*αβελτηρία < αρχαία ελληνική ἀβελτερία < ἀβέλτερος < στερητικό α- + βέλτερος (αρχαία ελληνική βελτίων), αυτός που δεν μπορεί να βελτιωθεί

αβελτηρία και αβελτερία θηλυκό, η αμυαλιά, η ανοησία, η μωρία, η οκνηρία σκέψεως, η απειροκαλία, η ατασθαλία.

 

Η ολέθρια πορεία της Κύπρου και η πλήρης εγκατάλειψη της ανά τους αιώνες όχι μόνο από τους δήθεν συμμάχους μας, αλλά και από την μητέρα πατρίδα.

 

Εν συντομία η ιστορία της Κύπρου ξεκινά από τη λίθινη εποχή, όταν το νησί κατοικείται από ανθρώπους οι οποίοι ήρθαν από τις ακτές της Μικράς Ασίας. Την εποχή του Χαλκού η Κύπρος γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη εξαιτίας της παραγωγής χαλκού από τα ορυχεία της. Κατά την ίδια περίοδο, πέρα από τους λεγόμενους Ετεοκύπριους, τους αυτόχθονες δηλαδή κατοίκους της Αμαθούντας, εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο οι πρώτοι Έλληνες (σε όλο το νησί) καθώς και οι Φοίνικες (στο Κίτιον). Οι τελευταίοι εγκατέλειψαν το νησί κατά τα Ελληνιστικά χρόνια. Κατακτήθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. από τους Ασσύριους, για να ακολουθήσουν οι Αιγύπτιοι και αργότερα οι Πέρσες. Μετά την απελευθέρωσή της από τον Μέγα Αλέξανδρο, ακολούθησε η Ελληνιστική περίοδος, όπου η Κύπρος εξελληνίστηκε πλήρως.

 

Κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο η Κύπρος εκχριστιανίστηκε. Με τον διαχωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η Κύπρος έγινε μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Σε όλη αυτή την περίοδο, που κράτησε σχεδόν χίλια χρόνια, δέχτηκε επιδρομές από Σαρακηνούς. Ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος κατέκτησε την Κύπρο το 1191 και τη μεταβίβασε σε ξένους βασιλιάδες, τους Ναΐτες, αργότερα στους Λουζινιανούς που την πούλησαν αργότερα στους Ενετούς. Η περίοδος αυτή ήταν δυσβάστακτη για τον λαό της Κύπρου.

 

Τo 1570 οι Οθωμανοί κατόρθωσαν να κατακτήσουν την Κύπρο προκαλώντας αρκετές σφαγές. Στα τέλη του 19ου αιώνα μεταβίβασαν την Κύπρο στη Βρετανική Αυτοκρατορία και στα μέσα του 20ου, η Κύπρος ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο Κράτος. Η νέα περίοδος όμως δεν ήταν χωρίς προβλήματα, αφού οι διακοινοτικές ταραχές ανάμεσα σε Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους κορυφώθηκαν το 1974 με το πραξικόπημα και την τούρκικη εισβολή. Έκτοτε, μετά από μισό αιώνα οι άκαρπες συνομιλίες για επίλυση τοy Κυπριακού συνεχίζονται ……. (W.P.) με τους βαρβάρους κατακτητές οι οποίοι παρά τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, ΕΕ Διεθνούς δικαστηρίου κλπ να συνεχίζουν απτόητοι, αφού κανείς δεν τους εμποδίζει να διεκδικούν να κατέχουν και να απειλούν ότι η Κύπρος τους ανήκει, ….. ως εάν την κληρονόμησαν από τους Οθωμανούς πατέρες τους …..

 

Και οι δόλιοι σύμμαχοι μας, ως συνένοχοι και συναυτουργοί τι κάνουν; Σε ρόλο των τριών πιθήκων δεν βλέπουν, δεν ακούνε, δεν μιλούν ή και αν μιλούν λένε κούφια λόγια 50 χρόνων, χωρίς κανένα απολύτως αποτέλεσμα … και η μισή σχεδόν Κύπρος σκλαβωμένη από τους βαρβάρους τουρκομογγόλους….

 

*Οι τρεις πίθηκοι -ο ένας έχει τα χέρια στα μάτια, ο δεύτερος... στα αφτιά και ο τρίτος στο στόμα- έχουν ιαπωνική προέλευση. Μια διάσημη αναπαράστασή τους, χαραγμένη σε ξύλο, βρίσκουμε στο ναό του Nίκο, του 17ου αιώνα, εκατό χιλιόμετρα βόρεια του Τόκιο. 

 

Τα γιαπωνέζικα ονόματά τους είναι Μισάρου, Κικασάρου και Ιουασάρου και σημαίνουν αντίστοιχα "Δε βλέπω, δεν ακούω, δε μιλάω". Η κατάληξη -ζάρου εκφράζει την άρνηση και προφέρεται -σάρου, "πίθηκος". Έτσι δημιουργείται ένα λογοπαίγνιο που δεν επιδέχεται μετάφραση.

 

Αυτός ο ανυπότακτος λαός, που ζει επί 34 αιώνες εκεί στην άκρη της Μεσογείου, μόνος και έρημος αγωνίζεται μέχρι σήμερα με πείσμα, για να επιβιώσει, αλλά κυρίως για να είναι Ελληνικός και Ορθόδοξος. Πολλοί κατακτητές πέρασαν από πάνω του, όμως αυτοί έφυγαν και οι Έλληνες Κύπριοι παρέμειναν στα πάτρια εδάφη τους τηρώντας τα Ελληνοχριστιανικά του ήθη και έθιμα …..

 

Και οι Εθνικές προσφορές των μεγάλων Ελλήνων Σεφέρη και Ελύτη προς την αγαπημένη τους πολύπαθη Κύπρο ….

 

Όταν το 1957, 15 Ιουνίου ο Γ. Σεφέρης τοποθετείται Πρέσβης στο Λονδίνο, το Foreign Office σχολιάζει: «Η αλλαγή πρέσβη δεν δύναται να μας είναι ευάρεστη!» Και ακολουθεί η ιταμή δήλωση του μόνιμου υφυπουργού της Αγγλικής κυβέρνησης Sir Frederick Hoyer Milar «Ο κος Σεφεριάδης (το πραγματικό επίθετο το Σεφέρη) θα είναι μάλλον ενοχλητικός…»

 

Ο προφητικός Γεώργιος Σεφέρης, τον Δεκέμβριο του 1958, όταν του γνωστοποιήθηκε, ότι ο Ζορλού, εν γνώσει και των Άγγλων, αλλά και της Ελληνικής κυβέρνησης έβαλε στο τραπέζι των συνομιλιών σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού, που ευνοούσε την Τουρκία, διαμήνυσε οργισμένος, ο Έλληνας, αντιζυριχικός, ενωτικός και φιλοκύπριος Σεφέρης στον προϊστάμενο του Ευάγγελο Αβέρωφ με κοινοποίηση στον Πρωθυπουργό Καραμανλή:

«Με αυτά που κάνετε θα φέρεται τους Τούρκους στη Κύπρο!» 

 

Μικρό απόσπασμα. 

Λακωνική φράση με αυτονόητο συμπέρασμα… Μια από τις πολλές επισκέψεις του φιλοκύπριου Νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη στη αδελφή Κύπρο ήταν το 1953… Έγραψε τότε ένα καταπληκτικό ποιητικό κείμενο, που μεταφορικά απευθυνόταν στος Άγγλους κατακτητές….. (Πως να τον ήθελαν οι άσπονδοι φίλοι Άγγλοι;) 

 

Η γης ( Κύπρος) δεν έχει κρικέλια,/ για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν….

 

Η γης δεν έχει κρικέλια για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι. Και τούτα τα κορμιά πλασμένα από ένα χώμα που δεν ξέρουν, έχουν ψυχές. Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν, δε θα μπορέσουν, μόνο θα τις ξεκάμουν αν ξεγίνουνται οι ψυχές. Δεν αργεί να καρπίσει τ’ αστάχυ, δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι, δε χρειάζεται μακρύ καιρό το κακό για να σηκώσει το κεφάλι, κι ο άρρωστος νους που αδειάζει δε χρειάζεται μακρύ καιρό για να γεμίσει με την τρέλα, νῆσός τις ἔστι …ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟΣ ». 

 

Ποτέ δεν έλειψαν οι αναφορές του, για την αγαπημένη του Κύπρο στην ποίησή του. Το 1955 δημοσιεύθηκε η συλλογή του «Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν» με την αφιέρωση «Στον κόσμο της Κύπρου – Μνήμη και Αγάπη». Στη συλλογή αυτή ανήκει και το περίφημο ποίημα του Ελένη. Ξεχωριστή θέση στην ποίησή του έχει και το ποίημα «Σαλαμίνα της Κύπρος» που έγραψε τον Νοέμβριο του 1953:

 

…Σαλαμῖνα τε

τᾶς νῦν ματρόπολις τῶν δ’

αἰτία στεναγμῶν.

 

ΠΕΡΣΑΙ

Ελένη απόσπασμα.

 

Τεύκρος:… ες γην εναλίαν Κύπρον, ου μ΄ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίναν θέμενον της εκεί χάριν πάτρας….

(Search: Γεώργιος Σεφέρης, περί Κύπρου ποιήματα. ..Κύπρον ου με θέσπισε – Ελένη. Είναι συνταρακτικά.)

 

Έγραφε και λαλούσε για τους Κυπρίους Έλληνες: Η Κύπρος πλάτυνε το αίσθημα μου που είχα για την Ελλάδα… Κάποτε λέω ότι με πήρε ψυχοπαίδι της. …Τον έχω αγαπήσει αυτό τον τόπο. Ίσως γιατί βρίσκω εκεί πράγματα παλιά, που ζουν ακόμα, ενώ έχουν χαθεί στην άλλη Ελλάδα….. Ίσως γιατί αισθάνομαι πως αυτός ο λαός έχει ανάγκη από όλη μας την αγάπη και όλη μας την συμπαράσταση…. Ένας πιστός λαός πεισματάρικα και ήπια σταθερός…. Υπάρχουν σε μια γωνιά χιλιάδες ψυχές από την καλύτερη, την πιο ατόφια Ρωμιοσύνη που προσπαθούν να τις αποκόψουν από τις πραγματικές τους ρίζες…

 

Λόγια ανεπανάληπτης αλήθειας…, λόγια προφητικά για την Ελληνική Κύπρο…..

 

Του οφείλουμε ευγνωμοσύνη του Μεγάλου Σεφέρη, για ότι έγραψε και ότι έκανε για την Κύπρο. Ένας θερμός συμπαραστάτης και Έλληνας αδελφός πραγματικός, της πονεμένης μας αγαπημένης πατρίδας….

 

Ο Σεφέρης ποτέ δεν μιλούσε με διπλωματική γλώσσα, ή με διφορούμενα, ήταν ωμός και φιλαλήθης.

 

Το 1962 στις 20 Αυγούστου εγκαταλείπει, το Λονδίνο και τους Άγγλους αηδιασμένος, για την ΠΡΟΔΟΤΙΚΉ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΗ πολιτική τους, για τους οποίους αρκετά καυστικά και αληθινά είπε και έγραψε…. όπως παρομοίως και ο Ελύτης… «Ήρθαν ντυμένοι φίλοι αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, το παμπάλαιο χώμα πατώντας και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με την φτέρνα τους…..» «Ουκ εξάγουσι καρπόν οι ψευδείς λόγοι» «Θάρσει. Λέγων το αληθές ου σφαλεί ποτέ». Σοφοκλής.! «Αδύνατον τ αληθές λαθείν».

«Αει κρατιστον εστίν τα αληθή λέγειν εν παντί καιρώ».

Μένανδρος.

 

Ο αείμνηστος Γιώργος Σεφέρης γεννήθηκε στα Βουρλά – Σμύρνη στις 13 Μαρτίου 1900 και πέθανε στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971 στην Αθήνα. Ο πρώτος Έλληνας που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ, το 1963.

 

Σημειώνεται ότι ο Σεφέρης μετά την λήξη του ΒΠΠ παγκοσμίου πολέμου, στον οποίο συμμετείχε ανακινούσε προς τιμή του, συνεχώς το ζήτημα της Κύπρου για αυτοδιάθεση Ένωση. Το 1945 συνοδεύοντας τον αντιβασιλέα Δαμασκηνό στο Λονδίνο τον παρακινεί όπως τεθεί το θέμα της Κύπρου στην Αγγλική κυβέρνηση. Ο Δαμασκηνός φιλοκύπριος και αυτός σε αυστηρή γλώσσα μίλησε στους Άγγλους για την Κύπρο, οι οποίοι του υποσχέθηκαν ότι θα δουν θετικά το θέμα…, δηλαδή κατά την Αγγλοσαξωνική διπλωματική δίγλωσση πολιτική τους… στις καλένδες ή θετικά για τους ιδίους…

 

Μετά από αυτά όλα, αποκλείσθηκε από τις συζητήσεις Λονδίνου – Ζυρίχης κάτι που αποδέχθηκε και η Ελλάδα, ενώ αντίθετα ο Τούρκος πρέσβης στο Λονδίνο συμμετείχε ενεργά στις συνομιλίες. Ο Σεφέρης κατά την αναφορά των Άγγλων …ήταν πολύ Έλληνας, ήταν ολίγον βαρήκοος, πολύ ενωτικός… πολύ φιλοκύπριος και φιλόπατρης…. Ήταν φόβος και τρόμος ο Σεφέρης σε διπλωματικό επίπεδο. Οι γνώσεις του, το ανώτατο πνευματικό του επίπεδο, ο ποιητικός του και ρητορικός του λόγος, οι ωμές αλήθειες που έλεγε …επισκίαζαν τα πάντα και τους πάντες!

 

Είναι από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές μαζί με τον επίσης φιλοκύπριο Οδυσσέα Ελύτη, που και αυτός τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1979.

 

Ο Οδυσσέας Ελύτης ( 2 Νοεμβριίου 1911 – 18 Μαρτίου 1996), συχνότατα επίσης ερχόταν στην Κύπρο που λάτρευε. Πολλούς μήνες καθόταν στην θαλασσοφίλητη ήσυχη Κύπρο και έγραφε.

 

Έλεγε για την Κύπρο: «Αλλά αυτό είναι ένα θαύμα (για την Κύπρο). Να δυναμώνεις και να αντρειεύσαι τότε ακριβώς που κινδυνεύεις να χάσεις αυτά που αγαπάς, όμως να ξέρεις πως είναι δικά σου, κατάδικά σου. Και να δίνεις την χροιά του ακατάλυτου και του αιώνιου…Διατηρήθηκαν (Οι Έλληνες Κύπριοι) μέσα από τους ύμνους της Ορθοδοξίας και στα Δημοτικά τραγούδια. Το παρατηρούμε αυτό εντελώς ιδιαίτερα στη Κύπρο….»

 

«Και να γιατί μου έδωσε τόση ικανοποίηση η συμβίωση μου με την πραγματικότητα της Κύπρου. Γιατί βρήκα τα «ανάλογα» της γλώσσας αυτής, έξω από κάθε ιστορική και πολιτική σκοπιμότητα, σ΄ αυτή την «μνήμη» που την κουβαλάτε και την εξωτερικεύεται όλοι σας και που είναι μαρτυρία ενός ανεπανάληπτου πολιτισμού.»

 

«Η Κύπρος με εντυπωσίασε και μου έδωσε μια βαθιά ικανοποίηση, θα έλεγα μιαν επαλήθευση της ταυτότητας μου σαν μέλους μιας κοινότητας που σαν Γένος επέτυχε πάντα!»

 

Τόσον ο Σεφέρης όσον και ο Ελύτης οι κορυφαίοι Έλληνες λογοτέχνες και ποιητές, που έλαβαν τιμητικά την υψηλότερη διάκριση του Νόμπελ Λογοτεχνίας, ήταν η πραγματική φωνή της Ελλάδας… Η φωνή αυτή, πολλά ελάλησε για την Κύπρο και τον Ελληνισμό …. Και προφητικά και διδακτικά….. Ας αφυπνισθούμε από τα διδάγματα όχι μόνο ΑΥΤΩΝ, αλλά και όλων των ένδοξων σοφών μας αρχαίων και σύγχρονων…. Ας προσπαθήσουμε οι σύγχρονοι Έλληνες να αφουγκραστούμε επί τέλους τα λόγια των ιερών σοφών τεράτων της πατρίδας μας και κλείσουμε τα ώτα στις σύγχρονες σειρήνες που σκοπό έχουν την Άλωση της πατρίδας μας….. Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να υποστούν και πάλι Εθνικές καταστροφές….

 

Τέλος, μπροστά στους γίγαντες της Ελληνικής ιστορίας, φιλολογίας, ποίησης και υπέρτατου πνεύματος σοφίας, υποκλινόμενος και ερανιζόμενος των λόγων τους, προσθέτω και εγώ ο άσημος ερασιτέχνης ποιητής ένα μικρό αφιέρωμα στην αγαπημένη ιδιαίτερη πατρίδα μου Ελληνική Κύπρο….. Τιμής ένεκεν η απόδοση του λυρικού αφηγήματος είναι σε μικτή Κυπριακή διάλεκτο, μια καθ΄όλα γνήσια Ελληνική *μουσική γλώσσα εμπλουτισμένη από πηγαίες αρχαιοελληνικές λέξεις, όπως των αδελφών Ποντίων, Αρκάδων, Κρητικών, Ροδίων – Δωδεκανησίων, Μικρασιατών, Μακεδόνων κ.ά.

 

*Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως

θα ελιχθώ προς τα πάνω

όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει.

 

Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους

συναντήσω αγγέλους θα τους μιλήσω ελληνικά

επειδή δε γνωρίζουνε γλώσσες

μιλάνε μεταξύ τους με μουσική

 

Νικηφόρος Βρεττάκος

 

Τονίζω ότι ιδιαίτερη εκτίμηση εκφράζω σε όλους τους διαπρεπείς Έλληνες, αλλά και ξένους φιλέλληνες ποιητές – συγγραφείς (Norman, Byron, Gridley, Kaning, Mayer, Bruno, Sadobrian, Hugo, Rembo, Gordon κ.ά.π.), που με όπλο την γραφίδα τους τίμησαν και τιμούν τον Ελληνισμό, για τους οποίους αναφέρθηκα σε προηγούμενα άρθρα μου.

 

ΤΗ ΖΩΗΦΟΡΩ ΕΝΑΛΙΑ ΝΗΣΩ ΚΥΠΡΩ. 

Του Αντώνη Αντωνά.

 

Εσύ, Κύπρος αθάνατη φωτοστεφανωμένη,/ της Μεσογείου μοναχικό εύλαμπρο δκιαμάντι,/ της Λατζιάς του Τρόοδους, περίκαλλο,/ πρασινόχρυσο φύλλο, των κυμμάτων έρμαιον,/ αγίων και ηρώων γενέτειρα/, της Κύπριδας χρυσόμορφης Αφροδίτης νήσος,/ του Διγενή Ρωμιού Ακρίτα θετή κόρη,/ απόγονη, εγγονή Ελλήνων Ηρωικών Κυπραίων,/ δοξασμένων βασιλέων του Ευαγόρα, Πνυταγόρα/, Ονήσιλλου, Γόργου, Τεύκρου,/ της Σαλαμίνιας Κωνσταντίας, του δοξασμένου Κιτίου χώρα,/ των ηρώων Παλληκαρίδη, Παρίδη, Αυξεντίου, Μάτση, Δράκου…,/ θειοτάτη, περίκαλλη αθάνατη,/ ωραιοτάτη, κόρη βασανισμένη,/ ευωδιασμένα δάφνης, ιερής ελιάς/ και αγριολούλουδων στέφανα, σε στεφανώνουνε./ Τα βάσανα εβίωσες τζιαί τον χαμό του γένους,/ της Πόλης, της Μικρασίας, του Πόντου, της Σμύρνης…./ του Ελληνισμού τζιαί συ βωμός τόλμης τζι΄ αυτοθυσίας./ Το τιμημένο χώμα σου το πάτριον,/ αειφόρος ζωηφόρος χώρα, σε ιερό,/ καθαγιασμένο γαίμαν θείας κοινωνίας,/ βουττημένον, αντίδωρο θυσίας./ Τούτον εστί το αίμα μου …/τούτον εστί το σώμα μου…/Δεύτε λάβετε…

 

Τον λογισμό σκοτίζει μας, ο χαλασμός της Κύπρου,/ θωρούμεν εις το άπειρον τζι΄ ένι ξέρουμε,/ που εν ο τελειωμός του, όπως ο κύκλος πο εν έσιει,/ ούτ΄ αρκήν τζιαι μήτε τέλος…./Σιηλιάες τα ερωτηματικά, μηδέν οι απαντήσεις…/ Το πνεύμα της Κύπρου τζιεί πανωθκιόν,/ στ΄άψη ανεβήκεν, ένε πέθανε, αιώνια αθάνατο θε να ζήσει./ Απ΄τους σταχτούς της, εις τους αιώνες,/ των αιώνων, σαν φοίνικας ζωή θ΄αναγεννήσει./ Γιατί όπως ο *Βασίλης, ο ποιητής μας,/ ο εθνικός, ελάλησεν τζι΄ έγραψεν με καλαμάρι, /από χρυσόφτερο του Μασιαιρά Σταυραετού,/ σε περγαμηνές τζιαί σε παπύρους…/ «Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,/ κανένας εν βρέθηκε, για να την ιξιλείψει,/ κανένας γιατί σιέπει την, που τα΄ ψη ο θεός μας./ Η Ρωμιοσύνη εννά χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει…!»

 

Εις τους αιώνας των αιώνων θε να ζήσει,/ γιατί αθάνατοι έν΄οι νεκροί μας ήρωες,…/ τζιαί οι θνητοί αθάνατοι, που ζιούν τον θάνατον αιώνια,/ τζιείνων, που επέθαναν, για την ζωή/ τζιαί την Ελευθερία, για τα παιδκιά μας τζιαί τ΄ αγγόνια..

 

Τζιαί να θυμούνται οι μύριοι Τούρτζιοι βάρβαροι,/ που την μικρή ανυπεράσπιστη

Θαρσίδα Αλάσια άλωσαν,/ ότι ανά τους αιώνες πολλοί κατακτητές/ απού την Κύπρο πέρασαν, /αλλά αργά η γλήορα εφύαν ηττημένοι./ Τζιαί όπως ο οπλαρχηγός Κολοκοτρώνης,/ έγραψε στον Μωαμεθανό κατακτητή…Ιμπραήμ../Μόν΄ ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμεν/ και μην ελπίζεις ότι την γη μας θα την κάνεις δική σου…/Βγάλτο από το νου σου..Βκάρτο απ΄τον νου σου!/

 

Κανένας απού τους κατακτητές,/ στα χώματα, της Κύπρου, εν΄ επεβίωσε,/ ούλλοι εφύαν βουρηντοί τζιαί ντροπιαμένοι./ Τα φαντάσματα αυτών, που εσφάγιασa,/ …/των φτωχών αμάχων τζιαί των γυναικοπέδων, που τσαλαπάτησαν/ τζι΄οι Ερινύες αλύπητα εννα τους τζιηνιούσιν,/ στον Καιάδα τζιαι τον κάτω κόσμο,/ θα τους γκρεμίσουσιν τζιαί εξαφανίσουσιν,/ απ΄της Κύπρου τα ιερά χώματα./ Η μοίρα, αυτό επεφύλασσε τζι΄επιφυλάσσει,/ μοιραία σ΄ούλλους τους κατακτητές βαρβάρους,/ πο΄ εν΄ έχουν πολλή ζωή ακόμα για να ζήσουσιν,/ τζιαί ούλλα τα εγκλήματα τζιαί αμαρτήματα εδώ θα τα πληρώσουσιν./ στης Κύπρου τα ιερά χώματα π΄άδικα γαιματοτζιυλίσαν.…/Τζιαί ότι άλλο εννά λαλώ εγιώ δεν γνωρίζω,/ τζιαί ότι άλλο να γράψω ενι μπορώ,/συγχύστηκε το φτωχό μου το μυαλό, μαύρισε την ψυσιή μου,/ τούτος ο άδικος χαλασμός της Κύπρου, της Εσταυρωμένης / ζιαί περήφανης, εσαεί εις τους αιώνες… / Όμως ούλλατ΄αδέρφκια οι Κυπραίοι,/ να πιστεύκουμε τζιαί να αισοδοξούμεν,/ ότι η Κύπρος σύντομα την Λευτερκά θε νάσιη,/ φτάνει μονιασμένοι νάμαστε με πίστη στον Θεό μας.

 

Αρκητά ή γλήορα, εν΄ νάρτει Άνοιξη/, θε νάρτει Καλοτζιαίρι, που θεν΄ ανθίσουν/ τα κλαρκά στη λεμονιά, στη μυγδαλιά,/ οι ανθοί τους εννά μουσκομυρίσουν,/ τ΄αγιάσματα μυρόβλητα θα γένουν,/τζιαί ο ήλιος της Κύπρου Λευτερκάς,/ απ΄ του Πενταδάκτυλου την κορφή το γλυκοχάραμα θ΄ανατείλει,/οι δάφνες τζιαί τα κυκλάμινα του Κυπαρισσόβουνου,/ τζιαί της Καντάρας εννά μυροβολήσουν,/ απ΄του φάρου της Λευτεριάς Μασιαιρά, της Παναγιάς το ιερό μοναστήρι,/ τζιαί τ΄ Αυξέντίου ηρωϊκό ολοκαύτωμα, τζιεί πάνω πον τα Τζιόνια,/ όπως ανέτελλε πριν σιηλιάες χρόνια,/ που η Κύπρος, ιστορίαν έγραφε, που έννα μείνει αιώνια./ Χερουβείμ τζιαί Σεραφείμ, Αρχάγγελοι,/ ταξιάρχες Μιχαήλ και Γαβριήλ, Κουρήτες του Δία φύλακες,/ το πνεύμα της ξάγρυπνοι εσαεί φυλάνε/, που τον τζιαιρό της γένεσης της, των Αρκάδων,/Αχαιών, Μυκηναίων, Ελλήνων οπλαρχηγών του 21,/ Αιγαιοπελαγιτών, του Ευαγόρα, που το ελληνικό αλφάβητο,/ στην Κύπρο έφερεν το, του ‘Ελληνα Μακεδόνα Μεγαλέξανδρου,/ που την λευτέρωσεν, απού τους Πέρσες τον ζυγό,/ αλλά τζι΄επί Ρωμιών Βυζαντινών,/ το νησί αθάνατο εγίνει, τέλεια Ελληνικόν/ τζιαί Χριστιανικόν τζιαί αιώνια θε να μείνει! 

Α.Α.

 

Και ……

 

Ένας νέος ζωοδόχος ήλιος, ας ανατείλει ξανά πάνω από την πολύπαθη Κυπρο μας…….

Ένα λυρικό πόνημα ικεσίας και αισιοδοξίας, για την πολύπαθη μεγαλόνησο, το χρυσοπράσινο φύλο εκεί στην άκρη της Μεσογείου και ακριτικός βράχος του ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

 

Εσύ ανάδελφη χώρα, ουρανία, ωραιοτάτη Κύπρος μας,

ανέσπερο φως σε φωτίζει, άσβεστη ιερή λαμπάδα είσαι…

Θειοτάτη και περικαλλής, κόρη γενέτειρα κυοφόρος,

αέναο της γης στολίδι, της Μεσογείου ζωηφόρος,

του Μεγαλέξανδρου τ΄αθάνατο νερό σε ποτίζει,

ένδοξων Ελλήνων πατρίδα, άγιο φως αιώνια σε φωτίζει.

 

Εσύ ΚΥΠΡΟΣ πολυπόθητη, σαν αειφόρος,

φοίνικας φτερωτός και μυθικός, που αιώνια αιωρείσαι,

στους Ελληνικούς αιθέρες, πνεύμα περήφανο διηνεκές.

Ως πότε ΕΣΕΙΣ Πανάγαθε Θεέ, Χριστέ μας, Παναγιά μας,

ευχή θα δώσετε, το κακό πάλαι ποτέ να μην ξανάρθει;

Σ΄αυτή την ιμερτή, αγιοτάτη, ζωηγράφο, θειοτάτη Κύπρο,,

που ανά τους αιώνες έζησε με βάσανα και στους αιώνες θε να ζήσει,

Νυν και αεί…..

 

Κύπρος των αγίων, ηρώων και φιλοσόφων μήτρα,

που και σήμερα σταυρώνεσαι και λευτεριά προσδοκάς,

η καρδιά σου η λεοντόκαρδη με πείσμα καρδιοκτυπά,

μαζί με την ψυχή σου ριζωμένες στα στήθια σου,

δύναμη σου δίνουν και μακρά πνοή ζωής….

Σπόροι αθάνατοι, φυτρώνουν στα ματόβρεκτα χώματα σου,

που τα δεινά ποτέ δεν μπόρεσαν, για να τους ξεριζώσουν.

Παντού απλώνονται ζωηφόροι αιώνιοι, ουδείς τους ορίζει.

 

Μυθικός φοίνικας σε γέννησε και σε αναγεννά.

Τις στάχτες σου ανέμισαν στα πέρατα και στους τέσσερις ανέμους.

Ούριος άνεμος τις επέστρεψε στ΄αγιοχώματα σου,

τα αναγεννημένα και δυνατές σε σένα δίνουνε ζωή και δύναμη,

αγάπη και κουράγιο, θάρρος, αισιοδοξία, πίστη γρανιτένια…

 

Το γεννοβόλο δέντρο σου σύριζα τα πάνδεινα το ΄κόψαν,

απ΄τις ρίζες του φύτρωσαν, χιλιάδες βλαστοί και νέα δέντρα αιωνόβια,

που στην σκιά τους μάχεσαι όρθια περήφανη τιμημένη….

Στα πόδια σου στάθηκες, κλυδωνιζόμενη έρημη και μόνη…

Και είπε και προφήτεψε η ιέρεια Πυθία τότε για τον έρμαιο,

σε φουρτουνιασμένες άγριες θάλασσες Ελληνισμό…

«Ασκός κλυδωνιζόμενος, μηδέποτε βυθιζόμενος.»

 

Εσύ Κύπρος μας αγαπημένη, μ΄αίμα αγίων και ηρώων,

τα ιερά χώματα σου είναι ποτισμένα και ευωδιάζουν,

σαν γιασεμιά, σαν τριαντάφυλλα, νυχτολούλουδα,

σαν βλογημένο μύρο..

 

Εσύ Κύπρος μας μητέρα μας, ποτέ δεν θα πεθάνεις,

μια θεία δύναμη, απ΄τον γαλάζιο σου Ελληνικό ουρανό,

μ΄αόρατο πέπλο σε σκεπάζει και προστατεύει….

Αθάνατη καρδιά έχεις, τίποτα δεν την σταματά αιώνια να κτυπά.

 

Ούτε τα πόδια σου κανείς και τίποτα θε να μπορέσει να λυγίσει.

Και αν γονατίζεις καμιά φορά, τους νεκρούς σου θες για να τιμήσεις…

Τίποτα δεν θα μπορέσει των παιδιών σου την ζωή να αφανίσει.

Το προζύμι σου μόνη το πλάθεις και ζωή πάντα θε νάχεις …

 

Εσύ Κύπρος αθάνατη, φωτοστεφανωμένη,

της πλάσης μοναχικό εύλαμπρο, διαμάντι,

χρυσόμορφη, απόγονη Ελλήνων ένδοξων προγόνων.

 

Πανέμορφη, κόρη βασανισμένη, ευλογημένη, ευωδιασμένη,

βωμός, τόλμης και αυτοθυσίας, που καταστροφές εβίωσες,

και τ΄ αχνίζοντα ιερά αίματα των εθνομαρτύρων ακόμη και σήμερα,

τα πάτρια ιερά χώματα σου καθαγιάζουν και ευλογούν…

 

Κράτα καρδιά μου, χειρότερο έχεις βαστάξει πόνο…

Αειφόρος, εναλία, ζωηφόρος χώρα,

οι μαραμένες δάφνες, τα αγριολούλουδα,

του Πενταδάκτυλου, θα ξαναγεννηθούν, θα μυροβολήσουν.

 

Τα πικρογελασμένα αηδόνια και πάλι θα λαλήσουν και κελαδήσουν.

Τα χελιδόνια της Άνοιξης και πάλι θα επιστρέψουν στους ουρανούς σου.

Οι άγγελοι, οι νύφες και νεράϊδες, που ωδή θε να λαλήσουν με την γλώσσα της μουσικής, ξανά θε να τραγουδήσουν και ζωή θα δώσουν, με τις γλυκές φωνές τους.

 

Την δύναμη την αέναη της θείας φύσης, θα υμνήσουν

και χαρμόσυνο μήνυμα θα δώσουν με δύναμη,

για αισιοδοξία, αγάπη και ψυχική αναγέννηση….

Νέα αναγεννημένη Ζωή, ας δώσουν με τις γλυκές φωνές τους….. 

 

Α.Α.

 

Και 

 

Θάρρος και αισιοδοξία εύχομαι στους αδελφούς Έλληνες Κύπριους, που και σήμερα βιώνουν ολέθριες στιγμές … Θρηνήστε τους νεκρούς σας, αλλά δώστε και δύναμης φτερά και ελπίδας πνοής και ζωής στα νέα ζωντανά παιδιά μας, στα εγγόνια μας…. Την νέα μας γενιά, που δεν φέρει καμιά ευθύνη για την σημερινή μας κατάντια εθνικού ξεπεσμού… Έχουμε την ηθική υποχρέωση, αλλά και την ευθύνη οι πανέλληνες, πατέρες, μητέρες, παππούδες, να τα σώσουμε, από άλλες συμφορές με όποια αυτοθυσία….! Εθνική υποχρέωση ΟΛΟΙ έχουμε να αντισταθούμε ψυχή τε και σώματι, στην βάρβαρη κατοχή, που μαστίζει αυτή την πονεμένη μας χώρα. Αυτή η πατρίδα που της τρώνε τα παιδιά της, οι συνένοχοι και συναυτουργοί, που μας κυβερνούν και που χωρίς αιδώ μας ποδηγετούν και σε συμφορές ανείπωτες μας οδηγούν, λόγω πολιτικών συμφερόντων, αλλά και χωρίς ηθικές αξίες και ενσυναίσθηση έναντι του Κυπριακού λαού, που πληρώνει αμαρτίες και εγκληματικές παραλείψεις των ηγετών του. …. Δεν θα λυγίσει η Κύπρος, όπως δεν λύγισε εδώ και 34 αιώνες, που πάλεψε μόνη και εγκαταλελειμένη από ταγούς, που την πρόδωσαν αλλά παρέμεινε Ελληνική.

 

Όσον αφορά ταγούς μας Έλληνες και Κυπρίους ……τις ημύνθη από δαύτους περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος και της Κύπρου.(Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης) 

 

Και δεν έχουν ντροπή, αλλά μόνο οικονομικά – πολιτικά συμφέροντα και οι εντός και οι εκτός των τειχών μας και οδηγούν τον Ελληνισμό σε δρόμους χωρίς επιστροφή, ανάμεσα σε συμπληγάδες ανείπωτων τραγωδιών και καταστροφών …

 

Καποδίστριες πατριώτες αφιλοχρήματοι και μη συμφεροντολόγοι πλέον έχουν εκλείψει, για να σώσουν την Ελλάδα και την Κύπρο …

 

Ιδού. «Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν και πόνο». 

 

«Η νίκη θα είναι δική μας, αν βασιλεύση εις την ακαρδίαν μας μόνο το αίσθημα το ελληνικό. Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης». 

 

Και τότε, στο ερώτημα του Όρτον (Υφυπουργός Πολέμου και Αποικιών της Μ. Βρετανίας), «ποια είναι τα γεωγραφικά όρια της Ελλάδας», ο εκ μητρογονίας Έλληνας Κύπριος Κυβερνήτης Καποδίστριας απαντά: «Τα όρια της Ελλάδας, από τεσσάρων μεν αιώνων διεγράφησαν από δικαιώματα, τα οποία ούτε ο χρόνος, ούτε οι μεγάλες συμφορές κατόρθωσαν να διαγράψουν, διεγράφησαν δε από το 1821 με το αίμα που χύθηκε στις σφαγές των Κυδωνιών, της Κύπρου, της Χίου, της Κρήτης, των Ψαρών, του Μεσολογγίου και στις πολυάριθμες ναυμαχίες και μάχες, στις οποίες δοξάστηκε το γενναίο τούτο έθνος». Έστι ουν Ελλάς και η Κύπρος. Ι.Καποδίστριας.

 

Υπάρχει κανείς να μιμηθεί τον ηθικό Εθνάρχη Καποδίστρια σήμερα; Ουδείς, διότι, είναι προφανές, από την φύση της ηθικής, ότι δεν προσφέρεται, για εύκολη συγκατοίκηση με την πολιτική. Περισσότερο από κάθε άλλον τομέα της ανθρώπινης δραστηριότητας, το «άβολο» της ηθικής αφορά τον χώρο της πολιτικής. Γιατί η πολιτική αρένα, χώρος κατ’ εξοχήν ανταγωνιστικός, με διακύβευμα και απώτατη διεκδίκηση την απόκτηση δύναμης κι εξουσίας, κι αποκλεισμό των έντιμων αντιπάλων, από αυτή, συνεπάγεται μια αμφιλεγόμενη σχέση με την ηθική. Είναι παροιμιακή η σύνδεση της δύναμης με την διαφθορά που σήμερα κυρίευσε την Ελλάδα, αλλά και την Κύπρο.

 

Πρόσφατα ο ΑΡΚΑΣ ως συνήθως έγραψε ένα σκωπτικό σχόλιο … Η ΥΨΟΜΕΤΡΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ … ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ.

 

Άδικο έχει; Και όποιος δεν έχει την ικανότητα αυτή την διεφθαρμένη και είναι έντιμος δεν κάνει για πολιτικός στην Ελλάδα…. Και οι σημερινοί μέσα από τραγωδίες, προδοσίες, σκάνδαλα κλπ δυστυχώς επιβιώνουν.

 

Και εμείς ….Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα, όπου μας εύρει μας πατεί.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!Απόσπασμα από ποίημα Βάρναλη. Οι Μοιραίοι.

 

Και για τα νέα μας παιδιά, που αδικοχαμένα χάθηκαν και έφυγαν νωρίς τα Σιαμαία σώματα του απλού λαού Ελλάδα και Κύπρου, θρηνούν και χύνουν πύρεια δάκρυα επί *αγέλαστης-αυγκίνητης πέτρα, για τους νέους μας μαζί, που χάθηκαν σε ολοκαύτωμα και μακριά μας πήγαν, εκεί στον Παράδεισο, όπου κι΄ αναπαυθήκαν… Καλό σας ταξίδι παιδιά μας …

 

*Η αγέλαστος-ασυγκίνητη πέτρα είναι βράχος στην Ελευσίνα. Ο τόπος αυτόςθεωρείτο ιερός διότι σύμφωνα με την παράδοση η Δήμητρα κάθισε εδώ για μοιρολογήσει την κόρη της Περσεφόνη.

 

Και ….Εσύ Χριστέ Πανάγαθε, / που επί γής ειρήνη και εν ανθρώποις,/ευδοκία έφερες, / Εσύ που ματόβρεκτος ανέβηκες τον Γολγοθά/ Εσύ που του Σταυρού εβίωσες τα βάσανα και τον θάνατο,/μ΄αγκάθινο στεφάνι,/ δες και του Ελληνισμού τα βάσανα, που τον κόβουν σαν λεπίδα./ Τ΄αδικοχαμένα μας παιδιά, ανάπαυσε/ και στους πονεμένους τους γονείς,/δώσε απλόχερα κουράγιο παρηγοριά και ελπίδα…

Α.Α.

 

Επιμέλεια του Αντώνη Αντωνά – Συγγραφέα από κατεχόμενη Αγία Μεσαορία, που θρήνησε στενούς φίλους και συγγενείς, ανάμεσα τους και τον *εθνομάρτυρα αδελφό του, ο οποίος προτού πέσει μαχόμενος, περικυκλωμένος, από μυρίους βαρβάρους, τους βροντοφώναξε: ΕΓΩ ΣΕ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΙ….. ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ….

 

Τζιαι εμείς ……«Καρτερούμεν μέραν νύχταν να φυσήσ’ ένας αέρας ……» (Αυτός, όμως, δεν μάς κάνει το χατήρι, έχει άλλη άποψη, γιατί δεν υπάρχει ούριος άνεμος, για ακυβέρνητο πλοίο. Και έτσι οδηγείται το πλοίο στα αβαθή και ο φαύλος κύκλος ωθεί την Κύπρο στα έως χθες προδοτικά σενάρια της διχοτόμησης και στη συρρίκνωση ή και πλήρη άλωση του κυπριακού ελληνισμού στη δική του πατρίδα, που σήμερα είναι πέρα ως πέρα ορατός…….)