Άγιος Χαράλαμπος ο ιερομάρτυς και θαυματουργός: ένας γνήσιος υπηρέτης και στύλος αδαμάντινος της Εκκλησίας του Χριστού!

Ας δούμε πως περιγράφει την ζωή και το μαρτύριό του ο Κωνσταντίνος Ζαγγανάς, Θεολόγος

 

Στις 10 Φεβρουαρίου η Αγία μας Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά τη μνήμη του αγίου Ιερομάρτυρος και Θαυματουργού Χαραλάμπους. Ενός πραγματικά προτύπου ηρωισμού και αφοσίωσης στην Χριστιανοσύνη, για την αγάπη του Κυρίου Ιησού Χριστού. 

 

Η Εκκλησία μας έχει θεμελιωθεί πρωτίστως πάνω στο αίμα του Κυρίου μας και κατ’ επέκταση και στο αίμα των μαρτύρων. Με το μαρτύριο ξεπλένεται κάθε αμάρτημα, αλλά και αν ο μάρτυρας ήταν αβάπτιστος, δια του μαρτυρίου θεωρείται αυτομάτως βαπτισμένος και Άγιος. Αρρήκτως συνδεδεμένες είναι οι λέξεις «μαρτυρία» και «μαρτύριο». Μαρτυρία είναι η ομολογία και η διακήρυξη της αλήθειας και το μαρτύριο είναι οι δυσμενείς συνέπειες των ομολογούντων και κηρυττόντων την αλήθεια του Χριστού και του Ευαγγελίου Του! 

 

Στη συνείδηση της Εκκλησίας μας, οι μάρτυρες της πίστης είναι το άνθος των ηρώων της και έχουν την πιο τιμητική θέση στον ουρανό. Όταν η Εκκλησία μας αναφέρεται στους αγίους προτάσσει τους μάρτυρες, γνωρίζοντας ότι η μαρτυρία τους και η επισφράγισή της δια του αίματός τους, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο. Έτσι ,όπως μας πληροφορούν οι ιστορικοί των ηρωικών εκείνων χρόνων, η θανάτωση ενός μάρτυρα μετέστρεφε στον Χριστιανισμό πλήθος ειδωλολατρών. 

 

Ο Απόστολος των Εθνών ,ο απόστολος Παύλος, στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του γράφει: «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού» (Α’Κορ.11,1). Άγιοι γίνονται οι άνθρωποι όταν με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος μετέχουν στην αγιότητα του Θεού και η μετοχή αυτή φανερώνεται στον κόσμο με την τελειότητά τους, την ηθική τους πρόοδο καθώς και με το μαρτυρικό τους θάνατο για την αγάπη του Χριστού. Οι Άγιοι είναι ταπεινοί δούλοι του Θεού, είναι τα μέλη του σώματος του Χριστού. Ένας τέτοιος Άγιος, που στεφανώθηκε το στεφάνι της δόξης του Κυρίου Ιησού Χριστού δια της ομολογίας και του μαρτυρικού θανάτου για την αγάπη του προς τον Χριστό, είναι ο άγιος Χαράλαμπος, ο ιερομάρτυς και θαυματουργός.
 

Γεννήθηκε το 89 μ.Χ στη Μαγνησία όπως μας ενημερώνει ο συναξαριστής. Ωστόσο με το όνομα Μαγνησία υπήρχαν τρείς περιοχές εκείνη την χρονική περίοδο. Η Μαγνησία της Θεσσαλίας, και δύο περιοχές στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας, η μία κοντά στο Σίπυλο όρος και η άλλη παρά τον ποταμό Μαίανδρο. Βέβαια ποια από τις τρείς Μαγνησίες ήταν η επίγεια πατρίδα του αγίου, μικρή σημασία έχει, επειδή οι χριστιανοί «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (δεν έχουμε εδώ μόνιμη πολιτεία, αλλά λαχταρούμε τη μελλοντική). (Εβρ.13,14.).

 

Το ότι γεννήθηκε το 89 μ.Χ., σημαίνει ότι είναι πιθανό να υπήρξε μαθητής στη Χριστιανική πίστη των Αποστολικών Πατέρων και μάλιστα του αγίου Πολυκάρπου επισκόπου Σμύρνης, που μαρτύρησε το έτος 156. Έτσι μπορεί μα αιτιολογηθεί και να εξηγηθεί ο τόσο λαμπρός βίος του, όσο και η ακούραστη και συνεχόμενη δραστηριότητά του προς τη στήριξη και ψυχική ωφέλεια του ποιμνίου του. 

 

Αφιερώθηκε στην υπηρεσία του Χριστού και το 130 μ.Χ χειροτονήθηκε ιερέας. Από την θέση του αυτή, από το θείο αυτό αξίωμα της Ιεροσύνης, ανέλαβε τον μεγάλο αγώνα αφενός να ανοίξει τα μάτια του κόσμου και να δούνε τον κίνδυνο από την ειδωλολατρική πλάνη, και αφετέρου να αγιάζει με τα μυστήρια τους πιστούς και να τους οδηγεί στην τελειότητα. Μπροστά σε Χριστιανούς και ειδωλολάτρες άρχισε τα χριστιανικά κηρύγματα και ένα έργο ακολούθησε πολύπλευρο και πολυπαραγοντικό καθ ’ όλη την διάρκεια της επίγειας ζωής του. Κήρυττε τον λόγο του Θεού και έκανε και τις πιο ψυχρές καρδιές να συγκινούνται και να αγαπούν τον Χριστό. 

 

Παρά τα 113 του χρόνια, το έργο του δεν μειώθηκε στο ελάχιστο. «Κοπιών εν λόγω και διδασκαλία» (Α’Τιμ.5,17), κατά την προτροπή του αποστόλου Παύλου, επιδιδόμενος χωρίς καμία διακοπή στα καλά έργα (Ματθ.5,16) σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, κατευθύνοντας τους Χριστιανούς του σε έργα φιλανθρωπίας και ανιδιοτελούς αγάπης προς τον συνάνθρωπο, το ποίμνιό του, επισκεπτόμενος τους πάσχοντες, τους ανήμπορους, τους ασθενείς, τους φυλακισμένους κτλ, αναδείχθηκε σε έναν φάρο αγάπης του Χριστού. Ένας φάρος φωτεινός που κατηύγαζε και καθοδηγούσε όχι μόνο τους πιστούς αλλά και πολλούς από τους ειδωλολάτρες της Μαγνησίας. Έτσι διαρκώς διευρυνόταν και μεγάλωνε ο κύκλος των πιστευώντων στον Ιησού Χριστό. 

 

Έτσι λοιπόν η δράση του αγίου μαθεύτηκε πολύ γρήγορα σε όλη τη Μαγνησία και όλοι οι κάτοικοι ακόμη και γειτονικών περιοχών επισκεπτόταν τον άγιο για να εξομολογηθούν τις αμαρτίες τους και να βαπτιστούν. Τα θαύματα που έκανε ο άγιος μετά από προσευχή στον Κύριο Ιησού Χριστό ήταν πάρα πολλά. Οι τυφλοί έβλεπαν το φώς τους, οι χωλοί περπατούσαν, οι δαιμονισμένοι λυτρώνονταν από τα δαιμόνια και ακόμη και ένα νεαρό παιδί ανέστησε με την προσευχή του στον Κύριο. 

 

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα θαύματος ήταν το θαύμα που έγινε σε μία γυναίκα η οποία ζούσε μέσα στην ακολασία και στις ανηθικότητες και την βοήθησε ο άγιος να μετανοήσει και να ακολουθήσει τον δρόμο του Χριστού, μετά από αυτό το θαύμα που συνέβη μπροστά στα μάτια της το οποίο έχει ως εξής: όταν οι στρατιώτες του αυτοκράτορα τον πήγανε στο σπίτι της ακόλαστης γυναίκας με ύπουλο σχέδιο του αυτοκράτορα προς τον άγιο με σκοπό να τον παρασύρει αυτή σε ακολασίες προκειμένου αυτός μετά να τον διασύρει. Ώ του θαύματος ο άγιος μόλις ακούμπησε σε έναν ξύλινο ξερό στύλο, αυτός αμέσως ο στύλος έγινε χλωρός, βλάστησε, έβγαλε άνθη και καρπούς. Μόλις αντίκρυσε αυτό το θαύμα η γυναίκα αυτή και είδε το μαρτυρικό πρόσωπο του αγίου, τη μακριά και κατάλευκη γενειάδα του, το γαλήνιο βλέμμα του και πληροφορήθηκε τα όσα υπέστη «ήλθε είς εαυτήν», ντράπηκε για την έως τότε ανήθικη ζωή της, μετανόησε ειλικρινά και ζήτησε από τον άγιο να προσευχηθεί για τη συγχώρεση και τη σωτηρία της. Και αφού τη στήριξε και τη συμβούλευσε κατάλληλα, της θύμισε τα λόγια του Κυρίου σε μία άλλη παρόμοια περίπτωση «σήμερον σωτηρία τω οίκω τούτω εγένετο» (Λουκ.19,9.) 

 

Ενα επίσης χαρακτηριστικό θαύμα του αγίου αποτελεί το εξής θαυμαστό γεγονός, της κατήχησης της χριστιανικής πίστης που έκανε στην κόρη του αυτοκράτορα, Γαλήνη το όνομά της, του πιο σκληρού διώκτη των Χριστιανών εκείνης της περιόδου. Δεν μπορούσε να ησυχάσει ο άγιος όταν σκεφτότανε ότι υπάρχουν άνθρωποι μακριά από τον Χριστό, που δεν ξέρουν ποιος είναι ο προορισμός τους και γιατί ζούνε εδώ στη γη. Είναι κρίμα, τρομερό και αδιανόητο έλεγε ο άγιος, να ζούνε οι άνθρωποι στην πλάνη της ειδωλολατρίας και να πάνε κατόπιν στην κόλαση. 

 

Εκείνη την περίοδο της ζωής του αγίου, αυτοκράτορας στη Ρώμη ήταν ένας ασεβής και χριστιανομάχος, ο Σέβηρος Σεπτίμιος (193-211 μ.Χ.), και ηγεμόνας στην περιοχή της Μαγνησίας που ζούσε ο άγιος Χαράλαμπος ήταν ο Λουκιανός, επίσης διώκτης του χριστιανισμού. Περίοδος χρονική λοιπόν σκληρών διώξεων για το Χριστιανισμό. Ο ένας διωγμός διαδέχονταν τον άλλο. Οι συναξαριστές του αγίου αναφέρουν ότι πολλές φορές είχε συλληφθεί και οδηγηθεί στους τοπικούς άρχοντες. Είχε προπηλακιστεί, βασανισθεί και φυλακισθεί. Συγκλονιστικά βασανιστήρια ήταν όταν οι βασανιστές του, τον σούβλισαν με ξύλινο σουβλί, του έκαψαν τη γενειάδα, και τον χτύπησαν δυνατά στο στόμα για να μην μιλάει και κηρύττει τον Λόγο του Θεού. Επίσης συγκλονιστικό βασανιστήριο ήταν όταν του έβαλαν φωτιά ζωντανό για να τον κάψουν στο κέντρο της αγοράς, αλλά η φωτιά ω του θαύματος έσβησε! 

 

Δοκιμασίες όμως από τις οποίες τον προστάτευσε θαυματουργικά ο Θεός! Είχε προφανώς εκείνος κρίνει ότι η παραμονή του Λειτουργού του Χαραλάμπους επί μακρόν στην παρούσα ζωή ήταν περισσότερο ωφέλιμη από έναν μαρτυρικό θάνατο σε νεότερη ηλικία. Έτσι ο άγιος Χαράλαμπος εν μέσω διώξεων και ταπεινώσεων εκ μέρους των ειδωλολατρών, συνέχισε μέχρι το βαθύτατο γήρας την ιερατική του διακονία, να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού και να αγιάζει με τα άγια μυστήρια της Εκκλησίας το ποίμνιό του που τόσο υπεραγαπούσε και μάχονταν για την σωτηρία του ως άξιος ποιμένας της Εκκλησίας του Χριστού. 

 

Όταν ο άγιος ήταν υπέργηρος σε ηλικία 113 ετών, ο αυτοκράτορας Σέβηρος κήρυξε διωγμό εναντίον των Χριστιανών. Έδωσε εντολή στον έπαρχο της Μαγνησίας Λουκιανό να συλλάβει και να καταδικάσει σε θάνατο τον άγιο Χαράλαμπο. Όταν ο Λουκιανός ζήτησε από τον άγιο Χαράλαμπο να αρνηθεί τον Χριστό και να προσκυνήσει τα είδωλα, εκείνος του απάντησε ότι ο Χριστός είναι ο πραγματικός Θεός, ο επουράνιος Βασιλέας, ο Ποιητής του Ουρανού και της Γής, ο Σωτήρας όλων των ανθρώπων και μάλιστα των πιστών. Αυτός είναι η μόνη αλήθεια και ο δωρεοδότης της αιώνιας ζωής και μακαριότητας. Γνωρίζοντας λοιπόν την αλήθεια δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με το ψεύδος. Όταν βρισκόμαστε μέσα στο φώς, δεν μπορούμε να φοβόμαστε το σκοτάδι. Φώς και σκοτάδι δεν συνυπάρχουν. Έτσι “οι θεοί” των Ρωμαίων, συνέχισε ο άγιος Χαράλαμπος δεν έχουν σχέση με την Αλήθεια, με το Φώς, με τον Χριστό μας. Και όλα αυτά τα έλεγε με παρρησία μπροστά στον Λουκιανό. Δεν φοβήθηκε καθόλου το επερχόμενο μαρτύριο. Γιατί σίγουρα τα λόγια αυτά του αγίου θα προκαλούσαν την οργή του Λουκιανού. Δεν λύγισε ούτε στιγμή στις απειλές των διωκτών του Χριστού, παρά τα 113 του έτη. Η απάντησή του όπως ήταν αναμενόμενο εξόργισε τον Λουκιανό και γέμισε την καρδιά αυτού με μίσος για τους Χριστιανούς και εξαιρέτως για τον πολιό Μάρτυρα, τον γηραιό Ιερέα της Μαγνησίας. Με την εντολή του Λουκιανού οι στρατιώτες της ασέβειας, του έβγαλαν τα ιερατικά άμφια και άρχισαν να γδέρνουν με τερ΄'αστια σιδερένια νύχια (σαν χέρια) το δέρμα του αγίου. Ο άγιος υπέμεινε το μαρτύριο καρτερικά και μάλιστα εκείνη την ώρα προσευχόταν και θεωρούσε προνομιούχο τον εαυτό του που αξιωνότανε να μαρτυρήσει για τον Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή του. Έπαιρνε δύναμη την ώρα του μαρτυρίου από τον Χριστό. 

 

Ανατριχιάζει κανείς ακούγοντας ένα τέτοιο μαρτύριο, αλλά ο άγιος δεν τρόμαζε, η καρδιά του και η ψυχή του ήταν δοσμένη στον Χριστό και ο Χριστός του έδινε δύναμη να νικήσει τον πειρασμό αυτό και να θριαμβεύσει. Ομολογεί πίστη στον έναν και μόνο αληθινό Θεό και« ον απέστειλεν Ιησούν Χριστόν» (Ιω.17,3). Ο έπαρχος βλέποντας τον αδαμάντινο χαρακτήρα του αγίου προσπάθησε να τον μεταπείσει. Ο άγιος όμως, με εφηβική ορμή παρά τα 113 του έτη είπε τα εξής: «Τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ.8,35). Επειδή ο ηγεμόνας έβλεπε πως ο άγιος υπομένει με καρτερία τα βασανιστήρια θύμωσε πολύ και επιχείρησε με τα δικά του χέρια, χρησιμοποιώντας σιδερένια νύχια, να του καταξεσκίζει το σώμα. Αμέσως όμως του κόπηκαν τα χέρια του και έμειναν αιωρούμενα στο σώμα του μάρτυρα. Όπως ήταν φυσικό τρόμος και έκπληξη κατέλαβε τους πάντες. Ο Λουκιανός σφάδαζε από τους πόνους, ενώ ο άγιος αν και γδαρμένος από τους δήμιους διατηρεί την ηρεμία του και προσεύχεται στον φιλάνθρωπο και παντοδύναμο Θεό για τον βασανιστή του «Προσευξάμενος δε ο άγιος, εποίησεν αυτόν υγιή». Τα κομμένα χέρια του τυράννου συγκολήθηκαν στο σώμα του. Κι ενώ θα περίμενε κανείς το θαυμαστό αυτό γεγονός να συγκλονίσει τον Λουκιανό και να τον οδηγήσει στον Χριστιανισμό, η ειδωλολατρική μανία του τον εμπόδισε να δει «το φώς το αληθινόν». 

 

Δεν συνέβη όμως το ίδιο και με τους δύο δημίους που βασάνιζαν τον άγιο. Και πριν συμβεί το θαύμα με την συγκόλληση των χεριών του ηγεμόνα, είχαν εντυπωσιαστεί από την καρτερία του αγίου και κατάλαβαν την ανωτερότητα της χριστιανικής πίστης. Μετά από το θαύμα, δήλωσαν στον ηγεμόνα ότι παραιτούνται από το έργο τους αυτό των βασανιστηρίων του αγίου και ότι από εκείνη τη στιγμή πιστεύουν στον Θεό του Χριστιανού Ιερέα. Έπειτα στράφηκαν προς τον άγιο Χαράλαμπο, ασπάστηκαν το χέρι του, και ζήτησαν συγχώρηση για τα βασανιστήρια τα οποία του είχαν κάνει. Ο ηγεμόνας τότε ,χωρίς άλλη διαδικασία έδωσε εντολή αποκεφαλισμού τους, και εν συνεχεία οι ψυχές τους θα πλούτιζαν το νέφος των μαρτύρων του Χριστού. Βάπτος και Πορφύριος τα ονόματά τους και η αγία Εκκλησία μας τιμά την μνήμη τους μαζί με του αγίου Χαραλάμπους, την ίδια ημέρα, στις 10 Φεβρουαρίου. Άξιο αναφοράς είναι ότι εκείνη την ημέρα ακόμη τρεις γυναίκες που βρισκόταν στην τοποθεσία εκείνη πίστεψαν στον Χριστό, ομολόγησαν πίστη στον Χριστό και αποκεφαλίστηκαν, ακολουθώντας με το μαρτύριό τους, την αιώνια ζωή κοντά στον Χριστό.  

 

Στη συνέχεια τον άγιο Χαράλαμπο τον άφησαν ελεύθερο, και αυτός ακούραστος και δυνατός ακόμα πιο πολύ στην αγάπη του για τον Χριστό συνέχισε το έργο του, το ιερατικό και φιλανθρωπικό, κατηχώντας στη Χριστιανική πλήθος κόσμου και βαπτιζοντάς τον, στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Απαλλάσοντας έτσι τον κόσμο από την πλάνη της ειδωλολατρίας και οδηγώντας τους στον Μόνο και Αληθινό Θεό, τον Χριστό! 

 

Έπειτα από κάποιο διάστημα ο αυτοκράτορας ήθελε να γνωρίσει από κοντά τον άγιο, αφού πρώτα του έκανε φοβερά βασανιστήρια. Έπειτα από το θαύμα που έκανε ο άγιος με τη βλάστηση του ξερού ξύλινου στύλου και τη μετάνοια της ακόλαστης γυναίκας, γεγονότα που μαθεύτηκαν αστραπιαία στους κατοίκους όλης της περιοχής, έφτασαν όπως ήταν φυσικό και στα αυτιά του αυτοκράτορα και του περιβάλλοντός του, με τους συμβούλους του να τον συμβουλεύουν να διατάξει τον αποκεφαλισμό του αγίου με την κατηγορία ότι είναι μάγος και λαοπλάνος, ότι δεν σέβεται και δεν θυσιάζει στους θεούς της Ρώμης, ότι αποσπά ειδωλολάτρες και τους κάνει Χριστιανούς, και ότι αποκεφαλίζοντάς τον και ο αυτοκράτορας θα ησυχάσει και ο λαός δεν θα διχάζεται, όπως έλεγαν χαρακτηριστικά. Με αποτέλεσμα μετά από αυτές τις άσχημες συμβουλές από τους κακούς συμβούλους του αυτοκράτορα, εκείνος να πεισθεί και να συμφωνήσει και δυστυχώς να διατάξει τον αποκεφαλισμό ενός αγίου ανθρώπου, ενός άξιου υπηρέτη του Χριστού. Η στιγμή η οποία περίμενε τόσα χρόνια είχε φτάσει. Καθώς τον πήραν οι στρατιώτες για να τον σύρουν στον τόπο αποκεφαλισμού του, πλήθος χριστιανών και ειδωλολατρών, ανάμεσά τους το αναστημένο παιδί από τον άγιο, ο πρώην δαιμονισμένος, η μετανοημένη αμαρτωλή γυναίκα, ακολουθούν και του συμπαραστέκονται. Εκείνος γαλήνιος και ήρεμος πορεύεται προς το μαρτύριο. Σιωπηλά προσεύχεται. Κάπου κάπου απευθύνει λόγους οικοδομής και στήριξης των χριστιανών που συμπορεύονται. 

 

Ένα θαυμαστό γεγονός συμβαίνει ακόμα την ώρα του μαρτυρίου του αγίου. Το πιο θαυμαστό απ’ όλα. Ενώ ο άγιος προσευχόμενος ευχαριστούσε τον Κύριο και Θεό του, διότι υπήρξε ελεήμων και φιλάνθρωπος και επάταξε τον εχθρό «πατήσας τον Άδην και λύσας τας οδύνας του θανάτου» ζητούσε να τον θυμηθεί «εν τη Βασιλεία του», άνοιξαν λοιπόν οι ουρανοί και είδε με τα γήινα μάτια του, τον Κύριο με στρατιές αγγέλων να του λέει: «γενναίε αγωνιστή ζήτησέ μου όποια χάρη θέλεις και θα σου τη δώσω». Και ο άγιος μετά από σκέψη γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους απάντησε: «Και το ότι με αξίωσες, Κύριέ μου, να αντικρύσω το υπερευλογημένο και Πανάγιο πρόσωπό σου είναι μεγάλη χαρά για μένα. Αφού όμως το έλεός σου με παρακινεί να ζητήσω κι άλλη χάρη, ζητώ ταπεινά, όπου θα υπάρχει λείψανό μου ή τιμάται η μνήμη μου, εκεί να μη συμβεί πείνα, μεταδοτική επιδημία ή θεομηνία. Εκεί οι άνθρωποι να ζούνε ειρηνικά, με υγεία και να μη τους λείπει το σιτάρι, το κρασί, και κάθετί αναγκαίο. Να μην παθαίνουν υλικές ζημιές, τίποτε να μην βλάπτει την ψυχή τους. Και θυμήσου ότι ως άνθρωποι αμαρτάνουν και έχουν την ανάγκη της συγχώρησης από εσένα. Κύριέ μου, δώσε σε όλους την Χάρη Σου». «Να γίνει το θέλημά σου, γενναίε αγωνιστή» απάντησε ο Κύριος. Και πριν ο δήμιος υψώσει το ξίφος για να αποκεφαλίσει τον άγιο Χαράλαμπο, άγγελος Κυρίου παρέλαβε την αγιασμένη ψυχή του και το σώμα του έγειρε στο έδαφος.

 

Ο αυτοκράτορας έπειτα πληροφορήθηκε από τον επικεφαλή της φρουράς, τα του τέλους του αγίου. Ο κρυφός θαυμασμός του για τον Ιερέα των Χριστιανών του επέτρεψε να δώσει την άδεια στην κόρη του Γαλήνη, η οποία υπήρξε κατηχούμενη στην Χριστιανική πίστη από τον άγιο Χαράλαμπο, για να παραλάβει τη σορό του και να την ενταφιάσει. Γεγονός που έπραξε η ευσεβής χριστιανή. Παρέλαβε τη σορό, της απέδωσε τις νεκρικές τιμές με μύρα και ύμνους και τοποθέτησε το ιερό σκήνωμα σε πολυτελή λάρνακα,και το ενταφίασε με τιμή και δόξα. Ήταν 10 Φεβρουαρίου του έτους 202 μ.Χ. 

 

Σήμερα η τίμια κάρα του αγίου Χαραλάμπους φυλάσσεται στην Ιερά Μονή αγίου Στεφάνου και Χαραλάμπους στα Μετέωρα Θεσσαλίας. Ευωδιάζει και θαυματουργεί! Βρίσκεται εκεί εδώ και 600 πλέον έτη, έπειτα από δωρεά το 1412 του αυθέντη Βλαντισλάβου και του ανιψιού του κυρ Δραγομοίρο μεγα Βόρνικο από το Μπανέστι. Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο αυτοκράτορας της βυζαντινής αυτοκρατορίας, με την ανυπέρβλητη αγάπη του προς το Χριστιανισμό προσπαθούσε να συγκεντρώνει στη βασιλεύουσα υπεράξιους θησαυρούς και αυτοί ήταν λείψανα αγίων από διάφορες περιοχές. Μετέπειτα ανέθεσε στον άγιο Αρτέμιο τη συγκέντρωση αυτή των αγίων λειψάνων στην Κωνσταντινούπολη. Κατ αυτόν τον τρόπο, στον δρόμο που άνοιξε ο άγιος Κωνσταντίνος βάδισαν και οι μετέπειτα αυτοκράτορες και βασιλείς,να συγκεντρώνουν πολύτιμα άγια λείψανα από όλο τον κόσμο με αποτέλεσμα να αποθησαυριστούν πάρα πολλα λείψανα και σκηνώματα αγίων. Προφανώς κατά παραχώρηση Θεού, κάποτε ανακομίστηκε στην πόλη και η τίμια κάρα του αγίου Χαραλάμπους, καθώς και άλλα λείψανά του. Η τίμια κάρα αργότερα δωρήθηκε σε Ορθόδοξο ηγεμόνα της Ουγγροβλαχίας για να δωρηθεί μετέπειτα το 1412 στα Μετέωρα από τον Βλαντισλάβο και τον Δραγομοίρο.

 

Τμήματα λειψάνου του αγίου έχουν διανεμηθεί σε όλη την οικουμένη και διατίθενται προς προσκύνηση των ευλαβών Χριστιανών. Παράλληλα πολλοί ιεροί ναοί στον κόσμο έχουν αφιερωθεί στον άγιο Χαράλαμπο. Δύο χιλιετίες ο άγιος θαυματουργεί και βοηθά τους ανθρώπους σε κάθε δυσκολία τους.

 

Είναι προστάτης των λοιμωδών νόσων. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η απεικόνιση του αγίου να πατάει πάνω σε ένα γύναιο, “την πανώλη”, την λοιμική αυτή νόσο που μάστιζε εκείνη την εποχή την ανθρωπότητα. Αλλα και στις μέρες μας, με μια άλλη ονομασία λοιμικής νόσου “του κορονοϊού”, που ταλαιπώρησε την ανθρωπότητα με τη μεταδοτικότητά του και τις συνέπειες στην υγεία των νοσούντων, πόσοι και πόσοι άνθρωποι ανά την οικουμένη δεν ζητήσαμε τη βοήθεια και τις πρεσβείες του αγίου Χαραλάμπους ως προστάτη των λοιμωδών νοσημάτων, να τρέξει στο πρόβλημά μας και να μας λυτρώσει από αυτή τη μάστιγα;! Και αυτός, ο άγιος Χαράλαμπος μας παρείχε. 

 

Θαυμαστές είναι και οι καταγεγραμμένες παρουσίες του αγίου Χαραλάμπους στις μέρες μας. Πέντε είναι αυτές οι θαυμαστές εμφανίσεις. Επισκέφθηκε τον άγιο Αρσένιο, τον άγιο Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη στον Πύργο Ηλείας το 1960, τον Γερμανό διοικητή των Φιλιατρών Κοντάου το 1943, και την πολυκλινική Αθηνών το 1931. 

 

Το 1897 όταν πήρε χρόνο ο Ελληνοτουρκικός πόλεμος, οι Τούρκοι πήραν την άγια κάρα του αγίου Χαραλάμπους και τη χτυπούσαν με όποιον τρόπο μπορούσαν προκειμένου να ανοίξει για μα πάρουν το αργυρό κουτί που περιελάμβανε την τίμια κάρα. Όσο και να προσπαθούσαν όμως να την σπάσουν την αργυρή θήκη δεν τα κατάφεραν. Ο Θεός για την ασέβειά τους αυτή τους έκανε να αρρωστήσουν όλοι. Συγκεκριμμένα, αναφέρεται πως τότε πέθαναν 35.000 Τούρκοι από τύφο. Έτσι, ο σουλτάνος όταν έμαθε πως χάθηκε τόσος κόσμος, τόσος στρατός, χωρίς να έχει προηγηθεί στρατιωτική μάχη, έγραψε στον διοικητή του τουρκικού στρατού, Εδέμ, γράμμα, στο οποίο τον ρωτούσε πως είναι δυνατό να πεθάνει τόσος στρατός χωρίς κάποια μάχη. Και με τη σειρά του ο Εδέμ απάντησε με το εξής: «όσοι Τούρκοι χάλασαν εκκλησίες και μοναστήρια πέθαναν από τύφο. Εγώ το χέρι του Θεού δεν μπόρεσα να το εμποδίσω». Ιάσεις σε ασθένειες όταν προέκυπταν σε πολλές πόλεις μέσα στα χρόνια έχουν παρατηρηθεί, όταν οι Πατέρες έκαναν λιτανείες μέσα στις πόλεις με τα άγια λείψανα του αγίου για να ευλογήσει ο άγιος τον κόσμο και τον τόπο και το κακό αμέσως σταματούσε. 

 

Γέροντας 113 ετών ήταν ο άγιος Χαράλαμπος όταν μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού, όταν ομολόγησε γι’ αυτόν μπροστά στους δημίους του, αιώνια πίστη στον Χριστό, για να στεφανωθεί το στεφάνι της αιώνιας ζωής κοντά στον Κύριο. Στο γεροντικό όμως μέσα αυτό αυτό κορμί υπήρχε μια καρδιά που δεν γερνούσε από τον χρόνο, μια καρδιά που ήταν πάντα νέα. Έτσι είναι αυτός που πιστεύει στον Χριστό και όταν ακόμα γεράσει δεν χάνει τον ενθουσιασμό του, είναι πάντα νέος. Άπειρα τα θαύματα και οι εμφανίσεις του αγίου σε πιστούς, άπειρη η βοήθειά του σε κάθε άνθρωπο που του τη ζητούσε μέσα σε αυτές τις δύο χιλιετίες από την αγιοποίησή του. Άξιος υπηρέτης και λειτουργός του Κυρίου! 

 

Ταις του αγίου Χαραλάμπους πρεσβείαις,ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. 

 

Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)

Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε. 

Ὡς στύλος ἀκλόνητος, τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ, καί λύχνος ἀείφωτος τῆς οἰκουμένης σοφέ, ἐδείχθης Χαράλαμπες· ἔλαμψας ἐν τῷ κόσμῳ, διά τοῦ μαρτυρίου, ἔλυσας τῶν εἰδώλων, τήν σκοτόμαιναν μάκαρ, διό ἐν παρρησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

 

πηγή