Περί ψηφοφορία…

Μυστήρια ήταν εκείνη η ημέρα ή μάλλον η νύχτα. Ξαφνικά και στα καλά καθούμενα εσχίσθη το καταπέτασμα του ουρανού και άρχισε να βρέχει διάφορα φρούτα αχλάδια, μήλα, σύκα εις συσκευασίαν τσαπέλας, σταφύλια, πεπόνια, όπως τότε ντε που έπεφτε το μάννα εξ’ ουρανού και τα πέρασαν οι Εβραίοι για σουβλάκια και την πέτσωσαν και πορεύτηκαν και την σκαπούλαραν στην έρημο.

 

Του Χρήστου Μπολώση
 

Προς τι όμως το τοιούτον;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

 

Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου έδειγνε το μερολόγιο και το καφενείο του Νικόλαου Μερακλή, του επιλεγομένου και Μπίχλα, καθόσον η καθαριότητα δεν είναι και το δυνατό του σημείο, ήτο πλήρες. Ο λόγος; Ήτο η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, βοήθειά μας, που μας τονε φύτεψαν οι Φράγκοι και το καταχάρηκαν οι λουλουδάδες, οι χρυσοχόοι και οι ζαχαροπλάστες. Για αυτό ο καφενές είχε στολιστεί με καρδούλες, με φούσκες πολύχρωμες και είχε γίνει του ρεζιλιού. Οι ταχτικοί θαμώνες, είχαν συμπτυχτεί σε μιάν άκρη και είχαν παραχωρήσει το γήπεδο σε καλούς κυρίους που συνόδευαν τις κυρίες τους. Η συμφωνία με τον Μπίχλα, από την προηγουμένη, ήτανε αντρίκια:Μάγκες αύριο που είναι του Αγίου Βαλεντίνου, βαρέστε «άπωσον» και κάντε χώρο να στολίσουμε το κατάστημα περί έρωτα, μπας και κονομήσουμε κάνα δίφραγκο, καθόσον με την καρμιριά την δικιά σας, δεν γένεται προκοπή. Ωραίες κουβέντες. Πρόσβαρες.

 

Ο Αντρέας, ο άνευ επάγγελμα, ρώτησε:

– Και ποιος είναι ρε ο άγιος τέτοιος;

– Άστο και θα σου ξηγήσω μεθαύριο.

 

Τότε λοιπόν, πάνω στις συμφωνίες, ήταν που φάνηκε ο Τζίτζης, που είχε να φανεί από πέρσι. Καλώστονα κι’ ας άργησε.

Χαιρετώ την ομήγυρης. Καλά τα λέει ρε σεις ο Μπίχλας. Σπάστε κι’ ελάτε μεθαύριο να κάνουμε και ανάλυση περί την ψηφοφορία, όπως οι αναλυτάδες στην τηλεόραση που μας λένε τόνα και βγαίνει τ’ αλλο.

 

Οι μάγκες κοιτάχτηκαν. 

- Ποια ψηχοφορία ρε; Πάλαι εκλογές μας σκάρωσε ο Μητσοτάκης;

- Ψηφοφορία ρε ψηφοφορία, φώναξε ο Τζίτζης. Αύριο οι πατέρες και αι μητέραι του Έθνους ψηφίζουν το να μπορεί ο Μήτσος να παντρευτεί τον Τάσο και να αποχτήσουν και παιδιά.

 

- Και πώς θα γίνει αυτό περικαλώ, ρώτηξε ο Βαγγέλας, τελειόφοιτος τρίτης δημοτικού, σαν τον Γιώργο τον Βοντίτσιο ή Γούσιο του ΕΛΑΣ, πτυχιούχο ομοίως τρίτης δημοτικού, που έκανε και… αρχιστράτηγος του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδος» τότε στο βουνό.

- Ρε ξεχνάς ποιόν έχουμε πρωθυπουργό; Μητσοτάκη ρε τονε λένε αλλά τον φωνάζουνε Μωυσή.

- Και γιατί περικαλώ;

- Ξέρω γω. Άμε ρώτα τον Πατέλη.

- Και ποιός είναι αυτός;

- Άσε ρε. Θα τα πούμε την Παρασκευή.

 

Έτσι το ραντεβού δόθηκε για την Παρασκευή τ’ απόγιομα, διότι μερικοί μάγκες έχουν το κακό συνήθειο να δουλεύουνε, τώρα τι δουλειά κάνουνε, καλύτερα μη ρωτάτε… Το καφενείο πάντως, λόγω που ο Άγιος Βαλεντίνος, μεγάλη η χάρη του, γνώρισε δόξας και τιμάς, ο μπεζαχτάς του Μπίχλα ζεστάθηκε και η κυρία του παρήγγειλλε φουστάνι τσίλικο με φραμπαλά.

 

Παρασκευή απόγιομα το λοιπόν οι μάγκες αρχίζουν να πυκνώνουν τις τάξεις των καφενόβιων, το μαγαζί είναι τίγκα, τα ποτά πάνε κι΄ έρχονται, τα κονομάει ο Μπίχλας, μερικοί παίζουν τάβλι και οι ρέστοι τηράνε απ΄ όξω και συμβουλεύουν «όχι αυτό ρε θα σου πιάσει η παραμάνα». Και όλοι περιμένουν τον αναλυτή Α΄ Τάξεως μέγα Τζίτζη. Κι΄ εκεί κατά τις 8 σκάει μύτη ο μάγκας, σένιος και μ’ ένα μάτσο εφημερίδας παραμάσχαλα.

- Καλησπέρα παιδιά.

- Καλησπέρααααα, απαντούν οι μάγκες εν χορώ και θυμίζουν την Χορωδία Τρικάλων της Τερψιχόρης Παπαστεφάνου, αν έχετε ακουστά. 

 

Ο Τζίτζης κλείνει το μάτι στον Μπίχλα, που θα πει «τα συνηθισμένα», τα οποία είναι καραφάκι έν, μεζές ξηγημένος και όχι τίποτις στραγάλια και πρώτο τραπέζι πίστα, ήγουν κεντρικό και κοντά στη σόμπα, καθόσον σούρνονται κάτι γρίπες και κάτι κόβιντες, που έτσι και σε συλλάβουν σου φεύγει η μαγκιά να πούμε.

 

Τα πάντα όλα, τα προκαταρκτικά να πούμε, έγιναν κατά πως διέταξε ο Τζίτζης. Τα τάβλια σώπασαν και όλοι άρχισαν να σούρνουν τις καρέκλες τους κοντά στον Τζίτζη, ο οποίος με τη σειρά του έσουρε δύο καρέκλες δίπλα του, για να βολευτεί αυτός, ο απαυτός του και τα χαρτιά του, ήπιε μιά γουλιά ουζάκι, καμάκωσε μια ελιά και ολίγον τουρσί και άρχισε:

- Κύριοι, όπως είπαμε, σήμερα θ΄ αναλύσουμε τα αποτελέσματα της χθεσινής ψηφοφορίας, ξαναλέω ψηφοφορίας και όχι ψηχοφορίας ρε, στη Βουλή, για τον νόμο περί γάμου ομοφυλοφίλων. Λέω το λοιπόν να μη να ασχοληθούμε με ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Πλεύσεις, καθόσον και τους γνωρίζουμε καλώς, άσχετα αν αυτοί δεν γνωρίζουν τους εαυτούς τους, αν και στο ΠΑΣΟΚ κάποιοι αγνόησαν τον μεγάλο ηγέτη τους και δεν έγιναν ρεζίλι.

Τούτων δοθέντων λοιπόν…

- Συγγνώμη δάσκαλε, τι θα πει αυτό; ρώτησε ο μορτάκος ο Λέχρας.

 

Ο Τζίτζης σταμάτησε, φέρμαρε την ατιμόσφαιρα μπας και πρόκειται περί πρόγκα, είδε ότι ο Λέχρας έλεγε αλήθεια και του ξήγησε:

- Θα πει ρε ότι αφού έτσι έχουν τα πράματα και συνεχίζω και περικαλώ αι απορίαι στο τέλος. Τούτων δοθέντων λοιπόν, θα ασχοληθούμε με την Νέα Δημοκρατία και θα κατατάξουμε τους βουλευτές της στις παρακάτω κατηγορίες:

 

α. Οι μάγκες και καραμπουζουκλήδες (το όλον 20)

Είναι αυτοί που πέταξαν στα μούτρα του Μητσοτάκη ένα «Όχι» σαν κι’ αυτό του Ιωάννη Μεταξά. Καλώς και να τους θυμηθούμε εις τας επομένας εκλογάς

 

β. Οι πονηρούληδες (το όλον 31)

Είναι αυτοί που σκάρωσαν παραμύθι, περί αρρώστια, περί κόψιμο και δεν μπορώ αφού και είναι άρρωστη η γιαγιά μου και τα τοιαύτα, για να την βγάλουν αβρόχοις ποσί, είπε ο Τζίτζης και επειδής και είδε πάλι τον Λέχρα να τον κοιτάει απορημένος καθάρισε τα τζάμια, ήγουν ξήγησε: Χωρίς να έχει συνέπειες ρε.

 

γ. Οι υστερόβουλοι

« Ξέρεις εγώ δεν συμφωνάω, αλλά να ο γιός μου τελείωσε το Πολυτεχνείο και δεν μπορεί να βρει δουλειά μήτε σε διανυκτερεύον γαλατάδικο πέριξ την Ομόνοια, καθόσον δεν έχει και διαβατήριο να πούμε, γι’ αυτό να δοξολογήσω τον μεγαλοδύναμο Μωυσή, μπας και τον βάλουμε στο ψηφοδέλτιο να σωθεί κι΄ αυτός να σωθούμε κι΄ εμείς, να σωθούν και τα εγγόνια του».

 

δ. Οι εξαρτημένοι

Αυτοί μάγκες μου έχουνε εκκρεμότητες. Άλλος επειδή έκανε κάτι αμαρτωλές συμβασιούλες όταν ήτο υπουργός, άλλος διότι του ξέφυγαν κάτι τραίνα, άλλος διότι άνοιξε κατάστημα άνευ δικαιολογητικά και πάει λέγοντας.

 

ε. Οι προεδρικοί

Αυτοί λατρεύουν την Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Ρε κάτι μυστήρια βίτσια που έχει ο άνθρωπος! Αυτοί τώρα, θες επειδή ήταν μαζί στο «Ρήγα», θες επειδή τους έταξε τραπέζι τζάμπα, αν περάσει το νομοσχέδιο, την μπουμπούνισαν.

 

στ. Οι βολευθέντες

Αυτοί είναι μια κατηγορία μόνοι τους. Μέχρι προχθές έβριζαν υπογείως τον πρωθυπουργό, διότι δεν τους έδινε πόστο. Άπαξ και το πόστο εδόθη και μάλιστα μελωμένο, αι όποιαι αντιρρήσεις εκάμθησαν και πάμε για φρέσκα.

 

ζ. Οι «πρώην» που γίνανε «νυν»

Είναι οι πρώην Κνίτες, οι πρώην πασόκοι, οι πρώην ποταμίσιοι, οι πρώην ανεξάρτητοι μεμονωμένοι και γενικώς τα ορφανά του ενός και του άλλου, τα οποία μηδεμίαν ιδεολογικήν συγγένειαν έχοντα με την ΝΔ, μάλλον τους καλάρεσε το φρούτο. 

 

η. Οι συμπαθούντες

Αυτοί είναι οι ψιλοσυμπαθούντες ή οι χοντροσυμπαθούντες το κίνημα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και πολύ τους γούσταρε το τοιούτον

 

θ. Οι…

Γι’ αυτούς δεν βρήκα όνομα, είναι όμως οι περισσότεροι και αυτοί που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς, θυμίζουν το σκυλάκι που στέκεται μπροστά στο χωνί του γραμμοφώνου και σκέβεται: «His masters voice».

 

Το νομοσχέδιο μαύρισαν τα κόμματα της Δεξιάς (Ελληνική Λύση, Νίκη και Σπαρτιάτες) που άντε να δούμε πότε θα ενωθούν μπας και δούμε και εδώ στην Ελλάδα μας καμμιά Μελόνι και κάνα Ουρμπάν.

 

Α να μη ξεχάσουμε και το ΚΚΕ που ψήφισε μονοκούκι (έτσι ψηφίζει αυτό) «Όχι». Μπράβο στα συντρόφια.

 

Έχεις στο τέλος και τον κ. Μητσοτάκη να θριαμβολογεί, λες και κατέλαβε το κουραδόκαστρο: «Στόχος επετεύχθη. Πάμε παρακάτω“ λέει. Και ποιός τον έβαλε το στόχο; Ρε άει παράτα μας.

 

Αυτά ήταν μάγκες μου και όποιος έχει απορίες, άλλη μέρα καθόσον και η ώρα περασμένη κι΄ έχουμε κι΄ ένα ουζάκι που περιμένει και στέγνωσε κι’ ο καταπιώνας μας.

 

Ταύτα είπε ο Τζίτζης. Μετά σηκώθηκε πάνου (λες και μπόρηγε να σηκωθεί κάτου) και φώναξε στον κεφεπώλη: 

«Ρε Μπίχλα, κέρασε όλα τα παιδιά και ο καθένας πλερώνει τα δικά του».

Αμ πώς…

 

*Η κεντρική φωτογραφία, είναι «λογοκριμένη», όχι από τους γνωστούς κύκλους, αλλά από εμένα, διότι στο κάτω μέρος είχε το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου με τους Εύζωνες. Ε, όχι να βάψουμε και με τα χρώματα των Θε μου σχώραμε τους Ευζώνους και το Μνημείο.

 

Υστερόγραφο

 

Το παρακάτω κείμενο, το βρήκα στην ιστοσελίδα Capital. gr (8-2-24) και επειδή το θεωρώ διαμαντάκι, σας το προσφέρω στην περίπτωση που το χάσατε:

 

“Δάσκαλε, το κρέας δικό σου, τα κόκκαλα δικά μου”

 

Του Ηλία Ψυχογιού*

 

Μεγάλωσα σε μία εποχή που μόλις είχε ψηφιστεί ο “νόμος πλαίσιο” του 1982, αλλά στην εκπαίδευση κυριαρχούσε ακόμα η “προΠΑΣΟΚική” νοοτροπία. 

 

Οι δάσκαλοι μιλούσαν καλά ελληνικά, οι μαθητές σηκώνονταν όρθιοι όταν ο καθηγητής έμπαινε στην τάξη, η εξωσχολική συμπεριφορά των μαθητών είχε βαρύτητα (αν όχι στη βαθμολόγησή τους στη διαγωγή τους σίγουρα) και η επίσκεψη του επιθεωρητή προκαλούσε ρίγη στην πλάτη του εκπαιδευτικού, αφού η κακή αξιολόγησή του ήταν συνήθως αποφασιστική για την ιεραρχική του εξέλιξη. 

 

Εκείνη, την όχι και τόσο μακρινή εποχή, σίγουρη αποφοίτηση υπήρχε μόνο από το δημοτικό. Στο γυμνάσιο και στο λύκειο, αν δεν απέδιδες, μπορούσες να μείνεις στην ίδια τάξη. Επιπλέον, υπήρχε η ποινή της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος για τους καθ’ έξιν παραβατικούς μαθητές, ενώ, σε ακραίες περιπτώσεις, υπήρχε και η ποινή της καθολικής αποβολής από κάθε σχολείο της ελληνικής επικράτειας. 

 

Ακραία μέτρα, αντιεκπαιδευτικά…

 

Υπήρχε και τότε η βία μεταξύ των μαθητών (χωρίς όπλα και μαχαίρια όπως σήμερα), αλλά δεν υπήρχε ποτέ βία των μαθητών, ή των γονιών τους, απέναντι στους δασκάλους. Αν επέστρεφα στο σπίτι και έλεγα στον πατέρα μου ότι “ο κ. Γιώργος μου τράβηξε το αυτί” (κ. Γιώργο και κ. Μαρία, σας έχω πάντα στην καρδιά μου), ο, μακαρίτης πλέον, πατέρας μου όχι μόνο δεν θα διαμαρτύρονταν στον δάσκαλο, αλλά θα μου τραβούσε και το άλλο αυτί για να συνετιστώ.

 

Ακραίες συμπεριφορές, αντιεκπαιδευτικές…

 

Σημαιοφόροι δεν γίνονταν όλοι. Για να μιλήσω λίγο και για τον εαυτό μου, δεν έγινα ποτέ. Έπρεπε να είσαι ο καλύτερος και, αν υπήρχαν μαθητές που ισοψηφούσαν βαθμολογικά, γινόταν κλήρωση. 

 

Παραστάτες επίσης δεν γίνονταν όλοι. Ούτε παραστάτης έγινα ποτέ. Ήμουν πολύ καλός μαθητής, αλλά υπήρχαν καλύτεροι. 

 

Και, παρότι δεν τα κατάφερα ποτέ να γίνω ο πρώτος των πρώτων, δεν κουβαλάω κανένα ψυχολογικό τραύμα από το σχολικό μου περιβάλλον. Καμία woke επίδραση δεν τάραξε την “ευαίσθητη ψυχούλα” μου. Αντιθέτως. Αυτή η εμπειρία με δίδαξε και συνειδητοποίησα εγκαίρως πως αν δεν διαβάζεις αρκετά, δεν θα καταφέρεις να γίνεις ούτε σημαιοφόρος ούτε παραστάτης. Έμαθα ότι η συνέπεια επιβραβεύεται και οι λανθασμένες επιλογές έχουν συνέπειες.

 

Ακραίο μάθημα, αντιεκπαιδευτικό…

 

Η εξαίρετη καθηγήτρια ιστορίας κα Μαρία Ευθυμίου έχει εύγλωττα συνοψίσει σε συνέντευξή της στην εφημερίδα “Καθημερινή” όλα τα παραπάνω, αναφέροντας ότι “ο απόφοιτος του δημοτικού σχολείου της γειτονιάς πριν από 40 χρόνια ήξερε πολύ περισσότερα από πολλούς αποφοίτους λυκείου σήμερα”. 

 

Ήταν άραγε πιο εξελιγμένη η εκπαίδευση τότε από ό,τι σήμερα; Υπήρχαν περισσότερες πηγές από όπου μπορούσε να αντληθεί γνώση; Σε καμία περίπτωση. 

 

Σύμφωνα επίσης με την κα Ευθυμίου “στην κοινωνία έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα χαμηλής απαιτητικότητας. Στα σχολεία όλοι οι μαθητές, έτσι κι αλλιώς, παίρνουν Α στο δημοτικό και 19 ή 20 στο γυμνάσιο, δουλέψουν δεν δουλέψουν. Μετά το 1980 αποφασίσθηκε η συγκεκριμένη τακτική προκειμένου “να μην επιβαρυνθεί η ψυχή των παιδιών”. Είναι κι αυτό άλλη μία έκφανση της δήθεν “αριστερής” πλευράς μας. Δηλαδή, του τίποτα.”.

 

Θα ήταν άσκοπο να προσπαθήσω να συμπληρώσω οτιδήποτε στα λόγια της. 

 

Ίσως όμως θα μπορούσα να εκφράσω την αγωνία της δικής μου γενιάς για την προοπτική της σημερινής. Εμείς, στη συντριπτική πλειοψηφία, ζήσαμε πιο άνετα από τους γονείς μας και μορφωθήκαμε επίσης καλύτερα από αυτούς. Η σημερινή γενιά όμως θα ζήσει λιγότερο άνετα απ’ ό,τι εμείς και, σίγουρα, θα έχει χαμηλότερη μόρφωση. 

 

Σημείωση: Μόρφωση, όχι εκπαίδευση…

 

Είναι επιτακτική η ανάγκη “ολικής επαναφοράς”. Όσο υπάρχουν ακόμα εν ενεργεία δάσκαλοι, οι οποίοι προέρχονται από την “παλιά φρουρά”, ίσως να μπορεί να βελτιωθεί η προοπτική των επερχόμενων γενεών. Αφού όταν αυτοί αντικατασταθούν από αποφοίτους σχολείων και πανεπιστημίων της ήσσονος προσπάθειας, το παιχνίδι θα έχει χαθεί και το εκπαιδευτικό σύστημα θα παράγει εργάτες και υπηρέτες των απογόνων της άρχουσας τάξης, η οποία διαθέτει την πολυτέλεια της ποιοτικής, επ’ αμοιβή, εκπαίδευσης. 

 

Τα παλιά χρόνια, όταν ο γονιός πήγαινε το παιδί πρώτη μέρα στο σχολείο, απευθυνόταν στον δάσκαλο, λέγοντάς του “Δάσκαλε, το κρέας δικό σου, τα κόκκαλα δικά μου”. Αυτό σήμαινε ότι, αν χρειαστεί, “ρίξε και καμιά ψιλή”. 

Φυσικά, δεν προτείνω να επιστρέψουμε εκεί.

 

Ανάμεσα όμως στην όποια διδασκαλική αυθαιρεσία και στη μαθητική αγυρτεία, υπάρχει και η μέση οδός. 

Και αυτή ξεκινά από το σπίτι και στο πώς εμείς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας. 

Ορίστε ένα καλό σημείο εκκίνησης. 

Προλαβαίνουμε; 

 

* Ο Ηλίας Ψυχογιός σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Πειραιά, Τεχνολογία της Πληροφορίας & Web Technology στο Πανεπιστήμιο του Paisley (Σκωτία) και Τεχνολογίες Έξυπνων Πόλεων & ΙοΤ στο Πανεπιστήμιο Πειραιά. Έχει εργαστεί σε εταιρείες του τουρισμού, της πληροφορικής και των χρηματοοικονομικών υπηρεσιών σε Ελλάδα και Λουξεμβούργο.

 

πηγή