ΤΑ ΠΡΟΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (ΜΕΛΕΤΗ)

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

 

Αν ο κ. Ερντογάν ομιλεί για « σύνορα της καρδιάς του» –μολονότι λησμονεί ότι και ο ίδιος είναι Έλλην (ντονμες=εξιξσλαμισθείς) Πόντιος- ασφαλώς δεν γνωρίζει όπως και οι περισσότεροι Έλληνες, ότι τα σύνορα της Ελλάδος εκτείνονται σε μέγα βάθος και πλάτος στην ιστορία και στην προϊστορία.
 

Είναι η ίδια η Μικρά Ασία που την μετονόμασαν Τουρκία. Και δεν εννοώ τα σύνορα του Ελληνισμού που έφθαναν κατά τους ιστορικούς χρόνους του Μ. Αλεξάνδρου, αλλά αυτά που υπήρχαν σε προϊστορικούς χρόνους, τα οποία χάνονται στην αχλύ της προϊστορίας. Ο κ. Ερντογάν εννοεί τις τουρκικές κατακτήσεις εκεί που πάτησαν, έσφαξαν, βίασαν, έκαψαν και δια της βίας εξισλάμισαν γηγενείς λαούς, οι Οθωμανοί τούρκοι κατακτητές. Όμως οι Έλληνες εννοούν αλλιώς τα σύνορα. Εκεί που σε πανάρχαιους χρόνους άφησαν σταθερά γεωγραφικά και πολιτιστικά σύμβολα όπως πόλεις, ποταμούς, θάλασσες, θεούς, ιστορία, έργα τέχνης, γλωσσικά ιδιώματα και κυρίως πολιτισμούς. 

 

Ακόμη και σήμερα διατηρούνται σε όλες σχεδόν τις ηπείρους για να δείχνουν στους μορφωμένους λαούς ότι κάποτε σε εκείνα τα μέρη κατοικούσαν Έλληνες και ανέπτυξαν τον πολιτισμό τους. Τέτοιο πράγμα πουθενά δεν άφησαν οι Τούρκοι. Μόνο μιναρέδες, αποκαΐδια και εφιαλτικές αναμνήσεις. Ποτέ δεν ακούσαμε τον τούρκο ηγέτη να πει ότι «ευγνωμονούμε τους Έλληνες που μας άφησαν ένα λαμπρό πολιτισμό προκλασσικό, κλασσικό και βυζαντινό»

 

Ακούσατε ποτέ Έλληνα πολιτικό να μιλήσει για το παρελθόν της Ελλάδος; Ουδείς! Θαρρείς και η Ελλάδα δεν έχει. Έτσι ο Αμερικανός ΥΠΕΞ κ. Μπλίγκεν έχοντας άγνοια της πρόσφατης ιστορίας της περιοχής της Εγγύς Ανατολής όρισε τους σφαγείς σαν «εγγυητές» της Παλαιστίνης. Κάτι χειρότερο δεν θα μπορούσε να γίνει.

 

Οι περιοχές που έζησαν και δημιούργησαν πολιτισμό οι Έλληνες

 

Ο πολιτισμός στις χώρες αυτές ανάγεται σε πάρα πολύ παλιά εποχή. Και τούτο αποδεικνύεται έκ του γεγονότος ότι ομιλούν για ζώα που έχουν προ χιλιάδων ετών εκλείψει (ο Τίγρης της Αρμενίας, ο λέων της Νεμέας κ.α) ποταμούς που σήμερα ούτε το ίχνος δεν υπάρχει, διότι έκτοτε άλλαξε η γεωλογική, μορφολογική σύσταση των περιοχών αυτών εξ αιτίας μεγάλων γεωλογικών καταστροφών, αλλαγής του κλίματος από υγρό έγινε ξηρό και άλλων αιτίων. (Τέτοιοι εξαφανισμένοι ποταμοί: Ο π. Αστερίων του Άργους, ο οποίος έρρεε πλησίον του Ηραίου, π. Ίναχος της Αργολίδος, π. Ισμηνος της Βοιωτίας ονομαζόμενος και Λάδων, και άλλοι που μόνο το όνομα τους έχει μείνει και έχουν στερέψει και μόνο σε κάποια νεροποντή γίνονται χείμαρροι και καταστρέφουν την περιοχή).

 

Το μαρτυρεί η ονοματοθεσία των εκτός Ελλάδος ποταμών

 

1/ Αράξης ήταν ποταμός της Αρμενίας Βάκτρος πρότερον καλούμενος. Ο Αράξης ήταν βασιλεύς της Αρμενίας υιός του Πύλου και όταν φιλονίκησε με τον παππού του Αρβηλον τον σκότωσε. Τιμωρημένος ύστερα από τις Ερινύες πνίγηκε στον ποταμό και πήρε το όνομα του. Ονομάστηκαν και δύο πόλεις Αρβηλα και Βάκτρα. Κατά τον Στράβωνα Αρβηλα ονομάστηκαν από τον Αρβηλον γιό του Αθμονέως.

 

2/ Γάγγης. Είναι ποταμός της Ινδίας, πρότερον ονομαζόμενος Χλιαρός. Ο Γάγγης ήταν υιός του Ινδού και της νύμφης Καλαυρίας. Συνεβρέθη από άγνοιαν με την μητέρα του και ύστερα εκ λύπης πνίγηκε στον ποταμό και πήρε το όνομα του. (Να σημειωθεί ότι στον Ελληνικό κόσμο απαγορευόταν η αιμομιξία η οποία συνηθίζετο στους βαρβάρους)

 

3/ Ευφράτης. Είναι ποταμός της Παρθίας (σημερινό Ιράκ). Πηγάζει από το Κουρδιστάν και χύνεται στον Περσικό Κόλπο. Πρότερον ονομαζόταν Ζαράνδας. Επειδή ο Μήδος γιός του Αρταξέρξη βασιλέως της περιοχής βίασε την θυγατέρα κάποιου Κορδύου (Κούρδου) αξιωματούχου της περιοχής και φοβηθείς πνίγηκε στον ποταμό διότι ζητούσε να τον τιμωρήσει ο πατέρας του. Τότε ονομάστηκε ο ποταμός Μήδος. Ύστερα ο υιός του Ανδάκου Ευφράτης ιδών τον γιό του κοιμώμενον με την μητέρα του και επειδή νόμισε ότι ήταν κάποιος άλλος μοιχός τον φόνευσε εκ λάθους . Εννοήσας μετά το λάθος του πνίγηκε και αυτός στον ποταμό και γι’ αυτό πήρε το όνομα του Ευρφάτης.

 

4/ Ιριδανός. Ήταν ποταμός της Ιταλίας. Πρότερον ονομάζετο Φαέθων. Εκεί είχε πέσει σύμφωνα με την μυθολογία ο Φαέθων όταν θέλησε με το άρμα του να πλησιάσει στον Ήλιο. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Φαέθων ήταν γιος του Ήλιου και της Κλυμένης (Φαέθων= μτχ. τοῦ φαέθω = λάμπω, φωτίζω, στίλβω. Εξ ού και «Φως»). Ο πατέρας του Ήλιος τον άφησε να οδηγήσει το άρμα του. Όμως ο Φαέθων δεν στάθηκε αντάξιος της εμπιστοσύνης του. Μόλις είδε τον φοβερό αστερισμό του Σκορπιού στον ουρανό, τρόμαξε τόσο πολύ, ώστε έχασε την ψυχραιμία του και δεν μπόρεσε να ελέγξει τα ηνία του άρματος του πατέρα του, αφήνιασαν τα άλογα, με αποτέλεσμα να ανεβοκατεβαίνει ο Ήλιος, απειλώντας με καταστροφή τη Γη. Τα άλογα έφεραν το άρμα τόσο χαμηλά και κοντά στη Γη, ώστε άρχισε να καίγονται μαζί με τους ανθρώπους, τα ποτάμια άρχισαν να βράζουν από την εκπεμπόμενη θερμότητα. Ο Δίας, θέλοντας να προλάβει χειρότερες καταστροφές, τον γκρέμισε με κεραυνό στον Ηριδανό ποταμό, σκοτώνοντάς τον. Όλες οι μυθολογικές ιστορίες αλληγορούν μεγάλες γεωλογικές, τεκτονικές, κλιματολογικές και άλλες καταστροφές της γης σε πανάρχαιους χρόνους, οι οποίες διατηρήθηκαν σαν μύθοι από γενεά σε γενεά. Ο μύθος του Φαέθοντος ίσως αλληγορεί μια περίοδο της γης εξαιρετικά θερμή.

 

5/ Ινδός. Πρότερον ονομάζετο Μαυσωλός από του Μαυσωλού γιού του Ηλίου. Κάποιος νεαρός αξιωματούχος Ινδός διέφθειρε την Δαμασαλκίδα θυγατέρα του βασιλιά Οξυάλκου όταν τελούνταν τα μυστήρια του Διονύσου και καταδιωκόμενος από τον βασιλιά πνίγηκε στο ποτάμι και εξ αυτού ονομάστηκε Ινδός ποταμός. Εγένετο δε λίθος σ’ αυτόν καλούμενος «απαρθενόφθορος» και οι παρθένες που έφεραν αυτόν τον λίθο εκ του ποταμού δεν διαφθείρονταν.

 

6/ Κάικος. Ήταν ποταμός της Μυσίας (μεταξύ Προποντίδος και Αιγαίου Πελάγους). Πρότερον ονομαζόμενος Αδουρος. Κάποιος Αστραίος γιός του Ποσειδώνα διέφθειρε την αδελφή του Αλκίππη από άγνοια τη νύχτα σε μια εορτή της Αθηνάς και έλαβε το δαχτυλίδι της. Γνωρίσας δε το πρωί την σφραγίδα πνίγηκε στον ποταμό ένεκα της λύπης του και ονομάστηκε ο ποταμός Αστραίος από αυτόν. Το πως έγινε Κάικος ιδού η συνέχεια: Ο Ο Κάικος ήταν γιός του Ερμή και της Ωκυρύης. Αυτός φόνευσε κάποιον ευγενή Τίμανδρον καλούμενον και φοβούμενος τους συγγενείς αυτού πνίγηκε και αυτός στον ποταμό και τον ονόμασαν Κάϊκο από αυτόν. Στον ποταμό εφύετο και το φυτό Μήκων, καθώς και ένα βότανο «Ηλιοφάρμακος» καλούμενο το οποίον χρησιμοποιούσαν οι γιατροί για την θεραπεία των αιμορραγουσών γυναικών.

 

7/ Μαρσύας. Ήταν ποταμός της Φρυγίας (Β.ΑΤουρκία-Παφλαγονία). Προηγουμένως ονομαζόταν πηγή του Μίδου, επειδή ο Μίδας στενοχωρούμενος από τη δίψα όταν δεν εύρισκε νερό έβαλε το χέρι του επί της γης και ευθύς εξήλθε χρυσή πηγή, όπως ακριβώς το είχε ζητήσει. (Αυτός είχε ζητήσει από τους θεούς ότι πιάνει να γίνεται χρυσάφι και πράγματι οι θεοί του έκαναν τη χάρη. Αλλά παρά την χρυσή πηγή αυτός δεν μπόρεσε να ξεδιψάσει και ζήτησε από τον Διόνυσο να μεταβάλει το χρυσό σε νερό.) Ύστερα ο ποταμός ονομάστηκε Μαρσύας από τον Διόνυσο. Ο δε Πεισίστρατος ο Λακεδαιμόνιος έχτισε πόλη παρά τον ποταμό, όπου ήταν τα λείψανα του Μαρσύα και ονόμασε αυτήν Νώρυκον, όνομα φρυγικό που σημαίνει ‘ασκό’. Εκεί εφύετο χόρτο το οποίον όταν σειόταν από τον άνεμο ανέδιδε μουσική μελωδία.

 

8/ Μαίανδρος. Ηταν ποταμός της Λυδίας, (περιοχή Σμύρνης). Πρότερον ονομαζόταν «Αναβαίνων» επειδή σχηματίζει πολλές καμπές και πολλές εξ αυτών επιστρέφουν στην πηγή, δηλαδή παλινδρομεί. Το όνομα του πήρε από τον Μαίανδρον γιό του Κερκάφου. Λέγεται μάλιστα ότι θυσίασε τη γυναίκα του ή το γιό διότι βγήκαν πρώτοι να τον προϋπαντήσουν από τη μάχη με τους Πεσινουτίους. Είχε δώσει υπόσχεση στους θεούς να θυσιάσει όποιον συναντήσει πρώτον μετά την νίκη του και κατά τύχη βρέθηκε η γυναίκα του, ή ο γιός του Αρχέλαος και η θυγατέρα του. Μετά μη αντέχων το χαμό τους πνίγηκε στον ποταμό από τη λύπη του και πήρε εξ αυτού το όνομα του.

 

9/ Κάυστρος. Αυτός ρέει πλησίον της Εφέσου. Ο ποταμός αυτός ονομάστηκε από του Καύστρου γιού της Αμαζόνας Πενθησίλειας, η οποία πολέμησε στον Τρωικό πόλεμο και φονεύθηκε από τον Αχιλλέα .

 

10/ Νείλος. Είναι ο κυριότερος ποταμός της Αιγύπτου πρότερον ονομαζόμενος Μέλας από του Μέλανος υιού του Ποσειδώνος. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του Αιγύπτου γιού του Ηφαίστου και της Λευκίππης συνέβη αφορία. Σύμφωνα με τον χρησμό ο Αίγυπτος θυσίασε την κόρη του Αγανίππην για να εξευμενίσει τους θεούς. Αλλά επειδή δεν έγινε ευφορία ο Αίγυπτος πνίγηκε στον ποταμό και πήρε ο ποταμός το όνομα του. Αργότερα όμως πνίγηκε και ο Νείλος στον ποταμό και ονομάστηκε Νείλος που σημαίνει «Νέα ύλη» καθότι αυτός κάθε χρόνο φέρνει νέα ύλη.

 

11/ Πακτωλός. Είναι ο ποταμός της Λυδίας ονομαζόμενος πρότερον «Χρυσορρόας» λόγω του χρυσού που κατεβάζει. Ο Χρυσορρόας ήταν Χίος γιός του Απόλλωνα και της Αραδίππης, μηχανικός στο επάγγελμα. Αυτός έκλεβε τον χρυσό του Κροίσου από τον ποταμό. Καταδιωχθείς έπεσε στον ποταμό και πνίγηκε. Έτσι ο ποταμός πήρε το ονομα του. Μετά ονομάστηκε Πακτωλός από τον γιό του Ειόλιος και της Λευκοθόης. Αυτός διέφθειρε την αδελφή του εξ αγνοίας, όταν τελούνταν τα μυστήρια της Αφροδίτης και εννοήσας εκ των υστέρων το γεγονός, πνίγηκε και πήρε το όνομα Πακτωλός ο ποταμός.

 

12/ Σαγγάρις. Ποταμός της Φρυγίας. Σάγγας, Σάγαρις ο γνωστός μας Σαγγάριος και Σάγγαρος Πρότερον ονομαζόταν Ξηραβάτης επειδή ξεραινόταν το θέρος. Επειδή ο Σάγγαρις γιός Μυνδονίου και της Αλεξιρρόης έβρισε τους ιερείς και τα μυστήρια της Ρέας έγινε μανιακός και πνίγηκε στον ποταμό και πήρε εξ αυτού το όνομα.

 

13/ Σιμόεις ήταν ποταμός της Μυσίας αδελφός του Σκαμάνδρου και εισβάλλει σ’ αυτόν. Αυτόν έκραζαν οι Τρώες εις βοήθειαν κατά του Αχιλλέως όταν βρίσκονταν σε ανάγκη.

 

14/ Τάναις ήταν ποταμός της Αρμενίας ονομαζόμενος πρότερον Σόλλαξ, ή Σύλαξ που σημαίνει κατηφορικός, επειδή ήταν ορμητικός . Λέγεται ότι περιπλανώμενος ο Διόνυσος θέλησε να τον διαβεί, αλλά αδυνατούσε και γι’ αυτό ζήτησε τη βοήθεια του Διός. Εκείνος του έστειλε μια Τίγρη και τον πέρασε απέναντι στην πλάτη της. Ένεκα τούτου ονομάστηκε Τίγρις. Κατ’ άλλους αγαπήσας την Νύμφη Αλφειβοία μεταμορφώθηκε σε Τίγρη και λαβών αυτή την πέρασε από τον ποταμό. Εξ αυτής γέννησε τον Μήδον ο οποίος τον ονόμασε έτσι εκ του πατρός αυτού.

 

15/ Υδάσπης ήταν ποταμός της Ινδίας ονομαζόμενος πρότερον Ινδός. Όταν βασίλευε ο Υδάσπης εκεί είχε θυγατέρα Χρυσίππη καλούμενη, η οποία τον αγάπησε και ερχόνταν κάθε βράδυ σαν ξένη με την συνέργεια της τροφού της. Όταν αντελήφθη ο Υδάσπης την πανουργία της κόρης του την μεν ηλικιωμένη τροφό έθαψε ζωντανή την δε Χρυσίππη σταύρωσε, αυτός δε έπεσε στον ποταμό και πνίγηκε και πήρε εξ αυτού το όνομα του Υδάσπης

 

16/ Φάσις. Ήταν ποταμός της Κολχίδος πρότερον ονομαζόμενος Αρκτούρος. Ο Φάσις γιός του Ωκεανού ειδών την μητέρα του μοιχευομένη με κάποιον υπό την απόρροια των Εριννύων την έπνιξε στον ποταμό και ονομάσθηκε Φάσις από αυτόν. Στις αρχές της ανοίξεως τελούνταν εκεί οι γιορτές της Εκάτης και είχαν ράβδο εξ ενός φυτού του ποταμού την οποία φύλαγαν στο ιερό οι ζηλότυποι άνδρες προς εκφοβισμό και συμμόρφωση των γυναικών. Αν δε τολμούσε κάποιος να εισέλθει στο ιερόν όπου υπήρχε η ράβδος, εξαγριωμένοι οι φύλακες τον περιτύλιγαν με δέρμα και τον έριχναν σε βάραθρον. Μετά δε τριάντα ημέρες το σώμα του ξεβραζόταν στην Μαιώτιδα λίμνη γεμάτο σκουλήκια και τον κατέτρωγαν ευθύς αμέσως οι γύπες.

 

Προς γνώσιν των Τούρκων χάριν της ιστορικής μαθήσεως

 

Πάντα ταύτα παρακαλούμε να γίνουν γνωστά στα τουρκικά ΜΜΕ, στα Πανεπιστήμια και προσωπικά τον κ. Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος σφάλλει για σύνορα της πατρίδος του. Πρώτιστα όμως στους Έλληνες πολιτικούς οι οποίοι πάσχουν από φοβικό σύνδρομο για τον Ελληνισμό, ενώ για τους Λοάτκι είναι λίαν τολμηροί.

 

Οι τούρκοι κατέλαβαν τα εδάφη αυτά γύρο στον 11ον αιώνα δηλαδή πολύ πρόσφατα αν τα συγκρίνουμε με την Ελληνική παρουσία εκεί, η οποία ανάγεται στα προϊστορικά χρόνια και πολύ πριν στην αχλύ της ανθρώπινης εμφάνισης στην περιοχή. Εκεί κατοικούσαν άνθρωποι που δεν λέγονταν τότε Έλληνες, αλλά είχαν το όμαιμον, το ομόγλωσσο (με τοπικές διαλέκτους) ομόθρησκον (των Ολυμπίων θεών ίσως και προ αυτών του Κρόνου και της Ρέας) και το ομότροπον (τα ίδια ήθη και έθιμα και τον ίδιο πολιτισμό).

 

Αυτό το ζείδωρο και χαρισματικό Έθνος ήταν η μήτρα και δημιουργός του Ανθρώπινου Πολιτισμού.

 

Ο προοδευτικός λαός των Πρωτοελλήνων και των Ελλήνων επιγόνων τους έφτιαξε ως τώρα επτά(7) Πολιτισμούς: Προϊστορικό, Μινωικό, Μυκηναϊκό, Κλασσικό, Αλεξανδρινό, Βυζαντινό και τέλος την Ευρωπαϊκή Αναγέννηση.

 

Αυτά είναι τα «Προϊστορικά σύνορα του Ελληνισμού»

 

Δυστυχώς, δεν διδάσκονται στα σχολεία διότι τα έχουν αφορίσει σαν «εθνικιστικά. ακροδεξιά κ.α» και δεν τόλμησε ποτέ κανείς να τα προβάλλει –έστω χάριν της ιστορικής μαθήσεως και της προαγωγής του πολιτισμού. Αυτό είναι ταμπού και απαγορευμένο. Κάποιοι φύλακες φαίνεται έχουν την ιερή ράβδο στο Μαξίμου και όποιος δεν πειθαρχεί τον ρίχνουν στη «χαβούζα της ανυπαρξίας να τον φάνε τα σκουλήκια» και το πτώμα και τα γραπτά του χάνονται δια παντός. Ίσως τα βρουν όταν η ανθρωπότητα θα μπει στον αστερισμός της «Νοόσφαιρας»

 

(21/1/24)

Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

Υποστράτηγος ε.α Συγγραφεύς