Η αιτιολόγηση της Κλιματικής Αλλαγής και η Επιστημονική Μέθοδος

Μετάφραση: Απολλόδωρος

4 Ιανουαρίου 2021 | Francis Menton | Διάβαστε το εδώ.

 

Ας προσπαθήσουμε για άλλη μια φορά να εφαρμόσουμε την επιστημονική μέθοδο στο θέμα της αιτιολόγησης της κλιματικής αλλαγής. Πρόκειται για μια απλή βασική λογική και όχι τόσο περίπλοκη. Μπορούμε να το κάνουμε.

 

Όσο απλό και βασικό κι αν είναι αυτό, θα δείτε σύντομα ότι η συσσωμάτωση όλων των κορυφαίων "επιστημόνων του κλίματος" στον κόσμο δεν μπορεί να το καταλάβει. Είναι εντελώς χαμένοι και μπερδεμένοι. Ελέγξτε με και δείτε αν κάνω λάθος.

 

Η πρόταση με την οποία ασχολούμαστε είναι αυτή για την οποία βλέπετε μια συνεχή τυμπανοκρουσία συνηγορίας. Είναι κάτι σαν: "το κλίμα αλλάζει και εμείς είμαστε η αιτία". Εντάξει, κανείς δεν αρνείται ότι το κλίμα αλλάζει, αλλά τι γίνεται με το κομμάτι "εμείς είμαστε η αιτία"; Ποια είναι η απόδειξη;

 

Ας εφαρμόσουμε την επιστημονική μέθοδο. Ξεκινάμε με το βασικό αξίωμα ότι "η συσχέτιση δεν αποδεικνύει την αιτιώδη συνάφεια". Αντίθετα, η αιτιώδης συνάφεια τεκμηριώνεται με την διάψευση όλων των σχετικών εναλλακτικών ("μηδενικών") υποθέσεων.

 

Όλοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί αυτό από τις δοκιμές φαρμάκων. Δεν μπορούμε να αποδείξουμε ότι το φάρμακο Α θεραπεύει την ασθένεια Χ χορηγώντας το φάρμακο Α χίλιες φορές και παρατηρώντας ότι η ασθένεια Χ σχεδόν πάντα υποχωρεί.

 

Η ασθένεια Χ μπορεί να έχει εξαφανιστεί για άλλους λόγους ή από μόνη της. Ακόμη και αν χορηγήσουμε το φάρμακο Α ένα εκατομμύριο φορές και η ασθένεια Χ σχεδόν πάντα εξαφανίζεται, έχουμε αποδείξει μόνο τη συσχέτιση, όχι την αιτιώδη συνάφεια.

 

Για να αποδείξουμε την αιτιώδη συνάφεια, πρέπει να διαψεύσουμε τη μηδενική υπόθεση δοκιμάζοντας το φάρμακο Α έναντι ενός εικονικού φαρμάκου. Το εικονικό φάρμακο αντιπροσωπεύει τη μηδενική υπόθεση ότι κάτι άλλο (πείτε το "φυσικοί παράγοντες") θεραπεύει την ασθένεια Χ.

 

Όταν το φάρμακο Α είναι σημαντικά πιο αποτελεσματικό στη θεραπεία της νόσου Χ από το εικονικό φάρμακο, τότε έχουμε καταρρίψει τη μηδενική υπόθεση και έχουμε τεκμηριώσει, τουλάχιστον προσωρινά, την αποτελεσματικότητα του φαρμάκου Α.

 

Επιστροφή στην κλιματική αλλαγή. Η υπόθεση είναι "ο άνθρωπος προκαλεί σημαντική κλιματική αλλαγή". Μια κατάλληλη μηδενική υπόθεση θα ήταν "η παρατηρούμενη κλιματική αλλαγή μπορεί να εξηγηθεί πλήρως από κάποιο συνδυασμό φυσικών παραγόντων". Πώς θα μπορούσατε να το ελέγξετε αυτό;

 

Ο πιο προφανής έλεγχος θα ήταν να ρωτήσετε, στην πρόσφατη ιστορία της Γης, υπήρξε ποτέ θερμότερη από το παρόν - το παρόν έχει αποτελέσει αντικείμενο σημαντικών ανθρώπινων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου;

 

Εάν οι περίοδοι στο πρόσφατο παρελθόν πριν από τις ανθρώπινες εκπομπές ήταν θερμότερες από το παρόν, τότε είναι προφανές ότι κάποιος συνδυασμός "φυσικών παραγόντων" είναι αρκετός για να επιφέρει θερμοκρασίες τόσο θερμές ή θερμότερες από αυτές που βιώνουμε.

 

Και δεν έχει σημασία αν γνωρίζουμε ή όχι ποιοι μπορεί να είναι οι εναλλακτικοί "φυσικοί παράγοντες", όπως δεν έχει σημασία αν, στην αποτυχημένη δοκιμή φαρμάκου, γνωρίζουμε ή όχι γιατί το εικονικό φάρμακο νίκησε το πειραματικό φάρμακο.

 

Στην αποτυχημένη δοκιμή φαρμάκου, θα μπορούσε να ήταν το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα, ή θα μπορούσε να ήταν τα βακτήρια του εντέρου, ή θα μπορούσε να ήταν ο καιρός, ή οτιδήποτε άλλο. Το γεγονός είναι ότι, όποιοι κι αν ήταν αυτοί, οι "φυσικοί παράγοντες" υπερείχαν έναντι του πειραματικού φαρμάκου.

 

Για τη δοκιμή της υπόθεσης του κλίματος, εξετάστε μια ανάρτηση στο ιστολόγιο της 28ης Δεκεμβρίου από τον συνταξιούχο φυσικό Ralph Alexander με τίτλο: "Νέες αποδείξεις ότι το αρχαίο κλίμα ήταν θερμότερο από το σημερινό".

 

Ο Alexander συνοψίζει τα αποτελέσματα δύο πρόσφατων μελετών:

• Ένα άρθρο του Ιουνίου 2020 από το Nature με τίτλο “Persistent warm Mediterranean surface waters during the Roman period,” , από μια ομάδα Ιταλών και Ισπανών συγγραφέων με επικεφαλής τον G. Margaritelli.
• Ένα άρθρο του Νοεμβρίου 2020 από το New Scientist με τίτλο: “Climate change has revealed a huge haul of ancient arrows in Norway,” ("Η κλιματική αλλαγή αποκάλυψε ένα τεράστιο φορτίο αρχαίων βελών στη Νορβηγία"), από τον C. Baraniuk.

Το άρθρο των Margaritelli et al αναλύει δεδομένα proxy από "απολιθωμένους σκελετούς αμοιβάδων που βρέθηκαν σε ιζήματα του βυθού" για να ανακατασκευάσει τις θερμοκρασίες της Μεσογείου τα τελευταία 2000 χρόνια.

 

"Ο λόγος του μαγνησίου προς το ασβέστιο στους σκελετούς είναι ένα μέτρο της θερμοκρασίας του θαλασσινού νερού κατά τη στιγμή της απόθεσης του ιζήματος- ένα χρονοδιάγραμμα μπορεί να καθοριστεί με ραδιοχρονολόγηση".

 

Συμπέρασμα:

 

Με εξαίρεση τα δεδομένα για το Αιγαίο, όλα τα αποτελέσματα δείχνουν σαφή αύξηση της θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια της ρωμαϊκής περιόδου από το 0 μ.Χ. έως το 500 μ.Χ., όταν οι θερμοκρασίες ήταν περίπου 2 βαθμούς Κελσίου (3,6 βαθμούς Φαρενάιτ) υψηλότερες από το μέσο όρο για τη Σικελία και τις περιοχές της δυτικής Μεσογείου κατά τους επόμενους αιώνες, και πολύ υψηλότερες από τις σημερινές θερμοκρασίες της Σικελίας.

 

Η μελέτη Baraniuk, από τη Νορβηγία, αναλύει μεγάλα νέα ευρήματα αρχαίων αντικειμένων, συμπεριλαμβανομένων βελών, αιχμών βελών και ενδυμάτων, που αποκαλύφθηκαν από την πρόσφατη υποχώρηση των παγετώνων στη χώρα αυτή.

 

Αλλά φυσικά, η ύπαρξη των αντικειμένων σε αυτές τις περιοχές υποδηλώνει ότι οι περιοχές αυτές δεν ήταν καλυμμένες από πάγο την εποχή που εναποτέθηκαν τα αντικείμενα:

 

Το γεγονός ότι τα ευρήματα προέρχονται από διάφορες διαφορετικές περιόδους που απέχουν μεταξύ τους εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια συνεπάγεται ότι ο πάγος και το χιόνι στην περιοχή πρέπει να έχουν επεκταθεί και υποχωρήσει αρκετές φορές τα τελευταία 6.000 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του Ολόκαινου Θερμικού Μεγίστου, το οποίο συνέβη πριν από περίπου 10.000 έως 6.000 χρόνια και προηγήθηκε της περιόδου των εκπληκτικών νορβηγικών ανακαλύψεων, οι παγκόσμιες θερμοκρασίες ήταν ακόμη υψηλότερες. Στα ανώτερα γεωγραφικά πλάτη, όπου βρίσκονται οι πιο αξιόπιστες αναφορές, εκτιμάται ότι ήταν 2-3 βαθμούς Κελσίου (3,6-5,4 βαθμούς Φαρενάιτ) θερμότερη από ό,τι σήμερα.

 

Είτε πριν από 2.000 χρόνια (η Ρωμαϊκή Θερμή Περίοδος) είτε πριν από 6.000 χρόνια (το Ολόκαινο Θερμικό Μέγιστο), οι περίοδοι αυτές σαφώς προηγήθηκαν κατά πολύ οποιασδήποτε σημαντικής ανθρώπινης εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου από την καύση ορυκτών καυσίμων.

 

Προφανώς, λοιπόν, κάποιος συνδυασμός "φυσικών παραγόντων", όποιοι κι αν είναι αυτοί, είναι αρκετός για να προκαλέσει την αύξηση της θερμοκρασίας της γης σε επίπεδα τόσο υψηλά ή υψηλότερα από αυτά που βιώνουμε σήμερα, στην εποχή της ανθρώπινης χρήσης ορυκτών καυσίμων.

 

Θα πρέπει να αναφέρω ότι οι δύο εργασίες που εξετάζει ο Alexander είναι μόνο οι τελευταίες από πολλές δεκάδες μελέτες που δίνουν στοιχεία για την πρόταση ότι οι εποχές στο πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν - είτε η Μεσαιωνική Θερμή Περίοδος, είτε η Ρωμαϊκή Θερμή Περίοδος, είτε το Ολόκαινο Θερμικό Μέγιστο - ήταν θερμότερες από τις σημερινές.

 

Μια συλλογή από πολλές εργασίες, που εστιάζουν κυρίως στη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο, μπορείτε να βρείτε στον ιστότοπο του Craig Idso's CO2 Science.

 

Θα περίμενε κανείς ότι η κυρίαρχη κλιματική "επιστήμη" θα επικεντρωνόταν σαν ακτίνα λέιζερ στην προσπάθεια αντιμετώπισης αυτών των πρώιμων περιόδων που ήταν θερμότερες από τις σημερινές. Αλλά αντ' αυτού, αυτοί οι τύποι έχουν υιοθετήσει σχεδόν εξ ολοκλήρου μια διαφορετική προσέγγιση.

 

Ονομάζουν την προσέγγισή τους "ανίχνευση και απόδοση". Από τα πολλά παραδείγματα της τέχνης, εδώ είναι ένα σημαντικό έγγραφο από το 2018, που χρηματοδοτήθηκε από τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Κλιματική Αλλαγή του ΟΗΕ, με τίτλο: “Detection of Climate Change and Attribution of Causes.” ("Ανίχνευση της κλιματικής αλλαγής και απόδοση των αιτιών").

 

Οι συγγραφείς είναι ένα who's who του επίσημου κλιματικού κατεστημένου, συμπεριλαμβανομένων των Phil Jones, Michael Mann, Gerald North, Gabriele Hegerl και Ben Santer.

 

Αντί να αξιολογούν αν τα διαθέσιμα δεδομένα καταρρίπτουν είτε την κύρια υπόθεσή τους (ανθρώπινες αιτίες) είτε τη μηδενική υπόθεση (φυσικοί παράγοντες), αυτοί οι τύποι υιοθετούν μια διαφορετική προσέγγιση που θα περιέγραφα ως "δεν μπορούμε να σκεφτούμε κάτι άλλο εκτός από τις ανθρώπινες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου που θα μπορούσε να προκαλέσει αυτό, άρα είναι οι ανθρώπινες εκπομπές".

 

Δημιουργούν τα λεγόμενα μοντέλα για το τι πιστεύουν ότι οι φυσικοί παράγοντες μπορεί να προκαλούν αύξηση της θερμοκρασίας και στη συνέχεια τα ελέγχουν με βάση τα δεδομένα. Από πότε αυτό αποδεικνύει οτιδήποτε;

 

Το άρθρο είναι πολύ μεγάλο και γεμάτο με σχεδόν αδιαπέραστη ορολογία που καθιστά σχεδόν αδύνατο να βρεις ένα καλό απόσπασμα, αλλά εδώ είναι μερικά από τα καλύτερα:

 

Οι μελέτες απόδοσης έχουν εφαρμόσει τεχνικές πολλαπλών σημάτων για να εξετάσουν κατά πόσον το μέγεθος της παρατηρούμενης απόκρισης σε έναν συγκεκριμένο παράγοντα επιβολής είναι συνεπές με τη μοντελοποιημένη απόκριση και διαχωρίσιμο από την επίδραση άλλων παραγόντων επιβολής. Η συμπερίληψη χρονικά εξαρτώμενων σημάτων έχει βοηθήσει στη διάκριση μεταξύ φυσικών και ανθρωπογενών παραγόντων επιρροής. Καθώς συμπεριλαμβάνονται περισσότερα πρότυπα απόκρισης, αναπόφευκτα προκύπτει το πρόβλημα του εκφυλισμού (διαφορετικοί συνδυασμοί προτύπων που δίνουν σχεδόν ταυτόσημες προσαρμογές στις παρατηρήσεις). Παρόλα αυτά, ακόμη και με τις αποκρίσεις σε όλους τους κύριους παράγοντες επιρροής που περιλαμβάνονται στην ανάλυση, ένα διακριτό σήμα αερίων του θερμοκηπίου παραμένει ανιχνεύσιμο. Συνολικά, το μέγεθος της προσομοιωμένης από το μοντέλο απόκρισης της θερμοκρασίας στα αέρια του θερμοκηπίου βρέθηκε να είναι συνεπές με την παρατηρούμενη απόκριση του θερμοκηπίου στις εξεταζόμενες κλίμακες.

 

Και εδώ είναι ένα άλλο:

 

Για να ανιχνεύσουμε την απόκριση στην ανθρωπογενή ή φυσική κλιματική επιρροή στις παρατηρήσεις, χρειαζόμαστε εκτιμήσεις του αναμενόμενου χωροχρονικού προτύπου της απόκρισης. Οι επιδράσεις της φυσικής και της ανθρωπογενούς επιβολής στο παρατηρούμενο κλίμα μπορούν να διαχωριστούν μόνο εάν είναι γνωστή η χωρική και χρονική διακύμανση κάθε συνιστώσας. Αυτά τα πρότυπα δεν μπορούν να προσδιοριστούν από το παρατηρούμενο ενόργανο αρχείο, επειδή οι μεταβολές που οφείλονται σε διαφορετικές εξωτερικές επιδράσεις επικαλύπτονται μεταξύ τους και σε εσωτερικές κλιματικές μεταβολές. Ως εκ τούτου, τα κλιματικά μοντέλα χρησιμοποιούνται συνήθως για την εκτίμηση της συνεισφοράς κάθε παράγοντα.

 

Προφανώς, αυτό το είδος της ανοησίας είναι αρκετά καλό για να ξεγελάσει σχεδόν όλη την ακαδημαϊκή κοινότητα, και σχεδόν όλους τους δημοσιογράφους, για να μην αναφέρουμε τα κοπάδια των δισεκατομμυριούχων. Αλλά τι γίνεται με τη Μεσαιωνική Θερμή Περίοδο και τη Ρωμαϊκή Θερμή Περίοδο; Αυτά δεν καταρρίπτουν το όλο θέμα;

 

Διαβάστε περισσότερα στο Manhattan Contrarian

 

---

Δικτυογραφία:

Climate Change Causation And The Scientific Method - Climate Change Dispatch

https://climatechangedispatch.com/climate-change-causation-and-the-scientific-method/