Η Δύση χρησιμοποιεί μια δοκιμασμένη φράση για τη σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστίνης
Γράφει ο Bradley Blankenship
Μετά την αιφνιδιαστική επίθεση της Χαμάς κατά του ισραηλινού λαού το Σάββατο, ο κόσμος είναι οδυνηρά διχασμένος. Ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η τρομοκρατία και ο θάνατος αθώων πολιτών δεν είναι ποτέ αποδεκτό μέσο για την επίτευξη πολιτικών στόχων, όταν πρόκειται για το πλαίσιο, υπάρχουν δύο εντελώς διαφορετικές απόψεις.
Η πλειοψηφία του Παγκόσμιου Νότου (πλην της Ινδίας) βλέπει ότι η τελευταία κλιμάκωση στη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης πολλαπλασιάστηκε επί δεκαετίες. Αυτό θυμίζει ένα σχετικό απόσπασμα του Νόαμ Τσόμσκι στο οποίο σημείωνε ότι ήταν οι πολιτικές του Ισραήλ, αρχής γενομένης από τη δεκαετία του 1970, που έδιναν προτεραιότητα στην επέκταση έναντι της ασφάλειας, οι οποίες θα οδηγούσαν σε υποβάθμιση της εθνικής ασφάλειας του Ισραήλ και θα απομόνωναν τη χώρα.
Από την άλλη πλευρά, κάθε σημαντική πολιτική προσωπικότητα στη Δύση έχει ενταχθεί σε μια χορωδία καταδίκης των τρομοκρατών της Χαμάς, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να αναβιώσει ένα υπερβολικά χρησιμοποιημένο σύνθημα: «απρόκλητη«, όπως η υποτιθέμενη «απρόκλητη» επίθεση στο Ισραήλ. Ο Ουκρανός πρόεδρος Βλαντίμιρ Ζελένσκι έκανε μάλιστα τον κύκλο της αναλογίας τη Δευτέρα, όταν συνέκρινε τη Χαμάς με τη Ρωσία κατά τη διάρκεια της κοινοβουλευτικής συνεδρίασης του ΝΑΤΟ στην Κοπεγχάγη.
Ωστόσο, μια τέτοια άποψη όχι μόνο είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας, αλλά είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη. Αυτή η ασπρόμαυρη σκέψη, η οποία στερείται κάθε σοβαρής ηθικής ακεραιότητας, είναι ένα γνωστό προοίμιο για έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Και αυτό έχει τη δυνατότητα να είναι μια περιφερειακή σύγκρουση, δεδομένου του τελευταίου λαβρακίου της Wall Street Journal, το οποίο έχει πολλά βασικά προβλήματα (και γράφτηκε από έναν δημοσιογράφο με ιστορικό στην επινόηση ιστοριών), που συνδέει το Ιράν, τον θανάσιμο εχθρό του Ισραήλ, με τη στρατιωτική εισβολή. Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ στέλνουν μια ομάδα κρούσης αεροπλανοφόρου στην Ανατολική Μεσόγειο για να υπερασπιστεί το Ισραήλ.
Έχουμε ξαναβρεθεί εδώ και ξέρουμε ότι έτσι κατασκευάζεται η συναίνεση για να οδηγήσει τις κοινωνίες στο κατώφλι του πολέμου. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι, από τις πιο σημαντικές στρατηγικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ που θα δικαιολογούσαν μια άμεση κήρυξη πολέμου, μερικές από αυτές βρίσκονται στο Ισραήλ. Αυτό σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον έχει θεμελιώδες συμφέρον να διασφαλίσει τη συνέχεια της ισραηλινής κυριαρχίας και ουσιαστικά θα την υπερασπιζόταν σαν δικό της έδαφος. Οι αυξανόμενες κλιμακώσεις στην περιοχή, σε συνδυασμό με την αυταπάτη της ηθικής καθαρότητας, φέρνουν τον κόσμο πιο κοντά σε ακόμη περισσότερες συγκρούσεις, σε μια εποχή που η Ευρώπη έχει ήδη βυθιστεί στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Μιλώντας στον Red, ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας Γιάνης Βαρουφάκης επισήμανε ότι η πρωταρχική ευθύνη για τις προηγούμενες συνθήκες που ο περισσότερος κόσμος αναγνωρίζει ότι οδήγησαν σε αυτή την τελευταία κλιμάκωση -δηλαδή, το καθεστώς απαρτχάιντ που επιβλήθηκε στους Παλαιστίνιους- βαρύνει κυρίως τη Δύση, και κυρίως τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Εδώ είναι που ο σιωπηλός θάνατος αμέτρητων Αράβων περνάει απαρατήρητος, ενώ οι καλά δημοσιοποιημένες θηριωδίες κατά των Ισραηλινών κρίνονται άξιες απαράλλακτης καταδίκης.
Τόσο ηθικά όσο και πρακτικά, μια τέτοια υποκρισία δεν έχει πλέον νόημα. Όπως επεσήμανα πέρυσι, το γεγονός ότι μεγάλες δυτικές οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων άρχισαν να στρέφονται κατά του Ισραήλ δείχνει ότι το status quo δεν είναι πλέον βιώσιμο. Η αδικία εις βάρος του παλαιστινιακού έθνους έχει γίνει τόσο προφανής που η κοινή γνώμη στη Δύση κινείται εναντίον του Ισραήλ, ακόμη και αν οι ηγέτες παραμένουν τυφλοί απέναντι σε αυτό το γεγονός. Η πραγματικότητα, ωστόσο, είναι ότι, όπως επεσήμανε ο Τσόμσκι, όποιος υποστηρίζει πραγματικά το Ισραήλ θα το κατευθύνει προς μια κατεύθυνση όπου θα σταματήσει την επιδίωξη παράτολμων πολιτικών που αφενός καθιστούν το ίδιο λιγότερο ασφαλές και αφετέρου καταρρακώνουν τη δημόσια εικόνα του. Οι φίλοι λένε στους φίλους την αλήθεια, άλλωστε, ακόμη και αν πονάει.
Η Δύση δεν έχει επίσης την ικανότητα να υπερασπιστεί το Ισραήλ. Δεν είναι τυχαίο ότι η Χαμάς εξαπέλυσε την επίθεσή της τώρα, σε μια εποχή που τα στρατιωτικά αποθέματα των δυτικών χωρών έχουν εξαντληθεί χάρη στη συλλογική υποστήριξή τους στην ουκρανική πολεμική προσπάθεια. Πολιτικά, διπλωματικά και στρατιωτικά η Δύση είναι πολύ τεντωμένη – ωστόσο, προφανώς, είναι ικανοποιημένη με το άνοιγμα των πολέμων της μέσω αντιπροσώπων σε άλλο ένα νέο (και πιθανώς δαπανηρό) θέατρο.
Σκεφτείτε, για παράδειγμα, ότι μόνο στις ΗΠΑ, η χρηματοδότηση ύψους 24 δισεκατομμυρίων δολαρίων που σχετίζεται με το Covid-19 για τα κέντρα παιδικής φροντίδας σε όλη τη χώρα έληξε την περασμένη εβδομάδα. Σύμφωνα με μια εκτίμηση του Ιδρύματος Century Foundation τον περασμένο μήνα, αυτή η απώλεια χρηματοδότησης θα επηρεάσει 3,2 εκατομμύρια παιδιά και θα μειώσει τα έσοδα κατά 10,6 δισεκατομμύρια δολάρια από την απώλεια παραγωγικότητας των εργαζομένων, καθώς οι γονείς μειώνουν τα ωράρια ή εγκαταλείπουν τις θέσεις εργασίας τους στην προσπάθεια να βρουν νέα φροντίδα. Συνολικά, περίπου 70.000 κέντρα φροντίδας κινδυνεύουν να κλείσουν.
Γιατί η Ουάσινγκτον μπαίνει σε άλλη μια σύγκρουση όταν συμβαίνει αυτό; Επιπλέον, ενώ η πλειοψηφία του πλανήτη υποστηρίζει μια διαρκή ειρήνη μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, γιατί δεν το κάνει η Δύση; Το status quo σκοτώνει τους Άραβες – και είναι επίσης επιβλαβές και για τους Ισραηλινούς. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ακόμη και ορισμένα ισραηλινά μέσα ενημέρωσης, συμπεριλαμβανομένης της συντακτικής επιτροπής της Haaretz, έχουν την ευθυκρισία να δηλώσουν το προφανές: η κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου φέρει την ευθύνη για αυτόν τον πόλεμο.
Ταυτόχρονα, κανείς δεν πρέπει να γιορτάζει τον θάνατο αθώων. Ο θάνατος αμάχων, είτε πρόκειται για Εβραίους είτε για Μουσουλμάνους, είναι τραγωδία. Αλλά το γεγονός ότι κάποιος είναι σε θέση να κατανοήσει κάτι σε αναλυτικό επίπεδο και να δει πέρα από τις πιο ακραίες ερμηνείες δεν σημαίνει ότι επικροτεί μια τέτοια συμπεριφορά. Δηλαδή, το γεγονός ότι κάποιος έχει το θάρρος να πει ότι, ναι, στην πραγματικότητα, ο σημερινός πόλεμος Ισραήλ-Γάζας προκλήθηκε, δεν σημαίνει ότι επικροτεί τον ανθρώπινο πόνο. Ο εντοπισμός των αιτιών της σύγκρουσης και η ανοιχτή διατύπωσή τους είναι, αντιθέτως, τα πρώτα βήματα για την επίλυση του προβλήματος.
RT OP-ED
Οι μαχητες πολεμουν εισβολεις και κατακτητες. Δεν δολοφονουν αμαχους. Τωρα οφθαλμο αντι οφθαλμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝτ.
Σιγουρα δεν ηταν απροκλητη. Καθε πολεμος απο προκλησεις προερχετε δικαιολογημενες η αδικαιολογητες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟμως οποιος σφαζει αμαχους ειναι εγκληματιας και αυτο ισχυει και για χαμας και για ισραηλιτες. Οι επαναστατες Καστρο Γκεβαρα Διγενης ποτε δεν αγγιξαν αμαχους.
Οποιος ειναι μετο μερος ειτε των μεν ειτε των δε φορα παρωπιδες.
Ελευθερια.