Ο Ιερός Ναός των Ταξιαρχών στο αλλοτινό χωριό Ακρινό του νομό Δράμας μέσα από τον φακό του Γιάννη Κατσέα

Ο Ναός αποτελεί σήμερα τη μοναδική μαρτυρία ζωής σε ένα ερειπωμένο σήμερα χωριό κοντά στα βουλγαρικά σύνορα. Κτίστηκε στα 1848, όπως διαβάζουμε σε εντοιχισμένες πλάκες στη βόρεια και ανατολική πλευρά και Αγιογραφήθηκε το 1860. Έχει μεγάλες διαστάσεις (25,50X17,90 μ.). Σε κάτοψη έχει τη μορφή τρίκλιτης Βασιλικής με εγκάρσιο κλίτος και ανοικτό περίστωο. Ο γυναικωνίτης καταλαμβάνει το χώρο πάνω από το περίστωο. Το καμπαναριό, στο κέντρο της δυτικής πλευράς, κτίστηκε στα 1884. Στο τύμπανο της δυτικής κύριας εισόδου απεικονίζεται η σύναξη των Ταξιαρχών και των Ασωμάτων Δυνάμεων. Η παράσταση στέφεται με επιγραφή και φέρει τη χρονολογία 1877.

 

Η Βασιλική αυτή είχε την τύχη να λεηλατηθεί και να καεί η ξύλινη οροφή της από τις βουλγαρικές ορδές που λυμαινόντουσαν τα Μαρτυρικά αυτά Αγια χώματα.

 

Οι εικόνες και η Αγιογράφιση του Ναού έγιναν όπως και στην υπόλοιπη περιοχή από τους Αγιογράφους του 19ου αιώνα Στέργιο Γεωργιάδη και Γεώργιο Ζυρνοβίτη από το Κάτω Νευροκόπι (Ζύρνοβο), του Δημητρίου από το Κατάφυτο (Καράκιοι), Κυριαζή από τον Αίνο και Ιερεμία από το Μελένικο.

 

Σήμερα σώζονται ελάχιστες από αυτές με καλύτερες στην κεντρική είσοδο του Ναού καθώς και την Κοίμηση της Θεοτόκου μας, στα τόξα των περιστήλιων και δεξιά-αριστερά της εισόδου.

 

Περιμετρικά της Εκκλησίας υπάρχουν άφθονοι λιθοσωροί του χωριού Ακρινού (Λόφτσια) που μαρτυρούν το μέγεθος του χωριού αυτού που ήταν κάποτε το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της περιοχής αυτής.

 

Σε μια έκθεση του κάποτε ο τότε επιθεωρητής του νομού Δράμας που περιόδευε και κατέγραφε τα προβλήματα στέγασης των σχολικών κτιρίων της περιοχής έγραψε για το χωριό αυτό πως διέθετε τα μοναδικά διδακτήρια που ήταν καινουργή εως τέλεια και πως το τότε χωριό αυτό με τον πρόεδρο Γιώργο Βοτζίκη ειχε κατοίκους 1240 Ελληνικές ψυχές.

 

Αν αναλογιστεί  τα δεινά που πέρασε αυτή η ακριτική σήμερα επαρχία του Ελληνικού κράτους (γιατί τότε παρόλο που ήταν τμήμα της οθωμανικής αυτοκρατορίας ο Ελληνισμός κατοικούσε πολύ βορειότερα με αμιγώς Ελληνικές κοινότητες και συχνά πόλεις με μικτούς Εθνοτικά κατοίκους) διατήρησε την Ελληνικότητα και την Ορθόδοξη Πίστη της συνεχίζοντας την Πνευματική της ανάπτυξη. Πολλές μεταβυζαντινές Εκκλησίες χτίστηκαν την περίοδο αυτή που για πολλούς θεωρήθηκε ότι ήταν "έκρηξη ανοικοδόμησης Ναών". Σήμερα η Εκκλησία αυτή γιορτάζει ανήμερα στις 7 και 8 Νοεμβρίου με πλήθος πιστών από όλη την Μακεδονία καθώς και πολλούς από την γειτονική Βουλγαρία.

 

 Μετά από την Θεία Λειτουργία προσφέρεται στους συμμετέχοντες το γνωστό παραδοσιακό φαγητό "Κεσκέκι" και στήνεται υπαίθριος χορός με νταούλια και ζουρνάδες.

 

Μια μικρή λεπτομέρεια, ο υποψιασμένος αναγνώστης θα διακρίνει πάνω από την Αγιογραφία της κεντρικής θύρας του Ναού την προσπάθεια των βουλγάρων να αλλάξουν την γραμματοσειρά της με βουλγαρικά γράμματα, πιθανότατα κατά την βουλγαρική κατοχή όπου έγιναν στην όλη περιοχή πολλαπλά εγκλήματα κατά την προσπάθεια εκβουλγαρισμού των κατοίκων της ...