Η συρρίκνωση του Ελληνισμού συνεχίζεται

Δεν υπήρξε ποτέ θεμέλιος λίθος της οικοδόμησης του κράτους το εθνικό δόγμα της οικουμενικής προστασίας

 

Γράφει ο Σάββας Καλεντερίδης

 

Οταν άρχισε η Ελληνική Επανάσταση, το 1821, οι ελληνικές κοινότητες στη λεκάνη της Μεσογείου και του Ευξείνου Πόντου ήταν πολυαριθμότερες και ισχυρότερες πολιτικά και μορφωτικά από τις ελληνικές κοινότητες στην περιοχή όπου αναπτύχθηκε το ελληνικό κράτος μέχρι την ολοκλήρωσή του.

 

Ο Ελληνισμός της Οδησσού, της Χερσώνας, του Νικολάγεφ, της Μαριούπολης, της Νότιας Ρωσίας, της Γεωργίας, των Παρίστριων (Παραδουνάβιες) χωρών, του Πόντου, της Μικράς Ασίας, της Κωνσταντινούπολης, της Ανατολικής Θράκης, της Καππαδοκίας, της Σμύρνης, των Κυδωνιών (Αϊβαλί), της Ερυθραίας, του Αϊδινίου, του Λιβάνου, της Αλεξάνδρειας, της Κύπρου, ήταν απείρως ισχυρότερος από τον Ελληνισμό της σημερινής Ελλάδας.

 

Από τότε που άρχισε να αναπτύσσεται το ελλαδικό κράτος άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση για τον Ελληνισμό των προαναφερθεισών περιοχών, πολλές φορές με ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων. Είναι η λεγόμενη διαδικασία συρρίκνωσης του Ελληνισμού, που δυστυχώς συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

 

Ενας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό είναι το γεγονός ότι το ελλαδικό κράτος, από ιδρύσεώς του, αντί για ένα εθνικό όραμα, είχε μια ιδεολογία διαχείρισης και διαμοιρασμού των «κεκτημένων» από εκείνους που συμμετείχαν διά των όπλων στην απελευθέρωση της χώρας. Οσο δε για τη Μεγάλη Ιδέα, κι αυτή είχε στη βάση της την ίδια ιδεολογία, η οποία, μάλιστα, αποτέλεσε και μία από τις αιτίες της συρρίκνωσης του Ελληνισμού της Βουλγαρίας και της Μικράς Ασίας.

 

Με άλλα λόγια, δεν ήταν θεμέλιος λίθος της οικοδόμησης του ελληνικού κράτους το εθνικό δόγμα της προστασίας οικουμενικού Ελληνισμού. Γι’ αυτό, ακριβώς επειδή έλειπε και συνεχίζει να λείπει αυτό το δόγμα, οι κυβερνήσεις των Αθηνών με τις αποφάσεις τους όχι μόνο δεν στήριξαν, αλλά έβλαψαν και συνεχίζουν να βλάπτουν τον οικουμενικό Ελληνισμό και τις ανά τον κόσμο κοινότητές του.

 

Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν έπραξαν απολύτως τίποτα για να προστατέψουν τον Ελληνισμό της Θράκης, του Πόντου και της Μικράς Ασίας από τη Γενοκτονία που διέπραξαν οι Νεότουρκοι και οι Κεμαλικοί, από το 1914 μέχρι το 1923. Η απόφαση της Ελλάδας να στείλει ένα σώμα Στρατού στην εκστρατεία στην Μεσημβρινή Ρωσία, το 1919, οδήγησε στη συρρίκνωση του ακμαίου Ελληνισμού της Οδησσού, του Νικολάγεφ και της Κριμαίας. Η μικρασιατική εκστρατεία οδήγησε στη Συμφωνία Ανταλλαγής των Πληθυσμών, με την οποία ξεριζώθηκαν από τις πατρογονικές προαιώνιες εστίες τους οι Ελληνες της Θράκης, του Πόντου και της Ανατολής.

 

Η αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων επέτρεψε στην Τουρκία να ακολουθήσει απρόσκοπτα την πολιτική εθνοκάθαρσης των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου, με αποτέλεσμα σήμερα, από τους 120.000 Ελληνες που κατοικούσαν εκεί το 1923, να έχουν μείνει περί τις 2.000 γερασμένες ψυχές. Μάλιστα, όχι μόνο δεν απέτρεψαν οι κυβερνήσεις των Αθηνών την εθνοκάθαρση, σε μια περίπτωση τη δέχτηκαν και ευχαρίστως. Πρόκειται για τη μονομερή καταγγελία που έκανε η Τουρκία στις 16 Μαρτίου 1964 της ελληνοτουρκικής σύμβασης περί εγκαταστάσεως, εμπορίας και ναυτιλίας του 1930, ανοίγοντας τον δρόμο για την απέλαση πολλών χιλιάδων Ελλήνων Κωνσταντινουπολιτών.

 

Μάλιστα, η εφημερίδα «Καθημερινή» στις 18 Μαρτίου 1964 ανέφερε πως η ελληνική κυβέρνηση «αντέδρασε διά της χθεσινής ανακοινώσεως κυβερνητικού παράγοντος, εις την οποίαν αναφέρεται ότι, εφόσον η τουρκική κυβέρνησις έλαβε την πρωτοβουλίαν της καταγγελίας, προτείνασα συνάμα την διαπραγμάτευσιν νέας συμβάσεως, πλέον συγχρονισμένης, η ελληνική Κυβέρνησις είναι πρόθυμος να αποδεχθή την τουρκικήν πρότασιν προς έναρξιν διαπραγματεύσεων διά την συνομολόγησιν νέας συμφωνίας».

 

Φυσικά, δεν υπογράφηκε καμία συμφωνία και έτσι η Τουρκία προχώρησε στην ολοκλήρωση της εθνοκάθαρσης των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, της Ιμβρου και της Τενέδου.

 

Για να καταδειχθεί δε το γεγονός ότι η Τουρκία όχι μόνο δεν μετάνοιωσε αλλά είναι έτοιμη για νέες ανάλογες δράσεις, αναφέρουμε ότι το τουρκικό κράτος ακύρωσε την έκθεση της Τουρκάλας δημοσιογράφου Μελικέ Τσαπάν «Θα ξανασυναντηθούμε: Η μνήμη της Ιμβρου του 1964», που είχε προγραμματιστεί να ανοίξει στην Ιμβρο στις 17 Αυγούστου, βάζοντας τους παρακρατικούς να απειλήσουν τη δημοσιογράφο και τους διοργανωτές.

 

Να φθάσουμε στο σήμερα. Η κατάσταση συνεχίζεται στα Κατεχόμενα και στη Βόρειο Ηπειρο.

 

Στα κατεχόμενα Ισραηλινοί, Ρώσοι, Ουκρανοί, Ιρανοί και Τούρκοι λεηλατούν τις περιουσίες των Ελλήνων προσφύγων, χωρίς να κουνιέται φύλλο στην Αθήνα, η οποία, εκτός των άλλων, έχει και υποχρέωση να επέμβει ως εγγυήτρια δύναμη.

 

Στη Βόρειο Ηπειρο εδώ και καιρό η αλβανική μαφία μαζί με το κράτος και τις κυβερνήσεις, χέρι χέρι, λεηλατούν τις περιουσίες των Ελλήνων και στην Αθήνα δεν κουνιέται φύλλο.

 

Κι όλα αυτά γιατί; Επειδή η ιδεολογία αυτού του κράτους είναι η διαχείριση και η λεηλασία των «κεκτημένων» και ποιος νοιάζεται για τον εξωελλαδικό Ελληνισμό…

 

πηγή