Έχεις αναρωτηθεί ποτέ; Μα τι λέω και βέβαια έχεις αναρωτηθεί... ότι κι αν πρεσβεύουμε, όσες αντιθέσεις και διαφωνίες κι αν έχουμε, ότι επιλογές κι αν κάναμε, μπροστά στην είδηση ότι το κακό με κάποιο τρόπο κάνει την εμφάνισή του ολόγυρά μας, έχουμε πάντα την ίδια απορία:
"Γιατί υπάρχει το κακό στον κόσμο;"
Ένας τζιχαντιστής αποκεφαλίζει έναν αιχμάλωτο... ένας ανώμαλος βασανίζει ένα παιδί... ένας ισχυρός εξαθλιώνει έναν ανίσχυρο... βία, βία, βία σε όλες τις μορφές, με όλους τους τρόπους, με κάθε λογής μεταμφίεση... τόσες πράξεις μίσους, τόσα λόγια μίσους, τόσες σκέψεις μίσους, σε τόσο διαφορετικές περιστάσεις και στο τέλος πάντα η ίδια απορία:
"Γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο;"
Δε μου άρεσε να μου μένει η απορία κι άρχιζα να διαβάζω ότι θα φαινόταν ικανό να μου δώσει μια απάντηση, πειστική, μια απάντηση που να βγάζει νόημα...
Γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο;
Ψάχνοντας ανακάλυψα, γιατί μερικές απορίες είναι στ' αλήθεια ενοχλητικές γι' αυτόν που τις έχει: Ψάχνοντας κατάλαβα ότι η απορία μου είναι μια από τις πιο υποκριτικές απορίες που έχουν ποτέ ειπωθεί... υποκριτική γιατί ενώ φαίνεται να αναζητά το καλό, στην ουσία με εξαιρεί από το κακό... ωσάν να είμαι εγώ στην απέξω, ωσάν να μην έχω πράξει, να μην έχω πει, να μην έχω σκεφτεί τίποτε που να προκάλεσε κάποτε πόνο σε ένα συνάνθρωπο: για σκέψου το λίγο (έτσι για να μη βασανίζομαι μονάχη μου): όταν αναρωτιέμαι γιατί να υπάρχει το κακό, δεν υπονοώ ότι εγώ με το κακό ουδεμία σχέση έχω;
Δεν υπονοώ ότι θα ήθελα έναν κόσμο απαλλαγμένο από το κακό όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, αλλά με εμένα μέσα σ' αυτόν τον κόσμο, λαμπρή εκπρόσωπο των καλών;
Μα, άραγε πώς είμαι τόσο σίγουρη ότι ένας κόσμος χωρίς κακό θα έχει χώρο για μένα;
Η μήπως ερμηνεύω ως κακό μόνο τις πράξεις των άλλων που με σοκάρουν;
Και τι γίνεται με τις δικές μου πράξεις που σοκάρουν τον διπλανό μου;
Τι γίνεται με την ειρωνεία μου, την αυστηρότητά του, την απανθρωπιά μου, την υστεροβουλία μου, τη χυδαιότητά μου, την έπαρσή μου;
Αυτές να φύγουν ή να μείνουν;
Κι αν εγώ δεν προτίθεμαι να αλλάξω απαλάσσοντας τον κόσμο από τον ενοχλητικό μου χαρακτήρα, τι θα απογίνω αν ποτέ εισακουστεί η ευχή μου να καθαρίσει ο κόσμος από τους κακούς;
Βασανιστική έγινε ξαφνικά η απορία μου, γιατί όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ ότι στα χείλη μου απλά δεν ταιριάζει: μια χαρά απορία για αγγέλους, μα για ανθρώπους, υποκρισία... Είναι μια απορία που μοιάζει να αρνείται κάθε μορφή αυτοκριτικής και το χειρότερο κάθε μορφή μεταμέλειας... Είναι μια απορία που δεν μπορείς να την έχεις αν δεν έχεις το θάρρος να αντέξεις την απάντησή της:
Γιατί υπάρχει κακό στον κόσμο;
Διότι για να μην υπήρχε θα έπρεπε να καταστραφούμε όλοι!
Η απάντηση είναι από το βιβλίο του Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Το όργωμα των δοκιμασιών και ο Θερισμός τους, (Αθήνα 2012)
το είδαμε ΕΔΩ
Όπως μας λέει και το άρθρο:
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έπρεπε να καταστραφούμε όλοι!
Όπως διαβάζουμε και στο άρθρο:
Κι αν εγώ δεν προτίθεμαι να αλλάξω απαλάσσοντας τον κόσμο από τον ενοχλητικό μου χαρακτήρα, τι θα απογίνω αν ποτέ εισακουστεί η ευχή μου να καθαρίσει ο κόσμος από τους κακούς;
Πράγματι αν εισακουστεί η ευχή για όλους αυτούς που θέλουν τον Θεό να είναι όπως ο αστυνόμος, δηλαδή με το που βλέπει μία παράβαση κατευθείαν να τιμωρεί με πρόστιμο ή φυλάκιση τον παραβάτη, δεν θα σωζόταν κανένας άνθρωπος και πρωτίστως αυτοί οι ίδιοι.
Ας πούμε ότι ο Θεός σταματούσε το κακό και επέτρεπε να γίνεται μόνο το θέλημά Του.
Αν κάποιος σκότωνε έναν άνθρωπο και ο Θεός αμέσως τον έκαιγε δεν θα υπήρχε δυνατότητα μετανοίας από αυτόν τον άνθρωπο.
Όμως και σε αυτόν που θέλει να (βασιλεύει) μόνο το καλό, το Σάββατο το βράδυ όταν θα πήγαινε να διασκεδάσει σε ένα club, ένα αόρατο χέρι θα τον εμπόδιζε να μπει μέσα, θα του έλεγε μία φωνή, αύριο είναι Κυριακή και πρέπει να σηκωθείς το πρωί να πας στην Εκκλησία.
Αυτός αμέσως θα ξεχνούσε και το καλό και το κακό και όλες τις μέχρι τότε θεωρίες του, και θα προτάσει την ελευθερία του.
Ελεύθερος δεν είμαι Θέε μου να κάνω την ζωή μου;
Εγώ δεν σκότωσα κανέναν!
-Δεν σκότωσες, αλλά άμα μπεις να πιεις και πάρεις το αυτοκίνητο θα σκοτώσεις και όχι μόνο έναν, αλλά πολλούς.
Οπότε για να προλάβει ο Θεός το κακό, να έρειχνε φωτιά και να τον έκαιγε.
Δυστυχώς με το πεπερασμένο μυαλουδάκι μας προσπαθούμε να μπούμε στην πανσοφία του Θεού.
Νομίζουμε ότι αν ήταν στο χέρι μας θα κάναμε τον κόσμο καλύτερο.
Με τον παχυλό εγωισμό που έχουμε δεν βλέπουμε τίποτα άλλο έξω από το τομάρι μας.
Όταν οι άλλοι μας αδικούν, θέλουμε έναν Θεό τιμωρό, για να πάρει εκδίκηση.
Όταν όμως εμείς αδικούμε τους άλλους, θέλουμε ένα Θεό αγάπης, για να μας συγχωρεί.
Η φύση στράφηκε εναντίον του ανθρώπου, επειδή και ο άνθρωπος στράφηκε εναντίον του Δημιουργού.
Όσο ο άνθρωπος συμμαχεί με το διάβολο και απομακρύνεται από το Θεό, τόσο η φύση θα γίνεται πιο εχθρική.
Και θα κλείσω με αυτό:
Πολλές αδικίες και ανομίες γίνονται σήμερα στον κόσμο. Και αυτοί που τις πράττουν φαίνονται να έχουν ευτυχία και μακαριότητα.
Αντίθετα, οι ευλαβείς και ενάρετοι φαίνονται να έχουν διάφορες θλίψεις και βάσανα.
Όμως, μην απορείς με αυτό, άνθρωπε, και ζηλεύεις τον πονηρό και προτιμάς το μέρος των αμαρτωλών νομίζοντας ότι τάχα αυτοί είναι καλότυχοι· γιατί τους αγαπά ο κόσμος και τους δίνει πρόσκαιρο πλούτο και μακαριότητα.
Τα βόδια που σχεδιάζουν να τα σφάξουν στο σφαγείο τα αφήνουν και βόσκουν όπου θέλουν, για να παχύνουν, τα εργατικά, όμως, που τα φυλάνε για δουλειά, τα κρατάνε κοντά τους και τα παιδεύουν.
Έτσι και ο Θεός, αφήνει στη ζωή τούτη και παχαίνουν οι μοχθηροί με τις ηδονές της σάρκας και τις απολαύσεις, γιατί είναι προορισμένοι για την αιώνια κόλαση·
όμως, τους δίκαιους τους πειράζει και τους βασανίζει, για να τους έχει παντοτινά στο ουράνιο παλάτι Του.
Τα κάρπιμα δέντρα, που δίνουν όφελος και κέρδος, τα ραβδίζουν οι άνθρωποι κάθε χρόνο και τα μαστιγώνουν και τα κλαδεύουν, για να βγάλουν καρπό·
τα άκαρπα όμως, που δε δίνουν καμία ωφέλεια, αν και δε τα ραβδίζουν, όπως τα εύκαρπα, αλλ ' όμως, όταν μεγαλώσουν, τα κόβουν και τα ξεριζώνουν εντελώς, και τα καίνε επειδή είναι άχρηστα.
Έτσι και οι ενάρετοι, που δίνουν όφελος με τα έργα τους, έχουν στον κόσμο θλίψεις και μάστιγες· αντίθετα, τους αμαρτωλούς δεν τους τιμωρεί εδώ ο δίκαιος Κριτής, αλλά τους φυλάει για να τους κάψει αργότερα στο πυρ της κολάσεως. (Εφόσον μείνουν αμετανόητοι).