ΝΑΟΣ - ΜΑΣΚΑ - ΖΑΚΕΤΑ

Γράφει ο Γιώργος Λουκάκης

 

Οι γραμμές που ακολούθως χαράσσονται ας νοηθούν ως συνέχεια του προ ολίγου καιρού άρθρου μας με αφορμή την έκτη επέτειο των εγκαινίων του Ι.Ν.Αγίου Γεωργίου αλλά αφορούν ευρύτερα όλους τους Ιερούς Ναούς. Η ειδοποιός διαφορά των δύο κειμένων έγκειται στο ότι το πρώτο δεν περιείχε προσωπικές σκέψεις - απόψεις αλλά παράθεση πληροφοριών και υπομνήσεων στοχεύοντας αποκλειστικά στην διέγερση μιας διαθέσεως αυτοκριτικής και ενός συνειδησιακού βαθμολογίου συνέπειας , αναφορικά με την προσωπική στάση ενός εκάστου εν σχέσει με το συγκεκριμένο απροσμέτρητης πνευματικής σημασίας γεγονός. Αντιθέτως στο παρόν άρθρο που παραδίδεται τώρα στην κρίση σας περιέχονται σκέψεις και θέσεις του γράφοντος απότοκες της ανωτέρω θεοδώρητης εμπειρίας , αναιρετικές- ελπίζουμε- αποπειρών ''θολώματος'' και συγχύσεως των εμπειριών και μηνυμάτων του Γεγονότος (εγκαίνια) που βιώσαμε.

 

Εισερχόμενοι στο κύριο θέμα οφείλουμε να σταθούμε στην εκ πρώτης όψεως παραδοξότητα του επιλεγέντος τίτλου (''ΝΑΟΣ-ΜΑΣΚΑ-ΖΑΚΕΤΑ''), παραδοξότητα η οποία όμως συναρτάται ευθέως με μία άλλη απείρως σοβαρότερη. Εκείνη δηλαδή η οποία συνίσταται σε δύο εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές τις οποίες επέδειξαν οι Αρχιερείς μας (πλην ελαχίστων). όταν προεστώτες σε τελετές εγκαινίων ένδακρεις, με τρεμάμενη πλην βροντώδη φωνή, υπό ιερού ρίγους(!) κατεχόμενοι, απήγγειλλαν τα συγκλονιστικά κείμενα (ευχές - τροπάρια) Πνευματοκινήτων Ιερών υμνωδών και συγγραφέων όπως πχ '' Τούτον τον Οίκον ο Πατήρ ωκοδόμησεν... ο Υιός εστερέωσεν ... το Πνεύμα το Άγιον ανεκαίνισεν...'' και ως εκ τούτου του λοιπού ο Οίκος αυτός καθίσταται ''Λιμήν χειμαζομένων, Ιατρείον παθών, Δαιμόνων φυγαδευτήριον , Καταφυγή ασθενών''. Αλλ΄ όμως ''πριν αλέκτορα φωνήσαι'', όχι τρις αλλά πολλάκις οι Αρχιερείς αυτοί απαρνήθηκαν όχι μόνο τον εαυτό τους, το κύρος του υψηλού αξιώματός τους , την προσωπική τους αξιοπρέπεια (που είναι το ελάχιστο) αλλά απαρνήθηκαν τον Σωτήρα και Λυτρωτή Κύριο, γενόμενοι, τι κατάντημα, συνεργάτες των διωκτών Του, σφραγίζοντας οι ίδιοι τον Οίκο Του ως υγειονομικά επικίνδυνο που αυτοί οι ίδιοι είχαν καθαγιάσει!!! Οποία παραφροσύνη! 

 

Επειδή λοιπόν είτε φοβούμενοι την οργή των πιστών και προκειμένου να αμβλύνουν εντυπώσεις και αντιδράσεις, είτε ελεγχόμενοι-κάποιοι εξ΄αυτών- από την συνείδησή τους, επινόησαν την θεωρία ...της ζακέτας. Σύμφωνα με αυτήν όπως ακριβώς φοράμε την ζακέτα μας για να προφυλαχθούμε από το αόρατο ψύχος εντός του Ναού, έτσι ακριβώς φοράμε και την μάσκα για να προφυλαχθούμε από τα αόρατα μικρόβια της ασθένειας. (επί τέλους λύθηκε το μυστήριο του τίτλου).

 

Αντικειμενικά η ως άνω θεωρία είναι ανάξια οποιασδήποτε αναιρετικής απαντήσεως, και πρέπει να προβάλλεται μόνον ως μνημείον αρχιερατικής ασυνέπειας και υποκρισίας. Επειδή όμως η πλειοψηφία των καλοπροαίρετων ανθρώπων εξακολουθεί να σέβεται τους φορείς του αρχιερατικού αξιώματος , επηρεάζεται σημαντικά από το επιβλητικό φαίνεσθαι και την πομπώδη εκφορά λόγου -έστω κενού- αυτών,στερούμενοι παράλληλα στοιχειώδους - πόσο μάλλον εξειδικευμένης - θεολογικής καταρτίσεως , θα επιχειρήσουμε εν συντομία την αποδόμηση αυτού του βλάσφημου φληναφήματος.

 

Η θεωρία λοιπόν της ...ζακέτας συγχέει σκόπιμα είτε για παραπλάνηση είτε για φίμωση της ιδίας συνειδήσεως-αδιάφορο - τους φυσικούς νόμους και τα εξ΄αυτών αμέσως ή εμμέσως προερχόμενα- εξαρτώμενα φυσικά φαινόμενα , με την ασθένεια. Αλλά εν προκειμένω υφίσταται μια μεγάλη και ουσιώδης διαφορά. Οι φυσικοί νόμοι ετέθησαν από τον Θεό ταυτόχρονα με την δημιουργία του σύμπαντος (και του ανθρώπου φυσικά) διασφαλίζοντας την ύπαρξη και λειτουργία του (πχ περιστροφή της γης, βαρύτητα, άνωση, κλίμα, θαλ. ρεύματα, τεκτονικές μεταβολές είτε πείνα δίψα κόπωση κλπ για τα έμβια όντα), ως έκφραση της ανέκφραστης αγαπητικής φροντίδας Του. Αντιθέτως η ασθένεια η φθορά και ο Θάνατος είναι καταστάσεις που αντιστρατεύονται την αγαθοποιό φύση του Θεού Πατέρα και Δημιουργού. Δεν τις θέλησε ο Θεός, εισήλθαν στον Κόσμο μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων ως συνέπεια της αμαρτίας και μόνον (προπατορικό αμάρτημα). Βέβαια ο Πάνσοφος Δημιουργός και αυτήν ακόμη την φαινομενική νίκη του Διαβόλου διά της Πανσοφίας Του την ενέταξε τελικά στο Προαιώνιο Σχέδιο της ανορθώσεως, ανακαινίσεως, και εν τέλει Σωτηρίας του δυστυχισμένου παιδιού Του, αλλά το ''πως'' εκφεύγει των σκοπών της παρούσης.

 

Παρενθετικά μόνον και εντελώς επιγραμματικά να αναφέρουμε ως προς τον θάνατο - ο οποίος με την Ανάσταση του Κυρίου μετεβλήθη σε ύπνο και το νεκροταφείο σε κοιμητήριο - ότι επιτρέπει ο Κύριος την ύπαρξή του μέχρι την τελική κρίση και ανταπόδοση,υπό την συγκεκριμένη πλέον μορφή, ''ίνα μη το κακόν αθάνατον γένηται'' κατά την διατύπωση των Πατέρων, δηλαδή για να μη διαιωνίζεται η αμαρτία. Χρησιμοποιεί δε την ασθένεια ως'' υνί'' οργώματος της ψυχής προκειμένου αυτή να παράξει τους πολύτιμους καρπούς της προσευχής, υπομονής, συγχωρητικότητος αλλά και αναδείξεως έξοχου παραδείγματος πολλαπλών αναγνώσεων για τους πλησίον.

 

Επανερχόμενοι στο κυρίως θέμα πρέπει να τονίσουμε ότι η κατανόηση της επίμαχης διαφοράς ασθενείας και φυσικών νόμων-φαινομένων η οποία θα προσανατολίσει σε μία -ως προς την συγκεκριμένη πνευματική πτυχή - ορθή και συνεπή στάση, γίνεται ευχερέστερη εάν εντοπίσουμε και μελετήσουμε την αξιοθαύμαστη ομοιότητα των ιδιωμάτων του Θεανθρώπου Κυρίου με αυτά του Οίκου Του. Συγκεκριμένα: 

 

α.- ο Κύριος μας κατά την ανθρώπινη φύση Του πεινούσε, διψούσε, πονούσε, εκοπίαζε, ίδρωνε, επιπροσθέτως βίωνε εσωτερικά θλίψη, χαρά, συγκίνηση, αγωνία. Υπέκειτο δηλαδή στα λεγόμενα θεολογικώς αδιάβλητα ή απαθή πάθη της προπτωτικής καταστάσεως (απαλλαγμένος δηλαδή μόνον από την αμαρτία).

 

β.- Κατ΄ αντιστοιχίαν ο Οίκος Του ως κτίσμα υπόκειται και αυτός στους φυσικούς νόμους με την δημιουργία καταστάσεων στο εσωτερικό του θερμότητος, ψύχους (ιδού η χρησιμότητα της ζακετούλας), ρευμάτων αέρος κλπ, είτε με επέλευση συνεπειών πολύ σοβαρών ενίοτε, λόγω φυσικών φαινομένων (σεισμοί, κατακλυσμοί, καθιζήσεις).

 

γ.- Ο Κύριος ανέχθηκε την εναντίον Του κακοποιό δράση του ανθρώπου (εξευτελισμούς και βασανιστήρια) εντάσσοντας και αυτήν ακόμη στο Προαιώνιο Σχέδιο της αποκαταστάσεως και Σωτηρίας του τραγικού αποστάτη. Ανέχθηκε ''τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τους γέλωτας , την πορφυράν χλαίνην τον κάλαμον, τον σπόγγον, το όξος, τους ήλους, την λόγχην, τον σταυρόν και τον θάνατον''.

 

δ.-Καθ΄ όμοιον τρόπο ο Δημιουργός ανεχόταν και μέχρι σήμερα ανέχεται προσβλέποντας στο αληθινό συμφέρον του ανθρώπου, κατά τις ανεξιχνίαστες και ακατανόητες για την πεπερασμένη λογική μας βουλές Του, ο Οίκος Του ενίοτε να λεηλατείται, βεβηλώνεται, πυρπολείται, κατεδαφίζεται, ενώ έχει υπάρξει, κατά το ιστορικό διάβα της Εκκλησίας, τόπος μαρτυρίου και θυσιαστήριο χιλιάδων εκλεκτών ψυχών.

 

ε.- Οι ανωτέρω αντιστοιχήσεις αναφέρονται στα ιδιώματα του Κυρίου ως ανθρώπου και του Ναού ως κτίσματος για να φανεί η μεταξύ τους αναπόσπαστη σύνδεση. Σύνδεση η οποία προεκτείνεται σ΄ένα επόμενο επίπεδο - ας επιτραπεί ο χαρακτηρισμός- υψηλότερο και σίγουρα καταλυτικό για την ευόδωση της ταπεινής μας προσπάθειας. Η αντιστοίχηση τώρα αναφέρεται στον Κύριο ως Θεό και τον Οίκο Του όχι πλέον ως υλικό κτίσμα αλλά ως επίγειο τμήμα του Ουρανού επί της γης. Πράγματι όπως ακριβώς ο Ιησούς ως Θεός ουδέποτε κατά την τριετή επίγεια δράση Του ασθένησε και πολύ περισσότερο δεν μετέδιδε ιούς και μικρόβια, γιατί αυτό - καθώς προελέχθη - ως συνέπεια μεταπτωτική είναι ξένη με την θεϊκή φύση Του, αλλά ευεργετούσε τους προσερχομένους σκορπώντας απλόχερα ίαση και Σωτηρία, κατά τον ίδιο τρόπο και για την ίδια αιτία η αγιασμένη επουράνια ατμόσφαιρα του Ιερού Ναού είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να εκκολάψει και να διασπείρει ιούς, μικρόβια, θάνατο αλλά μόνο κατάνυξη - παρηγοριά, ευλογία! 

 

Στο σημείο αυτό η αποδεικτική διαδικασία για αναίρεση της ...''ζακετένιας'' θεωρίας ολοκληρώνεται. Όμως ο γράφων θα την θεωρούσε ανολοκλήρωτη εάν ως επίλογο δεν έθετε την έκκληση, παράκληση, ικεσία προς όλους εκείνους οι οποίοι εξακολουθούν να μασκοφορούν εντός του Ιερού Ναού, να αναθεωρήσουν, να αλλάξουν έγκαιρα πορεία και να μη θέτουν σε διακινδύνευση τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Επειδή όμως η βλασφημία γενικεύτηκε και επεβλήθη ως κανονικότητα, εισχώρησε στο Άγιο Βήμα, ανέβηκε στο Ιερό αναλόγιο, προσχώρησαν σε αυτήν- αλλοίμονο- άνθρωποι που ''ελευκάνθησαν'' καταδαπανώμενοι δεκαετίες πολλές στην πολύπλευρη διακονία του Οίκου του Θεού διακινδυνεύοντας να μείνουν ''έξω του νυμφώνος Χριστού'' λίγο πριν το στεφανηφόρο τέλος προς τέρψιν του Διαβόλου, επειδή εν ολίγοις η κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με ''ντροπαλές'' επισημάνσεις, ''σεμνές'' προτροπές, μελιστάλακτα υπονούμενα συνεπειών αλλά με σειρήνες εκκωφαντικές, προκειμένου κάποιοι λίγοι έστω '' εξ ύπνου εγερθήναι'', κατακλείουμε την παρούσα εργασία με μια τέτοια σειρήνα: 

 

Φοβισμένοι αδελφοί και πατέρες πρέπει επειγόντως να κατανοήσετε ότι ο Κύριος αναγνωρίζει ως αδελφούς Του όχι μασκοφόρους αλλά ΠΡΟΣΩΠΑ καθαρά που παρά τις αμαρτίες τους ατενίζουν σε Αυτόν με πίστη. Μην αυταπατάσθε, οι δεήσεις, οι γονυκλισίες, οι αρτοκλασίες και κάθε είδους προσφορά σας, ιδιαίτερα δε οι ... υποκλίσεις του παραμορφωμένου προσώπου σας ενώπιον των Ιερών εικόνων δεν προσελκύουν το έλεος του Θεού αλλά την οργή Του. Όσο δε και αν επιχειρούν με γλυκερές αρλούμπες ανάξιοι, συμβιβασμένοι, δειλοί δήθεν "πνευματικοί πατέρες" να ηρεμήσουν την εξεγερμένη σε πολλούς από εσάς συνείδηση, να γνωρίζετε ότι αμαρτάνετε θανάσιμα αρνούμενοι ΕΜΠΡΑΚΤΑ δια της μασκοφορίας στον Οίκο του Θεού την Παντοδυναμία και Προστασία Του.

 

Τέλος εν είδει ευχής ο γράφων δηλώνει ότι θα αισθανθεί απέραντη χαρά και θα θεωρήσει υπεραρκετή αμοιβή για τον μικρό του κόπο, εάν έστω ένας από τους τυχόν αναγνώστες απλώς προβληματισθεί.

ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ.