Να πενθούμε ολοχρονίς

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου

 

Στην διάρκεια του 3ήμερου εθνικού πένθους για το ναυάγιο ανοικτά της Πύλου (διεθνή ύδατα), αισθάνθηκα να διακατέχομαι από μια ιδιάζουσα αμφιθυμία.

 

- Δεν μπορούσα να κατανοήσω - και να δικαιολογήσω - γιατί η Ελλάδα πενθούσε και οι σημαίες ήταν μεσίστιες.

- Ταυτόχρονα ένιωσα ότι καλώς οι σημαίες ήταν μεσίστιες και πως έπρεπε έτσι ολοχρονίς να παραμένουν, για διαφορετικό όμως λόγο (όπως θα εξηγήσω παρακάτω):

 

Α) 

• Το τραγικό ναυάγιο όπως ήταν φυσικό, συγκλόνισε. 
• Το Λιμενικό –με τυχόν λάθη ή παραλείψεις –βοήθησε και έσωσε ζωές. 
• Το ναυάγιο έλαβε χώραν εκτός των χωρικών μας υδάτων. 
• Ούτε ο πλοιοκτήτης, ούτε ο καπετάνιος και το πλήρωμα, καθώς και οι κατατρεγμένοι επιβάτες, ήταν Έλληνες. Πάρα ταύτα ο Λιμενικό μας έσωσε συνανθρώπους μας, χωρίς να έχει δικαιοδοσία ή υποχρέωση. Συνεπώς μόνον έπαινος του αξίζει και όχι μομφή /καταδίκη.
• Πολιτικοί προϊστάμενοι ήταν η υπηρεσιακή Κυβέρνηση και όχι η προηγούμενη / Ν.Δ. Άρα αν διεπράχθησαν αστοχίες ή υπάρχουν τυχόν ευθύνες, σε αυτήν αφορούν. Δεν δικαιολογούνται συνεπώς οι αλληλοκατηγορίες – για μικροκομματικές εκλογικές σκοπιμότητες- ανάμεσα στην τέως Αντιπολίτευση και την τέως Κυβέρνηση. Οι πρώτοι, κατηγορούν το Λιμενικό (μίλησαν ακόμη και για ευθύνη της Ελλάδας!). Οι δεύτεροι, θεώρησαν υποχρέωσή τους να υπερασπιστούν το Λιμενικό Σώμα, και η συνέχεια είναι γνωστή.
• Αντί να αναμένουν (όλοι) το πόρισμα της έρευνας που διεξάγεται, άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες φήμες όπως ότι:

1. Το σκάφος κάθε λίγο σταματούσε, έβαλε νερά και βυθίστηκε.
2. Του έριξε σχοινί/κάβο το πλοιάριο του Λ.Σ (σ.σ προφανώς, αν συνέβη, επρόκειτο για έναν λεπτό Βιλάι προσέγγισης) του πρόσφεραν νερά κ. α εφόδια, οι επιβάτες όρμησαν, το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε και η ανατροπή επακολούθησε. 
3. Από τον κυματισμό που προκάλεσαν τα περιπλέοντα σκάφη, το σκάφος βούλιαξε.  
4. Ο, τιδήποτε ο καθένας μας –κυρίως οι κομματοεξαρτημένοι –μπορεί να φανταστεί, να υποθέσει, να επινοήσει.

Σε κάθε πάντως περίπτωση, φαίνεται πως οι μόνοι που έμειναν στο (κομματικό) απυρόβλητο, είναι οι δουλέμποροι, οι οποίοι, ως εργατικοί και συνεπείς επαγγελματίες, έκαναν την δουλειά τους / ανθρώπινη προσφορά τους. 

 

Στο απυρόβλητο έμειναν επίσης οι «πολιτισμένοι ανθρωπιστές» της Δύσης, τα κυριλέ ανθρωποειδή, η απαξιωμένη Ε. Ένωση, ο ξεδοντιασμένος ΟΗΕ, οι απαράδεκτες ΜΚΟ, οι ΗΠΑ, καθώς και οι ποικιλώνυμοι εμπλεκόμενοι φορείς ή ιδιώτες, που έχουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες. Εξέχουσα θέση κατέχει η πεφιλημένη μας Τουρκία. 

 

Κοντολογίς: οι πραγματικά ανήθικοι ευθυνόμενοι για τις (λαθρο)μεταναστευτικές ροές και οι υπάνθρωποι δουλέμποροι, δεν απασχολούν, (ως αποκλειστικά ευθυνόμενοι) τους εν Ελλάδι Έλληνες και Ελληνόφωνους Παράγοντες (;). Για ό,τι αποτρόπαιο συμβαίνει –ακόμα και εκτός χώρας – δεν φταίνε οι ξένοι, αλλά κάποιοι δικοί μας, εδώ στο εσωτερικό. Προϋπόθεση βέβαια να είναι … κομματικοί αντίπαλοι (!). Το αντεθνικό, παράλογο και γελοίο του πράγματος, έχει και … ουρά: Στην Αθήνα έγινε συγκέντρωση διαμαρτυρίας με πανό όπως: «Ανοιχτά σύνορα για πρόσφυγες και μετανάστες» (!). Συνελήφθησαν 21 άτομα (2 ανήλικοι) οι οποίοι αγνοούν βέβαια κατά που πέφτει η Πύλος. Όσο για τα (ανοιχτά) σύνορα, εκτιμώ ότι θα πρέπει να θωρακιστούν. Ο φράχτης πχ στον Έβρο, πρέπει να ψηλώνει διαρκώς, και μάλιστα τόσο, όσο θα κονταίνει το εθνικό ανάστημα εκείνων των Ελληνόφωνων που απαιτούν –αντεθνικά – ανοιχτά, αφύλαχτα, απροστάτευτα σύνορα. Φαίνεται πως για μια μερίδα συμπολιτών μας –που μιλούν Ελληνικά – ευθύνεται βασικά η … Ελλάδα μας (όχι: τους). Αίσχος!. (Κάνοντας τον δικηγόρο του διαβόλου: Έστω ότι ευθύνεται η Πατρίδα μας, η οποία μπορούσε / «τους είχε» αλλά δεν τους έσωσε. Εκεί θα έπρεπε να επικεντρωθούν και αυτό να αναδείξουν;). Προδήλως την διεθνή πορεία ξεπεσμού, κατολίσθησης, ναυαγίου , ακολουθούμε πρόθυμα και εμείς με το δικό μας ελληνικό σκάφος. 

 

Μόνο που (άφρονες, κομματικοποιημένοι, και κομματοκατευθυνόμενοι), φροντίζουμε να ανοίγουμε τρύπες προκειμένου να βουλιάξουν ταχύτερα οι συνεπιβαίνοντες κομματικοί μας αντίπαλοι (!). Θεωρώ ως περιττή, υπερβολική, την κήρυξη τριήμερου εθνικού πένθους. Εκτός και αν έγινε για λογαριασμό των … φίλων και συμμάχων μας (Δυτικών και Ανατολικών) οι οποίοι ευθύνονται για το ανθρώπινο δράμα. Αλλά, τότε, θα έπρεπε να τους καλέσουμε να πενθήσουν μαζί μας. (σ.σ Σκέπτομαι πως αν για κάθε τι που συμβαίνει στον πλανήτη Γη, πενθούσαμε εμείς, τότε θα έπρεπε 365 μέρες το χρόνο να είχαμε μεσίστιες σημαίες, μαύρα περιβραχιόνια, υπολειτουργούσες δημόσιες υπηρεσίες. Ακόμη θα χάναμε την μοναδική ευκαιρία (όπως χάθηκε τώρα) να μην ξαναγίνει μελλοντικά, debate, άρα να μην γελάσει το πικραμένο χείλι μας. 

 

Β) Έρχομαι τώρα στο δεύτερο σκέλος της αμφιθυμίας που αισθάνθηκα και το οποίο με παρωθεί να εισηγηθώ τον ετήσιο μεσίστιο κυματισμό της Σημαίας μας. Ο λόγος είναι η –επαναλαμβανόμενη – διαπίστωση της νοσηρής νοοτροπίας, της άφατης αμετροέπειας, της αηδιαστικής υποκρισίας, της αξιοδάκρυτης κομματοεξάρτησης, του εγγενούς διχασμού που μας διακατέχουν και μας κατατρύχουν. 

 

ΥΓ: Το κομματικό μας ναυάγιο –κατάντια μας- επιβάλλει διαρκές –ετήσιο – πένθος με μεσίστιες τις Σημαίες μας. 

Ευελπιστώ πως αντικρίζοντας μεσίστιες τις Σημαίες μας και αναλογιζόμενοι το πώς φθάσαμε ως εδώ, ίσως οδηγηθούμε στην ελληνοπρεπή απόφαση να υψώσουμε ψηλά την Σημαία στον ιστό της. 

Και- μαζί –να υψώσουμε και το δικό μας εθνικό ανάστημα!......