Γράφει η Μαίρη Καρά
O Αλέξανδρος το καλοκαίρι του 323 π.Χ. ενώ ετοιμαζόταν με επαίνους και χαρές να αναχωρήσει για την Αραβία, η μοίρα διαφορετικά είχε αποφασίσει. Στις 2 Ιουνίου παραβρέθηκε σε ένα Συμπόσιο, καλεσμένος από τον φίλο του Μήδιο, όπου ήταν μοιραίο ή σχεδιασμένο να αρρωστήσει. Ενώ διασκέδαζε απάγγειλε και μια σκηνή από την "Ανδρομέδα" του Ευριπίδη.
Ξαφνικά ένιωσε έναν οξύ έντονο πόνο στο στομάχι και αμέσως κατέρρευσε. Τα αρχικά συμπτώματα ήταν διέγερση, τρέμουλο και δυσκαμψία στον αυχένα. Αμέσως οδηγήθηκε στην σκηνή του, όπου πέρασε ώρες αγωνίας με ψηλό πυρετό, σπασμούς και παραλήρημα, έντονη δίψα που διαδέχονταν μικρές στιγμές ηρεμίας αλλά τελικά έπεσε σε κώμα.
Το επόμενο πρωί ξύπνησε καλά και πέρασε την ημέρα συζητώντας με τον Μήδιο και με τους Στρατηγούς του. Τη νύχτα είχε πάλι υψηλό πυρετό, μα το πρωί έκανε θυσία και έδωσε εντολή στο Νέαρχο σε τρεις μέρες να είναι όλα έτοιμα για τον απόπλου του στόλου. Το βράδυ η κατάστασή του ήταν πλέον κρίσιμη, μα το πρωί τον μετέφεραν στην κολυμβητική δεξαμενή, όπου λούστηκε και συζήτησε με τους Αξιωματικούς του.
Το βράδυ ανέβηκε πάλι ο πυρετός και το πρωί πήγε στον Βωμό υποβασταζόμενος για την θυσία. Μετά τον μετέφεραν στα Ανάκτορα, όπου αφού ένιωσε καλύτερα, δέχθηκε τους Στρατηγούς, μα δεν κατόρθωσε να απευθύνει λόγο. Για άλλα δύο 24ωρα ο πυρετός συνεχιζόταν και στα τελικά στάδια της ασθένειας, δεν μπορούσε να μιλήσει. Μόνο το κεφάλι και τα χέρια του κουνούσε και δυσκόλεψε η αναπνοή του.
Ο υψηλός πυρετός σε συνδυασμό με την καλοκαιρινή ζέστη έλιωσε το ατσαλένιο κορμί του. Τότε διαδόθηκε η φήμη πως πέθανε και αναγκάστηκαν οι Στρατηγοί να επιτρέψουν στους στρατιώτες να τον δουν ζωντανό για τον τελευταίο αποχαιρετισμό. Τον έβγαλαν έξω από την σκηνή σε ένα κάθισμα, από όπου παρέλασαν οι στρατιώτες δακρυσμένοι. Έβλεπαν για ύστατη φορά τον κατάκοιτο Ηγέτη τους, που και στην προθανάτια εξουθένωσή του, εύρισκε το κουράγιο να τους αποχαιρετά, με ανεπαίσθητο κούνημα των οφθαλμών και της κεφαλής και ανοιγοκλείνοντας με πόνο τα μάτια του.
Υπέφερε καρτερικά τα φρικτά συμπτώματα του εμπύρετου αφανισμού του. Ο γενναίος πολεμιστής των ηρωισμών και των θριάμβων ήταν ανήμπορος μπροστά στους συμπολεμιστές του, νικημένος για πρώτη φορά από την θανατηφόρα αρρώστια του. Ευρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου του, ο μεγάλος Στρατηλάτης Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους Στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του:
Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους των καλύτερων γιατρών της εποχής. Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει (ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους) να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή, μέχρι τον τάφο του. Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα σε θέα όλων, έξω από το φέρετρο.
Ένας από τους Στρατηγούς έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, τον ρώτησε ποιοι ήταν οι λόγοι, για τις επιθυμίες αυτές και ο Αλέξανδρος του εξήγησε: Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο, ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν μπροστά στον θάνατο την δύναμη να θεραπεύουν! Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν, ότι τα αγαθά που αποκτούμε, εδώ παραμένουν!
Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός, που είναι ο χρόνος γιατί είναι περιορισμένος! Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, τού παραχωρούμε ένα μέρος από την ζωή μας, που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε".
Οι Στρατηγοί διαισθανόμενοι το τέλος του και θέλοντας να πάρουν απάντηση σε μια απορία τους, πριν χάσει τελείως τις αισθήσεις του, του έκαναν μια πολύ σοβαρή ερώτηση: "σε ποιον αφήνει την Βασιλεία του" και ο Βασιλιάς απάντησε: «τω κρατίστω», «στον ισχυρότερο» δηλαδή και συνέχισε: «μέγαν επιτάφιον αγώνα ορά εφ’ αυτώ εσόμενον». Υπήρχε άραγε πιο ισχυρός Ηγέτης τότε, να τον διαδεχθεί; ΄Η μήπως υπάρχει και σήμερα; Μετά τον ρώτησαν: "ποιόν θα ορίσει Διάδοχό του". Και πήραν την απάντηση «τον καλύτερο». «Και που να μεταφέρουμε το σώμα σου, όταν «φύγει η ψυχή σου;»
«Στον Αμμων» άκουσαν όλοι. Πριν πάρει τις τελευταίες του αναπνοές και τον εγκαταλείψει η ψυχή του τούς έδωσε την τελευταία ευχή του, ζητώντας από τους συντρόφους του να κάνουν και όρκο απέναντί του: "Τώρα που τελείωσαν οι πόλεμοι, σας εύχομαι να ζήσετε με Ειρήνη. Όλοι οι θνητοί από δω και στο μέλλον, να ζήσουν με ευημερία σαν ένας λαός. Να θεωρήσετε την Οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς Νόμους, όπου θα κυβερνούν οι Άριστοι ανεξαρτήτως φυλής.
Δεν χωρίζω τους κατοίκους της Γης σε Έλληνες και Βαρβάρους, όπως πράττουν οι μη σώφρονες. Η φυλετική καταγωγή των πολιτών, μού είναι αδιάφορη. Καταμερίζω όλους τους ανθρώπους της Οικουμένης με μόνο ένα κριτήριο: «την Αρετή». Κάθε χαρισματικός ξένος μπορεί να είναι, όπως ένας σώφρον Έλληνας και κάθε μη συνετός Έλληνας, χειρότερος κι από έναν απολίτιστο. Αν ποτέ προκύψουν διαφορές μεταξύ σας ή με άλλους, μην καταφύγετε στα όπλα, προτού αναζητήσετε διάλογο με παρρησία για λύσεις ειρηνικές.
Όσο υπάρχω, στάθηκα διαιτητής σε όλους και σε κάθε έριδα. Τον Θεό μην τον λατρεύετε ως αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά ως κοινό πατέρα όλων των πλασμάτων της γης. Η διαγωγή σας να είναι όμοια με αυτήν, που διάγουν τα αδέλφια στην οικογένεια. Σας θεωρώ όλους ίσους και επιθυμώ η συμπεριφορά σας και οι ενέργειές σας στην Κοινοπολιτεία που δημιουργήσαμε, να μην είναι ως απλοί πολίτες αλλά ως μέτοχοι και συνεταίροι της. Με όλες μου τις δυνάμεις προσπάθησα να συντελεστούν όλα αυτά που σας υποσχέθηκα. Τον όρκο που δώσαμε με αυτή την σπονδή σήμερα, κρατήστε τον ως συμβόλαιο Αγάπης μεταξύ των Λαών της γης για πάντα".
Οι βασιλικές εφημερίδες μάς δίνουν λεπτομερείς πληροφορίες για την οξύτητα της νόσου τις τελευταίες ημέρες της ζωής του Βασιλιά, του οποίου ο θάνατος συμπίπτει με την 28η του Μακεδονικού μήνα Δαισίου (=13 Ιουνίου του 323 π.Χ.). Την ημέρα που η Ανθρωπότητα κράτησε την αναπνοή της και έχασε την ασπίδα της, όταν ο Αλέξανδρος παρέδωσε το πνεύμα του.
Ο Μέγας Αλέξανδρος συμπλήρωνε 13 χρόνια Βασιλείας και δεν ήταν ακόμη 33 χρονών, όταν πέθανε. Μα άφησε πίσω του ένα τεράστιο πολιτιστικό έργο, που έμεινε αθάνατο ως τις μέρες μας και παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους ΛΑΟΥΣ.
(Απόσπασμα από το πρώτο βιβλίο μου της τριλογίας για τον Μέγα Αλέξανδρο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.