"ΕΝΑΣ ΑΡΓΟΣΥΡΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΠΙΑ"...

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας

 

Τέλειωσε λοιπόν πρός τό παρόν τό πανηγυράκι πού δόθηκε στούς ἰθαγενεῖς της ὑπερσαχάρειας ἀποικίας, γιά νά βαυκαλίζονται οἱ καημένοι ἀπό τετραετίας εἰς τετραετίαν καί νά αἰσθάνονται «κυρίαρχος λαός»! Φέτος βέβαια, ἐκτάκτως, θά ἔχουν καί μία ἀκόμη εὐκαιρία στή χαζοχαρούμενη ψευδαίσθηση (σέ ἕνα μῆνα ἀπό τώρα) καί μετά τά κεφάλια καί πάλι μέσα, ὡς πειθήνια βορά στά ἀφεντικά τῶν ἀστείων μαριονετῶν πού δῆθεν μᾶς κυβερνοῦν, γιά ὅσα ἐφιαλτικά μᾶς ἑτοιμάζουν ἀπό τό φθινόπωρο.

 

Δυστυχῶς, ἡ συντριπτική πλειονότητα γύρω μας συνεχίζει νά πιστεύει ὅτι ἐν μέσῳ τέτοιας πρωτοφανοῦς παγκόσμιας δυστοπίας καί τέτοιας ἀσφυκτικῆς ποδηγέτησης ἀπό τά συγκεκριμένα ἀφεντικά, θά μποροῦσε νά γίνει κάτι διαφορετικό ἀπό αὐτό πού εἴδαμε προχτές ὡς ἐκλογικό ἀποτέλεσμα. Καί ἐννοῶ διαφορετικό ἐπί τῆς οὐσίας, ὅσο καί ἄν ἡ εἰκόνα μέ τά συγκεκριμένα ποσοστά προκαλεῖ δεδομένα ἐρωτήματα καί βάσιμα ἤ λιγότερο βάσιμα σενάρια (ἀπό τό μέγεθος τοῦ συνδρόμου της Στοκχόλμης ἕως τό... μέγεθος τῆς νοθείας). 

 

Κάποιοι ὅμως ἔχουν ἀκόμη τήν ἐντύπωση ὅτι καί ἄν ἦταν διαφορετικό τό ἀποτέλεσμα, θά ὑπῆρχε οὐσιαστική διαφορά στίς ἐφ' ἑξῆς ἐνέργειες τῶν ὑποτελῶν φυλάρχων μας, ἐνῶ εἶναι ξεκάθαρο ὅτι οἱ ἐντολές (γιά τό ξεπούλημα τοῦ Αἰγαίου, τίς νέες ταυτότητες, τό ψηφιακό χρῆμα κλπ) θά ὑλοποιηθοῦν ἐξίσου εἴτε ἀπό μονοκομματική κυβέρνηση εἴτε ἀπό ἀντίστοιχη συνεργασίας (πρέπει κυριολεκτικά νά ζεῖς σέ παράλληλο σύμπαν, γιά νά μήν μπορεῖς ἐν ἔτει 2023 νά τό ἀντιληφθεῖς αὐτό). Καί ἐννοεῖται ὅτι δέν μπαίνω κἄν στόν κόπο νά ξοδέψω ἴχνος φαιᾶς οὐσίας, γιά νά ἀπαντήσω στούς προγλωσσικοῦ ἐπιπέδου ἀφορισμούς ὅσων δύσμοιρων ἐπιμένουν ἀκόμη ὅτι τό ἀποτέλεσμα τό ἔκρινε ἡ... ἀποχή.

 

Ἄντε λοιπόν νά τελειώσει καί τό δεύτερο πανηγυράκι, νά μποῦν καί οἱ τελευταῖες ψηφῖδες μέ τά εἰσερχόμενα δεκανίκια πού θά ἀναλάβουν τόν γνωστό ρόλο τῆς βαλβίδας στή χύτρα ταχύτητος, νά τελειώσουμε μέ ἁπαξάπαν τό θέατρο σκιῶν, μήπως καί ἀνακαλύψουμε ἐπιτέλους κάποια στιγμή ποιό εἶναι τό πραγματικό πρόβλημα καί ποιός ὁ μόνος δρόμος γιά νά φτάσουμε στό τέλος τοῦ τοῦνελ. Δέν θά τό ἀνακαλύψουμε φυσικά ἀπό μόνοι μας (τήν ἱκανότητα αὐτήν εἶναι πασίδηλο πλέον πώς τήν ἔχουμε ὁριστικά ἀπωλέσει), ἀλλά μέ κουρνιαχτό καί κοπετό καί πόνο. Ἄς γίνει, ἔστω καί ἔτσι. Ἀφοῦ ἐπί δεκαετίες κάνουμε κύκλους γύρω ἀπό τό Τίποτε καί τό Πουθενά, κατεσθίοντες σκουπίδια καί ἐκπνέοντες ἀθλιότητα, καί ἀφοῦ ἔχουμε ἐπιλέξει νά πετᾶμε ἐπίμονα στή χωματερή τίς ἀλλεπάλληλες εὐκαιρίες ἀφύπνισης καί μετάνοιας πού μᾶς στέλνει ὁ Θεός, πλησιάζει πιά ὁ καιρός τῆς ἐπώδυνης δοκιμασίας.

 

Καλῶς νά ἔρθει - καί μάλιστα ὅσο γίνεται πιό γρήγορα. Πάντως, αὐτός ὁ ἀργόσυρτος θάνατος δέν ἀντέχεται πιά...