Τις ελιές με το λιγότερο δάκο (εξαιρετικό)

Γράφει ο Αριστείδης Δασκαλάκης

 

«φωνή μιαρά, γέγονας κακῶς, ἀγοραῖος εἶ· ἔχεις ἅπαντα πρός πολιτείαν ἅ δεῖ.»

(Βρώμικη φωνή, κακή ανατροφή, είσαι χυδαίος, τα έχεις όλα όσα χρειάζονται για να ασχοληθείς με την πολιτική - Αριστοφάνης) 

 

Και λευτερωθήκαμεν από τους Τούρκους και σκλαβωθήκαμεν εις ανθρώπους κακορίζικους, όπου ήταν η ακαθαρσία της Ευρώπης.

Ισχύει μέχρι τούδε.

 

Πλησιάζουμε στην Ιερή στιγμή της Δημοκρατίας, τη στιγμή εκείνη που ο καθένας, πλούσιος ή φτωχός, νέος ή ηλικιωμένος, μορφωμένος ή αγράμματος, υποτασσόμενοι αλλήλοις στην βαριά ευθύνη της δημοκρατίας, καλούνται να κάνουν το χρέος τους προς την Πατρίδα.

 

Κάθενός η ψήφος, ζυγίζει το ίδιο. Κάθενός η αποχή, επηρεάζει το ίδιο.

Χρέος είναι και αυτό. Όπως ο Πόλεμος για την Ελευθερία, η αντίσταση στην αδικία, στον Οικουμενισμό κ.ο.κ.

 

Βιώνοντας μια μακρά περίοδο στέρησης ελευθεριών , εκμαυλισμού της κοινωνίας, αρπαγής της παιδικής αθωότητας, σε μια εποχή επιβολής μιας ατέρμονης διαστροφής, του κακού και του σκότους, αχυράνθρωποι, εντεταλμένοι υπάλληλοι της Εσπερίας και σκοτεινών δεξαμενών σκέψεων, ανθρωπάρια που απεργάζονται το μέλλον της Πατρίδας και των παιδιών μας, άθλιοι και άξιοι απόγονοι του Κωλέττη και του Μαυροκορδάτου, θαυμαστές και νοσταλγοί του Εφιάλτη, του Πήλιου Γούση, γιουσουφάκια νεοταξίτικα και ορντινάντσες της Δύσης, δρουν ανενδοίαστα και ανενόχλητοι υπό την ανοχή και τη μοιρολατρία ενός λαού τρομαγμένου και καθημαγμένου, που προσπαθώντας ασθμαίνοντας για τα προς το ζην κι έχοντας σπαταλήσει τη μπόρεσή του στο καθημερινό κυνήγι του άρτου του επιούσιου, δεν μπορεί, δεν θέλει, δεν τολμά να αντισταθεί. Πιστεύει πως κάθε ενέργεια, προσπάθεια, λόγος ή ακόμα και σκέψη είναι άνευ σκοπού και ουσίας , καθότι όλα είναι προκαθορισμένα από τους μεγαλοκέφαλους (όπως λέει και ο Μακρυγιάννης) των ξένων συμφερόντων. 

 

Όλα διευθύνονται από αλλού. Η μοίρα είναι προαποφασισμένη και προκαθορισμένη. Και αρκούνται σε λίγα ψίχουλα επιδομάτων, λίγα λεπτά παραπάνω, ελεύθερης κυκλοφορίας σε καιρούς αποκλεισμού, λίγα μακαρόνια δευτέρας κλάσεως στη σακούλα και πολλές δωρεάν μάσκες-φίμωτρα, για τον κάθε καλό και υπάκουο πολίτη. Είναι ήδη έτοιμος για το επόμενο βήμα.

 

Την επόμενη φάση του GREAT RESET. Εκπαιδεύτηκε καλά. Έμαθε να συμπληρώνει φόρμες έντυπες εξόδου –σε καιρούς καραντίνας-, να στέλνει τα sms υποταγής στο απρόσωπο σύστημα, να χρησιμοποιεί με ευλάβεια και πλήρη πειθαρχία το «εξοδόχαρτο» που του διέθεσαν κάποιοι πονόψυχοι που νοιάζονται για την υγεία του. Για τη «ζωή» του. Γνωρίζει καλά τη διαδικασία και σχετική γραφειοκρατία.

 

Τόλμησε, κρυφά από ιεραρχία και διοικούντες, με απέλπιδες προσπάθειες να αποτανθεί στο Θεό, παρ’ όλες τις αμφιβολίες του για την ύπαρξή Του, αλλά τον έπεισαν κλήρος (ευτυχώς όχι όλοι) και κυβερνούντες, πως Θεός δεν υπάρχει. Πρόσταξαν να φορά το φίμωτρο, να μην πολυμιλά, να μην πλησιάζει ναούς και Μυστήρια, εικόνες, λείψανα ιερά. Έτσι είπαν αυτοί που είναι υπέρτεροι του Θεού. Οι ιατροί, εκπρόσωποι τύπου, της φαρμακευτικής βιομηχανίας αλλά και της πληροφοριακής βιομηχανίας του Gates.

 

Καταφύγιό του ο καναπές και όπλο του το τηλεκοντρόλ. Παρακολουθεί άβουλος και κατατρομαγμένος, αναμένοντας το επόμενο μέτρο, την επόμενη ποινή και συνέπεια. 

 

Μπορεί να καταδιώκει με σκέψεις και λόγους, εντός των στενών ορίων της οικίας του, κάθε υπεύθυνο, αλλά στο τέλος συμμορφώνεται και γίνεται υπέρμαχος της ρητορικής και των ενεργειών, που τον οδηγούν σε ένα βέβαιο πνευματικό θάνατο, αλλά και στο τέλος και βιολογικό.

 

Δεν καταλαβαίνει πως ο υπεύθυνος τελικά είναι ο ίδιος.

Η απραξία, η ανοχή, η άνευ όρων υποταγή, είναι τα κριτήρια που θα κριθεί απ’ τις επόμενες γενεές. Και από τον Θεό που τον αρνήθηκε, γιατί έτσι τον πρόσταξαν σε καιρούς ψευδοπανδημιών.

 

Ανοχή στο ξεπούλημα της Πατρίδας, της Ορθοδοξίας, στην υφαρπαγή της Ελευθερίας, στη δηλητηρίαση των παιδικών ψυχών, στη νομιμοποίηση της αμαρτίας και της διαστροφής, στη κυναιδολατρεία και σε κάθε τι που τον κάνουν εχθρό του Θεού.

 

Δεν φαντάζεται πως αν αυτός που είχε πει «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε «πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας … Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος».

 

Ή ο άλλος που έγραφε στα Απομνημονεύματά του: «…Ὅταν μου πειράζουν τήν πατρίδα καί θρησκεία μου, θά μιλήσω, ἵνα ἐνεργήσω καί ὅτι θέλουν ἅς μου κάνουν… καί αὐτείνη ἡ πατρίδα δέν λευτερώθη μέ παραμύθια, λευτερώθη μέ αἵματα καί θυσίες. Καί ἀπό αὐτά ἔγινε βασίλειον. Καί ὄχι νά βραβεύωνται ὁλοένα οἱ κόλακες καί οἱ ἀγωνισταί νά ἀδικιῶνται …», άφηναν τα άρματα κι έπιαναν τον ναργιλέ και το κομπολόι, τώρα θα μιλούσε τουρκαρβανίτικα και θα φορούσε φερετζέ. 

 

Αυτός ο λαός της ανοχής και της υποτέλειας έμαθε καλά στην αδιάκριτη υπακοή , στην υποταγή και την ευτέλεια. Όλα τα υπολογίζει πλέον με το μαλθακό του μυαλό και τη κοντόφθαλμη λογική. Δεν διδάχτηκε απ’ την ιστορία. Δεν είδε πως ο πρόγονοί του δεν ήταν μοιρολάτρες και ανατρέποντας στατιστικές και λογική, του παρέδωσαν μια λέφτερη Ελλάδα.

 

Μα αυτός, ο αποχαυνωμένος και ταλαιπωρημένος λαός, έχει ήδη παραδώσει τα όπλα.

Δεν είναι πολίτης της Ελλάδας όπως τον όρισε ο Αριστοτέλης («Ποιος είναι πολίτης; Πολίτης είναι αυτός που είναι ικανός να κυβερνήσει και να κυβερνηθεί»). Αλλά υπόδουλος της Εσπερίας. 

Της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που τόση αταξία έχει φέρει στην ανθρωπότητα.

Οι νεοταξίτικες μήτρες δεν είναι εκείνες που βγάζουν Κολοκοτρώνηδες, Μακρυγιάννιδες και 

Μιαούληδες. Εκκολάπτουν διαστροφείς της ιστορίας, με αισθήματα προδιαγεγραμμένα και ενάντια στις αξίες και τα αισθήματα του λαού. Παράγονται, όποτε κριθεί αναγκαίο, από τους καθοδηγητές και μάλιστα σε μαζική παραγωγή.

 

Τώρα στις κυβερνητικές εκλογές θα αναλωθεί σε μια ρητορική μίσους και γενικής ισοπέδωσης, «όλοι ίδιοι είναι» ή «είναι ήδη κανονισμένο ποιος θα βγει» και πολλές άλλες δικαιολογίες που θα του επαναπαύσουν τη συνείδηση και θα του επιτρέψουν την εκλογική αποχή, καθότι η ασθενούσα λογική του δεν του επιτρέπει διαφορετικά συμπεράσματα ,αλλά και υποχρεώσεις.

 

Η ίδια λογική έφερε την Πανθρησκεία, τον Οικουμενισμό, το ξεπούλημα εδαφών, ονομάτων, γλωσσών και πάει λέγοντας.

 

Η ίδια ανεπαρκής λογική, επέτρεψε μιαρά εκπαιδευτικά προγράμματα, που γαλουχούν τα παιδιά του, τα υποχρέωσε σε μασκοφορία, αντάλλαξε την εργασία του και το δικαίωμα στην επιβίωση, με ένα τσίμπημα στο μπράτσο, με βιολογικές και πνευματικές επεκτάσεις.

 

Δεν ξέρει ο απογοητευμένος Έλληνας, πως απέχοντας από κάλπες ενισχύει αθέους και μασόνους. Τους εχθρούς της Πατρίδας και του Θεού.

Που πάνε η αποχή, τα άκυρα και λευκά ψηφοδέλτια; 

Τα ποσοστά των πολιτικών κομμάτων υπολογίζονται επί των εγκύρων ψηφοδελτίων και όχι επί του συνόλου των ψηφοδελτίων (έγκυρα, λευκά, άκυρα).

Άρα η εφησυχαστική λογική λήψης των παραπάνω μέτρων, αυξάνει αυτόματα το ποσοστό % των πρώτων κομμάτων.

 

Παράδειγμα

 

Έστω ότι ψήφισαν 1.000 άτομα και τα ψηφοδέλτια είναι: 800 έγκυρα, 150 λευκά και 50 άκυρα. Από αυτούς τους 1.000, 600 ψήφισαν τον Α πολιτικό συνδυασμό και 200 τον Β πολιτικό συνδυασμό, 150 έριξαν λευκό και 50 άκυρο. Σημειώνεται ότι, στα άκυρα ψηφοδέλτια δεν καταμετράται ποιανού κόμματος είναι το ψηφοδέλτιο, γιατί απλά αυτά είναι άκυρα.

 

Εάν, τα ποσοστά των κομμάτων υπολογιζόταν επί των συνολικών ψηφοδελτίων, το Α πολιτικό κόμμα θα είχε 60% (600 ψήφους από τους 1.000) και το Β θα είχε 20% (200 ψήφους από τους 1.000).

Τώρα το Α πολιτικό κόμμα έχει 75% κ.ο.κ.

Απλή αριθμητική.

 

Κι έτσι ταλαιπωρημένε και οργισμένε Έλληνα, με την ήσυχη και αγωνιστική συνείδηση της αποχής και του καναπέ, χωρίς να το καταλαβαίνεις, ενισχύεις τους λυμεώνες της Πατρίδας, τους εχθρούς των παιδιών σου, τους δωσίλογους και προδότες.

 

Αν αγωνίστηκες, αν όντως αντέδρασες, αν έπαθες και τώρα απέχεις, ακόμα χειρότερα.

Το χρέος που έχεις δεν είναι πολιτικό αλλά και πνευματικό.

Μίλησαν γι’ αυτό Πατερικοί γέροντες της Ορθοδοξίας, ομολογητές και άγιοι επίσκοποι αγωνιστές;

 

Έθεσαν όρια και προδιαγραφές, κριτήρια επιλογής, χωρίς να υποδεικνύουν βέβαια κόμματα ή συγκεκριμένα πρόσωπα, σεβόμενοι την ελευθερία επιλογής; Προτρέπουν στη συμμετοχή και όχι στην αποχή.

 

Έλεγε ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης σε άρθρο με τίτλο «Εις Ποίους;», εξ αφορμής βουλευτικών εκλογών τον Ιανουάριο του 1956 στο περιοδικό «ΣΠΙΘΑ»:

«…Ο Ελληνικός λαός θα κληθεί δια της ψήφου του να αναδείξη κυνέρνηση. Ως Έλληνες πολίτες δε δυνάμεθα να μείνουμε απαθείς θεατές του εκλογικού σάλου… δεν δυνάμεθα ν’ αντιπαρέλθουμε το γεγονός τελείως αδιάφοροι σαν να επρόκειτο περί εκλογής, η οποία θα ελάμβανε χώρα σε κάποια απομακρυσμένη γωνία της υφηλίου, στη Γροιλανδία. Ως Έλληνες πολίτες έχουμε καθήκον απέναντι της Πατρίδος. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι υπεράνω επιγείων πατρίδων θέτομε την πίστη, δεν επιτρέπεται να δώσουμε την ψήφο μας εις τον τυχόντα. Και ως κληρικοί δεν επιτρέπεται να αφήσουμε αδιαφώτιστο τον ευσεβή λαό επί του φλέγοντος αυτού ζητήματος των ημερών…. Ποιο είναι το μέτρο εκλογής; ….

 

Προσοχή εις την ψήφο 

 

..εάν αυτοί που εκλέγει δεν είναι άξιοι, θα κάμουν κακή χρήση της εξουσίας, ως κάμνει κακή χρήση του ξίφους το νήπιο, ο παράφρων και ο κακούργος, και η Ελλάς θα δυστυχήση και υπεύθυνος δια την δυστυχία της θα είσαι και συ ο εκλογεύς, ο οποίος δια της ψήφου σου όπλισες με τεράστια δύναμη τους κακούς και πονηρούς… δια να κάμουν κακό σε ολόκληρο το έθνος»

 

Η εκλογή, είτε αφορά πολιτική είτε ιεραχία εκκλησιαστική, θέλει προσοχή: 

 

Α Τιμ. 5,22 χεῖρας ταχέως μηδενὶ ἐπιτίθει, μηδὲ κοινώνει ἁμαρτίαις ἀλλοτρίαις· σεαυτὸν ἁγνὸν τήρει. (Να μη απλώνης ταχέως και χωρίς προηγουμένην εξέτασιν τα χέρια σου, δια να χειροτονήσης κάποιον ούτε να συμμετέχης και να αναλαμβάνης ευθύνην εις ξένας αμαρτίας, εις αμαρτίας δηλαδή τας οποίας πιθανόν να διαπράξη ο χειροτονηθείς αναξίως· φύλαττε τον ευατόν σου αγνόν από όλα.) 

 

..Αλλά κι εσύ, ω Έλλην ψηφοφόρε, πρόσεξε κατά την εκλογή….. Κακώς εκλέγων οδηγείς εις βάραθρα την Ελλάδα και ματαίως κατόπιν θα καταράσαι την ημέρα κατά την οποία όλως ακρίτως και επιπολαίως έδωκες την ψήφο σου.

 

Και εις την Βουλήν

 

Είναι θλιβερό και άξιο πολλών δακρύων το γεγονός, ότι χιλιάδες ψήφων θρησκευόμενων Ελλήνων, που αποτελούντο μικρόν του Κυρίου ποίμνιον, θα ριφθούν και πάλιν εις τας κάλπας και θα ενισχύσουν ανθρώπους, οι οποίοι εκλεγόμενοι αντιπρόσωποι του λαού …θα εξακολουθήσουν να παίζουν το επικερδές των παιχνίδι εις βάρος των υψίστων συμφερόντων του ευσεβούς λαού… Ο ευσεβής λαός πρέπει να διδαχθή, ώστε να διακρίνη μεταξύ φωτός και σκότους….. το να δίδη την ψήφο του ακρίτως και επιπολαίως και εκ της ψήφου αυτού να εξέρχεται λεγεών δαιμονίων που θα βασανίζουν τον ταλαίπωρο λαό μας…. Και πρέπει να εξευρεθή τρόπος, ίνα η φωνή των δικαίων της ευσεβούς μερίδος του Ελληνικού λαού ακούεται σθεναρώς και εν τη Βουλή των Ελλήνων…. θα εφαρμοσθή το ψαλμικόν «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! Ἓως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; Ἓως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;»

 

Ο γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης είπε: «Αφού οι άρχοντες μας κηρρύτουν, ότι δεν υπάρχει Θεός, τι να καμη ο ταλίπωρος ο λαός; Προσπαθεί να φτιάση τη ζωή του χωρίς Θεόν. Κι επομένως αδιαφορεί για την Ορθοδοξία, «ζώντας εν πολλοίς σαν τους χοίρους… Ξύπνα γουρουνολαέ»… Όσο και αν είναι κανείς άξιος πολιτικός, αν δεν είναι Ορθόδοξος χριστιανός, με ψυχή ζυμωμένη με τις παραδόσεις του Έθνους, θα αποβή μοιραίος κυβερνήτης καταστρέφοντας, ότι πιο αληθινόν, ευγενές, υψηλόν ανέδειξεν η ιστορία της ανθρωπότητας»

 

Ένα επίκαιρο άρθρο του με τον τίτλο «Εκλογές» , στην «Αναγέννηση» του 1963 ο τότε μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Τιμόθεος, ο μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Κρήτης γράφει: 

«Το σοβαρώτερο γεγονός σε μία χώρα είναι η εκλογή των αρχόντων που θα την κυβερνήσουν.

 

Οι λαοί ακολουθούν τους αρχηγούς των, τους οποίους αγαπούν και μιμούνται. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς την τεράστια σημασία που έχει η εκλογή καλών ή κακών αρχόντων. Όμως ολίγοι σκέπτονται στα σοβαρά την αξίαν της ψήφου των και την ευθύνην των απέναντι Θεού και ανθρώπων, την ώρα που ψηφίζουν.

 

Σε λίγες μέρες θα κληθεί και ο λαός μας για άλλη μια φορά να εκλέξει τους άρχοντας που θα τον διοικήσουν. Θα ξεπεταχτούν πολλοί και διάφοροι υποψήφιοι, παλαιοί και νέοι, γνωστοί και άγνωστοι. Θα τους ακούσωμε να ομιλούν από το ραδιόφωνο και τους εξώστες στις πλατείες. Θα γράφουν στις εφημερίδες, θα εξαγγέλλουν προγράμματα, θα σκορπούν υποσχέσεις, θα περιέρχονται τις συνοικίες και τα χωριά, θα περιστοιχίζωνται από τους φίλους των και θα ποζάρουν χαριτωμένα στα διαφημιστικά έντυπα, στους τοίχους και στα οχήματα.

 

Η Ιστορία διδάσκει πως οι λαοί εύκολα παρασύρονται και δημαγωγούνται. …

 

Πρώτα απ’ όλα, οι άρχοντές μας πρέπει να είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, πραγματικά πιστοί και ειλικρινά αφοσιωμένοι στην θρησκεία των πατέρων μας. Χριστιανοί όχι στους τύπους και ορθόδοξοι όχι στα χαρτιά. … Μασσώνοι και Χιλιασταί και άθεοι πρέπει να καταψηφισθούν ανελέητα με την ψήφον του ευσεβούς ορθοδόξου λαού μας.

 

Οι άρχοντές μας πρέπει να είναι πατριώτες. Μέσα στην ψυχή των πρέπει να είναι θρονιασμένη η αιωνία Ελλάδα με όλο το μεγαλείο της. Πατριώτες σωστοί και ολόκληροι, όχι απ’ αυτούς που τάχα κόπτονται για την πατρίδα και τα ιδανικά, χωρίς να τα πιστεύουν και υποκριτικά τα βάζουν σαν προκαλύμματα ανόμων συμφερόντων και φρικτής εκμεταλλεύσεως. Χρειάζονται αγνοί πατριώτες που ξέρουν να τιμούν και με το ίδιο το αίμα των τη χώρα της δόξης, του θρύλου, του μαρτυρίου και αγωνίζονται να προσθέσουν δόξα στη δόξα και τιμή στην τιμή της πατρίδος.

 

Ο λαός μας θέλει τους άρχοντές του ανθρώπους του λαού. Όχι από εκείνους που μιλούν για το λαό και δεν έχουν άλλη σχέση μαζί του, παρά να τον απατούν και να τον εκμεταλλεύονται. …

 

Ο λαός μας θέλει τους άρχοντες του ανθρώπους της Εκκλησίας, γιατί γνωρίζει πολύ καλά πως χωρίς την ευσέβεια και την προσήλωση στην Εκκλησία, ο άνθρωπος αποχαλινώνεται και παρασύρεται σε κάθε κακό. Δεν θέλει να τους βλέπει μόνο στις επιδεικτικές Δοξολογίες και παρελάσεις, με τις φανταχτερές εμφανίσεις. Τους θέλει ευλαβείς και προσευχομένους, να εκκλησιάζονται, να εξομολογούνται και να κοινωνούν, να πιστεύουν στον Θεόν, να αγαπούν τον Κύριον.

 

Για τον λαό μας και την πατρίδα μας είναι μέγα δυστύχημα ότι από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους ελάχιστα φωτεινά παραδείγματα πολιτικών με εκκλησιαστικήν συνείδηση συναντούμε. Οι περισσότεροι ήσαν ξένοι προς την Εκκλησία, αδιάφοροι και εχθρικοί.

…

 

Η εκλογή αληθινών ανθρώπων εκπροσώπων του λαού προϋποθέτει το ξεδιάλεγμά τους, όπου κι αν βρίσκονται και πάνω από κόμματα και προσωπικές επιδιώξεις.»

 

Στον καιρό του Αγίου Παϊσίου και λίγο πριν κάποιες εκλογές, όπως αναφέρεται στο βιβλίο του Ιερομόναχου Χριστόδουλου Αγιορείτου «Ο γέρων Παϊσιος» είχαν πάει μερικοί επισκέπτες στον Γέροντα με σκοπό να τον ρωτήσουν τι γνώμη είχε και ποιόν, κατά τη γνώμη του, έπρεπε να ψηφίσουν.

Και εκείνος είχε δώσει την εξής απάντηση:

«Κοιτάξτε βρε παιδιά! Ποιός είναι πιο κοντά στην Εκκλησία, ποιός αγωνίζεται γι’ αυτήν και για την πατρίδα και ποιός έχει ζωή σύμφωνη μ΄αυτά που λέει; Όποιον βλέπετε πως είναι πιο καλός και πιο κοντά στην Εκκλησία, αυτόν να ψηφίζετε. Δε λέω να ψηφίζετε κόμματα, όπως αυτά που βγαίνουν και λέγονται Χριστιανοδημοκρατικά κ.λ.π., γιατί είναι λάθος.

 

Δεν πρέπει να κομματιαζόμαστε. Εμείς πρέπει να αγαπούμε πρώτα την Εκκλησία μας και μετά την πατρίδα μας και να ψηφίζουμε αυτούς που βλέπουμε να αγωνίζονται γι’ αυτά τα δύο.

 

Βλέπετε, ο Μακρυγιάννης κι όλοι οι μεγάλοι ήρωες γι αυτά τα δύο αγωνίστηκαν κι έχυσαν το αίμα τους. Πρώτα υπέρ πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος.»

 

Σε μια άλλη περίπτωση πάλι για εθνικές εκλογές ρώτησαν τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη ποια ήταν η γνώμη του και ποιον εκείνος θεωρούσε άξιο, για να ψηφίσουν.

Ο Γέροντας είπε:

«Να ψηφίσετε όποιον βλέπετε ότι είναι ο καλύτερος, όποιον αγαπά τον Θεό και την πατρίδα μας, αυτόν να ψηφίσετε»

Τότε εκείνοι, επί μονίμου βάσεως του απαντούσαν:

«Γέροντα, όλοι το ίδιο είναι»

Κι εκείνος τους είπε:

«Βρε παιδιά, κοιτάξτε εδώ πέρα: όλες οι ελιές ίδιες είναι και όλες έχουν δάκο, όμως άλλες έχουν εκατό τοις εκατό, ενώ άλλες πενήντα τοις εκατό.

Εμείς, λοιπόν, εφόσον έχουμε ανάγκη από ελιές, πρέπει να κοιτάξουμε ποιές έχουν το λιγότερο δάκο, γιατί διαφορετικά δέ γίνεται. Και πάντα πρέπει να ψηφίζουμε με δύο κριτήρια: α) με το πόσο αγαπά ο υποψήφιος το Θεό και είναι συνειδητό μέλος της Εκκλησίας και β) με το πόσο αγαπά την πατρίδα και αποβλέπει στο γενικό καλό του τόπου κι όχι στο δικό του συμφέρον.

 

Εάν κάποιος χρησιμοποιήσει κάποιο άλλο κριτήριο, εκτός από αυτά τα δύο, τότε κινείται ιδιοτελώς, και δεν είναι αυτό που κάνει χριστιανικό. Αργότερα θα επιτρέψει η Θεία Δικαιοσύνη να το πληρώσει».

 

Δεν ήταν όμως μόνο ο Άγιος Παίσιος ο οποίος έδινε ρήσεις και συμβουλές για το ποια κριτήρια έπρεπε να έχουν όταν θα ασκούσαν το εκλογικό τους δικαίωμα και υποχρέωση.

 

Ήταν και ο Όσιος Πορφύριος. 

Ρώτησε κάποιος τον Γέροντα, τι πρέπει να ψηφίσει στις βουλευτικές εκλογές. Τότε εκείνος του απάντησε παραβολικά:

……«Τι να σου κάνουν οι πολιτικοί; Είναι μπερδεμένοι με τα ψυχικά πάθη τους. Όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του, πώς θα μπορέσει να βοηθήσει τους άλλους;

Φταίμε κι εμείς για την κατάσταση αυτή. Αν ήμασταν αληθινοί χριστιανοί, θα μπορούσαμε να στείλουμε στη Βουλή, όχι βέβαια χριστιανικό κόμμα, αλλά χριστιανούς πολιτικούς, και τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά».

 

Ποιο το μέτρο κρίσεως άξιων αντιπροσώπων; 

«ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα;»(Από τους καρπούς των, δηλαδή από τα έργα των, θα τους γνωρίσετε καλά. Μηπως τρυγούν ποτέ από τα αγκάθια σταφύλια η από τα τριβόλια σύκα; - Ματθ. 7,16)

 

Το παρόν κείμενο δεν αποτελεί διαφήμιση κόμματος ή ποδηγέτιση του αναγνώστη. Αλλά προτροπή να αποδείξει ότι είναι πολίτης. Ότι ασκεί πολιτική. Ποια η ετυμολογία της λέξης «πολιτική»; Eίναι μια από τις γνωστές λέξεις που μαζί με τη φιλοσοφία και τη δημοκρατία κληροδότησε ο αρχαίος ελληνικός κόσμος στην ιστορία των ιδεών. Η λέξη κατάγεται από τον «πολίτη» και ο πολίτης από την «πόλη». Την αρχαία πόλη δεν την έκαναν τα κτίρια και οι δρόμοι, αλλά η οργανωμένη κοινωνική ζωή των κατοίκων, με την πολιτική, οικονομική και θρησκευτική συνεργασία των μελών της. Πολιτική είναι η τέχνη του άρχειν αλλά και του άρχεσθαι, η τέχνη του τρόπου με τον οποίο οφείλει να μετέχει κανείς αποτελεσματικά στα κοινά, στο δημόσιο βίο της χώρας του, είτε ως άρχων είτε ως αρχόμενος, αφού οι ευθύνες όπως και τα έργα μοιράζονται τόσο στους διοικούντες όσο και στους διοικούμενους. 

 

Ας μην περικόπτουμε τις διδαχές των σεβάσμιων γερόντων και επισκόπων μας.

Όπως ακούμε και ακολουθούμε πολλές φορές τα της ομολογίας, ας σκεφτούμε και το θέμα της άσκησης του Ιερού Καθήκοντος του «άρχειν και άρχεσθαι».

 

Αυτούς που κάποτε λιβανίζουμε και παραδεχόμαστε ως ομόψυχους, πολλές φορές όταν αναδειχθούν, τους μισούμε, τους ζηλεύουμε, τους φθονούμε. Και το ταγκαλάκι της φιλαρχίας και του εγωισμού κεντάει εργόγειρο.

 

Ας δούμε χωρίς εμμονές, εγωισμούς, λάθος κριτήρια και προσήλωση σε δευτερεύοντα θέματα,αν υπάρχουν όντως άξιοι υποψήφιοι, άνθρωποι του λαού και του Θεού, άνθρωποι του μόχθου, Πατριώτες Έλληνες, δοκιμασμένοι στη συνείδησή μας, που να ανήκουν σε κινήματα και προσπάθειες που εκφράζουν αυτά τα χαρακτηριστικά.

 

Ας κάνουμε και μια προσευχή , ζητώντας τις πρεσβείες και των γερόντων και επισκόπων που μίλησαν γι’ αυτά, να μην περάσει ανεκμετάλλευτη άλλη μια ευκαιρία.

Η ψήφος είναι όπλο. Ας μην εκπυρσοκροτήσει!

 

«Η ψήφος είναι πιο δυνατή από τη σφαίρα. Με τη σφαίρα μπορεί να σκοτώσεις τον εχθρό σου. Με την ψήφο μπορεί να σκοτώσεις το μέλλον των παιδιών σου.» (Αβραάμ Λίνκολν)

 

«Τοις ελευθέροις μεγίστη ανάγκη η υπέρ των πραγμάτων αισχύνη.»

(Είναι επιβεβλημένο οι ελεύθεροι να έχουν συναίσθηση ευθύνης για τα πολιτικά πράγματα - Δημοσθένης) 

 

Χριστός Ανέστη!