ΕΠΕΤΕΙΟΛΟΓΙΟ ΕΟΚΑ. ΤΕΛΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ.

24/4/1956

Στη Λευκωσία 9 εμπρησμοί ελληνικών καταστημάτων και βόμβα με πυρκαγιά σε ελληνικό καπνεργοστάσιο από τουρκοκύπριους 

27/4/1956

Στη Παλλουριώτισσα εμπρησμός από τ/κ της καπναποθήκης “Αρτανθ”

30/4/1957

4.000 Αγγλοι στρατιώτες περισφίγγουν τη ηρωική περιοχή Μηλικουρίου Το κέρφιου διήρκεσε 54 ημέρες. Οι Αγγλοι επίστευαν οτι θα εξαναγκάσουν τους αντάρτες ή να πολεμήσουν ή να παραδοθούν.

24/4/1956 οι Τ/κ καίνε οτιδήποτε Ελληνικό στη Λευκωσία και άλλες πόλεις.

 

Στη Λευκωσία έγιναν 9 εμπρησμοί Ελληνικών καταστημάτων και βόμβα προκάλεσε πυρκαγιά σε Ελληνικό καπνεργοστάσιο, από Τουρκοκύπριους εξτρεμιστές της ΤΜΤ και Γκρίζων Λύκων με προτροπή Ντενκτάς και Κουτσούκ. Η αντίδραση της ΕΟΚΑ ήταν άμεση, με σύσταση ομάδων πόλεως για προστασία των Ελλήνων της Κύπρου, αφού οι Τ/κ μαινόμενοι όχλοι έκαιγαν και κατέστρεφαν οτιδήποτε ανήκε σε Έλληνα. 

 

Η αντίδραση της ΕΟΚΑ ήταν άμεση, με σύσταση ομάδων πόλεως για προστασία των Ελλήνων της Κύπρου. Οι αγωνιστές προειδοποίησαν ότι δεν θα ανεχθούν άλλο τους κακοποιούς Τουρκοκύπριους ….. Η όποια συνέχεια των βανδαλισμών θα είχε σοβαρότατες συνέπειες…..

 

Τα «κέρφιου» των θρασύδειλων Άγγλων ….

 

Οι 54 μέρες του κατ’ οίκον περιορισμού στο Μηλικούρι

 

Στα χρόνια του Αγώνα της ΕΟΚΑ ο πρώτος κατ' οίκον περιορισμός επιβλήθηκε στον Αγρό, στις 16 Αυγούστου 1955. Διήρκησε μέχρι τις 21 Αυγούστου. Από τότε η λέξη «κέρφιου» μπήκε στην κυπριακή καθημερινότητα.

 

«Ευχαριστούμε τις εφημερίδες στις οποίες χρωστάμε τη ζωή μας. Γιατί αν δεν υπήρχαν αυτές να γράφουν τα νέα του αποκλεισμού μας δεν θα εκδηλωνόταν η παγκύπρια αλληλεγγύη με την αποστολή τροφίμων στο χωριό. Μόνο δύο φορές μας έφεραν ταχυδρομείο καθ΄ όλη τη διάρκεια του αποκλεισμού. Μέχρι τη Μεγάλη Εβδομάδα η στενοχώρια μας ήταν πολύ μεγάλη. Γονείς έμειναν χωρίς τα παιδιά τους κατά το Πάσχα. Περάσαμε μαύρο Πάσχα». Είναι η δήλωση του γραμματέα της Συνεργατικής Μηλικουρίου, Μιχαήλ Ιωαννίδη, αμέσως μετά τη λήξη του βρετανικού κέρφιου στο χωριό, που ξεκίνησε στις 30 Απριλίου 1957 και διήρκησε 54 ολόκληρες μέρες. Ήταν 500 τότε οι κάτοικοι του χωριού και είχαν 4.000 Βρετανούς στρατιώτες να τους επιτηρούν. Ήταν αποκλεισμένοι μέσα στα σπίτια τους και υπέστησαν βάσανα, που σήμερα δεν διανοούμαστε.

 

Οι Βρετανοί είχαν «ασφαλή» πληροφορία ότι ο Γρίβας βρισκόταν στην περιοχή Κύκκου - Μηλικουρίου. Την πληροφορία, κατά τον δημοσιογράφο - μελετητή της ιστορίας, Νίκο Παπαναστασίου, διοχέτευσε ο ίδιος ο Γρίβας ευρισκόμενος στο κρησφύγετο της Λεμεσού. Είχε πληροφορηθεί ότι οι Άγγλοι διέδιδαν ότι εντόπισαν το κρησφύγετο του για να τον αναγκάσουν να μετακινηθεί. Την παραπλάνηση των Βρετανών ανέλαβε ο συνεργάτης του Γρίβα, διάκος της Αρχιεπισκοπής, Άνθιμος Κυριακίδης, ο οποίος καταγόταν από το Μηλικούρι. Οι Άγγλοι, που ήθελαν να δίνουν στο Λονδίνο την εντύπωση ότι βρίσκονται στα ίχνη του αρχηγού της ΕΟΚΑ, κινητοποίησαν αμέσως 4.000 στρατιώτες, αλεξιπτωτιστές κι ελικόπτερα κι έτρεξαν στην περιοχή. Απέκλεισαν το Μηλικούρι και ξεκίνησαν έρευνες. Ουδείς τους βοηθούσε. Διέταξαν κατ΄ οίκον περιορισμό κι έκαναν το χωριό άνω κάτω. Βασάνιζαν ανθρώπους, έμπαιναν στα σπίτια και τα ρήμαζαν. Απαιτούσαν να παραδοθεί ο Γρίβας ο οποίος, όμως, βρισκόταν στη Λεμεσό. Ο αποκλεισμός των 54 ημερών έκανε τη ζωή των ανθρώπων κόλαση. Οι προμήθειες τελείωσαν, τα χωράφια ξεράθηκαν, τα ζώα λιμοκτονούσαν. «Ακόμη κι εκείνοι που διέθεταν αλεύρι και μπορούσαν να φτιάξουν ψωμιά και άλλα είδη αρτοποιίας στο σπίτι τους δεν μπορούσαν να το κάμουν, διότι οι Άγγλοι είχαν κατεδαφίσει τους περισσότερους φούρνους… για να βρουν τον Γρίβα, αλλά κι εκείνοι που έμειναν απαγόρευαν τη χρήση τους». Σκεφτείτε. Σχεδόν δυο μήνες σε ένα χωριό απομονωμένο στα βουνά του Κύκκου εν έτει 1957 και ζωσμένο από χιλιάδες στρατιώτες αποφασισμένους να συλλάβουν τον αρχηγό της ΕΟΚΑ. Βασάνισαν πάρα πολλούς κατοίκους, πυροβολούσαν πάνω από τα κεφάλια των γυναικών για να τις λυγίσουν. Αλλά, δεν πήραν από αυτούς τους ορεσίβιους αγωνιστές ούτε λέξη, ούτε και τους λύγισαν….

 

Μετά από πολλές διαμαρτυρίες κι όταν τα ζώα αδυνάτισαν από την πείνα, οι Βρετανοί επέτρεψαν στις γυναίκες να βγάζουν τα ζώα τους να βόσκουν λίγο έξω από το χωριό. Αλλά, γύρω τους ήταν οι στρατιώτες που πυροβολούσαν στον αέρα κι όσοι μέσα στο χωριό άκουγαν τους πυροβολισμούς δεν ήξεραν τι συνέβαινε κι αν θα επέστρεφαν οι γυναίκες.

 

Ένα λεωφορείο χωρίς καθίσματα που κουβαλούσε το ταχυδρομείο και ταξίδευσε μερικές φορές το συγκεκριμένο δίμηνο εκτός χωριού, επέστρεφε φορτωμένο με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης που έριχναν μέσα οι κάτοικοι των χωριών από τα οποία περνούσε για να βοηθήσουν τους αποκλεισμένους.

 

Σποραδικά αναφέρουμε κάποια από τα γεγονότα. Ο καθένας μπορεί ακόμα και σήμερα να αντιληφθεί πόσο βασανιστικές ήταν αυτές οι 54 μέρες στο Μηλικούρι. Όμως, άντεξαν οι άνθρωποι κι έγραψαν ιστορία. Όπως άντεξαν και το επίσης πολυήμερο κέρφιου στα Αγρίδια τον Γενάρη του 1959. Εκεί, οι γυναίκες του χωριού βγήκαν στις πλαγιές πάνω από το δρόμο και πετροβόλησαν τις βρετανικές αυτοκινητοπομπές, που κυνηγούσαν αντάρτες της ΕΟΚΑ. Υπήρξαν συμπλοκές με τους κατοίκους και άγριοι ξυλοδαρμοί, που κατέληξαν επίσης σε κατ΄ οίκον περιορισμό σε όλο το χωριό.

 

Την ξεχνούμε αυτή την ιστορία των προγόνων μας. Άντεξαν οι παππούδες μας τέτοιες κακουχίες, μπορούμε να αντέξουμε και εμείς την βάρβαρη Τουρκοκρατία. Είναι διαφορετικές οι συνθήκες, ασφαλώς, και η αποικιοκρατία φαντάζει τόσο μακρινή… Αλλά, να, που αποδεικνύεται πως έχουμε και σήμερα νέο εχθρό, που μας αναγκάζει να επιστρέψουμε εξήντα οκτώ χρόνια πίσω για να πάρουμε κουράγιο με την Ανάσταση του Κυρίου και να συνεχίσουμε τον αγώνα για Λευτεριά.

 

ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΠΡΟ.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.

 

(Μας εστάλλει από τον αγαπητό φίλο συγγραφέα Αντώνη Αντωνά)