Η επέτειος της Γερμανικής εισβολής και η ηρωϊκή Μάχη των Οχυρών.

Το Οχυρό Ρούπελ σήμερα

 

Το πρώτο Γερμανικό πολεμικό ανακοινωθέν της 6ης Απριλίου 1941.-

«Τα επιτεθέντα Στρατεύματά μας, προσέκρουσαν εις πείσμονα αντίστασην. 

Η ικανότητα του εχθρού (Ελλήνων) για άμυνα, παραμένει αμείωτος». 

 

Ημέρες και νύχτες διαρκή η γιγαντομαχία...΄Όλα τα εχθρικά κύματα θραύονται πάνω στην Ψυχή του ΄Ελληνα Στρατιώτη... 

 

9 Απριλίου 1941, 17.15΄

 

Οι Γερμανοί επιστρέφουν στις θέσεις τους. Γερμανικό αυτοκίνητο με υψωμένη της λευκή σημαία, πλησιάζει τις Ελληνικές θέσεις στο κεντρικό δρόμο Κούλας-Σιδηροκάστρου... Τρεις Ελληνες στρατιώτες με επικεφαλή τον Ανθ/γό Ι. Δαμιανό πήγαν προς συνάντησή τους. Ο επικεφαλής Γερμανός αξιωματικός, χαιρετά τους Ελληνες σε στάση προσοχής και ζητά την παράδοση του οχυρού διότι οι Γερμανοί ήδη έχουν εισέλθει στην Θεσσαλονίκη και υπεγράφη ανακωχή. 

 

Ο Διοικητής του οχυρού, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος απήντησε: «Τα οχυρά δεν παραδίδονται, αλλά καταλαμβάνονται»!!! 

 

Ο Γερμανός αξιωματικός διαβεβαιώνει στην στρατιωτική του τιμή, πως δεν πρόκειται για τέχνασμα και ορίζει την επομένη 10η Απριλίου 1941 και ώρα 18.00΄νέα συνάντηση. 

 

Στις 10 Απριλίου το οχυρό εγκαταλήφθηκε... 

 

Εξερχόμενοι οι Ελληνες μαχητές, απολαμβάνουν τιμές από Γερμανικό άγημα, το οποίο καλείται να επιθεωρήσει ο Ελλην Ταγματάρχης! 

Η Ελληνική Σημαία δεν υποστέλλεται, παρά μόνο μετά την αποχώρηση και του τελευταίου Ελληνα Στρατιώτη. Τα ξίφη των αξιωματικών και τα όπλα δεν αφαιρέθηκαν!

 

Η σημαία του οχυρού Ρούπελ 

 

Ο Γερμανός Ταγματάρχης, Max Wuensche, μετέπειτα Αξιωματικός των SS και Υπασπιστής του Αδόλφου Χίτλερ, απευθεινόμενος στον ΄Ελληνα Ταγματάρχη, είπε: 

«Σας διαβιβάζω τα συγχαρητήρια και τον θαυμασμό των ανωτέρων μου. Οι Γερμανοί αισθανόμεθα υπερήφανοι που είχαμε αντίπαλο έναν τόσο ηρωικό Στρατό». 

 

Ο νεαρός και σκληροτράχηλος Γερμανός Ταγματάρχης, θα γράψει στο προσωπικό του ημερολόγιο...«εδώ πάνω, ακριβώς κάτω από την κορυφή στο κεντρικό σημείο του Ρούπελ, μένουμε άφωνοι! Μπροστά η κορυφή...αδύνατον να προχωρήσουμε. Οποιος τολμήσει να ξεμυτίσει γαζώνεται. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι τα λίγα και με δυσκολία φτιαγμένα αυτά οχυρά, θα ήταν τόσο δυνατά και μοντέρνα! 

Ποιος μπορούσε να πιστέψει ότι οι ΄Ελληνες θα μας αντιστέκονταν τόσο σκληρά, με τόσο πείσμα και ηρωισμό!». 

 

Οι Γερμανοί δεν κράτησαν αιχμαλώτους εις ένδειξη τιμής και σεβασμού... 

 

Ο Λοχίας Ιτσιος κείτεται νεκρός

 

Σ΄ένα οχυρωματικό συγκρότημα προκάλυψης, ένας Γερμανός Ταγματάρχης, ζητά να συναντήσει τον Διοικητή του... Παρουσιάζεται αγέρωχος ο Λοχίας Δημήτριος Ιτσιος! Ο Γερμανός δεν μπορεί να πιστέψει πως το οχυρό διοικείται από έναν έφεδρο Λοχία! Του λέει: «Λοχία τούτο το μακελειό είναι δικό σου έργο. Μου σκότωσες τους καλύτερους άνδρες μου. Σε συγχαίρω!» Του δίνει το χέρι και κατόπιν διατάζει την εκτέλεσή του... Πάνω από 200 επίλεκτοι Γερμανοί Καταδρομείς κείτονταν νεκροί...

 

Σ΄ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό, στην παράδοση του οχυρού «Καρατάς» ο Γερμανός αξιωματικός ζητά να δει κι αυτός τον Ελληνα Διοικητή... Παρουσιάζεται ένας νεαρός Ανθυπολοχαγός... Σαστισμένος ο Γερμανός Ταγματάρχης του προτάσσει το χέρι του και του λέει, «Ανθυπολοχαγέ... Σε συγχαίρω! Μου θανάτωσες 400 άνδρες!». 

 

Ο ίδιος ο Χίτλερ, τον Μάιο του 1941, ενώπιον του Ράιχσταγκ, ομολόγησε.- 

«Η ιστορική δικαιοσύνη με υποχρεώνει να διατυπώσω πως, από όλους τους αντιπάλους μας, τους οποίους αντιμετωπίσαμε, ο Ελλην Στρατιώτης επολέμησεν με ύψιστον ηρωισμόν και αυτοθυσίαν και συνθηκολόγησε μόνον όταν η περαιτέρω αντίστασή του ήτο αδύνατος και κατά συνέπειαν μάταια».

"ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ"

 

"Τα Έθνη τα μικραίνουν ή τ’ απαθανατίζουν οι πολίτες τους. Κάθε πατρίδα χαίρεται τόση ευτυχία, όση αναλογεί στη σωφροσύνη των πολιτών της. Είναι όμως ν’ απορείς! Άμα μπήκαν οι Γερμανοί στο συγκρότημα “Μολών λαβέ” του οχυρού Ρούπελ, απάνω απ’ τους νεκρούς βρήκαν γραμμένη με κιμωλία τη φράση: “Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι Τριακόσιοι. Εδώ θα πέσουν οι Ογδόντα”. 

 

Οι Σπαρτιάτες οι παλιοί ετοιμάζονταν από παιδιά με προσεχτική αγωγή για μεγάλα έργα. Τούτους τους φαντάρους, πότε νοιάστηκε η δική μας πολιτεία να τους διαπαιδαγωγήσει; Το κράτος τους είχε εγκαταλείψει στην τύχη τους κι οι διάφορες αναρχικές προπαγάνδες τους κατηχούσαν ελεύθερα. Ποιός είχε σταλάξει στις καρδιές τους, το μοναδικό δίδαγμα της αυτοθυσίας; 

 

Η Ράτσα! 

 

Αυτή ένωσε μπροστά στον κίνδυνο τους Έλληνες, χωρίς εξαίρεση. Όταν τα χιόνια σταμάτησαν την προέλαση του στρατού μας στην Αλβανία, κάποιος μέραρχος φοβήθηκε πως οι αφάνταστες κακουχίες, θα μπορούσαν να κλονίσουν το ηθικό του μετώπου και ζήτησε στα συντάγματά του να του στείλουν πίνακες από τους στρατιώτες εκείνους που ήταν γνωστοί ως κακόγνωμοι, για να τους απομακρύνει. Άμα όμως έλαβε τους πίνακες αυτούς, διάβασε έκπληκτος: “Δεκανεύς τάδε, εφονεύθη εις την μάχη της Μόροβας. Στρατιώτης τάδε, ετραυματίσθη εις την επίθεσιν της Ντούσνιτσας. Στρατιώτης τάδε, επροτάθη για πολεμικόν σταυρόν”. 

  

Σε μια εποχή που μεγάλα κράτη κλονίσθηκαν κι είχαν διαλυθεί οι στρατοί τους, η φωνή της ράτσας οδήγησε τους δικούς μας φαντάρους, να πολεμήσουν σαν να είχαν αναστηθεί, από την ίδια την αρχαία Αθήνα……" 

(Απόσπασμα από το βιβλίο Ρούπελ του Χ. Ζαλοκώστα) 

 

Αυτοί ήταν οι ΄Ελληνες κι Αυτούς δεν τους νίκησαν ποτέ!

Τιμή και Δόξα σε Αυτούς που δόξασαν την Πατρίδα μας, με τον ηρωισμό και το Τίμιο Αίμα Τους! 

 

Ως μνημόσυνο Τιμής και αιωνίου Μνήμης, με το χέρι στην καρδιά, ας τους δώσουμε την υπόσχεση. "Θα φυλάξουμε Θερμοπύλες κι εμείς, όπως κι εσείς"

 

από το strategy-geopolitics.

 

Γερμανοί στρατιώτες κοιτούν με χαρά γερμανικά αεροσκάφη να βομβαρδίζουν το Ελληνικό Οχυρό Νυμφαίας

 

Παραθέτω και την Ημερήσια Διαταγή του ΤΣΑΜ της 9ης Απριλίου 1941. 

 

Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και στρατιώται. 

 

Κατά τον διεξαχθέντα επί τετραήμερον σκληρόν και πείσμονα αγώνα κατά γενναίου, αλλ' ασυγκρίτως ανωτέρου εις αριθμόν και εις πολεμικά μέσα στρατού, εξετελέσατε μετά απαράμιλλου γενναιότητας και αυτοθυσίας το καθήκον σας. 

 

Ετιμήσατε τα όπλα μας και εχαρίσατε εις την Ελλάδαν μίαν ακόμη φοράν δόξαν αιωνίαν. 

Εδείχθητε εφάμιλλοι των αθανάτων προγόνων μας και των ηρώων του 1821, ως και ισάξιοι των συναδέλφων σας του στρατού του αλβανικού μετώπου. 

 

Οι υπερασπισταί των οχυρών εγράψατε σελίδας υπέροχου ηρωισμού και αυτοθυσίας όσον και οι γενναίοι τριακόσιοι του Λεωνίδα, οι στρατιώται του Παλαιολόγου εις τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως, τα παλικάρια του Οδυσσέως Ανδρούτσου εις το χάνι της Γραβιάς, του Αθανασίου Διάκου εις την γέφυραν της Αλαμάνας, οι ημίθεοι του Μεσολογγίου, του Αρκαδίου, ως και τόσων άλλων ιερών υπέρ πατρίδος αγώνων. 

 

Εβάλλεσθε σφοδρότατα δι' όλων των οπλών και των συγχρόνων πολεμικών μεσών και μηχανημάτων. Εδέχθητε επανειλημμένως έφοδον αρμάτων μάχης. Κατεκλύσθητε από σμήνη αεροπλάνων που ακαταπαύστως σας εβομβάρδιζον. Ευρίσκεσθε συνεχώς υπό κατακλυσμούς οβίδων του ισχυρού εχθρικού πυροβολικού, προσεβλήθητε εντός των οχυρών από φλογοβόλα μηχανήματα και αποπνικτικά αέρια. Απωλέσατε και ανεκαταλάβατε ωρισμένας θέσεις σας και εν γένει διεξηγάγατε και απεγνωσμένους αγώνας κατά γενναίου και πείσμονος και συνεχούς επιτιθεμένου αντιπάλου. Τίποτα όμως δεν εστάθη δυνατόv να σας καταβάλει. Δύο προκεχωρημένα οχυρά υπέκυψαν μετά λυσσώδη αγώνα, τόσον εκτός τούτων, όσον και ιδίως εντός τούτων στήθος με στήθος προς τον εχθρόν και αφού προηγουμένως εύρον πλήστοι των υπερασπιστών τον ένδοξον θάνατον. 

 

Τα ονόματα των οχυρών ΡΟΥΠΕΛ, ΟΥΣΙΤΑ, ΠΕΡΙΘΩΡΙ, ΠΑΡΤΑΛΟΥΣΚΑ, ΠΑΛΗΟΥΡΙΩΝΕΣ, ΚΕΛΚΑΠΑ, ΙΣΤΙΜΠΕΗ, ΠΟΠΟΤΛΙΒΙΤΣΑ, ΑΡΠΑΛΟΥΚΙ, ΛΥΣΣΕ, ΝΤΑΣΑΒΛΗ και άλλων, θ' αναγραφούν με μεγάλα χρυσά γράμματα εις την πανένδοξον ιστορίαν της Ελλάδος μας. 

 

Πρέπει να είσθε υπερήφανοι εσαεί και σεις και οι απόγονοι σας δια τα μεγάλα και ασύγκριτα αυτά κατορθώματα σας και δια τας εξαιρετικούς και ανεκτίμητους υπηρεσίας τας οποίας προσφέρατε εις την πατρίδα και της οποίας την τιμήν τόσον υψηλά εκρατήσατε. 

 

Εγώ δε ιδιαιτέρως θεωρώ τον εαυτόν μου ευτυχή και αισθάνομαι μεγίστην υπερηφάνειαν διότι διοίκησα τοιούτον στρατόν, αποτελούμενον πράγματι από γενναίους και ήρωας όπως σεις. 

 

Σας εκφράζω εκ βάθους ψυχής τα θερμότατα συγχαρητήρια μου και τον θαυμασμόν μου. Εκ μέρους δε της πατρίδος την άπειρον ευγνωμοσύνην της δια την νέαν άφθαστον δόξαν την οποίαν της εχαρίσατε. 

 

Επέπρωτο όμως τα μεγάλα σας κατορθώματα και παρ' ότι μέχρι της τελευταίας στιγμής εστάθητε ακλόνητοι εις τας θέσεις σας, να διακόψωμεν τον αγώνα, λόγω απρόοπτου δυσμενούς τροπής της στρατιωτικής καταστάσεως εις την περιοχήν μας, συνεπεία της προελάσεως εκ του σερβικού εδάφους ισχυρών εχθρικών δυνάμεων εις τα νώτα μας δια της κοιλάδος του Αξιού. 

 

Έστω όμως γνωστόν εις πάντας ότι τούτο ουδόλως μειώνει την αξίαν του ηρωικού και ενδόξου αγώνος μας.

 

Το σκληρόν αυτό καθήκον της καταθέσεως των δεδοξασμένων όπλων μας, και κατόπιν της υπ' αριθ. Α.Π. 1381 διαταγής του αρχιστρατήγου, το εκτελώ με την μεγαλυτέραν ψυχικήν οδύνην και εύχομαι όπως το ταχύτερον λήξη η δοκιμασία μας αύτη και πάντες να επανέλθητε υγιείς εις τας οικογενείας σας με το μέτωπον υψηλά όπως αρμόζει εις γενναίους και ηρωικούς στρατιώτας και με την ακλόνητον πεποίθησιν ότι η Ελλάς θα εξέλθει πιο μεγάλη και πιο ένδοξη από τον παρόντα πόλεμον. 

 

Κ. ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ 

Αντιστράτηγος