ΟΜΑΔΑ ΑΝΤΩΝΗ ΑΝΤΩΝΑ: ΖΩΗ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΗ (ΕΥΧΕΣ)

ΖΩΗ, ΘΑΝΑΤΟΣ, ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ, ΑΝΑΣΤΑΣΗ ….

 

Τα τελευταία ιερά ειρηνικά λόγια του Ιησού.

 

Και είπε ο Ιησούς προς τους Απόστολους μαθητές του, προτού ανέβει τον Γολγοθά και σταυρωθεί: Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν. Ειρήνη – Αγάπη – Ου φονεύσεις – Αγαπάτε αλλήλους (Και άλλα ειρηνικά διδάγματα και εντολές.) Και ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας έως της συντέλειας του αιώνος. Αμήν.

 

Το μίσος των ανθρώπων και η προδοσία του Ιούδα, εν γνώση του, ΤΟΝ οδηγούσε σε ένα ανείπωτο μαρτυρικό θάνατο. Και όμως το Ύψιστο Μεγαλείο της Ειρηνικής Θεϊκής Του Ψυχής και υπέρτατης Σοφίας και Αγάπης, δίδασκε μέχρι τέλους, τους μαθητές του, να συγχωρούν ακόμη και τους εχθρούς τους και να αγαπούν αλλήλους. Επί του Σταυρού του μαρτυρίου, είπε, απευθυνόμενος στον Πατέρα του, τα τελευταία λόγια. Είπε για τους δήμιους του, που τον σταύρωναν: «Άφες αυτοίς, ουκ οίδασι, τι ποιούσι». ΤΕΤΕΛΕΣΘΑΙ.

 

Λόγια ανεπανάληπτα ατέρμονης θείας μεγαλοψυχίας και ιερής φιλοσοφίας, που αντιλαλούν μέχρι σήμερα και διδάσκουν ειρήνη …

 

Ελπίδες τρέφει και η Ελληνική Κύπρος, για Ανάσταση, η οποία μαρτυρικά σήμερα ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά και σταυρώνετε, ανά τους αιώνες, από «δημίους» που «Οίδαν τι ποιούσαν και εγνωκότες ήταν»

 

Το αίμα, που τρέχει από τον μαρτυρικό σώμα του Ελληνισμού, ποτίζει ιερούς αθάνατους σπόρους, στα καθαγιασμένα του, ήδη χώματα από αίμα Αγίων και Ηρώων. Αειθαλή, αθάνατα, αιωνόβια δέντρα ελευθερίας και ειρήνης φυτρώνουν, αλλά και δέντρα πείσματος επιβίωσης και ιερού αγώνα. Υπό την σκιά τους αγωνίζεται! Ο μυθικός Φοίνικας, είναι ο Ελληνισμός, που ανά τους αιώνες, από τις στάχτες του μόνος και έρημος, έπλαθε την ζύμη καρτερικά, με αίμα Αγίων Αποστόλων και ηρώων Ελευθερίας και δημιουργούσε και πάλι την δική του Αναγέννηση και Ανάσταση . Δεκάδες χαλεπούς αιώνες βιώνουν επώδυνα οι Πανέλληνες, αλλά το μαρτυρικό ιερό αίμα αυτού του μοναδικού λαού μετουσιώνετε σε νερό αθανασίας, που συνεχίζει να του προσφέρει αέναη δύναμη. Ναι, το τιμημένο αίμα του Ιησού, των αγίων, ηρώων και εθνομαρτύρων είναι το αθάνατο νερό, σαν ιερό κληροδότημα, που ποτίζει τα ιερά ματοβαμμένα Ελληνικά χώματα και καθιστά Αθάνατη, την Χρισταιανοσύνη την Ρωμιοσύνη…. Ρέει ασταμάτητα το νερό της Αθανασίας από αστείρευτες ιερές πηγές, όπως και το Αγίασμα το ευλογημένο από τα κατεχόμενα, από βαρβάρους στη μαρτυρική Κύπρο Απόστολου Ανδρέα και Απόστολου Βαρνάβα, τα καθαγιασμένα σκλαβωμένα μοναστήρια στο ακρωτήρι της Ουρανίας Καρπασίας …

 

Το πιο κάτω συμβολικό λυρικό πόνημα, το αφιερώνουμε στην εσταυρωμένη πολύπαθη αγαπημένη μας πατρίδα Ελληνική Κύπρο και τον απανταχού Ελληνισμό. 

 

Κύπρος, αθάνατη ψυχή.. 

Του Αντώνη Αντωνά.

 

Κύπρος, των αγίων, ηρώων και φιλοσόφων γενέτειρα,

από δημίους σταυρώνεσαι, Ανάσταση προσδοκάς.

Την καρδιά και την ψυχή σου ανά τους αιώνες,

περήφανα με πείσμα ψηλά κρατάς.

Το μαρτυρικό σου αίμα ρέει,

μαζί με τ΄ Αποστόλου Ανδρέα,

τ΄ αγίασμα, που και αυτό αέναο,

την ιερή σου γη ποτίζει,

σπόρους αθάνατους ευλογά.

Της Κύπρου άγιοι σπόροι είναι,

κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να τους ξεριζώσει.

‘Αρκαστη έγιναν, απλώνονται παντού,

αθάνατοι αιωνόβιοι, ουδείς τους ορίζει.

Αθάνατο νερό απ΄ του Αλέξανδρου τα χρόνια,

στη Κύπρο αφήσαν οι Έλληνες Πτολεμαίοι,

αθανασία για νάχει, τ΄ απόκληρο άτυχο νησί…

Μυθικός Φοίνικας σε γέννησε και θα σ΄ αναγεννά,

τις στάχτες σου ανέμισαν στα πέρατα οι κατακτητές,

ούριος άνεμος τις επέστρεψε στης Κύπρου τ΄ αγιοχώματα,

αναγεννημένες, δυνατές, σε σένα, δώσαν ζωή και δύναμη.

Το δένδρο της ζωής σου σύρριζα το κόβουν,

και απ τις ρίζες του, από θαύμα ξαναφυτρώνουν,

χιλιάδες παραπούλια, βλαστοί και δέντρα αειθαλή,

που στην σκιά τους αγωνίζεσαι για την λευτεριά.

Δεκάδες χαλεπούς αιώνες, καταστροφής και οδύνης,

εβίωσες, στα πόδια σου, μόνη σου εστάθης.

Και είπε και προφήτεψε εικοσιδύο αιώνες πριν,

η ιέρεια Πυθία για τον έρμαιο,

σε φουρτουνιασμένες θάλασσες Ελληνισμό,

«Ασκός κλυδωνιζόμενος

Μηδέποτε βυθιζόμενος.»

Απόκληρη και ανάδελφη, Κύπρος αγαπημένη,

με αίμα αγίων και ηρώων, ποτίστηκαν,

τα ιερά χώματα σου, τα καθαγιασμένα,

που ευωδιάζουν σαν γιασεμιά, σαν βλογημένο μύρο.

Εσύ Κύπρος μας ποτέ δεν θα πεθάνεις,

σε προστατεύει ο Θεός, απ΄ την γαλάζια θεία σκέπη,

Αθάνατη ψυχή έχεις, με πείσμα οι Κύπριοι ΄ γίναν,

κανείς δεν θα μπορέσει για να τους αφανίσει,

ούτε ποτέ τα πόδια τους, θε να μπορέσει να λυγίσει.

Μόνο για ύστατη ικεσία και στους νεκρούς θα γονατίσεις.

Την ζύμη σου μόνη σου πλάθεις, θεία κοινωνία,

βλογημένο αντίδωρο σου προσφέρει ο Ιησούς…

και Ανάσταση, μετά την Σταύρωση θε΄ νάχεις.

Εις τους αιώνας, των αιώνων…..

 

Και ο Μέγας εθνικός ποιητής της Κύπρου Βασίλης Μιχαηλίδης, έγραψε και λάλησε ένα ανεπανάληπτο λυρικό ποίημα, όπου θρηνούσε τον Αρχιεπίκοπο *Κυπριανό, αλλά και συμβολικά και τον *Γρηγόριο τον Ε΄.Απόσπασμα.

 

Όπου « Ρωμιοσύνη» ο Εθνικός μας ποιητής εννοούσε και την ιδιαίτερη του πατρίδα Κύπρο και κατά προέκταση τον Ελληνισμό.

 

*Μετά τη λειτουργία του Πάσχα (10 Απριλίου 1821) ο Πατριάρχης Γρηγόριος συνελήφθη, από τους Τούρκους, κηρύχθηκε έκπτωτος και φυλακίστηκε. Το απόγευμα της ίδιας μέρας απαγχονίστηκε στην κεντρική πύλη του Πατριαρχείου, όπου παρέμεινε κρεμασμένος για τρεις ημέρες, εξευτελιζόμενος από τον τουρκικό όχλο.

 

*9η Ιουλίου 1821. Ακολούθησε ο απαγχονισμός του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, η σφαγή των Ελλήνων της Κύπρου και των όλων των ιεραρχών της, από τους βαρβάρους κατακτητές.

 

(Μικρό απόσπασμα.) 

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,

Κανένας εν βρέθηκε για να την ιξειλίψει,

Κανένας γιατί σιέπει της, που τα΄ψη ο θεός μας,

Η Ρωμιοσύνη (και χριστιανοσύνη) εν΄ να χαθεί όντας ο κόσμος λείιψει….

 

……Και αν δεν υπάρχει Ανάσταση, αλλά το τέλος της ζωής μας είναι ο θάνατος, διέγραψε κατηγορίες και ψεγάδια, δώσε απεριόριστη εξουσία στο φονιά, άφησε τον μοιχό να επιβουλεύεται φανερά τους γάμους, ας διασκεδάζει ο πλεονέκτης με τα ξένα, ας μην διακόπτει κανένας τον υβριστή, ας καταπατεί συνεχώς τον όρκο του ο επίορκος, γιατί και τον πιστό στον όρκο του τον περιμένει θάνατος. O άλλος ας λέει όσα ψέματα θέλει, γιατί δεν υπάρχει κανένα κέρδος από την αλήθεια, κανένας να μην ελεεί το φτωχό, γιατί η ευσπλαχνία δεν έχει αμοιβή! Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, δεν υπάρχει ούτε κρίση και αν δεν υπάρχει κρίση, χάνεται μαζί και ο φόβος του Θεού. Kαι όπου ο φόβος δεν σωφρονίζει, εκεί χορεύει ο διάβολος μαζί με την αμαρτία. Aν δεν υπάρχει Ανάσταση, είναι μύθος ο Λάζαρος και ο πλούσιος και το φριχτό χάσμα και η ακατάσχετη φλόγα της φωτιάς και η φρυγμένη γλώσσα, η τόσο ποθητή σταγόνα του νερού και το βρεγμένο δάχτυλο του φτωχού (Λουκ. 16,19-31). Eίναι προφανές ότι όλα αυτά προεικονίζουν τη μελλοντική ανάσταση. H γλώσσα βέβαια και το δάχτυλο δεν θεωρούνται μέλη της ασώματης ψυχής, αλλά μέρη του σώματος. Kαι ας μη νομίζει κανένας ότι αυτά έχουν ήδη γίνει πράξη, αλλά αποτελούν μια προαναφώνηση για το μέλλον.. (Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης)

 

ΑΔΕΛΦΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΡΧΕΤΕ Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

 

Ανάσταση - ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

 

Ανάσταση κι αγάπη λαμπερή

κάθε καμπάνα χαρωπά σημαίνει

και ξημερώνει η μέρα και φορεί

στολή μ'αστέρια κι άνθη κεντημένη.

 

Κι η γη ομορφαίνει και λαμποκοπά

ο άγγελος,που ήρθε να κυλήσει

την πέτρα από το μνήμα διασκορπά

θαρρείς, όλη τη λάμψη του στη φύση.

 

Και μέσα στην καρδιά μου μυστικά

νιώθω να ξημερώνει μια ημέρα,

με κάλλη πλέον μαγικά,

απ'όσα είναι στη γη και στον αιθέρα.

 

Η ομορφιά κι η άνοιξη κι η νιότη

φωλιάζουν μέσα μου, τρεις θησαυροί,

και ντύνουν της καρδιάς μου τη γυμνότη

μ' ανάσταση κι αγάπη λαμπερή.

 

Το φως και το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης να γεμίζουν τις ψυχές μας ελπίδα κι ας παλεύουμε με πίστη να μη διαρκεί μόνο για μια Κυριακή, αλλά για πάντα….

 

Με αισιοδοξία και αγάπη η Ομάδα Εργασίας και Έρευνας του συγγραφέα Α. Αντωνά, ολόψυχα εύχεται σε όλους τους αδελφούς Χριστιανούς Έλληνες Καλή Ανάσταση και χρόνια πολλά και λεύτερα στην πολύπαθη Ελληνική μας Κύπρο.