Μέχρι την επόμενη τραγωδία

Γράφει ο Νικόλαος Παναγιωτόπουλος Καρδιολόγος 

 

Μέχρι την επόμενη τραγωδία. Για τους απλούς ανθρώπους.

 

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος,
κέρδος ποτέ μα από παθήματα χορτάτος,
που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά, 

αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
κι επαναστάσεις στ’ όνειρά του αναζητεί,
τον έχω βαρεθεί.
Wolf Biermann  

 

(άρθρο: Μέχρι την επόμενη τραγωδία) 

 

Οι σημερινές σκέψεις δεν αφορούν τους διοικούντες ούτε τα τσιράκια τους. Και οι μεν και οι δε είναι βολεμένοι και έχουν συμφέρον να διαιωνίζεται μια εικονική κατάσταση. Απευθύνονται στους απλούς ανθρώπους που όταν βρέχει πνίγονται, όταν χιονίζει παγώνουν εγκλωβισμένοι, όταν καλοκαιριάζει καίγονται, όταν αρρωσταίνουν πεθαίνουν και όταν κυκλοφορούν κινδυνεύει άμεσα η ζωή τους είτε πεζοί, είτε εποχούμενοι είτε ιπτάμενοι.  

 

Οι ατέλειες, η ανοργανωσιά και η ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού.
 

Και βέβαια ο κίνδυνος είναι σύμφυτος με τη ζωή αλλά σε αυτή εδώ τη χώρα αποτελεί χρόνια παθογένεια του ανοργάνωτου κράτους. Όταν λοιπόν συμβαίνει κάτι ανακαλύπτουμε ξαφνικά όλες τις αδυναμίες και ατέλειες, την ανοργανωσιά και την ανυπαρξία αυτού που θα έπρεπε να είναι ο κρατικός μηχανισμός. Και αφού εξαντλήσουμε το συναίσθημα και το θυμικό μας, ισορροπούμε σε μια εικονική πραγματικότητα. Τι πρεσβεύει αυτή;
 

Είμαστε η καλύτερη χώρα στον κόσμο γιατί έχουμε ήλιο και θάλασσα. Όλοι οι ξένοι ζηλεύουν και θα ήθελαν να έμεναν εδώ, απόδειξη ότι συνωθούνται το καλοκαίρι στα νησιά μας και όχι μόνο. Είμαστε λαός με ιστορία και πολιτισμό την ώρα που όλοι οι άλλοι διδάχθηκαν από εμάς. Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες αυτοί έτρωγαν βελανίδια. Χτίζουμε ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος σεβαστό από όλους. Είμαστε πολύ ψηλά στην Παγκόσμια λίστα των χωρών.  

 

Για όλα τα παραπάνω θα πρέπει να ρωτήσουμε τα παιδιά μας που βρίσκουν διέξοδο στο εξωτερικό. Όχι τους λουόμενους στις παραλίες, θαμώνες των καφετεριών. Τα παιδιά που σπουδάζουν και εργάζονται με σοβαρότητα και συνέπεια και δεν περιμένουν τα κάθε είδους pass που μας πετούν σαν ξεροκόμματο το κράτος. Αυτά θα μας πουν για τις οργανωμένες κοινωνίες που ζουν. Θα μας πουν τι σημαίνει εμπιστοσύνη του πολίτη στο κράτος του. Θα μας πουν για μια άλλη σχέση της κρατικής μηχανής με τον κάθε ένα που απευθύνεται σε αυτήν.  

 

Έχουμε τη μεγαλύτερη θνησιμότητα από τον κορονοϊό στον πολιτισμένο κόσμο.
 

Εδώ και τρία έτη γράφουμε για τον εγκληματικό τρόπο που το κράτος μας αντιμετώπισε την πανδημία του κορονοϊού. Για την ανεπάρκεια των νοσοκομείων μας κρατικών και ιδιωτικών. Για την απουσία πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Για τις λάθος επιλογές. Για την αδικαιολόγητη καταπάτηση των ατομικών μας δικαιωμάτων. Και το αποτέλεσμα αυτών; Η πιο μεγάλη θνητότητα από τον κορονοϊό στον πολιτισμένο κόσμο. Δυστυχώς με τα πιο αυστηρά μέτρα καταντήσαμε να συγκρινόμαστε μόνο με τριτοκοσμικές χώρες στους σκληρούς λεγόμενους δείκτες υγείας.  

 

Και ποιο το αποτέλεσμα στην κοινωνία; Πλήρης αδιαφορία. Πολλοί από τους συνανθρώπους μας πιστεύουν πραγματικά ότι όλα πήγαν καλά. Ότι η αντιμετώπιση της πανδημίας ήταν επιτυχής. Ότι οι πάνω από 36.000 νεκροί είναι κάτι φυσικό όταν στην χωρίς αυστηρά μέτρα Σουηδία είναι 23.000.  

 

Ένας λαός ραγιάδων…
 

Γράφουμε χρόνια για τα νοσοκομεία μας και συναντάμε σφοδρές αντιδράσεις. Θεωρούμε φυσικό να περιμένει κανείς άπειρες ώρες για να εξεταστεί. Να νοσηλεύεται σε ράντζα, να μην μπορεί να βρει ιατρό ή νοσηλευτή για να συζητήσει το πρόβλημά του, να χρειάζεται να πληρώνει για μια αμφίβολη αντιμετώπιση της ασθένειάς του. Όλα αυτά είναι πια τόσο μέσα στο DNA μας ώστε ενθουσιαζόμαστε αν κάπου δούμε αυτό που για άλλους λαούς είναι το κανονικό. Γι’ αυτό και επανεκλέγουμε όσους είναι υπεύθυνοι για τα χάλια αυτά.  

 

Είμαστε ένας λαός ραγιάδων. Προσπαθούμε να λύσουμε μόνοι μας δια της πλαγίας οδού το πρόβλημά μας και είμαστε ευχαριστημένοι αν το πετύχουμε. Ο γνωστός, ο συστημένος, εκείνος που θα μας κάνει ρουσφέτι και θα μας εξυπηρετήσει από την πλάγια πόρτα είναι δείγμα της καπατσοσύνης μας. Το ρουσφέτι κυλάει στο αίμα μας. Και αν αποτύχουμε δεχόμαστε τη μοίρα μας με μερικές φωνές, ντουφεκιές στον αέρα χωρίς στόχο.  

 

Τα ΜΜΕ με το ρόλο του εκμαυλιστή και το όπλο κάθε διεφθαρμένης εξουσίας.  

 

Τα ΜΜΕ παίζουν το ρόλο του εκμαυλιστή και το όπλο της κάθε διεφθαρμένης εξουσίας. Αλλά κυρίως το δικό μας χαμηλό επίπεδο επιτρέπει στο πολιτικό προσωπικό να κινείται σε επίπεδα 19ου αιώνα. Δημόσιες εμφανίσεις, χειραψίες, χτυπήματα στην πλάτη, ταξίματα για ρουσφέτια, κούφια λόγια. Οι σοβαροί άνθρωποι αποφεύγουν την πολιτική γιατί πρέπει να περάσουν από τους δυσώδεις διαδρόμους των κομμάτων. Όσοι προσπαθούν να δημιουργήσουν τις δικές τους προσπάθειες για εμπλοκή στα κοινά καταποντίζονται γιατί ο Έλληνας ψηφίζει κόμματα εξουσίας.  

 

Κραυγάζουμε για ότι μας βρήκε. Μέχρι την επόμενη τραγωδία.  

 

Ακόμη και αυτή η δημοκρατικά υποανάπτυκτη Τουρκία μετά από την χρεωκοπία στις αρχές του 20ου αιώνα εξαφάνισε το παλιό πολιτικό σύστημα και ανέδειξε νέο. Εμείς αναθέσαμε σε αυτούς που μας χρεωκόπησαν να μας σώσουν και τους εμπιστευόμαστε να εναλλάσσονται στην εξουσία και να διαχειρίζονται τις κρίσεις. Και μετά περνάμε εβδομάδες κραυγάζοντας για τα όσα μας βρίσκουν. Και ξανά μέχρι την επόμενη καταστροφή.
 

Αυτές τις μέρες ανακαλύψαμε την ανεπάρκεια του σιδηροδρομικού δικτύου, λίγες ώρες πριν την πανηγυρική παρουσία του Πρωθυπουργού σε εκδήλωση για την δήθεν ψηφιοποίηση του σιδηροδρόμου. Το ανακαλύψαμε με δεκάδες νεκρούς. Πόσα ακόμη θα ανακαλύψουμε; Και πως; Μήπως ήρθε η ώρα να ξυπνήσουμε;
 

Πηγή: Cardiodoctor
Εικόνα από: us.knews.media

ΑΒΕΡΩΦ