Γράφει ο Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης
Σαν σήμερα, πριν από τρία χρόνια κηρύχθηκε η πανδημία του κορωνοϊού. Όπως κατ’ επανάληψιν έχει επισημανθεί, η 11η Μαρτίου 2020 εμφανίζει πολλές ομοιότητες με την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Γι’ αυτό άλλωστε παρεδόθη στο αναγνωστικό κοινό το βιβλίο «Από την τρομοκρατία στην πανδημία. Υποχρεωτικές ιατρικές πράξεις στον πόλεμο κατά του αόρατου εχθρού» (εκδ. Αλφειός, 2021).
Αν η 11η Σεπτεμβρίου ήρθε για να αλλάξει τον κόσμο, περιορίζοντας παγκοσμίως τα θεμελιώδη δικαιώματα του πολίτη, η 11η Μαρτίου ήρθε για να τον ξαναλλάξει, ψαλιδίζοντας τα δικαιώματα αυτά ακόμη περισσότερο, αν όχι καταργώντας τα.
Στο όνομα της πρόληψης και της ασφάλειας έναντι του διαβόητου «αόρατου εχθρού» (invisible enemy), όπως ονομάστηκε η Αλ Κάιντα και ο κορωνοϊός, γίναμε άπαντες αδιακρίτως ύποπτοι (όλως… τυχαίως, ταυτόσημο είναι και το παρατσούκλι κάθε δαίμονα – βλ. την Β΄ Στάση των Χαιρετισμών: «Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον»).
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου γίναμε όλοι εν δυνάμει τρομοκράτες, γι’ αυτό και μας εξευτελίζουν στις πύλες ελέγχου των αεροδρομίων, των δικαστηρίων, των φυλακών κ.λπ., βγάζοντάς μας ζώνες, ρολόγια, τιμαλφή και παπούτσια, για την ώρα όχι τα εσώρουχά μας.
Μετά την 11η Μαρτίου γίναμε όλοι εν δυνάμει κρούσματα, γι’ αυτό και μας εξευτέλισαν φορώντας μας μασκοφίμωτρα, χώνοντάς μας βαμβακοφόρους στειλεούς στα ρουθούνια μας, εμβολιάζοντάς μας με σκευάσματα αγνώστου περιεχομένου και άδηλων παρενεργειών, αλλά και σκανάροντάς μας σαν να ήμασταν προϊόντα που θα περάσουν από τον έλεγχο κάποιου ταμείου.
Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έμεινε ένα κουφάρι, διηγώντας το να κλαις.
Δυστυχώς, ο πρωτοφανής υποβιβασμός του ανθρώπου σε ζώο ή πράγμα πραγματοποιήθηκε με την συναίνεση της «συμπαγούς πλειοψηφίας» (Ερ. Ίψεν) των πολιτών, οι οποίοι πρώτα τρομοκρατήθηκαν από τους ιατροπολιτικούς διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης και τους λοιπούς λακέδες του υγειοναζιστικού καθεστώτος, ακολούθως δε χειραγωγήθηκαν προς την επιθυμητή, πειθαρχική κατεύθυνση μιας κοινωνίας, η οποία έμαθε να κάνει τουμπεκί μπροστά σε παλιάτσους με χιτλερικό μουστάκι, υιοθετώντας προπαγανδιστικά συνθηματάκια για μωράκια:
Πλένουμε χεράκια, φοράμε την μασκούλα μας, τρώμε την κρεμούλα μας / μένουμε σπίτι, μένουμε ασφαλείς, μένουμε πειθαρχημένοι, σαν να παίζουμε το παιχνίδι «στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα αγέλαστα».
Σήμερα που συμπληρώνεται μία ολόκληρη τριετία από την κήρυξη της πανδημίας, θα ήταν σκόπιμο να επιχειρήσουμε ξανά την σύγκριση με την μεθοδολογία της 11ης Σεπτεμβρίου και να εφαρμόσουμε στην σημερινή εποχή όσες διαπιστώσεις προκύψουν σχετικά με τις μισοαλήθειες και τα ψέματα που μας είπαν το 2001, προκειμένου να εξαπλωθεί ο νοο-παραλυτικός τρόμος σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Χωρίς την βαθιά κατανόηση των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 δεν μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε ορθά την 11η Μαρτίου 2020, η οποία σηματοδότησε την μετάβαση της ανθρωπότητας σε αναβαθμισμένη πίστα μαρτυρίου και ανθρωποθυσιών.
Αν συνειδητοποιήσουμε πόση δύναμη έχει η εικόνα και πόσο επικίνδυνο τελικά είναι να καθόμαστε από το πρωί μέχρι το βράδυ μπροστά σε μια οθόνη, η οποία εμβολιάζει την σκέψη μας με το οπτικοακουστικό υλικό που μας σερβίρουν οι σεναριογράφοι της χολυγουντιανής πραγματικότητας και του νεοταξίτικου κόσμου, τότε ίσως αρχίσουμε να ανακαλύπτουμε, προπάντων με την βοήθεια της κοινής λογικής και των απαράβατων νόμων της φυσικής, τις τρύπες του σεναρίου που μας κρατά σιδηροδέσμιους στο σύγχρονο, ψηφιακό σπήλαιο του Πλάτωνα.
Η ανάλυση που θα επιχειρηθεί στο κείμενο που ακολουθεί μπορεί (και πρέπει) να αξιοποιηθεί σε συνδυασμό και με την πρόσφατη συμφορά των Τεμπών. Αν μάθουμε να είμαστε ιδιαιτέρως επιφυλακτικοί τουλάχιστον ως προς τις κρίσιμες λεπτομέρειες κάθε συμφοράς που ετοιμάζεται να πάρει την θέση της στο λεύκωμα των ιστορικών καταστροφών της ανθρωπότητας, τότε θα αποκτήσουμε την ικανότητα να διαχωρίζουμε το τυχαίο από το προσχεδιασμένο. Υπάρχουν πάντοτε κάποιες συμπτώσεις που μαρτυρούν κοινή μεθοδολογία. Παρεμπιπτόντως: Πόσες μαύρες επέτειοι χωράνε ακόμη στις 365 ημέρες του χρόνου; Έμεινε κάποια ημερομηνία κενή ή θα αρχίσουμε να κάνουμε διπλά μνημόσυνα για τις συσσωρευμένες τραγωδίες;
Δείτε το εγχείρημα σαν ένα συναρπαστικό αλλά και ζοφερό παιχνίδι για τον εντοπισμό των ουσιωδών ομοιοτήτων και των ανεπαίσθητων διαφορών ανάμεσα στις μεγάλες συμφορές που πλήττουν την ανθρωπότητα. Έτσι ακριβώς συλλαμβάνονται και οι serial killers!
Συλλέξτε και ενώστε όλα τα κομμάτια του παζλ, ακολουθώντας με προσοχή τις πατημασιές που θα σας οδηγήσουν στο παρελθόν, από το οποίο θα επιστρέψετε στο μέλλον μέσω της ίδιας διαδρομής αλλά εφοδιασμένοι με πολύτιμη γνώση.
Σταματήστε να πιστεύετε ό,τι σας δείχνουν μέσω της οθόνης και προετοιμαστείτε για τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις, που ενδέχεται, όμως, να είναι δυσκολοχώνευτες για όσους πάσχουν από το σύνδρομο της γνωστικής ασυμφωνίας:
Υπάρχουν φορές που η πρόσκρουση είναι καμουφλαρισμένη έκρηξη, η αυτοκτονία καμουφλαρισμένη δολοφονία, η εξάπλωση ιού από νυχτερίδες καμουφλαρισμένη βιοτρομοκρατία κ.ο.κ.
Αν αφαιρέσουμε το τείχος της οθόνης από μπροστά μας, ώστε να αντικρίσουμε την πραγματικότητα με καθαρό μυαλό και μέσα από τους νοητούς οφθαλμούς της καρδίας μας, στο τέλος είναι πιθανό να τρίβουμε τα μάτια μας.
Όσοι μας λένε (όπως οι Μητσοτάκης, Πιερρακάκης) ότι ο ψηφιακός κόσμος είναι εκείνος που μετρά σήμερα πάνω απ’ όλα, στην ουσία είναι οπαδοί του ακόλουθου συνθήματος:
«Μια οθόνη για κάθε κωθώνι!».
Καλή διασκέδαση!
ΥΓ: Την ρετσινιά της συνωμοσιολογίας την έχω αποδεχθεί εκ προοιμίου. Άλλωστε, στον Θαυμαστό Ανάποδο Κόσμο συνωμοσιολόγος θεωρείται όποιος ξεσκεπάζει τους συνωμότες
Παρατηρήστε καλά την παραπάνω φωτογραφία και σκεφθείτε:
Δύο άνθρωποι φοράνε μάσκες ΚΝ95, ενώ ο προπορευόμενος τρίτος ετοιμάζεται να την φορέσει. Στην εποχή του κορωνοϊού, οι μάσκες αυτές φορέθηκαν κατά κόρον από πολίτες που ένιωσαν τρόμο για την υγεία και την ζωή τους, εξακολουθούν δε να φοριούνται από μερικούς, παρότι ο νέος «φονικός αόρατος εχθρός»-μπαμπούλας παρουσιάζει σημάδια κόπωσης.
Κάποιοι αποκάλεσαν αυτού του τύπου τις μάσκες πουλόμασκες, γιατί μοιάζουν με ράμφος και άρα θυμίζουν πουλί. Κι όποιος φορά πουλόμασκα μετατρέπεται σε πουλάνθρωπο!
Στην παραπάνω φωτογραφία, όμως, δεν εικονίζονται διαχειριστές μιας υγειονομικής κρίσης, η οποία βαφτίσθηκε πόλεμος, ώστε να παράγεται τρόμος από την δράση ενός, μεταφορικώς νοούμενου, ιού-τρομοκράτη.
Το προπορευόμενο πρόσωπο δεν είναι κάποιος υπουργός Υγείας, ούτε πίσω του περπατούν κάποιοι από τους φωστήρες ειδικούς που εισηγήθηκαν τα δρακόντεια μέτρα για την αναχαίτιση της εξάπλωσης του κορωνοϊού μετά την κήρυξη της πανδημίας στις 11 Μαρτίου 2020.
Αντιθέτως, στην φωτογραφία εικονίζεται ο δήμαρχος της Ν. Υόρκης Ρούντολφ Τζουλιάνι, ο οποίος ακολουθείται ενδεχομένως από συνεργάτες του, λίγο μετά την πτώση των Δίδυμων Πύργων στις 11 Σεπτεμβρίου 2001. Πρόκειται δηλαδή για διαχειριστές μιας πολιτικής κρίσης, η οποία και πάλι είχε βαφτισθεί πόλεμος, ώστε να παράγεται τρόμος από την δράση των κατά κυριολεξίαν τρομοκρατών.
19 χρόνια προτού εμφανισθεί η Covid-19, το πλάνο αυτό, που τραβήχθηκε στις 11/9/2001, σε ό,τι αφορά τις πουλόμασκες δεν προκαλούσε καμία αίσθηση στους βρεφοποιημένους τηλεθεατές, οι οποίοι παρακολούθησαν ξανά και ξανά την σκηνή της επίθεσης στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου, μέχρι να εμβολιαστεί ανεξάλειπτα στο μυαλό τους το σενάριο της πρόσκρουσης των αεροπλάνων που (μας ενημέρωσαν ότι) είχαν καταληφθεί από τρομοκράτες της Αλ Κάιντα.
Τα μασκοφορεμένα πρόσωπα της φωτογραφίας δεν έδωσαν καμία τροφή για σχολιασμό της πουλανθρώπινης εμφάνισής τους, αφού ήταν αναμενόμενο να θελήσουν να προφυλαχθούν από τους καπνούς και την σκόνη των πύργων που κατέρρευσαν ακριβώς σαν… χάρτινοι πύργοι, λες και πραγματοποιήθηκε ελεγχόμενη κατεδάφιση.
Σημειωτέον ότι πέπλος μυστηρίου καλύπτει την κατάρρευση του κτηρίου 7 που βρισκόταν στην νότια πλευρά του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου και το οποίο κατέρρευσε με τον ίδιο τρόπο, χωρίς όμως οι βρεφοποιημένοι τηλεθεατές να δουν στις οθόνες τους να έχει πέσει πάνω του κάποιο αεροσκάφος!
Όποιος, έχοντας την εμπειρία της υγειονομικής κρίσης, ξαναπαίξει σήμερα το σχετικό βίντεο και παγώσει για λίγα λεπτά την εικόνα στο σημείο του μασκοφορεμένου Τζουλιάνι και των δύο συνοδών του, είναι εύλογο να αναρωτηθεί:
Πώς γίνεται η μάσκα να έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο σε δύο συμβάντα, που, σύμφωνα με την κλισέ-συνθηματική ορολογία των Νεοταξιτών, άλλαξαν τον κόσμο μας, φέρνοντας και τις δύο φορές τον κόσμο αντιμέτωπο με μια νέα κανονικότητα; Παρεμπιπτόντως, το καλοκαίρι του 2022, σε έναν τοίχο της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών ήταν γραμμένο το εξής σοφό σύνθημα (κάποιοι δημοκράτες που τρέμουν την αλήθεια, όπως ο διάβολος το λιβάνι, έσβησαν το ιστορικής αξίας σύνθημα):
«Η νέα κανονικότητα μυρίζει… φασισμό»
Προσοχή: η μεταπανδημική νέα κανονικότητα δεν αντικατέστησε την προηγηθείσα μετατρομοκρατική νέα κανονικότητα, αλλά χτίσθηκε πάνω σε αυτήν!
Σημειωτέον ότι ήδη κυκλοφορεί και σε ελληνική μετάφραση το βιβλίο των Τζο Μίλερ / Οζλέμ Τουρετζί / Ουγούρ Σαχίν με τον πολύ ύποπτο τίτλο «Το εμβόλιο που άλλαξε τον κόσμο» (μτφ.: Κ. Πανσέληνος, εκδ. Παπαδόπουλος, Αθήνα 2022).
Πρόλογο στην ελληνική έκδοση υπογράφει ο επίκουρος καθηγητής επιδημιολογίας Γκίκας Μαγιορκίνης, γνωστός στο ελληνικό κοινό, μεταξύ άλλων, και για τις φωτογραφίες που τραβά μέσα σε τζακούζι ή πισίνες ξενοδοχείων, τις οποίες αναρτά από καιρού εις καιρόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με αφορμή μία τέτοια φωτογραφία αποκάλεσε τους αναγνώστες «λιγουρίτσες». O tempora, o mores!
Φυσικά, ο κόσμος μας δεν άλλαξε για πρώτη φορά στις 11.9.2001 με την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Είχε ήδη αλλάξει στις 7.12.1941, όταν εκδηλώθηκε η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ.
Στο βιβλίο των Γιώργου Στάμκου και Λουκά Καβακόπουλου με τίτλο «Θεωρίες συνωμοσίας» (εκδ. Αρχέτυπο, Θεσσαλονίκη 2003, σελ. 42) γίνεται η ακόλουθη σύγκριση ανάμεσα στην επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και της 7ης Δεκεμβρίου:
«Αλλά όσο αναπάντεχη κι αν ήταν η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, υπήρχε μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο επιθέσεις. Εκεί ο εχθρός ήταν συγκεκριμένος και φανερός. Όμως στην επίθεση του 2001, ο εχθρός ήταν ένα φάντασμα που δεν αποκάλυψε την ταυτότητά του, ούτε τους σκοπούς του. Έτσι, οι Αμερικανοί έμαθαν με τον πιο άσχημο τρόπο ότι τα φαντάσματα υπάρχουν και κανείς δεν είναι ασφαλής απέναντί τους».
Στην δίκη της Νυρεμβέργης, ο Χέρμαν Γκέρινγκ είχε κάνει μια κυνική δήλωση, η ανάγνωση της οποίας θα έπρεπε σήμερα να αφυπνίσει βιαίως τους βρεφοποιημένους τηλεθεατές των υβριδικών ταινιών τρόμου (βλ. το σχετικό παράθεμα, όπως παραπέμπεται από τους Στάμκο/Καβουκόπουλο, ό.π., σελ. 41):
«Οι λαοί κάνουν πάντοτε το θέλημα των αρχηγών τους. Είναι πολύ εύκολο αυτό. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να τους πείσεις ότι κάποιος τους επιτίθεται και να κατηγορήσεις τους ειρηνόφιλους ότι δεν είναι πατριώτες και εκθέτουν τη χώρα τους σε κίνδυνο».
Μήπως, λοιπόν, η μάσκα είναι το εργαλείο μεταμφίεσης του σκηνοθέτη του τρόμου, ο οποίος προκλήθηκε από τα δύο φαντάσματα της nine eleven και της covid-nineteen, που, προφανώς, δεν έλαβαν καθόλου τυχαία το παρατσούκλι του «αόρατου εχθρού»;
Μήπως η μάσκα υποδηλώνει ότι αυτό που είδαμε να συμβαίνει στους τηλεοπτικούς δέκτες μας την 11η Σεπτεμβρίου και αυτό που ακούσαμε ότι συμβαίνει από τις 11η Μαρτίου 2020 και μετά δεν είναι παρά μια παραποιημένη πραγματικότητα;
Εφόσον η μάσκα καλύπτει τμήμα του μεταμφιεσμένου, η συμβολική χρήση της σημαίνει, ενδεχομένως, ότι οι παγκόσμιοι συνωμότες της αλητήριας ελίτ, που θέλει να αλλάζει συνεχώς τον κόσμο προς όφελός της, συγκάλυψαν μέρος της αλήθειας, δηλαδή ότι η πτώση των Δίδυμων Πύργων το 2001 και η εξάπλωση του κορωνοϊού το 2020 ήταν δουλειά εκ των έσω (inside job).
Μάλιστα, ειδικά για την συντριβή του αεροσκάφους της πτήσης 77 στο Πεντάγωνο έχει γραφτεί ένα βιβλίο από τον Thierry Meyssan με τίτλο: «11η Σεπτεμβρίου 2001: Η τρομακτική απάτη» (μτφ.: Μ. Κράλλη, εκδ. Γραφές, Αθήνα 2002). Ο συγγραφέας του καταλήγει στο εξής συμπέρασμα (σελ. 145):
«Τα στοιχεία που έχουμε πλέον στη διάθεσή μας μάς οδηγούν στην σκέψη πως οι επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου χρηματοδοτήθηκαν από το εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού των ΗΠΑ. Ωστόσο, το συμπέρασμα αυτό μας σοκάρει, επειδή έχουμε συνηθίσει στο μύθο της “συνωμοσίας του Μπιν Λάντεν” κι επειδή μας είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι Αμερικανοί θα μπορούσαν με τελείως κυνικό τρόπο να θυσιάσουν περίπου τρεις χιλιάδες συμπατριώτες τους. Κι όμως, στο παρελθόν, το γενικό επιτελείο των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ είχε σχεδιάσει –αλλά ποτέ δεν υλοποίησε– τρομοκρατικές εκστρατείες κατά του ίδιου του αμερικανικού πληθυσμού».
Ούτως εχόντων των πραγμάτων, οι Δίδυμοι Πύργοι μπορεί να εξοικείωσαν το υποσυνείδητό μας με δύο, ως προς την πολεμική φιλοσοφία τους, «δίδυμους αόρατους εχθρούς»-μπαμπούλες, οι οποίοι έπρεπε να ξαμοληθούν από την παγκόσμια αλητήρια ελίτ, προκειμένου να θέσουν τους υπνωτισμένους λαούς υπό ασφυκτική επιτήρηση και μέχρι να τους κλείσουν τελικώς μέσα σε ένα «έξυπνο ψηφιακό μαντρί»!
Υπό αυτό το πρίσμα, η επιθετική κίνηση των κατειλημμένων από τρομοκράτες αεροπλάνων (όπως η Covid προσδιορίζεται από τον αριθμό 19, έτσι και οι τρομοκράτες της 11ης Σεπτεμβρίου μάς είπαν πως ήσαν συνολικά 19!) δεν αποκλείεται να ήταν οφθαλμαπάτη που καθιερώθηκε ως αλήθεια, χάρη στον αδιάκοπο εμβολιασμό των βρεφοποιημένων τηλεθεατών με την σύριγγα της προπαγάνδας των Μέσων Μαζικού Ευνουχισμού, αλλά και στην εξ αμελείας ή εκ προθέσεως αποδοχή του κοσμοϊστορικού γεγονότος από εκατοντάδες εκπροσώπους της επιστήμης και εν γένει της διανόησης, οι οποίοι ανέλυσαν τις συνέπειες της πτώσης των Δίδυμων Πύργων από νομική, πολιτική, φιλοσοφική και ιστορική σκοπιά!
Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι το καλοκαίρι του 2022, σε έναν τοίχο της Κοζάνης, ήταν γραμμένο το εξής ανορθόγραφο, πλην σοφό σύνθημα: «Η ΤV και το ράδιο ρίξαναι τους Δύδυμους»!
Δυστυχώς, ούτε ο συντάκτης του παρόντος κειμένου κατάφερε να ξεφύγει από τον δαιμονικό ιστό της προπαγάνδας, με αποτέλεσμα να συγγράψει μια μονογραφία υπό τον τίτλο «Τραγικά διλήμματα στην εποχή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας”» (εκδ. Νομική Βιβλιοθήκη, Αθήνα 2010), στην οποία αναφέρονται λεπτομερώς γεγονότα που, κρινόμενα πλέον με καθαρή ματιά, ελάχιστη σχέση φαίνεται να έχουν με την πραγματικότητα!
Ωστόσο, η πραγμάτευση του τραγικού διλήμματος αν μια κυβέρνηση επιτρέπεται να δώσει εντολή για κατάρριψη κατειλημμένων από τρομοκράτες αεροσκαφών που κατευθύνονται εναντίον πολυώροφων κτηρίων, θυσιάζοντας με αυτόν τον τρόπο τους 300 επιβάτες των αεροσκαφών αλλά σώζοντας τους 3.000 εργαζομένους στα κτήρια, εξακολουθεί να έχει τεράστια σημασία από πλευράς Ποινικού Δικαίου, αμείωτη μέχρι και σήμερα.
Όποιος δεχθεί, λοιπόν, ότι ο διεμβολισμός των Δίδυμων Πύργων από αεροσκάφη που είχαν καταλάβει τρομοκράτες ήταν ένα φρικτό ψέμα, το οποίο πίστεψε η συντριπτική πλειονότητα της ανθρωπότητας (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου), τότε εφαρμόσθηκε για μία ακόμη φορά το περίφημο αξίωμα του Αμερικανού κοινωνιολόγου William Isaac Thomas (1863-1947), σύμφωνα με το οποίο ισχύει ότι:
Αν κάποιοι ορίζουν κάποιες καταστάσεις ως αληθινές, τότε είναι αληθινές ως προς τις συνέπειές τους (if men define situations as real, they are real in their consequences).
Tο αξίωμα αυτό συμπυκνώνει αποφθεγματικά τον πυρήνα της περίφημης θεωρίας της συναινέσεως-αποδοχής (consensus theory of truth) ως μίας από τις δύο σημαντικότερες θεωρίες για την αλήθεια (η αντίπαλη θεωρία είναι η θεωρία της αντιστοίχησης [correspondence theory of truth]· κατ’ αυτήν, κρίσιμη για την αναγνώριση μιας δήλωσης ως αληθινής είναι η αντιστοίχηση του περιεχομένου της προς ό,τι συμβαίνει στον εξωτερικό κόσμο).
Ένα σχολικό παράδειγμα που αποδεικνύει ότι ο τρόπος με τον οποίο ορίζει την πραγματικότητα μια ομάδα ανθρώπων είναι και αυτός που την διαμορφώνει, αφού επιφέρει αληθινές συνέπειες, είναι η πίστη των μικρών παιδιών στον Αϊ-Βασίλη:
Από την στιγμή που οι γονείς των παιδιών αυτών, συνεπικουρούμενοι από την βιομηχανία των παιχνιδιών, τα έχουν πείσει ότι Αϊ-Βασίλης υπάρχει, οι ίδιοι δαπανούν χρήματα (συνέπεια απολύτως πραγματική!), προκειμένου να αγοράσουν αγιοβασιλιάτικα δώρα.
Χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του λατρεμένου φιλοσόφου της Νέας Τάξης Πραγμάτων Φρίντριχ Νίτσε στο βιβλίο του «Περί αληθείας και ψεύδους υπό εξωηθική έννοια» (μτφ.: Π. Γιατζάκης, εκδ. Εκκρεμές, Αθήνα 2009, σελ. 26/27):
«Όταν ακριβώς η ίδια εικόνα έχει παραχθεί εκατομμύρια φορές και έχει κληροδοτηθεί διαμέσου πολλών ανθρώπινων γενεών, εμφανίζεται δε τελικά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα κάθε φορά ως επακόλουθο της ίδιας αφορμής, τότε αυτή η εικόνα αποκτά τελικά για τους ανθρώπους την ίδια σημασία, σαν να ήταν η μοναδική, νομοτελειακά παρεπόμενη εικόνα και σαν να ήταν εκείνη η σχέση του αρχικού νευρικού ερεθίσματος προς την παραδεδομένη εικόνα, μια αυστηρή, αιτιώδης σχέση. Όπως ένα όνειρο που επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως, θα το κρίναμε τελικά και θα το συναισθανόμασταν οπωσδήποτε σαν πραγματικότητα».
Αν μεταφέρουμε την παραπάνω διαπίστωση του Νίτσε στον τηλεοπτικό εμβολιασμό των βρεφοποιημένων τηλεθεατών, θα καταλάβουμε για ποιον λόγο η περίφημη χολυγουντιανή εικόνα του βελούδινου διεμβολισμού των Δίδυμων Πύργων από τα αεροπλάνα-φαντάσματα προβλήθηκε εκατομμύρια φορές εκείνη την αποφράδα ημέρα αλλά και γιατί αναπαράγεται συστηματικώς επί 21 χρόνια με αφορμή την ετήσια μαύρη επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου, σαν να πρόκειται για ετήσιο αναμνηστικό εμβολιασμό:
Όταν ένα μεγάλο πλήθος βλέπει και σχολιάζει επί 22 χρόνια έναν αλλόκοτο διεμβολισμό, το αλλόκοτο παύει πλέον να είναι αλλόκοτο και γίνεται φυσιολογικό. Κατ’ ακολουθίαν, όποιος τολμά να αμφισβητεί το πρώην αλλόκοτο και νυν φυσιολογικό, ταξινομείται στην κατηγορία των βαρετών συνωμοσιολόγων, των αξιοθρήνητων λοξών ή, ακόμη χειρότερα, των επικίνδυνων αρνητών του κυρίαρχου αφηγήματος και, αργά ή γρήγορα, είναι πιθανό να δαιμονοποιηθούν ως «εχθροί του λαού».
Η θεωρία της συναινέσεως-αποδοχής μπορεί, λοιπόν, περίφημα να εξηγήσει γιατί 22 χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου, οι τρομοκρατημένοι πολίτες ενεργούν σαν να συμβαίνει πράγματι ό,τι ακριβώς το ιατροφασιστικό καθεστώς εμβολίασε μέσα στο μυαλό τους, χρησιμοποιώντας την προπαγανδιστική σύριγγα του κυρίαρχου ρεύματος.
Επί nine eleven, οι βρεφοποιημένοι τηλεθεατές πίστεψαν, μέσω του προπαγανδιστικού εμβολιασμού τους, ότι είδαν να προσκρούουν αεροπλάνα στους Δίδυμους Πύργους, ενώ η μόνη αληθής πρόσκρουση ήταν εκείνη του συγκεκριμένου ισχυρισμού στην λογική, αφού τα αεροπλάνα διείσδυσαν βελούδινα μέσα στα κτήρια και δεν προσέκρουσαν σε αυτά, αλλιώς θα έπρεπε να έχει γίνει σμπαράλια το ρύγχος τους και, βεβαίως, να έχουν εντοπισθεί έστω κάποια από τα συντρίμμια τους.
Όποιος αδιαφορεί για τον απαξιωτικό χαρακτηρισμό του συνωμοσιολόγου, του λοξού, του αρνητή, του εχθρού του λαού κ.λπ., θα πρέπει να σκεφθεί όσο πιο απλά γίνεται:
Πώς είναι δυνατόν να ανοίγει τρύπα στο ρύγχος του αεροσκάφους, όταν αυτό συγκρούεται με ένα πουλί, αλλά όταν προσκρούει σε έναν ουρανοξύστη να καταφέρνει να εισχωρεί ολόκληρο μέσα στο κτήριο και ως διά μαγείας να εξαφανίζεται κάθε κομμάτι του;
Εξαιρετικά ωφέλιμη θα ήταν και η αντιπαραβολή των εικόνων της 11ης Σεπτεμβρίου με την φωτογραφία που υπάρχει στο Χρονικό του 20ού αιώνα (Τόμος 1992), όπου εικονίζονται τα συντρίμμια που προκάλεσε ο (κάθε άλλο παρά βελούδινος) διεμβολισμός συγκροτήματος κατοικιών στο Άμστερνταμ από Μπόινγκ 747 της ισραηλινής ΕΛΑΛ.
Στην περιγραφή κάτω από την εν λόγω φωτογραφία διαβάζουμε τα εξής:
«Στο σημείο της συντριβής του Μπόινγκ άνοιξε κρατήρας διαμέτρου 30 μέτρων. Η άσφαλτος έλιωσε και έτρεχε στους δρόμους με τη μορφή λάβας. Πανικόβλητοι από τη φωτιά που προκλήθηκε στις πολυκατοικίες, πολλοί κάτοικοι, στην προσπάθειά τους να σωθούν, έπεσαν από τα παράθυρα του κτιρίου».
Επί Covid nineteen, οι βρεφοποιημένοι τηλεθεατές, και πάλι μέσω του προπαγανδιστικού εμβολιασμού τους, μάλιστα τούτη την φορά με την αξιοθαύμαστη συνεργασία των δημοσιογράφων, των γιατρών, των νομικών, των κληρικών, των καλλιτεχνών και κάθε άλλης ομάδας που έχει προσκυνήσει την Νέα Τάξη Πραγμάτων, πίστεψαν ότι ο κορωνοϊός είναι ο φονικότερος ιός όλων των εποχών και ότι οι μάσκες και τα εμβόλια είναι τα δύο πιο ασφαλή, αποτελεσματικά και, κατά τούτο, αναγκαία όπλα εναντίον αυτού του επικαιροποιημένου αόρατου εχθρού «δεύτερης γενιάς», δηλ. του κορωνοϊού!
Πολλοί βρεφοποιημένοι τηλεθεατές, μάλιστα, εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να θεωρούν τα όπλα αυτά «δώρα Θεού», αρνούμενοι να τα ενοχοποιήσουν και να τα εγκαταλείψουν, παρότι η εμμονή τους αυτή προσκρούει στις πύλες του ανεξήγητου και ειδικότερα:
- στην επιδημία της καλπάζουσας ξαφνικίτιδας (δηλ. των συσσωρευμένων και διαρκώς αυξανόμενων ξαφνικών θανάτων τάχα αγνώστου αιτιολογίας), που ενέσκηψε μετά τον εμβολιασμό του μεγαλύτερου τμήματος της ανθρωπότητας, αλλά και
- στις αθεράπευτες αντιφάσεις της θέσπισης της μασκοφορίας ως κατά το δοκούν αποτελεσματικής και αναγκαίας (προληπτικής) ιατρικής πράξης.
Επί παραδείγματι:
Όρθιος κολλάει, καθιστός δεν κολλάει / Κολλάει στα αστικά, αλλά όχι στα υπεραστικά δρομολόγια των λεωφορείων / κολλάει μέσα στους ιερούς ναούς, αλλά όχι στα εστιατόρια κ.ο.κ.
Έτσι, τρία χρόνια μετά την κήρυξη της πανδημίας, φθάσαμε στο σημείο να βλέπουμε αρκετούς πολίτες να έχουν μετατρέψει την μάσκα σε αναπόσπαστο αξεσουάρ της καθημερινότητάς τους.
Άλλοι την κρεμάνε στο χέρι τους:
Άλλοι την κρεμάνε στο αφτί τους σαν να’ ναι σκουλαρίκι:
Άλλοι την στερεώνουν στον αγκώνα τους:
Άλλοι την στερεώνουν στο μπράτσο τους, ακόμη κι όταν οδηγούν:
Άλλοι την στερεώνουν στον βραχίονά τους:
Άλλοι την κρεμούν ακόμη και σε καρέκλα εκκλησίας, υπό τα όμματα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας:
Άλλοι την κρεμούν στο εσωτερικό καθρέπτη του αυτοκινήτου, εκεί όπου άλλες εποχές κρεμούσαν έναν Σταυρό για να τους φυλάει από τον κίνδυνο ατυχήματος:
Μάλιστα, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο να κρέμεται από τον καθρέπτη ένα σετ από μάσκες:
Κάποιες γυναίκες προσέχουν ώστε η μάσκα να είναι της ίδιας απόχρωσης με εκείνη των ρούχων τους. Επί παραδείγματι, όταν φορούν ροζ ρούχα, επιλέγουν ροζ μάσκα:
Ενδέχεται, όμως, να επιλέξουν μάσκα συμπληρωματικού χρώματος σε σχέση με την ενδυμασία τους, π.χ. πράσινη μάσκα, όταν η ζώνη είναι κόκκινη:
Επισκοπώντας τις παραπάνω φωτογραφίες, εύκολα μπορούμε να καταλήξουμε στην εξής κοινωνιολογική παρατήρηση:
Η μάσκα είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία, αφού, ακόμη κι αν συμφωνήσουμε ότι δεν παρέχει καμία προστασία, αλλά αντιθέτως συμβάλλει στην αύξηση του κινδύνου κατά της υγείας ή και της ζωής του πολίτη (δεδομένου ότι το κρέμασμα ή η στερέωσή της σε διάφορα σημεία του σώματος την μεταβάλλει σε συλλέκτη λοιμογόνων παραγόντων αερογενώς μεταφερόμενων), έχει το εξής ευεργετικό αποτέλεσμα:
Παρέχει μια σημαντική ψευδαίσθηση ασφάλειας που καταπραΰνει τον φόβο της μόλυνσης και, κατ’ επέκτασιν τον φόβο του θανάτου.
Δεν θα ήταν, λοιπόν, υπερβολή να λεχθεί ότι η μάσκα επιτελεί κατευναστική λειτουργία ανάλογη με εκείνη της πιπίλας:
Δεδομένου ότι οι περισσότεροι πολίτες είναι βρεφοποιημένοι και άρα αντιμετωπίζουν τους διάφορους κινδύνους της καθημερινότητας με έναν τρόμο που είναι δυσανάλογος προς την πραγματική απειλή (φυσικά, η απειλή αυτή καλλιεργείται και διογκώνεται τεχνηέντως από τους εκάστοτε κυβερνητικούς πατερούληδες), ο πολίτης που κυκλοφορεί μασκοφορεμένος ή έχει την μάσκα πάνω του ή πολύ κοντά του σε θέση άμεσης πρόσβασης, θυμίζει το βρέφος που, για να μην κλαίει ή να νιώθει ήρεμο, έχει την πιπίλα στο στόμα του ή κρεμασμένη στον λαιμό του.
Κι όπως οι γονείς του παιδιού, για να σταματήσει αυτό να κλαίει, του χώνουν την πιπίλα στο στόμα, έτσι και οι υγειονομικοί διαχειριστές εκγύμνασαν τους πολίτες να καλύπτουν το πρόσωπό τους με το μουτροπροφυλακτικό, ώστε να έχουν το στόμα τους κλειστό, όχι μόνο κυριολεκτικώς αλλά και μεταφορικώς! Παραλλήλως, τους επέτρεψαν να έχουν την μάσκα σε θέση διαρκούς ετοιμότητας, ώστε να νιώθουν παντού και πάντοτε ασφαλείς, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο!
Δυστυχώς, το καλοκαίρι του 2022, παρότι η μασκοφορία σε όλους τους ανοιχτούς και στους περισσότερους κλειστούς χώρους ήταν προαιρετική, εντοπίσθηκαν πολίτες σε προαύλιο εκκλησίας, εκ των οποίων κάποιοι φορούσαν είτε διπλή μάσκα, είτε μάσκα και πάνω από αυτήν προσωπίδα!
Πουλόμασκα μαζί με προσωπίδα εθεάθη πριν από μήνες να φορά και μια γυναίκα που επέστρεφε από την λαϊκή σέρνοντας ασθμαίνουσα το καρότσι της
Τέτοιες εικόνες αναδεικνύουν την πελώρια ευθύνη των μισάνθρωπων υγειονομικών διαχειριστών αλλά και των αργυρώνητων δημοσιογραφικών φερεφώνων τους για τον πρωτοφανή τρόμο που έσπειραν στους βρεφοποιημένους πολίτες, εκπαιδευμένους να λατρεύουν την υγεία τους.
Επιπλέον, εφόσον, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά από τότε που ξεκίνησε ο προπαγανιδιστικός εμβολιασμός της ανθρωπότητας με τον τρομο-ιό, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες, κυκλοφορούν ακόμη στην Ελλάδα πολίτες με το μασκοφίμωτρο στο πρόσωπό τους ή ανά χείρας σε θέση διαρκούς ετοιμότητας, σημαίνει ότι οι Νεοέλληνες ραγιάδες κατάντησαν δούλοι του νεοδημοκρατικού (διάβαζε: νεοδικτατορικού) αφέντη τους.
Επομένως, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, η 11η Μαρτίου 2020 δεν άλλαξε απλώς, αλλά αναποδογύρισε αναπαλλοτρίωτες-θεμελιώδεις αρχές της προ κορωνοϊού εποχής. Δύο από αυτές είναι οι ακόλουθες:
- πίσω από τα κάγκελα των φυλακών βρίσκονται κλειδωμένοι μόνο εγκληματίες
- οι μασκοφορεμένοι πολίτες, όπως ιδίως οι ληστές, είναι πολύ κακό πράγμα για την κοινωνία.
Μετά τον κορωνοϊό, όμως, οι ψυχοπαθείς διαχειριστές της υγειονομικής κρίσης εμβολίασαν τους βρεφοποιημένους τηλεθεατές με τις εξής αντεστραμμένες και, ταυτοχρόνως, διεστραμμένες ιδέες:
- πίσω από τα κάγκελα των διαμερισμάτων επιτρέπεται να βρίσκονται κλειδωμένοι πολίτες που ενδέχεται να είναι άρρωστοι!
- οι (διπλο)μασκοφορεμένοι πολίτες είναι πολύ καλό πράγμα για την κοινωνία!
Ιδιαιτέρως επίκαιρο είναι το ακόλουθο χωρίο από το άρθρο του Σαράντου Καργάκου «Άνθρωπος και οικιστική: σύντομη θεώρηση», δημοσιευμένο στον Α΄ Τόμο του έργου του «Προβληματισμοί. Ένας διάλογος με τους νέους» (σελ. 54 επ., 55):
«Καθώς απογειώνονται τ' αεροπλάνα, απογειώνονται και τα σπίτια. Αναπτύσσονται κάθετα και όχι οριζόντια. Μοιάζουν με τον Πύργο της Βαβέλ. “Σπίτια που τρυπάνε τον ουρανό” λέγονται στην αμερικανική διάλεκτο οι ουρανοξύστες. Παρόλο που οι κατασκευαστές τους δεν υποπίπτουν σε κανένα αμάρτημα αλαζονείας έναντι του Θεού, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κατάντησαν οι ένοικοί τους να μην μπορούν να συνεννοηθούν. Κλεισμένοι στον εαυτό τους, αποφεύγουν τους πάντες και τα πάντα. Κλειδώνονται, διπλοκλειδώνονται. Βάζουν κάγκελα, συναγερμούς και συστήματα ασφαλείας. Η μόνη διαφορά με τους φυλακισμένους είναι πως όλα αυτά γίνονται εκούσια. Η αυτοφυλάκιση είναι κατάκτηση των ημερών μας».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, σύμφωνα με όσα αναλύθηκαν παραπάνω, το 2001 οι βρεφοποιημένοι τηλεθεατές είχαν ήδη εμβολιασθεί με την εξής ανάποδη ιδέα:
Όταν ένα κατειλημμένο από τρομοκράτες αεροσκάφος διεμβολίζει έναν ουρανοξύστη, το ρύγχος του δεν γίνεται σμπαράλια, αλλά το διαπερνά βελούδινα και χάνεται αλώβητο μέσα σε αυτό!
Οι ανωτέρω διαστρεβλώσεις θυμίζουν έντονα το αναποδογύρισμα των επτά εντολών που ρύθμιζαν την ζωή στην οργουελιανή φάρμα των ζώων:
Υπό την διοίκηση του γουρουνιού Ναπολέοντα, η ζωή αυτή έφθασε να είναι τόσο ανάποδη σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν, με αποτέλεσμα να διαστρεβλωθούν όχι μόνο η έκτη εντολή «κανένα ζώο δεν θα σκοτώσει άλλο ζώο», η οποία εμφανίσθηκε αίφνης παραποιημένη με την προσθήκη της φράσης «χωρίς λόγο», αλλ’ ακόμη και η βασικότερη αρχή του ανιμαλισμού, δηλαδή ότι «τα τετράποδα είναι καλά, τα δίποδα κακά», η οποία πήρε την εξής μορφή: «Τα τετράποδα καλά, τα δίποδα καλύτερα». Αναλλοίωτη δεν έμεινε ούτε η έβδομη εντολή «όλα τα ζώα είναι ίσα», η οποία παραλλάχθηκε ως εξής: «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα».
Αν δεν συνειδητοποιήσουν οι Νεοέλληνες ραγιάδες, όσο πιο γρήγορα γίνεται, ότι τα ζώα της αλητήριας ελίτ που μας κυβερνούν δεν είναι… πιο ίσα από τους ζωοποιημένους πολίτες της νεο-οργουελικής φάρμας, αλλά και αν δεν συμφιλιωθούν με την εξ ορισμού φθαρτή και θνητή φύση τους, τότε η καταστροφή από τον τρομο-ιό που, μέσω του πολυδοσικού προπαγανδιστικού εμβολιασμού, το (ανθ)ελληνικό γουρούνι Ναπολέων έχει εγκαταστήσει στο μυαλό και την ψυχή τους, θα είναι ανείπωτη και μη αναστρέψιμη, αφού θα επεκταθεί σε κάθε κύτταρο του οργανισμού του σαν τον ιό ενός υπολογιστή που έχει αρχίσει να μολύνει ολόκληρο τον σκληρό δίσκο.
Για όλους εκείνους που απεδείχθησαν ιδιαιτέρως ευεπίφοροι στον προπαγανδιστικό εμβολιασμό με επαναλαμβανόμενες, ισχυρές δόσεις πάσης φύσεως ψευδεπίγραφων «αόρατων εχθρών», οι οποίες τελικώς προκάλεσαν τις παρενέργειες της εγκεφαλικής παράλυσης και της τύφλωσης των εμβολιασμένων, είναι απαραίτητη η ανάγνωση ενός χωρίου από τα Δοκίμια του Μονταίνιου (Βιβλίο Πρώτο, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, μτφ.: Φ. Δρακονταειδής, Αθήνα 2016, σελ. 132):
Είναι αβέβαιο πού μας αναμένει ο θάνατος, ας τον αναμένουμε παντού. Η προμελέτη του θανάτου είναι προμελέτη της ελευθερίας. Όποιος έμαθε να πεθαίνει, ξέμαθε να είναι δούλος. Η γνώση του θανάτου μάς απελευθερώνει από κάθε υποτέλεια και καταναγκασμό.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο όρος «προπαγανδιστικός εμβολιασμός» υπάρχει στον Β΄ Τόμο του προαναφερθέντος έργου του Σ. Καργάκου «Προβληματισμοί. Ένας διάλογος με τους νέους» (σελ. 132), όπου το κείμενό του με τίτλο «Προπαγάνδα και δέσμευση της ελεύθερης βούλησης», προφητικά γραμμένο στις 15.10.1985.
ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΣΤΑ ΣΥΜΒΑΝΤΑ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΩΡΗΣΑΝ ΗΛΙΘΙΟΥΣ ΟΛΟΥΣ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓΙΑ ΟΤΙ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΕΚΑΝΑΝ Κ ΚΑΝΟΥΝ ΕΥΤΥΧΩΣ ΑΚΟΜΗ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΓΡΑΦΟΥΝ Κ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΕΥΟΥΝ.
ΤΗΝ ΒΙΟΛΑ ΤΟΥΣ Κ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ -- ΜΑΣ