Και τώρα τι; Θα …. ξεχαστεί;

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου

 

Το τραγικό περιστατικό στα Τέμπη, συγκλόνισε όχι μόνον το Πανελλήνιο, αλλά και τη διεθνή κοινότητα. Πολλά τα ερωτήματα, ατελείωτες οι κομματικές αντιπαλότητες, άφατος ο θρήνος, δυσπερίγραπτα τα οικογενειακά δράματα, αναπάντητα τα ΓΙΑΤΙ. Ποιος, ποιοι ευθύνονται; Θα αποκαλυφθούν άραγε, ή θα κουκουλωθούν (όπως συνηθίζεται) οι ευθύνες τους; Θα αποδοθεί δικαιοσύνη ή θα γίνουν τα κακουργήματα πλημμελήματα τα (αλλά Μάτι) ώστε οι ένοχοι, αν καταδικαστούν βέβαια, να πέσουν στα μαλακά; Θα συναποφασίσουν τα «πολιτικά» κόμματα να διαλευκανθεί σε βάθος η όλη υπόθεση ή το ένα θα επιρρίπτει ευθύνες στο άλλο;.

 

Βέβαια δεν είναι μόνον τα παραπάνω βασικά ερωτήματα, υπάρχουν και αρκετά άλλα. Εκείνο που θλίβει και απογοητεύει – πέραν από το απερίγραπτο συμβάν- είναι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν στο παρελθόν, τραγικά περιστατικά. Η πλειονότητα των συνελλήνων πιστεύει πως, τελικά, τίποτα δεν θα γίνει με την τιμωρία των (υψηλά ιστάμενων) ευθυνόμενων ή συνευθυνόμενων. Το ακόμη χειρότερο, η πεποίθηση πως μετά από λίγο, η ζωή θα συνεχιστεί, όπως και πριν, δηλαδή το σκάφος Ελλάδα θα βαδίζει με πυξίδα την ανευθυνότητα και τιμονιέρηδες /καπετανέους υπευθυνοανεύθυνους τύπους οι οποίοι ή δεν ή θα αναλαμβάνουν την …. πολιτική ευθύνη (σ.σ αέρας κοπανιστός /πιαστ’ αυγό και κούρευτο) παραμένοντας φυσικά οι ίδιοι στο απυρόβλητο, καλυμμένοι κάτω από την ομπρέλα της … παραγραφής και της …. Ασυλίας (!). 

 

Παρακολουθώ εδώ και κάμποσες δεκαετίες τις (μη) αλλαγές που συντελούνται. Ήμουνα νιος κι’ εγέρασα. Τίποτα δεν άλλαξε δυστυχώς προς το καλύτερο. Τ’ είχες Γιάννη, τ’ είχα πάντα….. Και πως τάχα να αλλάξει, όταν η θεμελιώδης προϋπόθεση οιασδήποτε βελτιώσεως είναι η αλλαγή νοοτροπίας, η οποία θα συνεπιφέρει ελάττωση του ελλείμματος υπευθυνότητας που μας κατατρύχει. Ωχαδερφισμός, ξερολισμός, ανηθικότητα, διαβρωμένες ή αποχαυνωμένες /αδρανοποιημένες συνειδήσεις, σχοινοτενείς ανερμάτιστες συζητήσεις Διαπιστωτών Τηλεπαραθυροσιτιζόμενων και άκρατος /ασυγκράτητος /αχαλιναγώγητος κομματισμός. Όλοι ετούτοι οι τεθλιμμένοι συγγενείς που οιμώζουν στα τηλεπαράθυρα, πονούν αφόρητα και ορκίζονται ανακράζοντες: «ποτέ πια», μου φέρνουν τάση προς έμετο. Όχι γιατί διαφωνώ με το «ποτέ πια» αλλά γιατί το ακούω εδώ και δεκαετίες κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο. «Ποτέ λοιπόν πια, μέχρι την επόμενη φορά». Θλίψη!!!.

 

Οι περισσότεροι ενοχλητικοί /εξοργιστικοί, είναι οι βουλευτές, υπουργοί, αρχηγοί κομμάτων, στελέχη των κομμάτων, που ενώ ευθύνονται (διαχρονικά) , προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, επειδή … συμπάσχουν δήθεν και συμμετέχουν στον πόνο των οικογενειών, φροντίζοντας, τεχνηέντως, να επιρρίψουν τις ευθύνες στα αντίπαλα κόμματα. Ντροπή!!!. Σωστό το 3ημερο εθνικό πένθος, σωστή η κήδευση δημοσία δαπάνη, και επιβεβλημένες οι αποζημιώσεις. Όμως οι νεκροί δεν θα γυρίσουν πίσω. Οι βαριά τραυματίες ή εγκαυματίες, θα υποφέρουν μια ζωή και οι συγγενείς ποτέ δεν θα ξεπεράσουν το φοβερό πόνο που βίωσαν. Τι να κάνει τις συγνώμες, τις παραιτήσεις, τις αναλήψεις των πολιτικών ευθυνών, τις αποζημιώσεις , τις φρούδες υποσχέσεις , τα «ποτέ πια» ο γονιός που έχασε το παιδί του;. Σε τι του χρησιμεύουν οι ανούσιες και γελοίες λεπτομέρειες αναφορικά με το γεγονός και οι τηλεδίκες ή τηλεκαταδίκες και οι ατέρμονες αντιδικίες στα ΜΜΕ; Γιατί να ξύνονται οι πληγές των πονεμένων συγγενών με όλες αυτές τις επαναλήψεις –σε 24ωρη βάση /διάρκεια- δεν θα πρέπει κάποιοι ιθύνοντες μιντιοκομματικοί («τεθλιμμένοι φίλοι»), να τους σεβαστούν επιτέλους; Τέλος ας έρθουμε στο, αυριανό /μελλοντικό «δια ταύτα». Υπάρχει άραγε βούληση από το κομματικό (πρώην πολιτικό) σύστημα, να αλλάξει ριζικά η κατάσταση, ώστε να μην επαναληφθούν ανάλογες τραγωδίες;. Απερίφραστα: ΟΧΙ. Το γράφω από πικρή εμπειρία και με πόνο ψυχής. Είμαστε δυστυχώς απόγονοι του Επιμηθέα. Η ανευθυνότητα είναι πλέον στο DNA / γονιδίωμά μας (!). Πρέπει να συμβούν αρκετά δυστυχήματα για να μπει ένα φανάρι σε κάποια διασταύρωση ή μπροστά από ένα σχολείο(!). Πρέπει να εκτροχιαστούν τρένα ή να συγκρουστούν, ώστε να ταρακουνηθούμε (για λίγες ημέρες μόνον), ώστε να μας υποσχεθούν οι αρμόδιοι, ότι δεν θα επαναληφθούν παρόμοια περιστατικά. Η σήμανση είναι παντού ελλιπής ή ανύπαρκτη, με τις γνωστές επιπτώσεις στην ασφάλεια των πολιτών. Τώρα γίνονται επιτροπές με μαχαίρια -κομματομαχαιροβγαλτών; - που θα φτάσουν στο κόκκαλο, όλα θα έρθουν στο φως, ουδέν κρυπτόν υπό τον κομματικό ήλιο (της ασχετοσύνης και της ανευθυνότητας). Μια καινούργια Ελλάδα γεννιέται (με το φιλότιμο να … ξεχνιέται!....). Υπάρχει μήπως ελπίδα κάτι να αλλάξει; Ναι! Αν οι εξουσιαστές μας υιοθετήσουν την παρακάτω πρότασή μου:

• Να συναποφασίσουν τα κόμματα να αναθέσουν στην Ε.Ε την έρευνα για την πλήρη και αντικειμενική διαλεύκανση της υπόθεσης.
• Να ανατεθεί σε ειδικούς η μελέτη της αναδιαμόρφωσης των ελληνικών σιδηροδρόμων , χωρίς ουδεμία, ανάμειξη ή συμμετοχή ελληνικών παραγόντων και κομμάτων.

ΥΓ. Αντιλαμβάνομαι, τους αυτονόητους λόγους εναντίωσης /αντίδρασης των κομματανθρώπων. Όμως μόνον έτσι θα πείσουν πως θέλουν όντως αλλαγή, αλλά και ότι το αισθάνονται ως καθήκον τους στη μνήμη των θυμάτων. Παράλληλα εκτιμώ πως η ανάθεση στους ξένους είναι πλέον μονόδρομος. Άλλωστε οι δικοί μας κομματοκράτορες δεν νομιμοποιούνται να θιγούν, αφού επίμονα, διαχρονικά, συστηματικά, έδωσαν εξετάσεις ανικανότητας –και όχι μόνον – και … διακρίθηκαν. Θριάμβευσαν!!!.