3 Μαρτίου 1957. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου γράφεται στην ιστορία ως εθνομάρτυρας

«3η Μαρτίου 1957. Υπόδειγμα τόλμης και αυτοθυσίας, αρετές, που έμφυτες είχαν όλοι οι πεσόντες ηρωικά Έλληνες Κύπριοι αγωνιστές της Ελευθερίας.» 

Επιμέλεια από Αντώνη Αντωνά.

 

«Ο ήρωας Γρηγόρης Αυξεντίου, είν΄ η προσωποποίηση, 

όλων των Κυπρίων αγωνιστών που έπεσαν ηρωικά, 

μαχόμενοι, πριν και μετά τον επικό του θάνατο.» 

 

Δήλωσε στην μάνα, στον πατέρα του, ο αντάρτης Γρηγόρης, ανεβαίνοντας στα άγρια βουνά της Κύπρου από τους πρώτους…. 

«Στην εσχάτη ανάγκη θα αγωνισθώ 

και σαν ΕΛΛΗΝΑΣ θα πεθάνω, 

αλλά ζωντανό ποτέ δεν θα με πιάσουν».  

 

Του Μαχαιρά ο Σταυραετός. 

ΛΥΡΙΚΟ – ΕΠΙΚΟ ΑΦΗΓΗΜΑ. Του Αντώνη Αντωνά. 

 

Και ηρωικά μαχόμενος ο νέος Λεωνίδας, 

όπως στον εαυτό του έταξε, ολοκαύτωμα εγίνει, 

στου Κύκκου τα βουνά, για της Λευτεριάς την ελπίδα…. 

Διακόσιοι Άγγλοι τ΄απόρθητο κρυσφύγετο, 

περικύκλωσαν, μετ΄ από προδοσία. 

«Παραδώσου» οι Άγγλοι στον Αυξεντίου φώναξαν!» 

Κρατούσε όμως το κάστρο του, της ΕΟΚΑ ο υπαρχηγός, 

ο *Ζήδρος, ο Ρήγας, ο Αίαντας, ο Άρης, ο Ανταίος, ο Μάστρος. 

Κρατούσε τις Κύπρου, του έθνους Θερμοπύλες… 

 

Και τους απάντησε ο γενναίος ΚΥΠΡΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ: 

«Μαθαίνατε μέχρι σήμερα πως πολεμούν οι Έλληνες, 

τώρα θα μάθετε και πως πεθαίνουν…!» 

«Μολών Λαβέ…» 

 

Δέκα ώρες η ηρωική μάχη κράτησε… 

Δεκάδες Άγγλοι ΄χάσαν την ζωή τους. 

Η ατσάλινη ψυχή και το κάστρο του, δεν έπεφταν. 

Έπεφταν οι Άγγλοι, λιποψυχούσαν, ψυχομαχούσαν. 

Στέλλωντας οι Άγγλοι τον συναγωνιστή του αιχμάλωτο, 

Αυγουστή για να τον πείσει να παραδοθεί, 

αυτός μαζί του έμεινε και σάρωναν τους Άγγλους… 

Και αφού οι Άγγλοι κατατροπώθηκαν, 

οι θρασύδειλο δείλιασαν, ελικόπτερο, 

έφεραν και του ΄ριξαν βενζίνη, τον έκαψαν. 

 

Ολοκαύτωμα έγινε, δεν παραδόθηκε 

σε αιώνια άσβεστη λαμπάδα μετουσιώθηκε, 

ελευθερίας και απαράμιλλου ηρωισμού. 

Λαμπαδιασμένος ο ήρωας, όρθιος συνεχίζει, 

να πυροβολεί, τους Άγγλους, να θερίζει…» 

Ο Αυξεντίου ο Σταυραετός, ο θρυλικός ο ήρως, 

με νεκρικό χαμόγελο υπερηφάνειας και τιμής, 

την τελευταία του πνοή άφησε στις 3 του Μάρτη το 57. 

Όλοι οι συναγωνιστές του ήρωα πεσόντες, 

με την ίδια αυτοθυσία έπεφταν μαχόμενοι….. 

Στο χρυσό το πάνθεο της Κύπρου 

τα ονόματα τους ανεξίτηλα χαραχθήκαν… 

 

Αιωνία του η μνήμη. 

 

«Θαρσαλέος ανήρ εν πάσι αμείνων» Όμηρος 

Ο θαρραλέος άνδρας υπερτερεί σε όλα 

 

Μαχόμενος ηρωικά έπεσε με το Μολών Λαβε στα χείλη και το Ένωση και Λευτεριά στην Κύπρο, όπως όλοι οι Κυπραίοι ήρωες… Ο πρωθυπουργός και πατέρας των Άγγλων στον ΒΠΠ, είπε για τους Έλληνες που πολεμούσαν παρά το πλευρό των Συμμάχων σε αντίθεση με τους Τούρκους που υπέγραφαν υπόγειες συμφωνίες φιλίας με τον Χίτλερ, « Στο εξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες» (Περίπου το ίδιο είπε και ο Νοτιοαφρικανός στρατηγός Γιαν Κρίστιαν Σμίτ) 

 

Και ο Σταυραετός του Μαχαιρά Αυξεντίου ντρόπιασε τους Άγγλους όταν τους βροντοφώναξε με την στεντόρεια φωνή του, στους μύριους που τον περικύκλωσαν, όταν του ζήτησαν να παραδοθεί… «Μάθατε πως πολεμούν οι Έλληνες, τώρα θα μάθετε και πως πεθαίνουν..» και επισκίασε και διέγραψε όλα τα επικά γνωμικά των ξένων περί αυτοθυσίας των Ελλήνων, Ελληνικά το είπε ο ΕΛΛΗΝΑΣ…! 

 

Μετά από 8 ώρες ηρωικής αντίστασης στο απόκρημνο κρησφύγετο στα Τζιόνια δίπλα στο Ιερό Μοναστήρι της Παναγίας που ήταν το ορμητήριο των θρυλικών ημίθεων ηρώων και αφού κατατροπώνει τους επίλεκτους Άγγλους στρατιώτες, μη μπορώντας ούτε καν να το προσεγγίσουν, οι θρασύδειλοι με ελικόπτερο ρίχνουν εμπρηστικές βόμβες στο απόρθητο κρησφύγετο και κατακαίνε τον ήρωα, ο οποίος και καιγόμενος όρθιος συνέχισε να πολυβολεί…. Έγινε άσβεστη λαμπάδα θυσίας και ελευθερίας, όπως όλοι οι συναγωνιστές του Έλληνες Κύπριοι που έπεσαν μαχόμενοι… Αυτοί ήταν, είναι και θα είναι οι Κυπραίοι Έλληνες που ανά τους αιώνες αγωνίζονται για αυτό το ακριτικό ηρωϊκό νησί, που ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ, να παραμείνει ΕΛΛΗΝΙΚΟ!!!!! 

 

Ήταν Κυριακή 3 Μαρτίου 1957 και οι Κυριακάτικες ψαλμωδίες, από το μοναστήρι της Παναγιάς της Κυκκώτισας, τον συνόδευσαν στο Πάνθεο των ηρώων…, μαζί με τους ήχους των καμπάνων που ηχούσαν σε όλη την Κύπρο και μετέδιδαν το μήνυμα της αυτοθυσίας και ανεπανάληπτου ηρωϊσμού του ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ… Λαοθάλασσες γαλάζιες πλημμύρισαν τους δρόμους και με εμβατήρια τιμούσαν τον Αυξεντίου. Οι Άγγλοι οι δόλιοι και δειλοί φοβούμενοι την λαϊκή οργή, δεν παρέδωσαν το ιερό καμένο σώμα στους συγγενείς για ταφεί με εθνικές και θρησκευτικές τιμές… Το φυλάκισαν, το έθαψαν κρυφά στα …φυλακισμένα μνήματα στις αποτρόπαιες Κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, που ήταν τόπος απαγχονισμών, εκτελέσεων, βασανιστηρίων μέχρι θανάτου, μαζί με τους άλλους συναγωνιστές του εκτελεσθέντες – απαγχονισθέντες που τον περίμεναν ΕΚΕΙ στα αθάνατα ιερά αιματοποτισμένα χώματα…. 

 

Σε αυτόν τον Ιερό χώρο, κανείς δεν μπορεί να συγκρατήσει το πύρωμα της καρδιάς και των δακρύων, που ποτίζουν σαν αθάνατο νερό και αγίασμα των σκλαβωμένων Ιερών Μοναστηριών μας Αποστόλων Ανδρέα και Βάρναβα! Το άγιο χώμα που σκεπάζει τους τιμημένους ήρωες είναι ανάμικτο με τα τιμημένα χώματα της Κερύνειας, του Καραβά, της Μόρφου, της Μεσαορίας, της Καρπασίας, της Σαλαμίνας, της Αμμοχώστου, του Ριζοκαρπάσου… άρωμα Ελευθερίας σαν μύρο σε τυλίγει… σε συνεπαίρνει …σε μεταφέρει σε εκείνες τις δοξασμένες στιγμές… μεθάς …με τ΄αθάνατο κρασί από αίμα, που ζυμώθηκε μέσα από τους αγώνες του Ελληνισμού και τα πύρινα σου δάκρυα χείμαρροι γίνονται και ποτίζουν το δέντρο της Λευτεριάς, που οι ΑΘΑΝΑΤΟΙ φύτεψαν και ΠΟΤΕ δεν θα πρέπει να αφήσουμε να ξεραθεί… Ιεροσυλία θα είναι.. Προδοσία θα είναι….! 

 

Ο επικήδειος επικός, ποιητικός λόγος της ηρωομάνας Αντωνούς Αυξεντίου, στον Σταυραετό του Μαχαιρά, ήρωα γιό της Γρηγόρη. 

 

Και όπως ο γιός της ήρωας, εκπροσωπούσε τον ηρωισμό και αυτοθυσία όλων των συναγωνιστών του που έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι αλλά και αυτών τους που πολέμησαν με θάρρος και αυτοθυσία τον κατακτητή αλλά από τύχη ζωντανοί παρέμειναν και η ηρωομάνα του Αυξεντίου, Αντωνού, η χαροκαμένη μάνα εκπροσωπεί όλες ανεξαίρετα τις μάνες των πεσόντων. Κατά τον ίδιο επικό και ηρωικό τρόπο ναι ….όλες οι ηρωομάνες αποχαιρετούσαν τα νεκρά παιδιά τους, που για τη πατρίδα έπεσαν…Υπέρτατη προσφορά θυσίας των σπλάχνων τους στον βωμό της Ελευθερίας και αθανασίας. 

 

Μια ανεπανάληπτη ωδή αθανασίας, ηρωισμού, μεγαλείου ψυχής ….., που συγκινησιακά αφυπνίζει κάθε συνείδηση…… Πραγματικά πύρινα δάκρυα ψυχής, σαν χείμαρρος τρέχουν και σε πνίγουν, διαβάζοντας τα επικήδεια λόγια των μανάδων και πατέρων, των ηρώων, που κατευόδωνα τα παιδιά τους περήφανα και αγέρωχα, για την τελευταία τους κατοικία.

 

Έτσι περήφανα επίσης τα αποχαιρετούσαν, βάζοντας τους ένα Σταυρό στο στήθος, όταν εγκατέλειπαν το πατρικό τους σπίτι και ανέβαιναν στα βουνά της Κύπρου, για να αγωνισθούν υπέρ Ελευθερίας και πέσουν ηρωικά μαχόμενα….. Όρκο και υπόσχεση στο Θεό, στην πατρίδα και στους γονείς τους, έδιναν ότι ΠΟΤΕ δεν θα παραδοθούν στους κατακτητές. Το κατευόδιο και η ευχή της μάνας, του πατέρα, των αδελφών τους, σαν αόρατο ιερό πέπλο τους σκέπαζε και τους συνόδευε….. 

 

Αιωνία σας η μνήμη Αθάνατοι ΕΛΛΗΝΕΣ Ήρωες της Κύπρου. 

 

Ύστατος Χαιρετισμός της ηρωομάνας του Αυξεντίου. 

 

«Σήμερον που σ αντίκρυσα, 

τζι είδα την *ζωγραφκιά σου, 

την τόλμη σου φαντάστηκα, 

τζιαί την παλληκαρκάν σου. 

Να μεν σε πιάσουν ζωντανόν, 

τζι ας ήταν όπως τύχει, 

αφού για την πατρίδα μας, 

το γαίμαν σου εχύθην. 

Ξύπνα Γληόρη μου να δεις, 

που κόντεψεν η Νικη, 

τζι εσένα βάλλουσι μπροστά, 

γιατί σ εσέν ανήκει. 

Μια μάνα τέτοιου ήρωα, 

εν προσβολή να κλάψει, 

προσβάλλει τον λεβέντη της, 

τζιείνον που θ απολάψει. 

Χαλάλιν της Πατρίδος μου, 

ο γιος μου, η ζωή μου, 

τζι΄ αφού εν παραδόθηκεν, 

τζι΄ έμεινεν, τζιαι σκοτώθηκεν, 

ας έσιει την ευτζήν μου.» 

 

Αλήθεια ποιος δεν συγκινείται, ποιός δεν δακρύζει, ποιος….;;;;; 

 

*Σημ. Οι κατακτητές Άγγλοι φοβούμενοι την οργή του λαού, δεν παρέδωσαν το κατακαμένο και διάτρητο από σφαίρες, (Και νεκρό οι Άγγλοι τον πολυβολούσαν… ΚΑΙ ΝΕΚΡΟΣ ΕΝΙΚΑ), ιερό άψυχο σώμα του ήρωα στην οικογένεια του, για να αποδοθούν οι πρέπουσες τιμές, όπως και των άλλων ηρώων απαγχονισθέντων και πεσόντων πού είναι θαμμένοι στα Φυλακισμένα Μνήματα των φυλακών Λευκωσίας. Για αυτό η ηρωομάνα αναφέρει… «.τζ είδα την ζωγραφκιά σου», δηλ. την φωτογραφία σου. Μονάχα την φωτογραφία είχε ήρωα γιού της είχε στη νεκρική ακολουθία… όχι το τμημένο σώμα του, όπου χιλιάδες κόσμου παρακολούθησαν με εμβατήρια και τον Εθνικό Ύμνο, τις Ελληνικές σημαίες, με στεφάνια δάφνης και τιμής… Με συνθήματα υπέρ της Ελευθερίας της Κύπρου…… Με συνθήματα υπέρ της ένωσης… 

 

ΤΟΤΕ ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝΕ, ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΗΣΜΟΝΤΑΜΕ. ΑΡΗΙΦΑΤΟΥΣ ΘΕΟΙ ΤΙΜΩΣΙΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ….. Και να τους τιμούμε και να τους έχουμε υπόδειγμα και παράδειγμα σήμερα, αυτές τις δύσκολες στιγμές για τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ…, που τον έχουν και πάλι υποψήφιο για νέες προδοσίες… Δεν θα τους περάσει…. ΤΟ ΠΑΛΑΙ ΠΟΤΕ δεν θα επαναληφθεί…. Φτάνει ο Ελληνισμός να είναι ενωμένος και δυνατός …. 

 

Αντώνης Αντωνάς