Εθνικός Μαρασμός

Ο Προμηθέας Δεσμώτης του Dirk Van Baburen 

 

Λέξεις κλειδιά: Πατριωτικές δυνάμεις, συνεργασία, εθνική συνείδηση, εθνική αδυναμία

 

Γράφει ο Ηλίας Σταμπολιάδης

 

Υπάρχει πληθώρα άρθρων, διαλέξεων και συνεντεύξεων ενθέρμων πατριωτών, απλών σκεπτομένων ανθρώπων αλλά και αγανακτισμένων πολιτών που περιγράφουν και στιγματίζουν:

• Την υποτέλεια της χώρας σε ξένες δυνάμεις.   
• Την οικονομική εξαθλίωση του λαού την στιγμή που οι κυβερνήσεις μιλάνε για ανάπτυξη. 
• Τον επιχειρούμενο εθνομηδενισμό με την λαθρομετανάστευση, τον ξενιτεμό των νέων μας, κυρίως επιστημόνων, και την αδιαφορία για την υπογεννητικότητα. 
• Την αλλοίωση της εθνικής ταυτότητας με παραποίηση της ιστορίας, της γλώσσας καθώς και την απαξίωση των αρχών και αξιών που συνιστούν τον πολιτισμό μας όπως, ο σεβασμός του άλλου, η αλληλεγγύη, η αγάπη για την πατρίδα και η κοινωνική συμπεριφορά. 
• Την έλλειψη δικαιοσύνης, την διαφθορά των θεσμών και την υποταγή της πολιτικής στα οικονομικά συμφέροντα που εκμεταλλεύονται τον λαό. 
• Την εισαγωγή ξένων προτύπων ζωής με χαρακτηριστικά τον ατομοκεντρισμό, την καταναλωτική μανία, τον ηδονισμό, την τάση αλλοίωσης της ανθρώπινης συμπεριφοράς και την απαξίωση της οικογένειας που οδηγούν την κοινωνία σε μία μετάλλαξη μετανθρώπων μόνων, ξένων μεταξύ τους και ανυπεράσπιστων απέναντι σε ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας. 

Όλα αυτά τα σημάδια της παρακμής οι σκεπτόμενοι πατριώτες τα αποδίδουν, σωστά κατά την γνώμη μου, πρωτίστως στην υπάρχουσα κάθε φορά κυβέρνηση και στους κατά καιρούς κολαούζους τους, αλλά και στα κόμματα της αντιπολίτευσης που και αυτά έχουν κυβερνήσει τον τόπο και έχουν συμβάλλει στην παρακμή και στον εθνομηδενισμό. Παρά τις μεταξύ τους διαφορές και διαμάχες όλα τα κόμματα εξουσίας φαίνεται να υπακούν στις ίδιες έξωθεν εντολές και η μόνη τους έννοια είναι η εναλλαγή τους στην εξουσία. Με την κυριαρχία στα ΜΜΕ το σύστημα ασκεί επιστημονική προπαγάνδα και με όπλο το κομματικό πελατειακό κράτος των ρουσφετιών και της διαφθοράς επιτυγχάνει να κρατά μεγάλο μέρος του λαού σε άμεση εξάρτηση και δουλική συμπεριφορά.  

 

Βλέπουμε στις καθημερινές ειδήσεις το σύστημα να παρουσιάζει τα κυβερνητικά κόμματα και να τονίζει τις μεταξύ τους διαφορές σε δευτερεύοντα θέματα παγιδεύοντας τους πολίτες σε ένα δίλημμα επιλογής μεταξύ των υπαρχόντων κομμάτων για ένα τάχα καλύτερο μέλλον παραβλέποντας και αποκρύπτοντας ότι αυτά τα κόμματα είναι υπεύθυνα για την υπάρχουσα παρακμή. Όλοι αυτοί έχουν υπογράψει τα μνημόνια, έχουν συγκαλύψει παραβιάσεις του Συντάγματος αλλοιώνοντας Δημοψηφίσματα και παραβλέποντας λαϊκά συλλαλητήρια όπως αυτά για την Μακεδονία, πολύ δε περισσότερο υπακούν σε εξωτερικές εντολές για θέματα χωρικών υδάτων, ενέργειας, διεθνούς εμπορίου, αναπτυξιακό χαρακτήρα της χώρας, που την στερούν από την αυτάρκεια της πρωτογενούς και δευτερογενούς παραγωγής και την εξαρτούν από τον τουρισμό όπου κυριαρχούν οι ξένες επενδύσεις και τον αποκαλούν τάχα βαριά βιομηχανία.  

 

Κατά την γνώμη του γράφοντος δεν φθάνει μόνο η επισήμανση των δεινών που έχουν δημιουργήσει τα υπάρχοντα συστημικά κόμματα, που με περίσσιο θράσος διεκδικούν την ψήφο μας, αλλά η υπόδειξη εναλλακτικής λύσης με εθνικό χαρακτήρα που θα μπορέσει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Δυστυχώς οι λεγόμενες πατριωτικές δυνάμεις είναι κατακερματισμένες σε μικρά κόμματα και κινήματα. Μερικές προσπαθούν να δημιουργήσουν συνασπισμούς χωρίς να υπάρχει ένα εθνικό ρεύμα που να τις ενώσει σε έναν χείμαρρο αλλαγής του πολιτικού σκηνικού.  

 

Η δικαιολογία είναι η έλλειψη τάχα ικανού και κοινώς αποδεκτού αρχηγού που θα ηγηθεί ενός τέτοιου εθνικού κινήματος. Η ιστορική εμπειρία των λαών έχει δείξει ότι οι ηγέτες αναδεικνύονται στον αγώνα και δεν αναγνωρίζονται εκ των προτέρων ενώ αντιθέτως πολλοί επώνυμοι που προτείνονται είναι άνθρωποι του συστήματος και γόνοι υπηρετών του.  

 

Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν φταίει πράγματι η έλλειψη ενός αρχηγού, ή υπάρχουν άλλα αίτια που εμποδίζουν τα πατριωτικά κόμματα να συντονιστούν για όλους αυτούς τους λόγους που αναφέρθηκαν στην αρχή προς το καλό της πατρίδος.  

 

Κατά την επανάσταση του 1821 δεν υπήρχε ένας αρχηγός αναγνωρισμένος από τους οπλαρχηγούς των διαφόρων περιοχών και υπήρχαν αρκετές διαφορές μεταξύ τους που δυστυχώς πολλές φορές τους έφεραν αντιμέτωπους. Παρά ταύτα συνεργάστηκαν ο καθένας από το μετερίζι του διότι είχαν κοινή αντίληψη για τον εχθρό αλλά και για το στοιχείο που παρά τις μεταξύ τους διαφορές τους ένωνε σε έναν κοινό αγώνα που εκφράστηκε με το σύνθημα «Για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία». Στην σημερινή κατάσταση δεν είναι σαφής η αντίληψη περί του εχθρού ούτε και τα στοιχεία που ενώνουν τους πατριώτες στον κοινό υπέρ της πατρίδος εθνικόν αγώνα.  

 

Όσον αφορά τον εχθρό αυτός σήμερα έχει δύο πρόσωπα, το ένα είναι οι ξένες δυνάμεις που έχουν καταστήσει την χώρα μας προτεκτοράτο και το δεύτερο οι άρχοντες του τόπου που εξαρτώνται από αυτές και κατορθώνουν να εξαπατούν τον λαό με τις δευτερεύουσες μεταξύ τους ιδεολογίες χρησιμοποιώντας τα μέσα που τους παρέχει η σύγχρονη προπαγάνδα αλλά κυρίως το κομματικό πελατειακό κράτος που κρατά τον λαό εξαρτημένο. Βλέπουμε τον λαό να καλείται κάθε φορά να επιλέξει κάποιο από τα συστημικά κόμματα ενώ στην ουσία αυτά εξυπηρετούν τις ίδιες ξένες δυνάμεις που μας κρατούν σε υποτέλεια.  

 

Όσον αφορά τα στοιχεία που θα μπορούσαν να ενώσουν τις πατριωτικές δυνάμεις στον αγώνα έχουν χάσει τον αρχικό εθνικό χαρακτήρα τους και έχουν αντικατασταθεί από ιδεολογήματα και αλλοιώσεις της πρωταρχικής τους έννοιας. Δυστυχώς πολλοί συγχέουν την έννοια του έθνους με την ιδεολογία τους αδιαφορώντας για τα βασικά στοιχεία που ορίζουν ένα έθνος όπως το όμαιμο, το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο και το ομότροπο.  

 

Το όμαιμο θεωρείται ρατσιστικό και όποιος το επικαλείται στιγματίζεται ως φασίστας , εθνικιστής σε αντίθεση τάχα με την αριστερή αντίληψη του διεθνισμού και την φιλελεύθερη της παγκοσμιοποίησης. Το ομόγλωσσο θεωρείται ως ένα φολκλορικό στοιχείο που στην καθημερινότητα μπορεί να απλουστεύεται για ευκολότερη χρήση και να εκσυγχρονίζεται αλλοιώνοντας τις αρχικές έννοιες των λέξεων προς απόκρυψη σκοπιμοτήτων. Το ομόθρησκο, που κατά βάθος αποτελεί το σύνολο των αξιών που συνθέτουν τον πολιτισμό ενός έθνους, θεωρείται ως οπισθοδρομικό σε αντιδιαστολή με τον ορθολογισμό και την επιστημονική πρόοδο που στην ουσία δεν δεσμεύονται από ηθικούς κανόνες. Τέλος το ομότροπο ως αποτέλεσμα των προηγουμένων καθορίζει τον τρόπο ζωής και την συμπεριφορά των μελών του έθνους και αποτελεί στοιχείο αναγνώρισης.  

 

Ως αποτέλεσμα της εκτροπής από τα χαρακτηριστικά τα οποία συνθέτουν το έθνος, οι υποτιθέμενοι πατριώτες που μάχονται κατά του κατεστημένου, το οποίο κρατά την πατρίδα υπόδουλη, οικονομικά, γεωστρατηγικά αλλά και πολιτιστικά και την ωθεί σε εθνικό αφανισμό, είναι χωρισμένοι σε δεξιούς και αριστερούς, (που σε προέκταση μορφοποιούνται σε Χριστιανούς και αθέους), σε μισοχορτάτους και μισοπεινασμένους, σε ατομιστές – καιροσκόπους και έντιμους ιδεολόγους, σε βαποράκια του συστήματος και γνήσιους αντιστασιακούς, σε φασίστες και δημοκράτες, χωρίς ουσιαστικά να διαφέρουν κατά πολύ από τους συστημικούς άρχοντες τους οποίους αγωνίζονται να εκτοπίσουν χάριν της σωτηρίας της πατρίδος.  

 

Όπως λέει και ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης στο Επίμετρο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του «Θεωρία του Πολέμου» από τις εκδόσεις Θεμέλιο, όλες αυτές οι εσωτερικές αντιφάσεις επιδρούν παραλυτικά σε ανίσχυρες οντότητες ενώ αποδεσμεύουν επεκτατικές δυνάμεις σε οντότητες με δυναμισμό. Είμαστε πράγματι ένα αδύναμο έθνος σε μαρασμό και δεν έχουμε το δυναμικό να ελευθερωθούμε από την πολιτική μέγγενη, που μας κρατά δέσμιους και ανίσχυρους απέναντι σε έναν απειλητικό και επεκτατικό γείτονα, αναγκάζοντας μας να ελπίζουμε σε συμμάχους για τους οποίους ιστορικά τα δικά τους συμφέροντα προέχουν των δικών μας αναγκών;  

 

Ηλίας Σταμπολιάδης
Μηχανικός Μεταλλείων Μεταλλουργός
πρώην Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης Μέλος του ΙΗΑ