Τις ημέρες που γεμίζει από κόσμο η αιμοδοσία του Νοσοκομείου, είναι σαν να γίνεται ένα πανηγύρι. Οι νοσηλευτές τρέχουν να τους βάλουν όλους σε σειρά, να βοηθήσουν να συμπληρωθούν τα χαρτιά, να εξυπηρετήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα αυτούς που βιάζονται, να ενθαρρύνουν αυτούς που φοβούνται, να δώσουν χυμούς σε όσους έχουν χαμηλή πίεση… Πίσω από αυτόν τον συνωστισμό προσφοράς δεν κρύβεται ένα από τα συνηθισμένα email που στέλνει το νοσοκομείο κάθε μήνα με ευχές, συμβουλές και προτροπές προς αιμοδότες. Δεν είναι τα έκτακτα sms που στέλνει σε περιόδους που υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αίμα και αιμοπετάλια. Ούτε πάλι, όλοι αυτοί οι αιμοδότες είναι οι υπάλληλοι του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα που θέλουν να προσθέσουν μέρες άδειας για να ξεκουραστούν.
Τις μέρες που γίνεται χαμός στα τμήματα αιμοδοσίας οι άνθρωποι που δίνουν αίμα βρίσκονται εκεί γιατί… κάποιος δικός τους το χρειάζεται!
Φύγανε εκτάκτως από την δουλειά τους, αλλάξανε το πρόγραμμά τους, θα πάνε καθυστερημένοι στην ενημέρωση του σχολείου του παιδιού τους, ταξιδέψανε και φέρανε τον νεαρό συγγενή τους με δικό τους μέσο. Βρίσκονται εκεί γιατί η καρδιά τους νιώθει αγάπη, αγωνία, ελπίδα και θέληση προσφοράς για ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Μπορεί να μην έχουν γνωριστεί μεταξύ τους αλλά έχουν έρθει για να βοηθήσουν τον ίδιο άνθρωπο.
Είτε είναι τροχαίο, είτε επέμβαση προγραμματισμένη, είτε νόσος όπως ο καρκίνος και η λευχαιμία, οι άνθρωποι βλέπουν στην φιάλη με το αίμα που δίνουν – σταγόνα τη σταγόνα – την μετάγγιση στο πρόσωπο που θέλουν να βοηθήσουν. Νιώθουν ότι είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν, και το κάνουν με την καρδιά τους. Φεύγουν ανάλαφροι, χαρούμενοι, αισιόδοξοι και πιο ήσυχοι πως έχουν προσπαθήσει να βοηθήσουν. Το πρόσωπο του δικού τους αρρώστου δεν ξεκολλάει από την σκέψη τους. Συχνά βρίσκονται στην θέση οι συγγενείς του ασθενή να ευχαριστούν τους φίλους και εκείνοι με την σειρά τους τους συγγενείς που βρέθηκαν όλοι μαζί για να βοηθήσουν. Αγκαλιάζουν με θέρμη κάποιον που ήρθε μαζί τους μέσω γνωστού και δεν ξέρει προσωπικά τον ασθενή για τον οποίο «μαζεύονται οι φιάλες».
Έτσι γεμίζουν οι αίθουσες αιμοδοσίας των νοσοκομείων στην Ελλάδα. Με το συναίσθημα λειτουργεί η αιμοδοσία. Τον φόβο, την αμέλεια, την ελλιπή ενημέρωση, την αδυναμία, τα ξεπερνά… η αγάπη. Η φιλοτιμία και η καρδιακή προσέγγιση νικούν σε προσέλκυση κοινού κάθε καμπάνια.
Εντέλει η αιμοδοσία είναι μια απλή απάντηση, σε πολλές μπερδεμένες ερωτήσεις που συχνά δεν έχουν εξήγηση. Στο ρυθμό της καρδιάς, το αίμα κυλά από το σώμα στην φιάλη και αναβλύζει αγάπη και ζωή. Καλό είναι να μην περιμένουμε να δημιουργηθούν οι ερωτήσεις, οι απορίες, ο πόνος, η απόγνωση και η ανασφάλεια για να δράσουμε. Ας απαντήσουμε στους δύσκολους καιρούς… από μόνοι μας!
ΠΕΡΑΣΜΕΝΑ ΜΕΓΑΛΕΙΑ ΑΠΟ ΜΝΗΜΕΣ ΓΕΝΙΚΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΞΕΚΙΝΗΣΑ ΣΤΑ 30 ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΠΑΘΗ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ Κ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΑ 64 ΜΟΥ, ΕΙΧΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΤΟΤΕ ΙΚΑ 16 ΦΙΑΛΕΣ Κ ΜΕΤΑ ΣΥΝΕΧΙΣΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΑΛΛΕΣ 45 .
ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ Κ ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΑΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΤΑΘΕΤΩ ΜΕ ΛΟΙΔΩΡΗΣΟΥΝ .
ΕΧΩ Κ ΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΟΣΩΝ ΒΟΗΘΗΣΑ.
ΜΕΤΑ ΤΑ 65 ΤΟΤΕ ΑΠΟΦΕΥΓΑΝ ΝΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΙΜΟΔΟΣΙΕΣ.