Του Παναγιώτη Λιάκου
Εικών προεκλογική: Αυξήσεις δίνει, συμψηφισμούς σκαρφίζεται για όσους δεν πήραν, υπόλοιπα ταμειακής αποθήκης μοιράζει αφειδώς, μουσεία εγκαινιάζει (μακέτες μεν, αλλά ήδη σχολιάζονται σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνος), βεβαιώσεις παρακολούθησης μαθημάτων καραγκιοζοπαίκτου μετατρέπει σε διδακτορικά, βάζει γαρίδες στο καλάθι της νοικοκυράς, σε πάει από Λαμία σε Πάτρα σε σκάρτο δίωρο, όλα τα κάνει.
Κι αν του μιλήσεις για τα πεθαμένα σου, ίσως και να σου κλείσει το μάτι με νόημα, στρέφοντας το τσακίρικο το βλέμμα στα βατραχάκια φενγκ σούι που έχει στο γραφείο του. Μπορεί και νεκρούς ν’ ανασταίνει ο Κυριάκος με τα γούρια του, πού ξέρεις;
Πραγματικότης μετεκλογική: Τα μπιλιέτα με τα χρεωστικά έρχονται το ένα μετά το άλλο – κι είναι όλα τους φουσκωμένα σαν γαλάζια φάλαινα σε ενδιαφέρουσα. Οι τσέπες αδειανές από μετρητά, γεμάτες ερημιά κι ανάγκη. Οι αυξήσεις, όσες δόθηκαν, δεν φτάσανε ούτε για να αγοραστεί λαδόκολλα για το κρέας της Τσικνοπέμπτης. Οι μακέτες των μουσείων ξεχάστηκαν σε μια αποθήκη, έβρεξε, το ταβάνι έσταζε και γίνανε μια μπλαμούτσα. Τις πέταξαν. Στο μουσείο που ήδη υπάρχει είναι εύκολο να πας το πρωί, αρκεί να φύγεις πριν νυχτώσει (η εγκληματικότης εκεί καλπάζει πιο γρήγορα κι από αραβικό άτι).
Η ταχύτητα κάλυψης της απόστασης Πάτρα – Λαμία δεν έχει αλλάξει. Μέχρι να βρεις λεφτά να πληρώσεις τη βενζίνη και τα διόδια, μπορεί και να έχει αλλάξει, υπομονή.
Στο καλάθι της νοικοκυράς απέμεινε ένα παλιό φυλλάδιο του Αδωνη. Οι νεκροί παραμένουν νεκροί μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Στις πόλεις πληθαίνουν τα φέσια, οι μαντίλες, οι επιγραφές στα αραβικά, τα γκράφιτι και η δυσωδία.
Οι προεκλογικές παραμυθοχώρες, αν τις πιστέψεις και ψηφίσεις αυτούς που τις τάζουν, γίνονται μετεκλογικές δαντικές κολάσεις, τις οποίες καλείσαι να συνηθίσεις. Στο άμεσο μέλλον θα πρέπει, διά νόμου, να τις εγκωμιάζεις κι αν δυσφορείς με αυτές, θα χαρακτηρίζεσαι ακροδεξιός, χριστιανοταλιμπάν, σκοταδιστής, κάθαρμα σωστό.
Ούτως έχουσιν τα πράγματα στη χώρα της φαιδρής πορτοκαλέας και έτσι θα παραμείνουν. Στην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς.
ΜΙΑ ΧΑΡΑ Κ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΛΕΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ .
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα ζεις, δεν υπάρχει ελπίς.