Σελίδες

18 Ιανουαρίου 2023

Αγάπη είναι ό,τι έχεις μάθει απ’ τους γονείς σου!

Γράφει η Αντωνία Αντωνά, Σύμβουλος Ψυχικής υγείας και Συνθετική Ψυχοθεραπεύτρια
 
Όπως εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και όπως αυτοί ανταποκρίνονται, θα μας κυνηγάει για πάντα.
 
Ας υποθέσουμε πως η ζωή μας είναι βασισμένη σε μία σειρά μοτίβων, κινήσεων και αντιδράσεων που έχουν τις ρίζες τους στην παιδική μας ηλικία.
 
Ας υποθέσουμε ότι αν η παιδική μας ηλικία έχει υπάρξει, με οποιονδήποτε τρόπο, δυσλειτουργική, αυτή την οικεία δυσλειτουργία θα βαλθούμε να ψάχνουμε και στην υπόλοιπη ζωή μας.
 
Ας υποθέσουμε, τέλος, ότι όλες αυτές οι διεργασίες είναι υποσυνείδητες και ότι, ως εκ τούτου, βρισκόμαστε πάντα να αναρωτιόμαστε γιατί μας τυχαίνουν όλοι οι τεμπέληδες/εγωιστές/αγενείς ή όλες οι κακομαθημένες/άπιστες/ακοινώνητες. Αυτή λοιπόν είναι η περίληψη στο βιβλίο της ζωής όλων μας. Ας προχωρήσουμε τώρα στην εισαγωγή. Όπως συνήθως, όλα ξεκινάνε από την παιδική ηλικία.
 
Σύμφωνα με όλες τις θεωρίες, ο τρόπος με τον οποίο σχετίζεται ένα βρέφος και αργότερα ένα παιδί με τους γονείς του και οι τρόποι με τους οποίους αυτοί ανταποκρίνονται, θα γίνουν αργότερα οι τρόποι με τους οποίους σχετίζεται με τον κόσμο που τον περιβάλλει. 
 
Για τους πρώτους 6 μήνες της ζωής τους τα μωρά εξαρτώνται αποκλειστικά από τους γονείς για όλες τους τις ανάγκες. Ένα μεγάλο λάθος που κάνουν κάποιοι γονείς είναι ότι πιστεύουν πως με το να αφήσουν ένα μωρό 3, 4 μηνών να κλαίει, αυτό θα μάθει κάποια στιγμή να είναι αυτάρκες και θα σταματήσει να ενοχλεί.
 
Ένα μωρό αυτής της ηλικίας, αν αφεθεί να κλαίει, πράγματι κάποια στιγμή θα σταματήσει, όχι όμως επειδή ξαφνικά δεν επιθυμεί ή δεν έχει την ανάγκη που είχε όταν ξεκίνησε. Θα σταματήσει επειδή έχει λάβει ένα μήνυμα που του λέει ότι κανένας δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του. 
 
Όταν ολόκληρος ο κόσμος του δε, είναι οι γονείς του, αυτό μεταφράζεται σε μία απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης, το μωρό θα αποτραβηχτεί, θα σωπάσει και οι γονείς θα το μεταφράσουν ως επιτυχημένη μέθοδο πειθαρχίας για να μη γίνει το μωρό κακομαθημένο. 
 
Όμως, ένα παραμελημένο παιδί, θα γίνει ένας εξαρτητικός ενήλικας, χωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό του, με ένα σκεπτικό που λέει ‘Αφού δεν ενδιαφέρονται για μένα, μάλλον είμαι/κάνω κάτι λάθος’, και χωρίς εμπιστοσύνη προς τους άλλους, με μία αντίστοιχη πεποίθηση που λέει ‘Η εμπιστοσύνη μου θα προδοθεί, η ανάγκη μου δε θα καλυφθεί.
 
Στην ηλικία μεταξύ 12 και 18 μηνών, ένα ασφαλές παιδί, που νιώθει πως οι περισσότερες ανάγκες του καλύπτονται και υπάρχει μία σταθερή και ασφαλής βάση, θα αρχίσει να εξερευνά τον κόσμο, κάνοντας όλο και περισσότερα βήματα προς το άγνωστο, πριν επιστρέψει στην ασφάλεια της μαμάς ή/και του μπαμπά. 
 
Ένα παιδί όμως που δεν έχει νιώσει αυτή τη σιγουριά, θα παραμένει πάντα κοντά στους γονείς, θα φοβάται να κοινωνικοποιηθεί και γενικά θα αποφεύγει οποιαδήποτε εξερεύνηση μπορεί να διακινδυνεύσει την παρουσία των γονιών του. 
 
Και κάπως έτσι δημιουργούμε σχέσεις που είναι λάθος για τον ψυχισμό μας, εφ’όσον οι άνθρωποι ακολουθούμε μοτίβα που έχουμε βιώσει στη διάρκεια της ζωής μας και τα αναπαράγουμε με συνέπεια ώστε να μπορούμε να παραμείνουμε σε αυτό που γνωρίζουμε πώς να το διαχειριστούμε, στο οικείο.
 
Έτσι, μία γυναίκα που ως παιδί κακοποιείτο σωματικά ή σεξουαλικά ή που παρατηρούσε τους γονείς να παίζουν ξύλο, θα επιλέξει να είναι σε μία σχέση με κάποιον με τον οποίο μπορεί να επαναλάβει αυτό το σενάριο. 
 
Και ενώ γνωρίζω πως η λέξη ‘επιλέξει’ ίσως σας ακούγεται παράδοξη, γιατί ποιος θα επέλεγε να είναι σε σχέση με κάποιον που τον χτυπάει ή τον προσβάλλει, τη χρησιμοποιώ γιατί ο μηχανισμός επιλογής λειτουργεί ασυνείδητα και έτσι γίνεται σχεδόν μία ανάγκη. 
 
Οι ανάγκες είναι, στο συγκεκριμένο παράδειγμα, συνήθως δύο: Αφ’ ενός, πρέπει να επιλέξω να είμαι σε μία κατάσταση που γνωρίζω και άρα μπορώ να τη διαχειριστώ. Δεύτερον, είμαι σίγουρη ότι δεν αξίζω, γιατί αν άξιζα δε θα με έδερναν οι γονείς μου. 
 
Εφ’ όσον δεν αξίζω, σίγουρα δε θα μπορέσω να κάνω μία όμορφη, υγιή σχέση οπότε δε χρειάζεται καν να το προσπαθήσω. Είναι μία ακριβής αναπαραγωγή του οικογενειακού περιβάλλοντος και των δυσλειτουργιών του και χωρίς κάποια βοήθεια, είναι δύσκολο να απεμπλακεί κάποιος.
 
Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε μάθει να εκφράζουμε τα συναισθήματα μας προς τους γονείς μας και ο τρόπος με τον οποίο αυτοί ανταποκρίνονται, επίσης θα μας κυνηγάει για πάντα – ή τουλάχιστον για όσο καιρό αρνούμαστε να μπούμε σε θεραπεία! 
 
Αν οι γονείς μας, μας έμαθαν ότι ο θυμός μας δεν είναι αποδεκτός, με το να μας αγνοούν ή να μας τιμωρούν για αυτόν, εμείς θα περάσουμε τη ζωή μας, όχι χωρίς να βιώνουμε θυμό (κάτι τέτοιο είναι αδύνατο) αλλά βιώνοντας τον παθητικά-επιθετικά. 
 
Αυτό θα μεταφραστεί σε αντιδράσεις λίγο πολύ γνωστές σε όλους μας, δηλαδή παρακράτηση σεξουαλικών επαφών (η αγαπημένη τιμωρία των γυναικών) ή ανεπάρκεια σε δουλειές του σπιτιού ή λοιπές υποχρεώσεις (η αγαπημένη τιμωρία των ανδρών) μέχρι να γίνει μία έκρηξη από τη μία ή και τις 2 πλευρές. 
 
Δυστυχώς όμως, όταν φτάσει το ζευγάρι στο σημείο της έκρηξης, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούν να διασωθούν. 
 
Χρήσιμο είναι λοιπόν να προλαμβάνουμε τέτοιες καταστάσεις, είτε με συζητήσεις με το/τη σύντροφό μας, είτε, αν αυτές φαίνονται αδιέξοδες, με τη βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας. 
 

5 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό και διδακτικό. Να ζήσεις Αντωνία μας.
    Μ.Ρ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. .........ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
    Δυστυχώς όμως, όταν φτάσει το ζευγάρι στο σημείο της έκρηξης, είναι πολύ λίγα αυτά που μπορούν να διασωθούν. .
    ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΑΚΟΜΗ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΕΚΡΗΞΗ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΗ Κ ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΕΣ Κ ΤΡΕΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ.

    ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΝΑ ΑΡΓΟΠΟΡΗΜΕΝΟ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ, ΤΗΣ Κας ΑΝΤΩΝΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ιωάννη Πολέμη: Ο αποχαιρετισμός της μάννας

    Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου

    σύρε παιδί μου στὸ καλὸ καὶ σύρε στὴν εὐχή μου.
    Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,
    γιὰ χάρη σου ν᾿ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

    Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ᾿ ὅ,τι ἀγγίζεις
    καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.
    Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νἆν᾿ αὐτὸ γεμάτο,
    σὰ νἆσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νἆσαι ἀποκάτω.

    Ἐκεῖ, παιδί μου, ποὺ θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,
    δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.
    Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,
    μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νἆσαι.

    Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπὴ σοῦ φέρνει,
    ὡστόσο
    Καὶ πάλι θά ῾μαι πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.
    Μ᾿ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς ποὺ τὴ λατρεύουμε ὅλοι,
    νἆσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

    ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΤΩΝΙΑ.
    Π.Β. Συγγραφέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πραγματικά χρήσιμο άρθρο.

    Ένας άνθρωπος που δε σέβεται τον γονιό του, δύσκολα θα σεβαστεί έναν ξένο άνθρωπο. Είτε είναι άντρας είτε γυναίκα. Ο άνθρωπος που προσβάλλει, απαξιώνει και απορρίπτει τον γονιό του, δύσκολα θα μπορέσει να δημιουργήσει έναν υγιή συναισθηματικό δεσμό με έναν ξένο. Αυτή φυσικά είναι μια από τις πτυχές του δράματος των συντροφικών σχέσεων σε συνάρτηση με τη γονική σχέση, κυρίως τη μητρική. Αλλά γι’ αυτήν την πτυχή γράφω σήμερα.

    Ένας γονιός μπορεί να αντέξει πολλά. Μεγαλύτερη πίκρα και μεγαλύτερος καημός όμως από την έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό του από το παιδί του δεν υπάρχει. Παρόλο που και πάλι μπαίνει στη διαδικασία να το δικαιολογήσει και να του βρει άλλοθι, τα σωθικά του μέσα διαλύονται κάθε φορά που η σκληράδα του παιδιού του χαστουκίζει την καρδιά του.

    Αν μιλήσουμε με όρους ψυχολογίας, ίσως ο ίδιος ο γονιός να χρεώνεται το λάθος του να μάθει σωστά στο παιδί του πως ο σεβασμός προς τον άλλον είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση. Τουλάχιστον απέναντι στους ανθρώπους που είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του.

    Ας μάθουμε, λοιπόν, από νωρίς στα παιδιά μας μέσα από τη δική μας πρότυπη συμπεριφορά να σέβονται τους ανθρώπους που τα αγαπούν, τα νοιάζονται και τα προστατεύουν. Για να γίνουν αύριο οι ενήλικες που θα σέβονται τον σύντροφό τους και τη μάνα ή τον πατέρα των παιδιών τους. Για να γίνουν τα ίδια πρότυπο σεβασμού στα μάτια των δικών τους παιδιών.
    Γ.Α. Παιδαγωγός - Ψυχολόγος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Οι ευχές Γιώργη μου δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
    Σε ευχαριστεί θερμά. Είναι εκτός Ελλάδος. Και μου είπε ότι το Τόνια ή Αντωνία αρκεί.
    Νάσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).

Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.

Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.