«Καθόμαστε φρόνιμα» υπό τον φόβο του Ερντογάν και της Τουρκίας…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 

Δεν περιμένουμε ασφαλώς απ’ τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας να διαθέτουν τις αρετές που κοσμούσαν, στην ελληνική αρχαιότητα, τους επώνυμους άρχοντες της αρχαίας Αθήνας και τους βασιλείς της Σπάρτης ή τους στρατηγούς-αυτοκράτορες των βυζαντινών χρόνων οι οποίοι διακρίνονταν για τη στρατηγική ευφυΐα και διορατικότητά τους (Ηράκλειος, Νικηφόρος Φωκάς, Βασίλειος Β΄Βουλγαροκτόνος κλπ).

 

Πολύ περισσότερο δεν περιμένουμε να διαθέτουν οι πολιτικές ηγεσίες μας διαχρονικά και διακομματικά τις αρετές του στρατηλάτη βασιλιά της Μακεδονίας Μ. Αλεξάνδρου ή του δαιμόνιου Οδυσσέα των ομηρικών επών σε πόλεμο και ειρήνη.

 

Δεν περιμένουμε να χειρίζονται έναν επιθετικό αντίπαλο όπως ο Ταγίπ Ερντογάν (για να έρθουμε στα δικά μας), με ιδανική αντι-επιθετική συμπεριφορά, όπως αυτή που εγκωμιάζει ο Όμηρος στην προσωπογραφία του βασιλιά της Ιθάκης στο αντιπολεμικό έπος του (Ιλιάδα Γ’, στ. 215-225). 

 

Δεν θα υπήρχε λόγος, πράγματι, για τον συγκριτισμό των ηγετών διαφορετικών εποχών, επειδή τα μεγέθη είναι καταφανώς ανισοϋψή και θα αδικούσαν τους σύγχρονους. Η μόνη αιτία σύγκρισης, ως εκ τούτου — κι αυτή σε θεωρητικό επίπεδο — είναι μία: η πρόκληση του αυτονόητου της αποτροπής, το οποίο παρέκαμψε ο Έλληνας πρωθυπουργός πρόσφατα με την κατηγορηματική δήλωσή του: ”Δεν θα πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία…”. 

 

Κι αυτό ενώ τα σημάδια απ’ την αντίπερα όχθη άλλο δείχνουν. Ενώ οι φωνές των τουρκικών ΜΜΕ έχουν μετατραπεί προ πολλού σε ιαχές πολέμου και η εκτόξευση απειλών απ’ τον Ταγίπ Ερντογάν τορπιλίζει κάθε προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας προς διασφάλιση της ειρήνης. 

 

Ενώ οι παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου μας και οι τουρκικές υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά του Αιγαίου έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανοχής και η επέκταση της τουρκικής επιθετικότητας στη θάλασσα περισσεύει (βλ. παρενοχλήσεις σκαφών του Λιμενικού από τουρκικά αλιευτικά, παραβίαση των συνόρων μας από ερευνητικά της γείτονος και προωθούμενους από αυτήν στην ελληνική επικράτεια μετανάστες). 

 

Ωστόσο όλα αυτά ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα κάνει γαργάρα την κρίσιμη στιγμή, όπως είχε κάνει γαργάρα κατά το παρελθόν τις ”κόκκινες γραμμές” αποτροπής της παραβίασης των συνόρων μας (Ορούτς Ρέις, Αύγουστος 2020 κλπ). 

 

Η χαμηλών τόνων στάση του Έλληνα πρωθυπουργού, που επαναλαμβάνει κατηγορηματικά σε τακτά διαστήματα τη δήλωσή του ”Δεν θα πάμε σε πόλεμο με την Τουρκία”, ερμηνεύεται σίγουρα ως φοβική από την Άγκυρα. Κι αυτό θα έπρεπε, ήδη, να το είχαν καταλάβει εκεί στο Μαξίμου. 

 

Κάτι τέτοιο όμως δεν διαφαίνεται. Αντίθετα, δίνεται η εντύπωση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει πειστεί πως η δήλωσή του αυτή είναι ανάγκη να επαναλαμβάνεται, για να πιστέψουν οι έξω ότι η διάθεση της Ελλάδας δεν είναι πολεμοχαρής. Και, επιπλέον, η πολιτική ηγεσία της είναι αποφασισμένη να κάνει το παν (και αυτό ”το παν” κρύβει εθνικές υποχωρήσεις), προκειμένου να αποτρέψει το ενδεχόμενο πολέμου με την Τουρκία. 

 

Τη στάση του Έλληνα πρωθυπουργού — ο οποίος υπερβαίνει τον στόχο αποκλιμάκωσης της έντασης και αφήνει να διαφανεί ότι, προς χάριν της ειρήνης, είναι πρόθυμος να υποχωρήσει ως του σημείου να καταστήσει… συνεγγυήτρια των Τουρκία στα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο (βλ.”συνεκμετάλλευση”), επόμενο είναι να την εκμεταλλευτεί ο Ταγίπ Ερντογάν.. 

 

Η τρέχουσα ιστορία, άλλωστε, το αποδεικνύει. Αποδεικνύει, δηλαδή, ότι η στρατηγική του ”κατευνασμού” που ακολουθεί η Ελλάδα γίνεται αιτία επέκτασης των ρητορικών απειλών του Ταγίπ Ερντογάν και επί του πεδίου. 

 

Απειλών που ξεκίνησαν με αγριάδες και παράνομους χάρτες για την αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών και επεκτάθηκαν, στη συνέχεια, σε κατηγορίες κατά της Ελλάδας για παραβίαση της Συνθήκης της Λωζάνης (1923). 

 

Ακολούθησε αμέσως μετά ευθεία απειλή πολέμου κατά της χώρας μας (σ.σ το casus belli του 1995 επικαιροποιείται απ’ τον Ταγίπ Ερντογάν κατά το δοκούν), μέχρι που ο Τούρκος Πρόεδρος κατέληξε να κάνει προσωπική επίθεση στον Έλληνα πρωθυπουργό ορμώμενος απ’ την παρουσία του στο Νταβός με αφορμή το Παγκόσμιο Οικονομικό Forum. 

 

Πώς απαντήσαμε εμείς δια χειλέων της πολιτικής ηγεσίας μας; Είπαμε ”ΟΧΙ” δια… βοής στον πόλεμο σε κάθε περίπτωση. Κι αυτό το τελευταίο γεννά ερωτηματικά, γιατί — εκ προοιμίου — μας δείχνει αγχωμένους και φοβικούς προ του απευκταίου ενδεχομένου. Σαν να φοβόμαστε να υψώσουμε τη φωνή μας για να δώσουμε τέλος στην ιταμή συμπεριφορά υπό τον φόβο ενδεχόμενης ήττας. 

 

Σαν να αποφεύγουμε να αποστομώσουμε τον Ταγίπ Ερντογάν γκρεμίζοντας τους ανιστόρητους ισχυρισμούς του, γιατί είμαστε σε μειονεκτική θέση έναντι της ισχύος της χώρας του. Κάτι που δεν δικαιολογείται, όμως, απ’ τη στιγμή που έχουμε ενισχυθεί αεροπορικά (τα Rafale F3R πάνε κι έρχονται) και εξακολουθούμε να εξοπλιζόμαστε πολυεπίπεδα με στόχο την πλήρη αναβάθμιση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. 

 

Με το σκεπτικό αυτό, αναρωτιόμαστε δικαιολογημένα μήπως η πρωθυπουργική στάση είναι προϊόν γερμανικής πίεσης ή… συμβουλευτικής. Προϊόν της β’ μυστικής τριμερούς στις Βρυξέλλες (Δεκέμβριος 2022), φερ’ ειπείν, που προλειαίνει το έδαφος για νέο γύρο ελληνοτουρκικών διαπραγματεύσεων με βαθμιαία υποχώρησή μας στις απαιτήσεις της Τουρκίας. 

 

Αναρωτιόμαστε μήπως η φοβική στάση μας οφείλεται στην ανασφάλεια που νιώθουμε γιατί θα πάρουμε τελικά μόνο τα 40 απ’ τα 100 τεθωρακισμένα Marder τα οποία είχαμε συμφωνήσει με τη Γερμανία (σ.σ Ο Καγκελάριός της θέλει να στείλει τα υπόλοιπα στην Ουκρανία) αφήνοντας ακάλυπτα τα ακριτικά μας νησιά. 

 

Στα πολλά ”μήπως” που μας ανησυχούν είναι και το ενδεχόμενο να δεχόμαστε πιέσεις από Κίεβο και Ουάσιγκτον για την συμβολική (υποτίθεται) παραχώρηση 2-3 γερμανικών αρμάτων μάχης τύπου Leopard στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, πράγμα που δε βρίσκει σύμφωνη της Γερμανία και πολύ περισσότερο εμάς, γιατί θα μας φέρει σε ακόμα δυσκολότερη θέση στο θέμα υπεράσπισης της άμυνας των νησιών μας. 

 

Σε κάθε περίπτωση, είναι δυσμενής η παρούσα συγκυρία όσο κι αν μας χαροποιεί η σθεναρή άρνηση του Αμερικανικού Κογκρέσσου για την πώληση F-16 στην Τουρκία. Και είναι δυσμενής, γιατί όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που προχωράει γοργά και κυκλωτικά το μουσουλμανικό τόξο στα Βαλκάνια επιτρέποντας στην Τουρκία να παίρνει με το μέρος της ιστορικούς συμμάχους της Ελλάδας που τους είχαμε δεδομένους (βλ. δήλωση Σέρβου Προέδρου, με αφορμή την αγορά τουρκικών όπλων: ”Ο Ερντογάν είναι αληθινός φίλος της Σερβίας!”). 

 

Τα μηνύματα του Τούρκου Προέδρου εντωμεταξύ εναντίον μας δίνουν και παίρνουν, ίσως γιατί δεν πάει καλά δημοσκοπικά όσο πλησιάζουμε στις τουρκικές εκλογές της 14ης Μάϊου. Επιπλέον, του προκαλούν παροξυσμό η εξοπλιστική αναβάθμιση της Ελλάδας, η ολική επέκταση του φράχτη στον Έβρο (ως απάντηση στην εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού του στρατού εκ μέρους του) και άρθρα του ξένου Τύπου τα οποία αποκαλύπτουν την επικινδυνότητά του. 

 

Άρθρα όπως εκείνο του βρετανικού Economist (που τον χαρακτήριζε «νταή» και αυταρχικό, ενώ την Τουρκία ”χώρα που κινδυνεύει να μετατραπεί σε δικτατορία) ή αυτό του Μάικλ Ρούμπιν στην Washington Examiner, όπου ο γνωστός Αμερικανός αναλυτής εξηγεί γιατί η Τουρκία δεν πρέπει να πάρει τα F-16. 

 

Σε απάντηση όλων ο έξαλλος Ερντογάν εντείνει την προκλητική ρητορική του στο έπακρο σημαδεύοντας την Ελλάδα; 

 

— […] Υπάρχει μια ισχυρή Τουρκία. Η Τουρκία παρήγαγε έναν πύραυλο που ονομάζεται Tayfun. Τι θα συμβεί, αν αυτός χτυπήσει την Αθήνα; Δεν μας ενδιαφέρει να χτυπήσουμε την Αθήνα, αρκεί να φερθείτε έξυπνα. Αν προσπαθήσετε να εξοπλίσετε τα νησιά, εεε…, εμείς θα καθίσουμε με σταυρωμένα χέρια; 

 

Ο Ερντογάν δεν κρατιέται με τίποτα, είναι φανερό. Αυτό δείχνει, άλλωστε, και η διάθεση μείωσης του Έλληνα πρωθυπουργού πρόσφατα, στον οποίο έστειλε απειλητικά μηνύματα (που πρέπει να παίρνουμε στα σοβαρά, γιατί δεν είναι προεκλογικά πυροτεχνήματα), με αφορμή τη δήλωσή του στο Νταβός κατά του πολέμου με την Τουρκία. 

 

— Κοίτα Μητσοτάκη, μιλάς πάλι δεξιά-αριστερά. Μάθε το καλά: αν σηκωθείς να κάνεις κάποιο λάθος, οι τρελοί Τούρκοι θα έρθουν, θα κινήσουν! Αν κάτσεις φρόνιμα, δεν έχουμε καμιά δουλειά μαζί σου! 

 

Είναι η απάντηση του ”τρελού”, βάρβαρου Τούρκου της Ανατολής στον πολιτισμένο Έλληνα της Δύσης, που είναι αποφασισμένος να διαφυλάξει τα ευρωπαϊκά σύνορα (έτσι βλέπει τα σύνορά μας ο πρωθυπουργός) πάση θυσία και επιμένει στην υψιπετή ρητορεία του με αντιπολεμικό σύνθημα το ”Διάλογος, Ναι (Evet) — Πόλεμος, Όχι (Yok). 

 

”Ο Σημίτης τώρα δικαιώνεται”, σκέφτομαι όταν ακούω αυτά. ”Και μαζί του δικαιώνεται και η μεσολαβήτρια Γερμανία”… 

 

Την ”κατευναστική” πολιτική εκείνου (του πρωθυπουργού των Ιμίων) ακολουθεί πιστά ο νυν πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, με αποτέλεσμα να δίνουμε ”πράσινο” φως στην Τουρκία να συνεχίσει ανεμπόδιστα στο έδαφός μας τις παρανομίες της. 

 

Έτσι οι ”κόκκινες γραμμές” και οι κατηγορηματικές δηλώσεις κυβερνητικών για ”άμεση και αποτελεσματική αντίδραση” πάνε περίπατο. Κι αυτό που μένει, τελικά, ως… επιμύθιο, είναι ότι ”καθόμαστε φρόνιμα” υπό τον φόβο του Ερντογάν και της Τουρκίας…

 

πηγή