Το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου

(άρθρο του 2013)

 

Γράφει ο Ανδρέας Χριστοφόρου

 

Χτες πρωί 28/11/2013, την επομένη της αγιοκατάταξης του Αγίου Πορφυρίου, με πήρε τηλέφωνο ο Σεβασμιώτατος και μου είπε: «Σε εντέλλομαι ως Επίσκοπος της Εκκλησίας, όπως ήδη είπα και σε άλλους, να γράψεις κάτι για τον άγιο Πορφύριο».

 

Να πω σήμερα ότι δεν συστέλλομαι; Να πω ότι δεν ντρέπομαι, εγώ να μιλήσω γι` αυτόν που ζήσαμε από το 1980, που γευτήκαμε ως οικείον του Τριαδικού Θεού, που όλος ο κόσμος υποκλινόταν στην άφθαστη ταπείνωση, απλότητα, εκούσια νηπιότητα, καταστάσεις που κρύβονταν μέσα στο εκπληκτικό χάρισμα της Διορατικότητας που είχε;  

 

Σε παρακαλώ Άγιε Πορφύριε, φώτισέ με να γράψω για σένα αυτά που έχω μέσα στην καρδιά μου!  

 

Το διορατικό χάρισμά του, για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά, ήταν αυτό που άμεσα αντιλαμβανόσουν όσες φορές και να τον έβλεπες.  

 

Πιστέψετέ με, όμως, όσο και να φαίνεται ανόητο, δε γοητεύτηκα ποτέ από αυτό το θεϊκό χάρισμα, γιατί η καρδιά μου δεν είχε αυτό πρώτιστα ανάγκη, αλλά να καταλάβει πώς λειτουργούσε η καρδιά του, ποια ήταν η βαθύτερη σχέση του με τον Θεό.
 

Ποιο ήταν το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου;  

 

Δεν μου έδωσε ποτέ την εντύπωση του Γέροντα που απαιτούσε με τρόπο υπακοή σε αυτά που σου έλεγε, αλλά, ενώ μιλούσε αυθεντικά κατ` ευθείαν στη συνείδησή σου, σου άφηνε μια τέτοια ελευθερία, που προκαλούσε το φιλότιμο.  

 

Ενώ σου έλεγε απίστευτα πράγματα και σου απεκάλυπτε όλα τα κεκρυμμένα για να σε βοηθήσει, αυτό που κυριαρχούσε στην αποκαλυπτική αυτή επικοινωνία ήταν η εν Χριστώ ταπείνωση και αγάπη, χωρίς κανένα συναισθηματισμό.
 

Ποιο, όμως, ήταν το Μυστικό του;  

 

Η διόραση, η απλότητα, η ταπείνωση, η διαρκής επικοινωνία του με τον Τριαδικό Θεό, ήταν καταστά-σεις εμφανέστατες. Είχε γίνει το φως της γης, το άλας, η πόλις επί όρους κειμένη!
 

Ποιο ήταν το Μυστικό του;  

Ο μέγας αυτός Άγιος, που ήταν ανάμεσά μας, όπως και άλλοι Άγιοι που ζήσαμε, ο Γέροντας Παΐσιος, ο Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, ο Γέροντας Ευμένιος του Λοιμωδών νόσων, ο Γέροντας Αμβρόσιος της μονής Δαδίου και άλλοι που γνωρίζουμε, είχαν ένα κοινό μυστικό, που επιμελούνταν καθημερινά και διαρκώς στην καρδιά τους:  

Τη διαρκή Μετάνοια!  

 

Μας αποκάλυψε ο άγιος Πορφύριος το μυστικό του αυτό στην τελευταία επιστολή του προς τα Πνευμα-τικά του παιδιά.
 

Παρόμοια επιστολή άφησε και ο Γέρων Παΐσιος.  

Ο Γέρων Ιάκωβος τι άλλο απεκάλυπτε, όταν σε κάθε φράση του προς οποιονδήποτε έλεγε: «με συγχωρείτε!»  

Ομολογούν οι Άγιοι αυτοί την αμαρτωλότητά τους ενώπιον όλης της Εκκλησίας με τόση συντριβή και ζητούν τη συγχώρεση όλων.

 

Αυτά τα λόγια που είναι στην επιστολή του αγίου Πορφυρίου, δεν είναι ταπεινολογίες, είναι παγκόσμια εξομολόγηση, που μας αποκαλύπτει ποιο ήταν το μυστικό του: η αδιάλειπτη Μετάνοια.  

 

Έγινε ο ταπεινός Πορφύριος ακόλουθος του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, που γράφει:
«Ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχωμεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ ἔστιν ἐν ἡμῖν».
 

Μας καθορίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης εδώ, τι είναι πλάνη: η έλλειψη συνείδησης αμαρτωλότητας.  

 

Έγινε ο ταπεινός Πορφύριος ακόλουθος του αγίου Ιωάννη της Κλίμακας, που γράφει στην κλίμακα, στο κεφάλαιο για την υπερηφάνεια προς το τέλος, ότι του ομολογεί ο πονηρός ότι δεν τον νικά τίποτα άλλο, παρά η διαρκής Μετάνοια ενώπιον του Κυρίου.  

 

Γνώριζε ο ταπεινός Πορφύριος τον άγιο Συμεών τον Θεολόγο, που αποκαλύπτει στα γραπτά του ότι του εμφανιζόταν ο Χριστός και του έλεγε:
«Μή ἀποστεῖς τῆς Μετανοίας ἐπιμελούμενος, ἡ γάρ τοιαύτη, μετά τῆς ἐμῆς εὐσπλαχνίας ἑνούμενη, ἐξαλείφει πάντα τά ἀνομήματα».  

 

Περισσότερο, όμως, είχε ο άγιος Πορφύριος διαρκώς συναίσθηση τον λόγο του Χριστού μας και του Τιμίου Προδρόμου:
«Μετανοεῖτε, ἤγγικεν γὰρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».  

 

Γνώριζε ο ταπεινός Πορφύριος ότι η Μετάνοια, ως μυστήριο της Εκκλησίας, θεμελιώνεται στις εντολές του Ευαγγελίου.  

 

Γνώριζε, ότι δεν μπορεί να αγαπήσει τον Χριστόν αν δεν τηρεί τις εντολές Του, αν δεν τις φυλάσσει εντός της καρδίας του ως τον Θησαυρόν των αγαθών και ότι αυτή η φύλαξη, μαζί με την εγρήγορση, την αγρυπνία του νου, και τη διάθεση να ακολουθήσει τον Χριστό, γεννούσαν τη Μετάνοια και προσευχόταν από βάθους καρδίας και διαρκώς:  

«Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν!»  

 

Γνώριζε, ότι η Μετάνοια είναι το επίκεντρο της προσευχής του, γιατί: «πᾶς … ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται» και ότι «ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς».
Γνώριζε, ότι η Μετάνοια, ως Μυστήριο της Εκκλησίας, ενεργοποιεί όλα τα Μυστήρια, με πρώτο το Βάπτισμα, την Εξομολόγηση, τη Θεία Κοινωνία.  

 

Γνώριζε ο Άγιος του Θεού παιδιόθεν, ότι κάθε φορά που κοινωνούσε έπαιρνε την άφεση των αμαρτιών και την αιώνιο ζωή.
 

«Εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον!», λέγει ο λειτουργός και κοινωνών τον λαόν Ιερέας.  

 

Γνώριζε, ότι με την άφεση των αμαρτιών που ελάμβανε όταν κοινωνούσε, άνοιγε η πύλη της Αιωνίου Ζωής, που είναι η γνώση του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και ότι γνώση στην Εκκλησιαστική γλώσσα σημαίνει κοινωνία ζωής.  

 

Το Μυστικό του αγίου Πορφυρίου ήταν η διαρκής, επιμελημένη Μετάνοια και εκζήτηση αφέσεως των αμαρτιών.  

 

Το Μυστικό αυτό, που έκρυβε μια ζωή, άφησε να ξεχειλίσει στην τελευταία επιστολή του:  

«Από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος, όμως, με πήρε από καλό και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι Άγιος. Εγώ, όμως, αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Όσα ενθυμόμουνα, βέβαια, τα εξομολογήθηκα, με συγχώρεσε ο Θεός. Αλλά όμως τώρα έχω ένα συναίσθημα, ότι και τα πνευματικά μου αμαρτήματα είναι πάρα πολλά και παρακαλώ όσοι με έχετε γνωρίσει να κάνετε προσευχή για μένα, γιατί και εγώ όσο ζούσα, πολύ ταπεινά έκανα προσευχή για σας».
 

Ποιο είναι το Μυστικό του Αγίου;
 

Η Μετάνοια, που περικλείεται μέσα στα λόγια του «Πάτερ Ημών»:
«Ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν!».  

 

Ποιο είναι το βαθύτερο Μυστικό του αγίου Πορφυρίου;
 

Λέει ότι «ο κόσμος με πήρε για καλό και όλοι με φωνάζουνε Άγιο. Εγώ όμως αισθάνομαι, ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου».
Τι αποκαλύπτουν αυτά τα λόγια;
Ότι ο Άγιος είχε επίγνωση ότι ζούσε μέσα του ο Θεός και ο Θεός τον συγχωρούσε, αλλά του απεκάλυ-πτε βαθύτερα και βαθύτερα την αμαρτία του, που ονομάζει πνευματική, δηλαδή καρδιακή.  

 

Αμαρτία στα παιδικά χρόνια, αμαρτία και στα γεράματα. Μας αποκαλύπτει ο Άγιος, λίγο πριν τον θάνατο και όντας σε μεγάλο βαθμό τελειότητας, το διάγραμμα της αμαρτίας, που γίνεται στην αρχή αντιληπτή σαν πράξη, αργότερα σαν λογισμός και στο τέλος σαν επιθυμία, σαν πνευματική, καρδιακή αμαρτία. 

 

Μας αποκαλύπτει ο άγιος Πορφύριος με αυτά τα λόγια ότι όσο γινόταν μέτοχος της Θείας Ζωής, τόσο εμβάθυνε μέσα του η όραση της αμαρτίας, ενώ εξωτερικά φαινόταν μόνο το Φως, γι` αυτό και τον φωνάζανε οι άλλοι Άγιο.  

 

Μας αποκαλύπτει ο Άγιος και το διάγραμμα της Πνευματικής του ζωής, ότι όλο τον χρόνο της ζωής του, από μικρό παιδί μέχρι και τη στιγμή που γράφει την πνευματική αυτή διαθήκη του, είχε διαρκή και επιμελημένη αντίληψη της αμαρτίας, αλλά και της άφεσης των αμαρτιών του.  

 

Η διαρκής, επιμελημένη Μετάνοια, που προκαλεί την άφεση αμαρτιών και την είσοδο και μετοχή στην Αιώνιο Ζωή, είναι το Μυστικό του Αγίου Πορφυρίου.  

 

Ταις του Αγίου Πορφυρίου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς!
Αμήν!

πηγή