Το τίμημα της ελληνικής αλληλεγγύης απέναντι στην ξενοφοβία

Περί ξενοφοβίας στην Ελλάδα 

 

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου 

 

Την ευρωπαϊκή οδηγία κατά των ξενοφοβικών τάσεων που πηγάζουν απ’ τον ρατσισμό την είχε υιοθετήσει το ελληνικό σχολείο από την αρχή ακόμα της δεκαετίας του ’90 προσαρμόζοντας τα σχολικά Προγράμματα Διδασκαλίας (Διδακτέα Ύλη των μαθημάτων) στο ”πολιτικώς ορθό”. 

 

Κι αυτό λόγω των αυξημένων μεταναστευτικών ροών στην Ευρώπη, οι οποίες (στην περίπτωσή μας) κατευθύνονταν ελεύθερα από την Αλβανία προς την Ελλάδα μετά το άνοιγμα των ελληνοαλβανικών συνόρων (Δεκέμβριος 1991), αφού είχε προηγηθεί ο θάνατος και η πτώση του καθεστώτος του Χότζα το 1985. Πτώση που έκανε τους Αλβανούς να νιώθουν επιτακτική την ανάγκη για ελευθερία και δημοκρατία. 

 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων (όπως λένε κι οι καθαρευουσιάνοι), το φιλομεταναστευτικό πνεύμα στην ελληνική εκπαίδευση ήταν κυρίαρχο και προσαρμοσμένο απόλυτα στην ευρωπαϊκή οδηγία.  

 

Ειδικά μάλιστα επί θητείας Γιώργου Παπανδρέου στο ΥΠΕΠΘ (1993-’94), το πνεύμα αυτό διακτινιζόταν από τα σχολικά βιβλία στα θέματα Έκθεσης για την διαπολιτισμική εκπαίδευση, κι από τα θέματα Έκθεσης στα υποχρεωτικά σεμινάρια προσαρμογής των εκπαιδευτικών στα νέα σχολικά δεδομένα. 

 

Στα νέα σχολικά δεδομένα που απαιτούσαν ιδιαίτερη στάση αντιμετώπισης των νεοφερμένων μαθητών (Αλβανών και Ελλήνων Ποντίων από τη Ρωσία, οι οποίοι ήρθαν για μόνιμη εγκατάσταση στην μητέρα-πατρίδα μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991).  

 

Για να είμαστε ειλικρινείς, όμως, πρέπει να παραδεχθούμε ότι — παρά τις προσπάθειες των υπουργών Παιδείας διακυβερνητικά και τις διαβεβαιώσεις τους μέσα και έξω απ’ τα σύνορα της Ελλάδας ότι πετύχαμε πλήρως να εφαρμόσουμε το ”πολιτικώς ορθό” των Ευρωπαίων διατρανώνοντας το ασυμβίβαστο ανάμεσα στις ιδιότητες του Έλληνα και του ρατσιστή, δεν το πετύχαμε απόλυτα. 

 

Και δεν το πετύχαμε απόλυτα όχι γιατί οι Έλληνες διαπνέονται από διαφυλετικό μίσος και ”είναι πολύ πίσω σε θέματα ανεκτικότητας των ξένων” (όπως υποστηρίζουν κάποιοι δικοί μας ”προοδευτικοί”). 

 

Ούτε γιατί αντιμετωπίζουν… ιστορικά με δυσπιστία και εχθρότητα όσους έχουν διαφορετική παράδοση από την ελληνική (άρα ”είναι από… την κούνια τους ξενοφοβικοί”), αλλά γιατί ένιωσαν εξ αρχής (1990-’91) να απειλείται η προσωπική ή η επαγγελματική τους ασφάλεια από τους απρόσκλητους ξένους που παραβίασαν τα σύνορά μας. 

 

Ας σημειωθεί εδώ ότι η εισροή ενός εκατομμυρίου και πλέον μεταναστών απ’ τις γειτονικές χώρες (κυρίως την Αλβανία) προς την Ελλάδα έγινε τότε με μεγάλη αταξία. Γι’ αυτό και η απορρόφησή τους προκάλεσε πλείστα προβλήματα με πρώτο αυτό της κατακόρυφης αύξησης της εγκληματικότητας, που επιβεβαίωνε τις φήμες ότι ”οι αλβανικές φυλακές άνοιξαν για τους ποινικούς που ήθελαν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα”… 

 

Κοντά στους αρχικούς φόβους των Ελλήνων, εντωμεταξύ, προστέθηκαν συν τω χρόνω και μέχρι τώρα περισσότεροι και μεγαλύτεροι: φόβοι για διατάραξη της κοινωνικής και θρησκευτικής συνοχής, της εθνικής ομοιογένειας και της διασφάλισης των συνόρων μας λόγω της ραγδαίας κλιμάκωσης των μεταναστευτικών ροών, με βάση την στρατηγική παραβίασης των ελληνικών συνόρων από την Τουρκία. 

 

Την Τουρκία η οποία όχι μόνο δεν έπαψε να εργαλειοποιεί τον μεταναστευτικό της στρατό σε βάρος μας, στο πλαίσιο αμφισβήτησης των ελληνοτουρκικών συνόρων (βλ. πάγιο τουρκικό αίτημα περί αναθεώρησης των Συνθηκών του Λονδίνου, 1923, και των Παρισίων, 1947), αλλά ”φροντίζει” να ενσωματώνει περιοδικά στις ροές (δια των διακινητών της) ομάδες φανατικών ισλαμιστών και Τούρκων κατασκόπων που αλωνίζουν στη χώρα μας. 

 

Για να ξαναγυρίσω όμως στο θέμα της ”ελληνικής ξενοφοβίας” , θα πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι ευτύχημα το γεγονός ότι μετά από μια επώδυνη εικοσαετία και βάλε (λόγω του ασφυκτικού κλίματος που μας δημιούργησε και συνεχίζει να μας δημιουργεί το μεταναστευτικό ειδικά στα νησιά και τις περιοχές υποδοχής Δομών Φιλοξενίας ανά την Ελλάδα) η ελληνική κοινωνία κατάφερε να αποφύγει να δώσει δείγματα μαζικού ρατσισμού. 

 

Ασφαλώς, οι αφορμές για να το κάνει ήταν και είναι πολλές. Γι’ αυτό εκδηλώνονται περιοδικά κρούσματα ξενοφοβικής συμπεριφοράς με αφορμή στυγερά εγκλήματα μεταναστών κατά Ελλήνων (βλ. πρώτη κατάληψη λεωφορείου του ΚΤΕΛ Θεσσαλονίκης [”λεωφορειοπειρατεία”, Μάιος 1999] από τον 25χρονο Αλβανό Φλαμούρ Πίσλι, ο οποίος οδήγησε στην Αλβανία τους επιβάτες του με κατάληξη την εκτέλεση από Αλβανούς αστυνομικούς ενός από τους 9 Έλληνες ομήρους, του νεαρού επιβάτη Γιώργου Κουλούρη). 

 

Υπήρχαν ασφαλώς και πολλά άλλα κρούσματα, συχνά αποτρόπαια, που δεν άγγιξαν όμως τον μαζικό ρατσισμό και την υστερία, αποδεικνύοντας ότι οι Έλληνες στην πλειοψηφία τους δεν είναι… ”πηγαία ρατσιστές” όπως τους κατηγορούν κάποιοι δικοί μας ”φιλομετανάστες”, οι οποίοι χάνουν την… ευαισθησία τους και μένουν βουβοί όταν Έλληνες πέφτουν θύματα μεταναστών (ο.ε.δ: ”εθνικό μηνυτή” Παναγιώτη Δημητρά, εκπρόσωπο της ΜΚΟ ”Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι”, κλπ). 

 

Όσο για τις ξενοφοβικές εκδηλώσεις που παρατηρούνται κατά καιρούς στην Ελλάδα με επίκεντρο την Αθήνα (βλ.καταλήψεις σχολείων σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη συστέγαση παιδιών μεταναστών με τα Ελληνόπουλα, διαμαρτυρίες με αφορμή τη σημαιοφορία μαθητών στις σχολικές παρελάσεις κλπ), αυτές — αν δεν είναι πολιτικά υποκινούμενες — εντάσσονται στα επεισόδια περιορισμένης κλίμακας. 

 

Επεισόδια που κουβαλάνε φοβίες και προκαταλήψεις ή οφείλονται στην γονεϊκή υπερπροστασία και δεν χαρακτηρίζουν σε καμιά περίπτωση ως… ξενοφοβικό το ορμέμφυτο των Ελλήνων. Συνελόντι ειπείν, η ελληνική γνώμη δεν είναι ξενοφοβική ούτε είχε βιώσει ποτέ τις ”φυλετικές ταραχές” και… τα ”μίνι πογκρόμ” που βλέπαμε να συμβαίνουν σε ξένες χώρες, όπως η Αγγλία. 

 

Ας σημειωθεί εδώ παρεμπιπτόντως, ότι — σύμφωνα με την απογραφή του ’21 — η επίσημη θρησκεία (ο χριστιανικός ”Αγγλικανισμός”) αριθμεί για πρώτη φορά στην Αγγλία λιγότερους πιστούς (46,2% του πληθυσμού έναντι του 59,3% το 2011). 

 

Κι αυτό χτυπάει καμπανάκι όχι μόνο για την λιγότερο θρησκευόμενη και λιγότερο λευκή χώρα της Ευρώπης, αλλά για όλη την Γηραιά Ήπειρο με επίκεντρο την Ελλάδα η οποία έχει μετατραπεί τελικά σε ”αποθήκη ψυχών”, αφού κατακλύζεται κατ’ έτος από πλημμυρίδα μεταναστευτικών ροών οι οποίες απειλούν να βουλιάξουν τα νησιά μας. 

 

Ροών τις οποίες ο Τούρκος Πρόεδρος αυξάνει συστηματικά προς την χώρα μας, ώστε να γίνει αυτή γέφυρα μελλοντικά των ισλαμο-εθνικιστών (”Γκρίζων Λύκων” του Ισλάμ) για άλωση και εξισλαμισμό της Ευρώπης, όπου ήδη οι ”αδελφοί” του Ταγίπ Ερντογάν ανέρχονται σε 45 εκατομμύρια… 

 

Με δεδομένα αυτά, καλό είναι η ελληνική κυβέρνηση και ο αρμόδιος υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου να μην επαναπαύονται μετά την πρόσθετη χρηματοδότηση ύψους 1,9 δισ. ευρώ για τη στήριξη της Ελλάδας στο μεταναστευτικό (που ανακοίνωσε στον Νότη Μηταράκη ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκης Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς), γιατί τα δύσκολα είναι μπροστά μας. 

 

Και είναι μπροστά μας όχι μόνο λόγω πιθανής επιχείρησης του Ταγίπ Ερντογάν σε νησί του Αιγαίου ή στον Έβρο (μετά την απόπειρα εισβολής του Μαρτίου του ’20, όπου ο Τούρκος Πρόεδρος εργαλειοποίησε ανεπιτυχώς τον μεταναστευτικό του στρατό για να παραβιάσει τα ΒΑ σύνορα της Ελλάδας), αλλά και λόγω εξάντλησης των τελευταίων αποθεμάτων υπομονής για τους νησιώτες των ακριτικών περιοχών. 

 

Περιοχών οι οποίες φιλοξενούν Δομές Φιλοξενίας μεταναστών ή προσφύγων τα τελευταία χρόνια και είναι στα πρόθυρα να ξεχειλίσουν την αγανάκτησή τους… ξενοφοβικά βλέποντας να μένουν ατιμώρητες οι αυθαιρεσίες και παρανομίες των απρόσκλητων ξένων. 

 

Των ξένων οι οποίοι — αφού τους έκλεψαν τα σπίτια και τα ζώα τους, αμαύρωσαν τα κοιμητήρια και τις εκκλησίες τους, ρήμαξαν τις καλλιέργειες και τις ιδιοκτησίες τους — τους μετέτρεψαν τελικά από ήσυχους νοικοκυραίους σε ξένους πολίτες στον τόπο τους. 

 

Πολίτες που για λόγους ασφάλειας δεν αποκλείεται να εγκαταλείψουν τον τόπο καταγωγής τους, με κίνδυνο να γίνουν πλειοψηφία παντού οι… ”αδελφοί μουσουλμάνοι” των νησιών μας. Γιατί εκεί θα φτάσουμε, αν γίνουν εσωτερικοί πρόσφυγες οι νησιώτες μας. 

 

Εκεί θα φτάσουμε και θα αδειάσουν από Έλληνες τα νησιά μας, αν δεν φροντίσει το κράτος να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια του και να δημιουργήσει ειδικό σώμα Δημόσιας Τάξης που θα συνεργάζεται με το Λιμενικό για τον περιορισμό των αφίξεων και θα έχει αποκλειστική αρμοδιότητα τον συστηματικό έλεγχο των ΜΚΟ, των Δομών Φιλοξενίας και των ημεδαπών και ξένων προστατών τους, πριν να είναι αργά. 

 

Και το ”αργά” δεν απέχει πολύ απ’ την μετατροπή του συνόλου της κοινωνίας μας σε άκρως ”ξενοφοβική”, γιατί το μάτι του Έλληνα έχει αγριέψει βλέποντας πως — με την διακινδύνευση της επιβίωσης και της ασφάλειάς του — πληρώνει το τίμημα της εγκαρδιότητας και αλληλεγγύης την οποία είχε επιδείξει παραδειγματικά κατά το παρελθόν σε πρόσφυγες και μετανάστες… 

 

πηγή