Σὲ ἀγαπῶ παιδί μου…

Οἱ γονεῖς γιὰ ὅλους μας εἶναι οἱ πιὸ σημαντικοὶ ἄνθρωποι στὴν ζωή μας. Γιατί μᾶς ἔφεραν στὴν ζωή καὶ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἀγάπη μᾶς ἔμαθαν τὴν ζωή. 

 

Ὅταν ὅμως τὰ χρόνια περάσουν καὶ κάποτε ἡ ἡλικία βαρύνει στοὺς ὤμους τους, εἶναι φορὲς ποὺ ἀντιμετωπίζονται ὡς βάρος ἀπὸ τὰ παιδιά τους. Τὰ παρακάτω λόγια ἐλπίζουμε νὰ εὐαισθητοποιήσουν ἀκόμη περισσότερο ὅσους ἔχουν ἡλικιωμένους γονεῖς …χρειάζεται ὑπομονή.

 

Ἐάν μιὰ μέρα μὲ δεῖς “γέρο” ἐὰν λερώνομαι ὅταν τρώω καὶ δὲν μπορῶ νὰ ντυθῶ, ἔχε ὑπομονή.
Θυμήσου πόσο καιρό μοῦ πῆρε γιὰ νὰ σοῦ τὰ μάθω… αὐτά, ὅταν ἤσουν μικρός.
 

Ἐάν ὅταν μιλάω μαζί σου ἐπαναλαμβάνω τὰ ἴδια πράγματα, μὴν μὲ διακόπτεις, ἄκουσε με.
Ὅταν ἤσουν μικρός, κάθε μέρα σοῦ διάβαζα τὸ ἴδιο παραμύθι μέχρι νὰ σὲ πάρει ὁ ὕπνος.
 

Ὅταν δὲν θέλω νὰ πλυθῶ, μὴν μὲ μαλώνεις καὶ μὴν μὲ κάνεις νὰ αἰσθάνομαι ντροπὴ…
Θυμήσου ὅταν ἔτρεχα ἀπὸ πίσω σου καὶ ἔβρισκες δικαιολογίες ὅταν δὲν ἤθελες νὰ πλυθεῖς.  

 

Ὅταν βλέπεις τὴν ἄγνοιά μου στὶς νέες τεχνολογίες, δῶσε μου χρόνο καὶ μὴ μὲ κοιτᾶς εἰρωνικά, ἐγὼ εἶχα ὅλη τὴν ὑπομονὴ νὰ σοῦ μάθω τὸ ἀλφάβητο.
 

Ὅταν κάποιες φόρες δὲν μπορῶ νὰ θυμηθῶ ἢ χάνω τὸν συνειρμὸ τῶν λέξεων, δῶσε μου χρόνο γιὰ νὰ θυμηθῶ καὶ ἄν δὲν τὰ καταφέρνω μὴν θυμώνεις…
 

Τὸ πιὸ σπουδαῖο πρᾶγμα δὲν εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέω ἀλλά,ἡ ἀνάγκη ποὺ ἔχω νὰ εἶμαι μαζί σου καὶ κοντά σου καὶ νὰ μὲ ἀκοῦς.  

 

Ὅταν τὰ πόδια μου εἶναι κουρασμένα καὶ δὲν μοῦ ἐπιτρέπουν νὰ βαδίσω, μὴν μοῦ συμπεριφέρεσαι σὰν νὰ ἤμουν ἕνα “βάρος”, ἔλα κοντά μου μὲ τὰ δυνατά σου μπράτσα, ὅπως ἔκανα ἐγὼ ὅταν ἦσουν μικρὸς καὶ ἔκανες τὰ πρῶτα σου βήματα.  

 

Ὅταν λέω πὼς θὰ ἤθελα νὰ “πεθάνω”… μὴ θυμώνεις, μιὰ μέρα θὰ καταλάβεις τί εἶναι αὐτὸ ποὺ μὲ σπρώχνει νὰ τὸ πῶ.  

Προσπάθησε νὰ καταλάβεις πὼς στὴν ἠλικία μου δὲν ζεῖς, ἐπιβιώνεις.  

 

Μιὰ μέρα θὰ ἀνακαλύψεις ὅτι παρ’ ὅλα τὰ λάθη μου, πάντοτε ἤθελα τὸ καλύτερο γιὰ σένα, γιὰ νὰ σοῦ ἀνοίξω τὸν δρόμο.  

 

Βοήθησέ με νὰ περπατήσω, βοήθησέ με νὰ τελειώσω τὶς ἡμέρες μου μὲ ἀγάπη καὶ ὑπομονή.
Σὲ ἀγαπῶ παιδί μου…»

 

πηγή