Περί Τεθνεώτων

Ἐλάβαμεν τήν χαρμο – λυπηράν εἴδησιν, τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας τέκνου ὑμῶν· ἐπενθήσαμε καί ἐκλαύσαμε μαζί σας· πλήν δέν ἁρμόζουν ταῦτα διά μίαν τοιαύτην ψυχήν, ὅπου ἐλπίζομεν ὅτι ὁ Χριστός μας τήν ἐδέχθη καί τήν ἐλύτρωσε ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς, διά νά τήν ἀναπαύσῃ εἰς τά αἰωνίους μονάς. Αὐτό τό πλάσμα, ὡς τό πλέον λαμπρόν καί ἱερόν κόσμημα, θά κοσμῇ τήν εὐγενῆ σας ἑστίαν καί θά εἶναι εἰς τό ἑξῆς μία ἀνέσπερος λαμπάς πρεσβείας πρός Κύριον δι᾿ ἡμᾶς. Ἡ παρθενία αὐτοῦ, τό πολυχρόνιον τῆς ἀσθενείας καί τῆς ὑπομονῆς, τό δεύτερον βάπτισμα, τό ἀγγελικόν σχῆμα, μᾶς πληροφοροῦν ὅτι ὁ γλυκύς μας Ἰησοῦς, τήν ἐδέχθη ὡς θυμίαμα εὐῶδες. Μή λυπεῖσθε, δέομαι, ἀλλά χαίρετε, διότι ἐναποθέσατε εἰς τό θησαυροφυλάκιον τοῦ Θεοῦ ἕνα μεγάλον θησαυρόν, ἕνα μεγάλο ποσόν, πρός συντήρησίν σας. Χωρισμός ὀλιγοχρόνιος εἶναι ὁ θάνατος, διότι ὁ Χριστός μας ἐλθών εἰς τήν γῆν, ἐφώτισεν αὐτό τό σκοτεινόν μυστήριον, τόν θάνατον· διότι “ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἄν ἀποθάνῃ, ζήσεται”. “Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή”. Σᾶς εὔχομαι ἀπό καρδίας μου νά σᾶς δώσῃ ὁ Ἅγιος Θεός τήν ὑπομονήν, τήν παρηγορίαν καί τάς ἱεράς σκέψεις πρός τήν πνευματικότητα.

 

2α. Μά ἠξεύρεις πόσον ζητοῦν βοήθειαν οἱ κοιμηθέντες! Ἐπειδή μετά θάνατον δέν ὑπάρχει μετάνοια καί ὡς ἄνθρωποι καί αὐτοί ἔφυγαν μέ κηλίδας καί μώμους καί βλέπουν ὅτι ἡ βοήθεια τῶν ζώντων πολύ συνεργεῖ εἰς τό νά τελειοποιηθοῦν καί ἡσυχάσουν, ποθοῦν, ζητοῦν, νοσταλγοῦν νά τούς μνημονεύῃ κανείς· ποθοῦν ἐπίσης ἀπό τό γένος των νά εὑρεθῇ κανένας παπᾶς ἤ ἐνάρετος χριστιανός, πού νά μεριμνήσῃ καί δι᾿ αὐτούς.

 

Θά σοῦ γράψω μίαν ὀπτασίαν ἑνός ἐπισκόπου, πού εἶδεν, καί τήν ὁποίαν ἤκουσα ἀπό τό στόμα τοῦ ἐπισκόπου, πού συλλειτούργησα πρό ἐτῶν. Μᾶς λέγει ὅτι ἦτο ἕνας παπᾶς, πού τόν εἶχε νικήσει τό κρασί καί συχνά ἐμεθοῦσε· ἐργασία ἐτῶν· κατά τά ἄλλα ἦτο ἐνάρετος καί εὐλαβής. Μίαν τῶν ἡμερῶν κατά τήν συνήθειαν ἤπιε κρασί καί ἐμέθυσε καί κατόπιν πρίν ξεμεθύση καλά, ἐπῆγε καί ἐλειτούργησε καί κατά παραχώρησιν Θεοῦ τοῦ ἔπεσε τό ἅγιον Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου! Ὁ καημένος ἐπάγωσε ἀπό τόν φόβον του, συνάμα δέ ἐσκέπτετο καί τόν μεγάλον κανόνα τοῦ ἐπισκόπου του!  

 

Τέλος ἀφοῦ ἐξωμολογήθη, τοῦ λέγει ὁ ἐπίσκοπος· “Πήγαινε, καί θά σέ εἰδοποιήσω νά ἔλθῃς καί θά σοῦ δώσω τόν κανόνα”. Ἐκεῖ λοιπόν πού ἐσκέπτετο ὁ ἐπίσκοπος καί διελογίζετο καί ἔλαβεν εἰς τό χέρι του τήν πέννα νά γράψῃ τήν καθαίρεσιν τῆς ἱερωσύνης, εὑρισκόμενος μόνος του, βλέπει ἐμπρός του νά ἐκτυλίσσεται σάν ταινία κινηματογραφική, ἕνα ἄπειρον πλῆθος κόσμου, παντός εἴδους, ἡλικίας καί τάξεως· ὁ ἐπίσκοπος ἔμεινεν ἔκθαμβος ἀπό τό πρᾶγμα, ἀλλά συνάμα καί ἀπό φόβον. Τότε τοῦ λέγουν ὅλοι μαζί οἱ ἄνθρωποι αὐτοί: “Σεβασμιώτατε, μή κανονίσετε τόν παπᾶ, μή τόν καθαιρῆτε”· κατόπιν ὀλίγον κατ᾿ ὀλίγον ἔγιναν ἄφαντοι.  

 

Φωνάζει ὁ ἐπίσκοπος τόν παπᾶ νά ἔλθῃ· ἔμφοβος ὁ καημένος ὁ παπᾶς ἐσκέπτετο τήν καθαίρεσίν του. Τοῦ λέγει ὁ ἐπίσκοπος: “Δέν μοῦ λέγεις, μνημονεύεις πολλά ὀνόματα εἰς τήν λειτουργίαν;”. Ὁ παπᾶς ἀπαντᾷ: “Εἰς τήν προσκομιδήν, δέσποτα, πολλήν ὥραν μνημονεύω ἀπό βασιλεῖς, αὐτοκράτορας μέχρι καί τόν πλέον φτωχόν”. Ὁ ἐπίσκοπος τοῦ λέγει: “Πήγαινε λοιπόν, καί ὅταν λειτουργῇς μνημόνευε ὅσον ἠμπορεῖς καί πρόσεχε τοῦ λοιποῦ μή μεθύσῃς· εἶσαι συγχωρημένος”. Κατόπιν καί ὁ παπᾶς μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐλυτρώθη ἀπό τήν μέθην.  

 

3η. Ἐλάβαμεν τό τηλεγράφημα διά τήν ἐκδημίαν τῆς φιλτάτης ἡμῶν ἀδελφῆς καί κατά τό ἀνθρώπινον ἐλυπήθημεν· ἠκολούθησαν δάκρυα, τά ὁποῖα ἐμαρτύρουν τήν ἕνωσιν τῶν ψυχῶν μέ τόν ἄρρηκτον τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης δεσμόν.  

 

Ἀλλά πρέπει καί νά χαιρώμεθα, διά τό μεγάλον λαχεῖον ὅπου ἐπέτυχε. Πρῶτον, ὅτι ἐφύλαξεν ἑαυτήν ἐν παρθενίᾳ, αὐτό τό μεγάλο κόσμημα εἰς τό ἔνδυμα τῆς καθαρᾶς ψυχῆς της. Δεύτερον, ὅτι ὑπέμεινεν ἐπί χρόνους τήν ἐπίσκεψιν τοῦ Κυρίου διά μέσου τῆς ἀσθενείας καί ἐσήκωσεν τόν σταυρόν της μέχρι τόν ἱερόν Γολγοθᾶ τῆς τελειώσεώς της ἀναδειχθεῖσα γνησία μαθήτρια τοῦ Ἰησοῦ. Τρίτον, ὅτι τῆς ἐδόθη τό ἀγγελικόν σχῆμα, τό ὁποῖον δέν ἐμόλυνεν μέ νέας ἁμαρτίας καί τό ὁποῖον οἱ ἅγιοι πατέρες τό ἐθέσπισαν ὡς δεύτερον βάπτισμα!  

 

Λοιπόν, καθαρά πλέον ἀπό τό βάπτισμα τῆς μετανοίας ἔφυγεν· τήν ἐκάλεσεν ὁ γλυκύς Ἰησοῦς πλησίον Του πλέον, ἵνα βλέπῃ τό θεανδρικόν Αὐτοῦ πρόσωπον πρός ὑψίστην ἀπόλαυσίν της. Ἐκεῖ θά πρεσβεύῃ εἰς τό διηνεκές ὑπέρ τῶν γονέων αὐτῆς καί τῶν λοιπῶν αὐτῆς συγγενῶν, ἀλλά καί ὑπέρ τοῦ κόσμου ὅλου.  

 

Ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἐν ἐκστάσει γενόμενος, ἔβλεπεν ἑαυτόν νά ἀναφέρεται ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν οὐρανόν, ὡς εἰς ἐκδημίαν πρός Κύριον, καί τόν παρεμπόδιζον αἱ ἐνάντιαι δυνάμεις, οἱ δαίμονες, τά τελώνια, καί τόν κατηγόρουν διά τά ἁμαρτήματα ὅπου εἶχε πράξει. Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἀντέλεγον καί ἔλεγον: “Ὅσα ἁμαρτήματα ἔπραξε προτοῦ γίνῃ μοναχός, ἐκεῖνα τά συνεχώρησεν ὁ Θεός καθ᾿ ἥν στιγμήν ἐνεδύθη τό σχῆμα· ἐκεῖνα πού ἔπραξε μετά τό σχῆμα ἔχετε δικαίωμα νά ἀναφέρετε”. Ταῦτα λεγόντων τῶν ἀγγέλων, τῶν δαιμόνων μή εὑρισκόντων τίποτε τό ἔνοχον, ἀκωλύτως ἔγινεν ἡ ἄνοδος.
 

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ
ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ
ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΠΑΤΡΙΚΑΙ ΝΟΥΘΕΣΙΑΙ
ΕΚΔΟΣΙΣ: ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΦΙΛΟΘΕΟΥ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
 

ΠΗΓΗ: ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΛΥΚΟΦΙΛΟΥΣΑ