Της Δρ. Ελένης Παπαδοπούλου
Δημοκρατία είναι να μπορεί κάθε μειοψηφία όχι απλά να εκφράζεται, αλλά να επιβάλλεται στην πλειοψηφία, την οποία θα μπορεί, σε «δημοκρατικό» πλαίσιο πάντα, να διασύρει, να συκοφαντεί, να διώκει και να διαμορφώνει τα ήθη της και τον τρόπο ζωής της σύμφωνα με τις ορέξεις της.
Σε αυτή τη νέα μορφή δημοκρατίας, οι άνθρωποι έχουν χάσει το δικαίωμά τους να λένε τι τους αρέσει, τι δεν τους αρέσει και να εκφράζουν τις προτιμήσεις τους. Ας πούμε, κανείς δεν μπορεί να λέει «δεν μου αρέσει να ζω λες και είμαι στην Αφρική ή στο Πακιστάν», γιατί αυτό θεωρείται ρατσιστικό. Αντιθέτως, είναι υποχρεωμένος να λέει ότι λατρεύει να ζει όπως ζουν στην Αφρική ή στο Πακιστάν. Ακόμη καλύτερα, αυτή η δημοκρατία τού επιβάλλει και να ζει όπως ζουν στην Αφρική ή στο Πακιστάν. Γιατί σε αυτή τη δημοκρατία ουδείς νοιάστηκε για το τι αρέσει στον ντόπιο. Υπερισχύουν οι απόψεις του Αλλου – με Αλφα κεφαλαίο. Ο Αλλος είναι ο πυρήνας αυτής της νέας μορφής δημοκρατίας, ο διαμορφωτής της.
Στη δημοκρατία μας κανείς δεν μπορεί να πει «υπάρχουν μόνο δύο φύλα» ή «η οικογένεια αποτελείται από έναν πατέρα-άντρα, μια μητέρα-γυναίκα και τα παιδιά τους». Εγκλημα. Οποιος τολμήσει θα μηνυθεί, θα διασυρθεί και θα τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Δημοκρατία είναι να ελέγχεται όλος ο Τύπος από συγκεκριμένα κέντρα εξουσίας και συμφέροντα, να πληρώνονται δημοσιογράφοι για να εκθειάζουν τις πολιτικές που τα εξυπηρετούν και να πατάσσεται κάθε αντίθετη άποψη που βλέπει το φως της δημοσιότητας.
Δημοκρατικά είναι μόνο τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που υπηρετούν την ατζέντα, φορείς της μίας και μοναδικής αλήθειας, ενώ τα εκατομμύρια fora του διαδικτύου, η αρχαία Αγορά σε μοντέρνα έκδοση, είναι αντιδημοκρατικά και διαδίδουν μόνο ψεύδη.
Η δημοκρατία σώζεται όταν η κοινωνία ψηφίζει τον πολιτικό της αρεσκείας των κέντρων εξουσίας. Η δημοκρατία, ωστόσο, κινδυνεύει όταν η κοινωνία κρίνει ότι αυτοί οι πολιτικοί και αυτές οι ατζέντες είναι καταστροφικοί για αυτήν και τους γυρίζει την πλάτη. Κι ας εκφράζεται αυτή η δυσαρέσκεια δημοκρατικά μέσω της ψήφου. Στη σύγχρονη δημοκρατία αυτό δεν έχει πλέον καμία σημασία.
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Sorbonne Nouvelle-Paris III.
Απέναντι στην υποτέλεια και τον αυταρχισμό, ενάντια στον ολοκληρωτισμό, τη δημαγωγία και την τυραννία προτάσσουμε τη "Δημοκρατία"; Ποια Δημοκρατία όμως, που οι εκάστοτε άρχοντες της αποδίδουν χίλιες μορφές ανάλογα με το τι τους συμφέρει;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ένα εξαιρετικό απόσπασμα ...
ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (ΞΕΝΟΦΩΝ, περ. 430-μετά 355 π.Χ.)
Απομνημονεύματα Δ’, II, 36 κ.εξ.
— Επειδή ετοιμάζεσαι να κυβερνήσεις μια πόλη με δημοκρατικό πολίτευμα, είπε ο Σωκράτης, είμαι σίγουρος ότι ξέρεις τι είναι δημοκρατία.
— Οπωσδήποτε, απάντησε ο Ευθύδημος.
— Νομίζεις λοιπόν ότι είναι δυνατό να γνωρίζει κάποιος τι είναι δημοκρατία, χωρίς να ξέρει τι είναι λαός;
— Όχι βέβαια.
— Και τι νομίζεις ότι είναι λαός;
— Εγώ τουλάχιστον νομίζω ότι είναι οι φτωχοί πολίτες.
— Γνωρίζεις λοιπόν τους φτωχούς;
— Πώς είναι δυνατόν να μην τους γνωρίζω;
— Ξέρεις, επομένως, και τους πλουσίους;
— Όσο και τους φτωχούς.
— Ποιους ονομάζεις λοιπόν φτωχούς και ποιους πλούσιους;
— Φτωχοί είναι, νομίζω, όσοι δεν έχουν αρκετά για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, και πλούσιοι όσοι έχουν περισσότερα από τα αρκετά.
— Ξέρεις όμως ότι μερικοί, ενώ έχουν πολύ λίγα, όχι μόνο τους είναι αρκετά αλλά και τους περισσεύουν, ενώ άλλοι έχουν πάρα πολλά που δεν τους είναι αρκετά;
— Μα τον Δία, είπε ο Ευθύδημος, σωστά μου το υπενθυμίζεις. Ξέρω και κάποιους τυράννους που από τη φτώχεια τους αναγκάζονται να διαπράττουν αδικίες, όπως οι πάμπτωχοι.
– Άρα, είπε ο Σωκράτης, αν βέβαια αυτά είναι έτσι, θα συμπεριλάβουμε και τους τυράννους στον λαό, ενώ όσους έχουν λίγα αλλά είναι οικονόμοι θα τους θεωρήσουμε πλούσιους;
Τότε ο Ευθύδημος απάντησε:
— Η μηδαμινότητά μου με αναγκάζει φανερά να συμφωνήσω και με αυτά. Σκέφτομαι μάλιστα μήπως είναι καλύτερο για μένα να μη μιλάω, γιατί είναι πιθανό να μη γνωρίζω απολύτως τίποτα.
Το αυτονόητο συμπέρασμα ειδικά για την Δημοκρατία στη Ελλάδα ... είναι ...
«Εν οίδα ότι ουδέν οίδα» (αρχαία: Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα, νεοελλ. ένα ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα, λατ. scio me nihil scire)
Το εναντιούμενον τω δυναστεύοντι δήμος ωνόμασται.
Αυτό που εναντιώνεται στο δυνάστη λέγεται λαός. ( Και τι κάνει ο Ελληνικός λαός σήμερα; Εν υπνώσει βρίσκεται...)
Κρατίστην είναι δημοκρατίαν εν ή πάντες ως τύραννον φοβούνται τον νόμον. ( Και ποιους νόμους σήμερα φοβούνται και δεν σέβονται σήμερα οι κυβερνώντες;)
Και ο νοών νοείτω...
Α.Α.