Παρακμή Πανεπιστημιακού Επιπέδου

Του Κώστα Δημ Χρονόπουλου

 

Τι και αν έγραψα (όπως και πολλοί άλλοι) κατ’ επανάληψη στηλιτεύοντας τις αθλιότητες, τον απαράδεκτο υποβιβασμό –περί πλήρους εξευτελισμού πρόκειται – της λειτουργίας των ΑΕΙ, καθώς και τις επικίνδυνες καταστάσεις λόγω … ασυλίας ασυλιτών και αλητών. Οι καθ’ ύλην υπευθυνοανεύθυνοι Κυβερνώντες εδώ και χρόνια, δεν υφίστανται … εφίδρωση ώτων. Παγερά αδιάφοροι, δέσμιοι του Π.Κ (=πολιτικού κόστους), άγευστοι υποχρεώσεων, ανυποψίαστοι των καταστρεπτικών συνεπειών από την συνέχιση /διαιώνιση του εκτροχιασμού, της ελευθεριότητας, της αναρχίας, φοβισμένοι, μοιραίοι. Οι Ακαδημαϊκοί, οι Καθηγητές, οι Πρυτάνεις, οι Διανοούμενοι κ. α εφησυχάζουν, δεν αντιδρούν. Φαντάζομαι ότι κάτι θα κάνουν όταν οι εγκληματίες ασυλίτες θα καταλάβουν και το Ιερό των Εκκλησιών μας (!). Πόσα θα άλλαζαν αν:

• Προχωρούσαν σε απεργία διαρκείας, απαιτώντας εκκαθάριση των Πανεπιστημιακών –και όχι μόνον – χώρων από κακοποιά άτομα.  
• Φοιτητές που διαδηλώνουν για άσχετα ζητήματα - πχ αγανακτούν γιατί αποπάτησε μια φοράδα σε απομακρυσμένο αλώνι στη … Νικαράγουα- κατέβαιναν στους δρόμους και αξίωναν να ξεβρωμίσουν οι ιεροί χώροι της Παιδείας από τα αποβράσματα.   
• Εκείνοι που συλλαμβάνονται από την Αστυνομία, όχι μόνον να προσάγονται, αλλά να δικάζονται, να φυλακίζονται και να υποχρεούνται να παραμείνουν έγκλειστοι μέχρις ότου αποπληρώσουν τις φθορές /καταστροφές αλλότριας περιουσίας.  
• Εφαρμόζονταν στην πράξη οι εξαγγελίες περί αυστηριοποιήσεως νόμων και ποινών.  
• Καταργούσαν τις κομματικές /φοιτητικές παρατάξεις.  
• Υπήρχε αυστηρός έλεγχος στην είσοδο των ΑΕΙ και των φοιτητικών εστιών, εισερχόμενων και εξερχόμενων.   
• Η Πολιτεία προχωρούσε στη διεξαγωγή Δημοψηφίσματος με το ερώτημα: θέλετε –ΝΑΙ ή ΌΧΙ – τους έκνομους μέσα στα ΑΕΙ; Φρονώ πως η συντριπτική πλειονότητα /πλειοψηφία των πολιτών θα ψήφιζαν ΌΧΙ.
  

Η τελευταία πρότασή μου (σ.σ περί επαναλήψεως πρόκειται) θα έλυε άπαξ δια παντός το πρόβλημα. Παράλληλα θα άλλαζε το νοσηρό κλίμα των πολιτικοκομματικών αντιπαραθέσεων, καθώς και της περίεργης (sic) –πλην …. παραδοσιακής συμπαράταξης, στήριξης, ή ανοχής, σε παράνομους και μπαχαλάκηδες, από συγκεκριμμένους και μη εξαιρετέους.
 

Ποτέ δεν κατάλαβα τη συμπαράσταση –ή και συμπαράταξη – στήριξη (νομική ή άλλη) σε κακοποιούς. Δεν δικαιολογείται –ούτε από κομματικές αγκυλώσεις , νοοτροπία ή ιδεοληψία- άγνοια, αγνόηση ή παραθεώρηση της τεράστιας, αυτονόητης σημασίας και αξίας της Παιδείας, όπως και των ανυπολόγιστων (όχι μόνον οικονομικά) καταστρεπτικών συνεπειών /επιπτώσεων, από την βλαπτική επίδραση έκνομων στοιχείων στα ΑΕΙ. Αισθάνομαι άβολα ως Έλληνας, όταν καταφεύγω ενίοτε στο γνωστό: «Μα, πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο δεν παρατηρείται τέτοιο χάλι». Η Ελλάδα –κοιτίδα /μήτρα του πολιτισμού – όφειλε να είναι πρωτοπόρος και όχι ουραγός ή μιμήτρια άλλων (!). Είναι φαιδρό, προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, η ενασχόληση με το τι δήλωσε ο κάθε πολιτικάντης του τάδε κόμματος για τα επεισόδια και τι του απάντησε ο δείνα του άλλου κόμματος. Μεταξύ σοβαρού και αστείου θα πρέπει να δεχθούμε και τον βιοποριστικό επαγγελματικό προσανατολισμό των κακοποιών. Την δουλειά τους κάνουν. Επιπρόσθετα θα πρέπει να τους αναγνωριστεί και το δικαίωμα της χρησικτησίας. Όταν για 40 χρόνια έχεις καταλάβει και χρησιμοποιείς, ως νομεύς και αποκλειστικός κύριος κάτι, με ποιο «ηθικό»/ «νομικό» / «ανθρωπιστικό» δικαίωμα έρχονται οι «Μπάτσοι» και η … «αντιδημοκρατική» Πολιτεία να σε εκδιώξουν, όταν μάλιστα ξόδεψες και χρήματα (ανεξαρτήτως προελεύσεως) για να αγοράσεις τα ναρκωτικά που διακινείς και τα όπλα – εργαλεία απαραίτητα για την αυτοπροστασία σου;. Δεν είναι οι εγκληματούντες, οι μεγάλοι, οι κύριοι ένοχοι. Ούτε ποτέ θα εκλείψουν – παγκοσμίως και αενάως – τα κακοποιά στοιχεία. Το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται είναι το ζητούμενο!. 

 

ΥΓ.Θα το ξαναγράψω:  

Η λύση είναι μία, λυσιτελής, απολιτική/α-κομματική, έντιμη και επωφελής, εθνωφελής: ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ.  

Θα επιχειρήσουν /τολμήσουν οι νυν –ή οι επόμενοι – ό, τι έπραξαν οι προηγούμενοι (ίδιοι συνήθως) εξουσιαστές μας;
Θα ποιήσουν την νήσσαν ή θα (εξ) ακολουθήσουν την … ποντιοπιλατική τακτική των προηγούμενων διακυβερνήσεων; (ρητορικό ασφαλώς το ερώτημα).