Ο θάνατος του παλικαριού

Γράφει ο Βούλτσος Ηρακλής Αντγος ε.α. και Τέως Γεν . Γραμ . Δήμου Ερμούπολης

 

Συμπληρώνονται 118 χρόνια από τον ηρωικό και προσοδοφόρο θάνατο του Υπολοχαγού Πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού Παύλου Μελά. Γεννήθηκε στην Μασσαλία της Γαλλίας στις 27 Μαρ 1870 , από Έλληνες γονείς. Ήταν δευτερότοκος γιός του εμπόρου Μιχάλη Μελά. Ο προπάππος του Γιάννος έπεσε σε μάχη κοντά στα Γιάννενα από τούρκικο βόλι. Έτσι ο Παύλος Μελάς ακολουθώντας τα χνάρια των προγόνων του, τον Αύγουστο του 1886 εισήλθε στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, απ’ όπου αποφοίτησε με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πυροβολικού. Το καλοκαίρι του 1899 γνωρίζει την κόρη του πολιτικού Στέφανου Δραγούμη, Ναταλία, η οποία έμελλε να γίνει γυναίκα του τον Οκτώβριο του ίδιου έτους.

 

Η μεγάλη του καρδιά χτυπούσε δυνατά για την πατρίδα. Η αποτυχία του Ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897, πλήγωσε τον συναισθηματικό του κόσμο, βλέποντας σαν νεαρός Ανθυπολοχαγός (ΠΒ) τα πυροβόλα μας να υποχωρούν ντροπιασμένα. Αυτό όμως το γεγονός δυνάμωσε την θέληση και το πάθος του να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Τον Μάρτιο του 1904 αποστέλλεται με άλλους Αξιωματικούς από την Ελληνική Κυβέρνηση για να διερευνήσει την κατάσταση και να οργανώσει τον ‘’Μακεδονικό Αγώνα ‘’ενάντια στους Τούρκους κατακτητές και τους Βουλγάρους ‘’μνηστήρες’’ της Μακεδονικής γής.  

 

Έπειτα από δύο αποστολές ο νεαρός Υπολοχαγός Παύλος Μελάς περνά για τρίτη φορά από την μεθόριο, με σκοπό όχι να προπαρασκευάσει, αλλά να αρχίσει τον αγώνα. Πίσω του αφήνει την Ναταλία, τα δυό του παιδιά, πλούτη και ανέσεις, με διάθεση να τα θυσιάσει όλα για τον ιερό αγώνα. Ο αγώνας ήταν σκληρός, άνισος και εξοντωτικός. Τα Μακεδονικά βουνά ριγούσαν από την ελληνική λεβεντιά, αντιλαλούσαν από τις ντουφεκιές των Μακεδονομάχων, που τιμωρούσαν τα ύπουλα, άτιμα και υποχθόνια σχέδια των κομιτατζήδων.  

 

Τη βροχερή νύχτα της 12/13 Οκτ 1904, ο Παύλος Μελάς και οι σύντροφοί του περικυκλώνονται μετά από προδοσία των Βουλγάρων κομιτατζήδων, από τούρκικο απόσπασμα σ’ ένα φτωχόσπιτο της Σιάτιστας. Κατά την διάρκεια της μάχης οι Τούρκοι αρχίζουν να σκορπίζουν, αφήνοντας πίσω να κείτονται άψυχα κουφάρια. Ο Παύλος Μελάς μαζί με άλλα τρία παλικάρια του βγαίνουν στη αυλή για να δούν τους τούρκους σκοτωμένους. Ξαφνικά ένας πυροβολισμός ακούγεται. Η τρεμάμενη φωνή του Παύλου Μελά ψιθυρίζει: ‘’στην κοιλιά με πήρε παιδιά …….’’ και το βράδυ της Τετάρτης 13 Οκτ 1904 αφήνει την τελευταία του πνοή. Ο θάνατός του έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στο πανελλήνιο. Ελληνόπουλα απ’ όλες τις γωνιές της πατρίδας τρέχουν από το κάλεσμα του θανάτου του για να συνεχίσουν τον αγώνα του.  

 

Ο Μακεδονικός αγώνας που άρχισε το 1904, τελείωσε το 1908. Η λευτεριά βέβαια ήλθε λίγο αργότερα, τον Οκτ του 1912. Η σημασία του αγώνα τους ήταν τεράστια, όπως και ο θάνατος του ηρωικού παλικαριού. Ήταν αυτός που ξεσήκωσε, που αφύπνισε τους Μακεδόνες, τους απογόνους του Μεγαλέξανδρου, για να σωθεί η πατρίδα από τα φιλόδοξα βουλγαρικά σχέδια και την διείσδυσή τους μέσω του κομιτάτου.  

 

Έφυγε λοιπόν ένδοξα και ηρωικά το λιοντάρι του Μακεδονικού αγώνα και ο θάνατός του έγινε φλόγα, που θα έπρεπε να φωτίζει με πάθος την αγάπη μας για την Μακεδονία, για την Ελλάδα.  

 

Τέλος, σήμερα εμείς, παρασυρμένοι από την ευμάρεια, την καλοπέραση και τον ευδαιμονισμό, εάν κάποιος μας ρωτούσε ποιος ήταν ο Παύλος Μελάς το πιθανότερο είναι να απαντούσαμε ότι είναι ο τραγουδιστής Μελάς ή κάποιος άλλος καλλιτέχνης της ράπ μουσικής. Πόσο γρήγορα αλήθεια ξεχάσαμε την θυσία και την προσφορά σου;  

Τ’ ακούς Παύλο Μελά;  

 

πηγή