Η ιστορία τους διέψευσε όλους εκείνους που πίστευαν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ήταν ένας… άλλος

Ανύπαρκτος ο ελληνικός μηχανισμός αποτροπής της τουρκικής προπαγάνδας

 

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 

Πριν από έξι χρόνια, με αφορμή το αίτημα της Τουρκίας για βίζα στις χώρες της ζώνης Σένγκεν, ο σύμβουλος της Καγκελαρίου Μέρκελ Ούβε Κορσέπιους (ανώτερος Βρετανός διπλωμάτης στο Βερολίνο), είχε αποκαλέσει ”φωνασκίες” τις προειδοποιητικές βολές Ερντογάν προς την Ε.Ε και ”μπλόφα” τους λεονταρισμούς του για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες (τους οποίους είχε προλάβει εντωμεταξύ να εργαλειοποιήσει). 

 

Την ίδια άποψη είχαν, δυστυχώς, και πολλοί δικοί μας τότε, που σφύριζαν αδιάφορα στις προειδοποιήσεις του υιοθετώντας εξ αρχής τη λαϊκή παροιμία ”σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει”. Όμως η ιστορία τους διέψευσε όλους αποδεικνύοντας πως ο Ταγίπ Ερντογάν ξέρει να πραγματοποιεί τις απειλές του, γιατί είναι το ”σκυλί που γαβγίζει” και, αν του το επιτρέψεις, μπορεί να σε ”δαγκώσει”… 

 

Και ”δάγκωσε” πολυεπίπεδα ο Ταγίπ Ερντογάν τον Ελληνισμό στα χρόνια που μεσολάβησαν, γιατί Έλληνες και ξένοι δεν πήραν στα σοβαρά τις απειλές του. Έτσι ξυπνήσαμε ένα πρωί αμφότεροι και είδαμε: ”Μεγάλο Τζαμί” την Αγία Σοφία, Μνημόνιο συνεργασίας της Τουρκίας με τη Λιβύη και κλιμακώσεις-κορυφώσεις της έντασης από τη Θράκη μέχρι την Κύπρο με τους Τούρκους να εργαλειοποιούν το μεταναστευτικό, να παραβιάζουν… εξαντλητικά τον εναέριο χώρο μας με πτήσεις και υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά μας ή με επιχειρησιακά ”γυμνάσια” επί του πεδίου της ελληνικής και κυπριακής υφαλοκρηπίδας.  

 

Με δεδομένα αυτά, η Ελλάδα αφυπνίστηκε απ’ την περίοδο νάρκης της μετά την ελληνογαλλική και την ελληνοαμερικανική συμφωνία, οι οποίες δεν μας ενίσχυσαν μόνο εξοπλιστικά και συμμαχικά, αλλά τόνωσαν και την πεσμένη αυτοπεποίθησή μας. 

 

Έκτοτε άρχισε να κάνει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη τα πρώτα βήματα αλλαγής της Εξωτερικής πολιτικής της (ειδικά μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στην Αμερική τον Μάιο του ’22), αφού ο κατευνασμός κρίθηκε πλέον εθνικά ασύμφορος.  

 

Ασύμφορος και επικίνδυνος, αν συνεχιζόταν η διαιώνισή του που άφηνε το πεδίο ελεύθερο στον Ταγίπ Ερντογάν να μας επιτίθεται κατά μέτωπο διπλωματικά και επικοινωνιακά παρεμβαίνοντας και στα της πολιτικής μας ζωής ακόμα, καθώς έβλεπε ως ευκαιρία την πρόκληση αστάθειας στην πολιτική μας σκηνή λόγω των έκτακτων καταστάσεων που αντιμετώπιζε στο εσωτερικό μέτωπο η κυβερνώσα Νέα Δημοκρατία. 

 

Κίνδυνος να πέσει στη δίνη του σκανδάλου των υποκλοπών υπήρχε, πράγματι, για την κυβέρνηση. Γι’ αυτό είχε χάσει για ένα διάστημα τον ρυθμό της στα ελληνοτουρκικά και ίσως κινδυνεύει ακόμα να χάσει την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί το θετικό momentum γι’ αυτήν, το οποίο βάζει στο διεθνές περιθώριο την Τουρκία. 

 

Μιλώ για εν εξελίξει κίνδυνο απώλειας των μέχρι τώρα κερδών μας όχι τυχαία. Γιατί, ενώ περιμέναμε να επανα-δραστηριοποιηθούμε διπλωματικά ενθαρρυμένοι απ’ την αφύπνιση της Δύσης (βλ. στήριξη ελληνικών θέσεων από ΗΠΑ, Γερμανία και Γαλλία στο θέμα της κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου και καταδίκη της Τουρκίας απ’ τον ειδικό εκπρόσωπο της Ε.Ε για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Ίμον Γκίλμορ στο θέμα των ‘πολιτικών διακρίσεων” κατά της ελληνικής μειονότητας), εμείς δείχνουμε αμήχανοι. 

 

Αμήχανοι υπό το βάρος δύο σκιών: των υποκλοπών και των όσων κυοφορούν αυτές, σε συνάρτηση με τα ”εκλογικά μαγειρέματα” που άρχισαν ήδη να όζουν στο εσωτερικό του κόμματος που βρίσκεται στην εξουσία. 

 

Αμήχανοι προ της ανεπαίσθητης αρχικά εσωστρέφειας στους κυβερνητικούς κόλπους, η οποία συν των χρόνω αποκτά προεκλογικά χαρακτηριστικά και επαναφέρει στην μνήμη μας την επίδειξη παρόμοιων… δεξιοτήτων πριονίσματος κατά του επικεφαλής της κυβέρνησης το ’14 από στελέχη της ΝΔ τα οποία αδημονούσαν και τότε για ”ανανέωση” και ”αλλαγή” στην καρέκλα της ηγεσίας… 

 

Οι καιροί όμως ου μενετοί για παιχνίδια εξουσίας χάριν της επιδίωξης κάποιων να αναβαθμιστούν στην κλίμακα διαδοχής της ηγεσίας της ΝΔ ή της διάθεσης άλλων να καρπώνονται μόνο τα εύσημα στην Εξωτερική πολιτική και να αποφεύγουν να φορτωθούν τις ευθύνες για τυχόν δυσάρεστη εξέλιξη στα εθνικά θέματα με επίκεντρο τη Θράκη, το Αιγαίο και το Κυπριακό. 

 

Ευθύνες που πηγάζουν από την αδράνεια και την αβουλία μας, οι οποίες οδήγησαν ”χθες” στο ”Turkaegean – Τουρκικό Αιγαίο” (κατοχύρωση μέχρι το 2031 του τουριστικού σήματος απ’ την επιτροπή δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας της Ε.Ε μετά από αίτημα της Τουρκίας) και σήμερα ίσως μας οδηγήσουν σε χειρότερα, αν δεν βρούμε τρόπο να σταματήσουμε την Γκεμπελικής έμπνευσης τουρκική προπαγάνδα. 

 

Την προπαγάνδα που διαστρεβλώνει την ιστορική αλήθεια και διανθίζεται με ύβρεις κατά της Ελλάδας οι οποίες έχουν ανθρωπολογικά, ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Την προπαγάνδα που, αν και στερείται επιχειρημάτων και στηρίζεται στο ψέμα και την εξαπάτηση, εν τούτοις άρχισε να επηρεάζει Αξιωματούχους των ΗΠΑ με πρώτο απ’ όλους τον Άντονι Μπλίνκεν. 

 

Τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, οποίος — απαντώντας τον περασμένο Απρίλιο σε ερώτηση του Μιχάλη Ιγνατίου γύρω από την παράβαση των κυρώσεων κατά της Ρωσίας από την Τουρκία — μίλησε ως υπερασπιστής της!!! 

 

— Η Τουρκία διαδραματίζει σημαντικό ρόλο. H Τουρκία είναι ένας σημαντικός σύμμαχος του ΝΑΤΟ. Η Τουρκία έχει συνεισφέρει σημαντικά στην προσπάθεια να στηρίξει τον ουκρανικό λαό και να ζητήσει από τη Ρωσία να λογοδοτήσει και επίσης, έχει συντονιστεί πολύ στενά με το ΝΑΤΟ για διάφορες μορφές υποστήριξης. Η Τουρκία επίσης έχει καίριο ρόλο στην προσπάθεια να φέρει Ρώσους και Ουκρανούς κοντά ώστε να επιτευχθεί μια διπλωματική λύση… 

 

Με τις πλάτες αυτές και άλλες που εκδηλώθηκαν έκτοτε και συνεχίζουν να εκδηλώνονται μέχρι τώρα με αφορμή την εξοπλιστική ενίσχυση της Τουρκίας, αποθρασύνεται ολοένα και περισσότερο ο Ταγίπ Ερντογάν και πολλαπλασιάζει τις… νυχτερινές προκλήσεις του προς τους Έλληνες (”θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά”). Προκλήσεις που έγιναν ήδη τραγούδι στα χείλη Τούρκων Αξιωματούχων. 

 

Το πρόβλημα είναι ότι αυτές απαντώνται μόνο απ’ τον πρωθυπουργό (”Μην έρχεσαι βράδυ, έλα μέρα”… ”Νταηλίκια γιοκ”), ενώ θα έπρεπε να πρωτοστατούν στο θέμα αυτό οι μηχανισμοί του υπουργείου Εξωτερικών μας. 

 

Αλλά, ως φαίνεται, αυτοί δεν έχουν χρόνο να αποστομώνουν τα στοχευμένα δημοσιεύματα των κρατικών ΜΜΕ της Τουρκίας τα οποία παρουσιάζουν την Ελλάδα να ασκεί καταπίεση σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας Θράκης και να λειτουργεί ως παραβάτης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε βάρος των ”μουσουλμάνων αδελφών” τους, που προστατεύονται απ’ το Διεθνές Δίκαιο. 

 

Δεν έχουν χρόνο να απαντούν στα fake news αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας νησιών μας και στις συνεχιζόμενες τουρκικές διεκδικήσεις στη Θράκη, το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, που είναι ασύμβατες με τη διεθνή νομιμότητα. 

 

Δεν έχουν χρόνο, γενικώς… Όμως κάπου πρέπει να τελειώσει όλο αυτό. Και είναι η ώρα τώρα, νομίζω, να γίνει. Είναι η ώρα να πάρουν είδηση στην κυβέρνηση ότι δεν αρκούν οι περιοδικές παρεμβάσεις πότε του πρωθυπουργού και πότε του κ. Δένδια, αν επιθυμούν να καεί το πολιτικό, αναθεωρητικό αφήγημα του Ταγίπ Ερντογάν, που διοχετεύεται από καιρό — μέσω της τουρκικής προπαγάνδας — στα ξένα Μέσα, με βάση το στρατηγικό δόγμα της ”Γαλάζιας Πατρίδας” του. 

 

Δεν αρκούν επίσης οι απαντητικές δηλώσεις προς αυτόν μετά από κάθε συνάντηση με ξένο ομόλογο των κυβερνητικών στελεχών μας. Με άλλα λόγια, έπρεπε ήδη να υπάρχει επικοινωνιακός μηχανισμός αποτροπής διάχυσης της τουρκικής προπαγάνδας ανά τον κόσμο σε βάρος των συμφερόντων του Ελληνισμού. 

 

Αντ’ αυτού, εμείς επαναπαυόμαστε στο θέμα αυτό στηριζόμενοι στην αναβαθμισμένη αποτρεπτική ισχύ μας, τα υποστηρικτικά λόγια των ”Μεγάλων” συμμάχων μας και, προπάντων, στις αυταπάτες μας ότι με άλλη ηγεσία η Τουρκία θα έχει πιο ήπια Εξωτερική πολιτική απέναντι στην Ελλάδα. 

 

Στηριζόμαστε στις ελπίδες που δίνουν οι φωνές αντίστασης Τούρκων διανοουμένων και στη διάχυση φημών περί πιθανού νέου πραξικοπήματος που θα ρίξει τον Ερντογάν (λες και εκείνοι οι οποίοι θα τον διαδεχθούν είναι… φιλέλληνες), με αφορμή δύο άρθρα του Τούρκου σχολιαστή Φ. Ουγούρ της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας Türkiye. 

 

Στηριζόμαστε τέλος στο εσωτερικό μέτωπο το οποίο αντιμετωπίζει προεκλογικά ο Τούρκος Πρόεδρος επηρεασμένοι απ’ τα βαριά λόγια που του απευθύνουν πότε ο Κεμάλ Κιλιντσάρογλου (ηγέτης του ”CHP” και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία: βλ. ”Ερντογάν, θα σε στηρίξω αν κάνεις κάτι για νησιά που κατέλαβαν οι Έλληνες” –) και πότε η εθνικίστρια ”Γκρίζα Λύκαινα” Μεράλ Ακσενέρ (επικεφαλής στο ”Καλό Κόμμα”, ”Iyi Parti”: βλ. ”Ερντογάν, κάνε αυτό που πρέπει” με τα νησιά μας, αλλιώς να μη μιλάς για ελληνική κατοχή”)… 

 

Δεν έχουμε καταλάβει, προφανώς, ακόμα εμείς οι Έλληνες — και δη αυτοί που μας κυβερνάνε — ότι ο Ταγίπ Ερντογάν λειτουργεί σαν Πρόεδρος της Τουρκίας με στρατηγική Αμερικανού Προέδρου και, ως εκ τούτου, εφαρμόζει κατά γράμμα την πολιτική των προκατόχων του (σε εντονότερο, μάλιστα, μεγαλοϊδεατικό τόνο) και δεν αφήνει να υπεισέρχεται σε αυτήν τίποτα άλλο πέρα από τα συμφέροντα της Τουρκίας…

 

πηγή