Πόση ἡ ἀρρώστια; Λόγος περὶ μετα-ἀνθρωπισμοῦ

(με αφορμή την απάντηση του αρχιδ. Ιωάννη Χρυσαυγή)

 

Τί δὲν ἀρέσει στοὺς μετα-ἀνθρώπους:

• Δέν τοὺς ἀρέσει τὸ κεφάλαιο τῆς Γένεσης, τοῦ πρώτου βιβλίου τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, καὶ πιὸ συγκεκριμένα τοῦ χωρίου περί τοῦ τί δημιούργησε ὁ Θεός. Ἀναρωτιοῦνται ἀκόμη: Ἄρσεν; Θῆλυ; ἢ καὶ τὸ «τό»; (Ἀνέκδοτο;) Σκαλώνουν ἐπίσης καὶ στὸ Λευιτικὸ καὶ στὸ Δευτερονόμιο.
• Δέν τοὺς ἀρέσει ὁ Λόγος τοῦ Χριστοῦ, διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στὴν Καινὴ Διαθήκη, περὶ τῶν κίναιδων καὶ ἀρσενοκοίτηδων. Ἴσως, πολὺ σκληρὸς γιὰ τὴν «νέα», «ἐλεύθερη» «ἀνοιχτή», καὶ «φρέσκια» χωρὶς διαχωρισμοὺς θρησκείας τους. Σκέπτονται: «Ἐκ δεξιῶν καὶ ἐξ εὐωνύμων; Πρόβατα καὶ κατσίκια; Ποιός ὁ λόγος; Χάθηκε ὅλοι... στὸ ἴδιο καζάνι;». 
• Δὲν θεωροῦν ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι Αὐτὴ ἡ Ἀγάπη, στὴν ὑπερ-τέλεια μορφΉ Του. Θέλουν μιὰ πιὸ «συναισθηματική», βρὲ ἀδερφέ μου «ἀνθρώπινη» ἀγάπη. Ἀγάπη τύπου μὰτς μοὺτς (ἠχομιμητικὴ λέξη καὶ ὄχι Χριστομιμητική). Ἴσως στερήθηκαν τὴν μητρικὴ ἀγκαλιὰ στὰ παιδικά τους χρόνια; Ἴσως ἔχουμε ἐδῶ κάποιο εἶδος ἀνασφάλειας;  
• Δὲν βολεύονται στὴν Ἱερολογία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Ἀναρωτιοῦνται: «Γιατί νὰ εἶναι ὅλα ὅπως αἰῶνες τώρα ἔγιναν καὶ εὐλογήθηκαν καὶ πλήθυναν; Χάθηκε νὰ «εὐλογηθεῖ» καὶ ἡ διαφορετικότητα; Δὲν θέλουμε ἄλλωστε νὰ λιγοστέψουμε; Τί τελικὰ χρειαζόμαστε γιὰ νὰ ἔχουμε περισσότερα ναυάγια καὶ λιγότερες οἰκογένειες (ὑγιαίνουσες); Τὴν «εὐλογία» τοῦ νομοθέτη ἢ τὴν Εὐλογία τοῦ Νομοθέτη;». 
• Διακωμωδοῦν τὸ μυστήριο τῆς Βάπτισης. Κάτι σὰν «Παπᾶς», κάτι σὰν νονός, κάτι σὰν γονιός, καὶ τὸ σκηνικὸ στήθηκε. Ἰσχυρίζονται: «Ποιός ἀπαγορεύει νὰ ἀνεβάζουμε θέατρα; Τί πάει νὰ πεῖ ἱεροσυλία; Σιγά μὴν εἶναι καὶ «εἰς κρίμα καὶ κατάκριμα»; Ὅλα ἔγιναν κανονικὰ καὶ μέ τὴν χάρη μας (δηλ. κουστούμια, φῶτο, χαμόγελα, πάρτυ)». Μέ τὴν Χάρη Του; Δὲν νομίζω. 
• Διαγράφουν τὴν Ἱερὴ Παράδοση, ὡς ἀναχρονιστική. Ἴσως, ἔχουν ἄλλα βιώματα, ποὺ (λόγῳ ντροπῆς;) κάπως πρέπει νὰ τὰ χωρέσουν σὲ ἕνα «ὀρθόδοξο πλαίσιο». Νὰ τὰ σκεπάσουν μὲ λίγο γλάσο (δηλ.«ράσο»), νὰ τὰ γαρνίρουν μὲ μπόλικη παρα-λογικὴ καὶ ... voilà (βουαλά)!!! 
• Θεωροῦν ὅτι εἶναι πλέον ἕτοιμοι (λόγῳ ἀγάπης, βεβαίως βεβαίως) νὰ ὑψωθοῦν (ἐγωισμός;) καὶ νὰ πάθουν (ἀναγνώριση;). Γιὰ ποιούς; Γιὰ τοὺς ὁμοπαθεῖς τους; Νὰ πορευθοῦν ἀκόμη ματωμένους δρόμους (δηλ. νὰ σηκώσουν βαρύγδουπους τίτλους, νὰ κυνηγήσουν ὑψηλὲς γνωριμίες, νὰ γεμίσουν σεντούκια, νὰ ἐπιβιώσουν στὸν ὁρμαθὸ τῶν κολάκων κ.α.). Ἄχ καὶ βὰχ καὶ ὄϊ ὄϊ μαννούλαμ!!! Δύσκολες ἐποχὲς γιὰ μετα-ἀνθρώπους.

Ὅλα θὰ τὰ ἀλλάξει ὁ μετα-ἄνθρωπος (διὰ τοῦ μισοκάλου), γιὰ νὰ κάνει τὴν ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου εὔκολη, ἄνετη, ἀνακουφιστική, ρόδινη, δίχως ἐνοχές... Πῶς ἄλλωστε θὰ τὸν βαδίσει στράτα-στρατούλα (δηλ. θὰ τὸν κυλίσει) στὴν πλατιὰ λεωφόρο; 

 

Ἐὰν θέλουν οἱ ἐξ Ἀμερικῆς, Ἑλλάδος, Τουρκίας καὶ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς ψευτο-ἐκσυγχρονιστὲς νὰ εἶναι εἰλικρινεῖς τοὐλάχιστον μὲ τοὺς ἑαυτούς τους, τίς ἄμυνες καὶ τοὺς φόβους τους, ἂς ἀλλάξουν, μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα, καὶ ἂς ὀνοματίσουν κάπως ἀλλιῶς τὸ παν-θρησκευτικό τους μόρφωμα. Πιὸ κοντὰ στὰ γοῦστα τους. Καταλαβαίνουμε τί θέλουν νὰ μᾶς ποῦν καὶ τοὺς κατανοοῦμε∙ πλὴν τῆς ἀμετανοησίας τους καὶ τοῦ θράσους τους. Δὲν καταλαβαίνουμε (τρόπος τοῦ λέγειν ἐδῶ) γιατί αὐτὸ ποὺ πασχίζουν νὰ στήσουν, θέλουν νὰ τὸ συνταιριάξουν καὶ νὰ τὸ συμφιλιώσουν μὲ τὴν Ὀρθόδοξη βιωματικὴ καὶ Σταυροαναστάσιμη πορεία τοῦ Χριστιανισμοῦ. 

 

Γιὰ τὴν Ἀλήθεια, 

παπα-Παῦλος Καλλίκας 

 

Πολυτονισμὸς ΕΘΝΕΓΕΡΣΙΣ