Σελίδες

30 Αυγούστου 2022

ΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΝΤΑΙ. ΝΙΚΟΥΝ ή ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ…

Μιχαλάκης Παρίδης. Ο φλογερός Τομεάρχης της ΕΟΚΑ, αγωνιστής και ποιητής της Ελευθερίας, από την ηρωική Αναφωτία της επαρχίας Λάρνακας. 
 
ΤΙΜΗΤΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ. 
Αποσπάσματα με πρόσθετες πληροφορίες και σχόλια.
 
Τιμής και μνήμης ένεκεν προς τον ήρωα Μιχαλάκη Παρίδη και την αγαπημένη μου οικογένεια του. 
Αντώνης Αντωνάς Λάρνακα- Κίτιον. 
 
Ο Μιχαλάκης Παρίδης ήταν ένας από τους πρώτους αγωνιστές της ΕΟΚΑ, που είχαν συλληφθεί για την τοποθέτηση βομβών στη Λάρνακα κατά την έναρξη του αγώνα την 1η Απριλίου 1955. Ο Παρίδης απέδρασε από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας όπου είχε υποβληθεί σε εγχείρηση στη μύτη στις 12 Δεκεμβρίου 1957. Για την απόδραση του, που ήταν θεαματική, χρησιμοποίησε σχοινί και κατέβηκε από το ύψος του τρίτου ορόφου. Ο Διγενής ανέθεσε στον Μιχαλάκη Παρίδη τον τομέα Λάρνακας.
 
Μαζί του συνελήφθησαν επίσης οι Γεώργιος Λυκούργος, Σταύρος Δημητρίου Ποσκώτης, Ιάκωβος Καϊσερλίδης και Ξάνθος Ιακωβιδης. Επεσε στη Βάβλα στις 27 Αυγούστου 1958. Ο αστυνόμος Βαρνάβας Ζαλλούμης αφηγήθηκε στο “Χρονικό” της ΕΟΚΑ του Γεωργίου Γρίβα-Διγενή σελ. 379, ότι άγγλοι στρατιώτες και τούρκοι αστυνομικοι έφθασαν στο χωριό για έρευνες. Ανάμεσα σ’ αυτούς και ο αστυνόμος Ζαλλούμης. Στη συνέχεια προχώρησαν στο σπίτι του Δασκάλου Χριστάκη Καραγιώργη, στο οποίο διέμενε ο Παρίδης. 
Προσθέτει στην αφήγηση του ο Αστυνόμος: 
 
΄Ενας αξιωματικός, ένας στρατιώτης και ένας τούρκος αστυνομικός κτυπούν την πόρτα του σπιτιού του δασκάλου Καραγιώργη, αλλά δεν παίρνουν καμιά απάντηση και ετοιμάζονται να παραβιάσουν την πόρτα. Άλλοι ‘Αγγλοι στρατιώτες και Τούρκοι επικουρικοί, λαμβάνουν θέση πίσω από μια ροδιά στην πλατεία του χωριού που απείχε 200 (!) μέτρα από το σπίτι του Καραγιώργη. Ο φόβος και ο τρόμος τους ήταν ο Παρίδης …. Καθ’ ον χρόνο η πόρτα παραβιάζεται ο Παρίδης ανέρχεται με το όπλο στη βεράντα και φωνάζει: “Οι αγωνιστές της Ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν” και πολυβολεί κατά των Άγγλων. Οι στρατιώτες όμως, οι οποίοι βρίσκονται πίσω από τη ροδιά σημαδεύουν και πυροβολούν τον Παρίδη στην καρδιά. Ταλαντεύεται λίγο και πέφτει νεκρός στη σκάλα της οικίας. 
 
Η εφημερίδα “Εθνος” έγραψε σχετικά την επομένη: 
“Οι αγωνισταί της ελευθερίας δεν παραδίδονται. Νικούν ή πεθαίνουν “εβροντοφώνησεν προς τους βρεττανούς στρατιώτας και αστυνομικούς οι οποίοι είχον κυκλώσει κατόπιν πληροφοριών την εν Βάβλα οικίαν όπου εκρύπτετο ο καταζητούμενος Μιχαλάκης Παρίδης. “Και η ριπή του οπλοπολυβόλου του, το οποίον εκροτάλισε μανιωδώς κατά των βρεττανών στρατιωτών αποτέλεσε τον τελευταίον ήχον της ζωής εις τα ώτα του ηρωϊκού νέου, μιας ζωής διαπνεομένης από τα πλέον υψηλά ιδανικά και τας ευγενεστέρας πνευματικάς αναζητήσεις. ” Ζήτω η Ελευθερία” κατόρθωσε να ψιθυρίση ο γενναίος αγωνιστής και έκλεισε δια πάντα τους οφθαλμούς. Το στήθος του είχε βαφεί κόκκινον από το τραύματα, το οποία του είχαν ανοίξει οι δολοφονικές σφαίρες των Άγγλων αποικιοκρατών και Τούρκων επικουρικών. 
 
Και εις το πρόσωπον του είχεν αποτυπωθή το γλυκύτερον μειδίαμα, εν μειδίαμα υψίστης ικανοποιήσεως διά την υπερτάτην θυσίαν του. Αυτή ήτο εξάλλου η πλέον διακαής του επιθυμία: Να αγωνισθή ως ανέφερεν εις τους φίλους του και να πέση υπέρ πατρίδος”. Η ηρωομάνα του Μιχαλάκη Παρίδη όταν της ανήγγειλαν ότι ο γιος της σκοτώθηκε σε μάχη με τους Αγγλους, είπε περήφανα: “Χαλάλιν της Τζύπρου μας η ζωή του Μιχαλάκη μου”. 
 
Σημ. Όταν τον Ιούνιο του 1958 τον επισκέφθηκαν οι γονείς του, στο κρησφύγετό του, στις Αγγλισίδες, η μητέρα του ζήτησε να της δείξει πού κοιμόταν: «Θα σε πάρω μάμμα», της απάντησε, «αλλά δεν θέλω να κλάψεις..» Σε μια κουβέρτα κοιμότανε … Σε ένα συναγωνιστή του, είχε προβλέψει τον Ιούνιο του 1958: «Τους αγώνες μας, τους κόπους μας θα τους τρων άλλοι και θα μαλώνουν μέρα-νύχτα για τα δικά τους συμφέροντα.» Στη Βάβλα, έγραφε μια νουβέλα με θέμα το γυρισμό ενός νέου στο χωριό του, ύστερα από πολύχρονη απουσία. Δεν πρόλαβε να την τελειώσει, αφού σκοτώθηκε εκεί, στις 27 Αυγούστου του 1958. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Εγώ δεν μπορώ να φύγω. Δεν πρόκειται να βγω έξω για να με συλλάβουν. Τι θα πει ο Διγενής, πώς θα νοιώσουν οι συναγωνιστές μου, όταν μάθουν ότι ο τομεάρχης τους παραδόθηκε με το όπλο λυμένο; Δεν πρόκειται να παραδοθώ. Θα πολεμήσω, έτσι κάνουν οι αγωνιστές. Δεν ξαναπάω πίσω στη φυλακή.» 
 
Αναμνήσεις από τη ζωή του Μιχαλάκη Παρίδη 
 
Κάποιες αναμνήσεις απ’ τη ζωή του Μιχαλάκη Παρίδη είχε την καλοσύνη να διηγηθεί σε μας ο αδελφικός του φίλος και συναγωνιστής στον αγώνα για την ελευθερία της Κύπρου, πρώην Δήμαρχος Λάρνακας, πρέσβης Γιώργος Λυκούργος. Μαζί με τις αναμνήσεις, μας πρόσφερε και δύο ποιήματά του για δημοσίευση. 
 
Γράφει ο Γ. Λυκούργος: Ο Μιχαλάκης Παρίδης ήταν γεννημένος ποιητής και υπεραγαπούσε το χωριό του την Αναφωτία, στην οποία αφιέρωσε αρκετά από τα ποιήματα που πρόφθασε να γράψει στη σύντομη, αλλά γεμάτη περιεχόμενο ζωή του. Ο Μιχαλάκης, μόλις αντίκριζε τους καταπράσινους αγρούς, τα δέντρα, τα πουλιά άφηνε τα αισθήματά του να ξεδιπλωθούν και σχολίαζε με θαυμασμό την κάθε λεπτομέρεια, καταδεικνύοντας έτσι ότι μέσα στη φύση βρισκόταν στο στοιχείο του. 
 
Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να μας ξεδιπλώσει τις σκέψεις του και τα αισθήματα του στα δύο ποιήματα, που ακολουθούν: 
 
Το χωριό μου
 
Σα βλέπω με στον κάμπο το σιτάρι
και στα ξερά κλαδιά το χελιδόνι,
τη μέλισσα στο ευωδιαστό κλωνάρι
μέλι γλυκό να παίρνει απ’ το στημόνι. 
 
Σα βλέπω τους σκαφτιάδες, το γιδάρη
το γεωργό που εργάζεται στ’ αλώνι,
την όμορφη κοπέλλα που με χάρη
στην πόρτα της κεντάει το σεντόνι. 
 
Σα βλέπω τα παιδάκια ευτυχισμένα
να τρέχουνε στης μάνας την αγκάλη,
κι’ άλλα να παίζουνε, λέω κι εγώ σε σένα:
«Μέσ’ της ζωής την απονιά και την οδύνη
και στου καιρού την άγρια ανεμοζάλη 
 Χωριό μου, εσύ μου δίνεις τη γαλήνη». 
 
[ Το έγραψε στις 21 Μαΐου 1951]. 
 
Το Λυχνάρι μας 
 
Κίτρινο φως κι αδύνατο σκορπάς φτωχό λυχνάρι
Και με χλωμό λαμπάδιασμα το σπίτι ομορφαίνεις
Μα είν’ πιο γλυκό το φέγγος σου και πιο πολλή σου η χάρη
Γιατί τα πρώτα χρόνια μου στη θύμηση μου φέρνεις.
Τα χρόνια εκείνα στο Χωρίο, τα παιδικά μου χρόνια
Τ’ αξέχαστα, που σβύστηκαν σαν Άνοιξης λουλούδι,
Που με κοιμίζαν της ιτιάς μουρμουριστά τα κλώνια
Και που με ξύπναγε ορφικό κορυδαλού τραγούδι.

 
Και συνεχίζει ο Γ. Λυκούργος για το φίλο του Μιχαλάκη: 
Στις εκτός Λάρνακας μακρινές μας εκδρομές, όταν βόλευε η διαδρομή, ο Μιχαλάκης πάντοτε πρότεινε κι’ ένα πέρασμα από τη Μόρφου. Αν πηγαίναμε στην Κερύνεια ή στον Πενταδάκτυλο στη μετάβαση ή την επιστροφή έπρεπε να επισκεφτούμε και τη Μόρφου για χατίρι του. Γιατί; Η έφεση του στην ποίηση δίδει την απάντηση. Εκεί υπηρετούσε ως καθηγητής ο Νίκος Κρανιδιώτης, τον οποίον ο Παρίδης εκτιμούσε πάρα πολύ κι είχε εμπιστοσύνη στην κρίση του. Κατά τις συναντήσεις τους ο Μιχαλάκης παρουσίαζε στον Κρανιδιώτη τα χειρόγραφα ποιήματά του και άκουε με μεγάλη προσοχή την κριτική και τις σχετικές υποδείξεις του δασκάλου. 
 
Ένα άλλο περιστατικό που διηγήθηκε ο Γ. Λυκούργος δείχνει το μεγαλείο της ψυχής του Μιχαλάκη Παρίδη: Ένα απόγευμα ενώ περπατούσαμε στην παραλία της Λάρνακας είδε ένα νεαρό να κρατά ένα κλουβί με καρδερίνες. Τον πλησίασε και τον ρώτησε αν το πουλά. Ο νεαρός του απάντησε καταφατικά και του ζήτησε 2,5 σελίνια. Τότε ο Παρίδης αφού τον πλήρωσε πήρε το κλουβί, το άνοιξε και ελευθέρωσε τις καρδερίνες, λέγοντάς μου πως τα πουλιά πρέπει να ζουν ελεύθερα εκεί που ανήκουν και όχι φυλακισμένα σε κλουβιά. 
 
Η αδελφή του Γιώργου Λυκούργου, κ. Τούλα, διηγήθηκε το εξής περιστατικό: 
Κάθε Κυριακή ο Μιχαλάκης ερχόταν σπίτι μας και έπαιρνε τον Γιώργο για να πάνε εκκλησία. Κάποια φορά τον είδα να περπατά ακροπατώντας τα λασάνια του κήπου. Νόμισα πως ζαλίστηκε και τον ρώτησα αν νοιώθει καλά. Χαμογελώντας με καθησύχασε λέγοντας μου: «Μην ανησυχείς προσπαθώ να αποφύγω τα μυρμήγκια». 
 
Σκέφτομαι καμιά φορά από τι πνευματικό υλικό ήταν δομημένα αυτά τα παιδιά που έδωσαν τη ζωή τους για το ιδανικό της ελευθερίας. Γιατί, τι άλλο να ήταν, από απλοί καθημερινοί άνθρωποι των χωριών και των πόλεων, εργάτες ειρηνικών έργων και της βιοπάλης, πολλοί από αυτούς ποιητές της ζωής όπως ο Παρίδης, ο Παλληκαρίδης και άλλοι. Αν ζούσε σήμερα … αν ζούσε όμως, ο Μιχαλάκης Παρίδης ο ευαίσθητος ποιητής των 25 χρόνων που πρόσεχε να μη βλάψει μυρμήγκι και φρόντισε να ελευθερώσει τις καρδερίνες, την ώρα του «μεγάλου ναι ή του μεγάλου όχι», πορεύτηκε στο δρόμο της προσωπικής συνείδησης και θυσιάστηκε γι’ αυτό που αγαπούσε πάνω απ’ όλα: την ελευθερία. Τελικά νομίζω κατανοώ από ποιο υλικό ήταν πλασμένοι: από το υλικό της αυτοθυσίας και από το μακρυγιάννειο «εμείς», που τότε, τη δεκαετία του ΄50 ήταν διάχυτο στις ψυχές των νέων, αντίδωρο προς την πατρίδα και προς τους άλλους. Πόσοι από μας άραγε, βουτηγμένοι στην ύλη και τις χαρές της ζωής -ανούσιες τις πιο πολλές φορές- θα παίρναμε τον ίδιο δρόμο αν η πατρίδα μας το ζητούσε; 
 
Πηγή: Αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο του Σωκράτη Τ. Αντωνιάδη, Μιχαλάκης Παρίδης-ο αγωνιστής ποιητής της ελευθερίας.
 
«Να συντρίψουμε τις αλυσίδες που μας κρατάν δεμένους στα κελιά στον αγώνα να ριχτούμε και πάλι για να βρούμε ΘΑΝΑΤΟ Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ»
 
Ακολουθάτε το δρόμο σας οι μεγάλοι
 
Τη Μοίρα που σας ώρισε ο Θεός ακολουθάτε
οι Μεγάλοι. Οδηγός σας το πνεύμα το υπέρτατο
και εντός σας ακοίμητο πάντα προσμένει
για τ’ ανέβασμα κάτι να γίνει τ’ ακούραστο! 
 
Στενωπός είν’ ο δρόμος γιομάτος αγκάθια,
οι μικροί θα κτυπούν με λύσσα στο διάβα σας,
μα η ψυχή για τη νίκη θα μάχεται ατρόμητα,
το κορμί κι αν λυγάει κι αν ματώνει απ’ τον κάματο.
 
Νικητές στη γλυκιά την Ιθάκη ως γυρνάτε,
Λαιστρυγόνες θα βρήτε μπροστά σας και Τρίτωνες
τραγουδούσες Σειρήνες, μαγεύτρες και πλάνες
τον τρανό Ποσειδώνα αφρισμένο για εκδίκηση. 
 
Ποθητό ‘ναι να βρεις στων αγώνων το τέρμα
μιας πιστής Πηνελόπης αγκάλες αμόλυντες
μ’ αν αφήσης στη μάχη την πνοή σου την ύστατη
πιο χρηστά δεν μπορούσες τη ζωή να προσφέρεις. 
 
Στης φυλακής μου το κελί
 
Στης φυλακής μου το κελί το σιδερόφραχτο
που χειμωνιά όλο πλήξη με κυκλώνει
τον ερχομό σου καρτερώ σαν άνοιξη
ν’ανθίσουνε μεσ’ την καρδιά μου οι κλώνοι …. 
 
(Ίδετε: Ποιήματα Μιχαλάκη Παρίδη.) 
 
Σημειώνω ότι στο μεγαλοπρεπές Παρίδειο Ίδρυμα της Λάρνακας, με την έγκριση της οικογένειας και του Δκού Συμβουλίου είναι αναρτημένη και η φώτο του ήρωα Λαρνακέα-Κιτιέα αδελφού μου Χριστάκη Αντωνά μεταξύ των ηρώων μας, ο οποίος και αυτός με άλλους συμπολεμιστές του έπεσαν ηρωικά μαχομένοι το 1974, βροντοφωνάζοντας … ΕΜΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΔΟΜΑΣΤΕ …  
 
Ο Αντώνης Αντωνάς σε ομιλία του στο Παρίδειο Ίδρυμα, υπό το βλέμμα του ήρωα Μιχαλάκη Παρίδη και την σκιά της Ελληνικής σημαίας.
 
Η οικογένεια μας ευχαριστεί θερμά και αποτίει φόρο τιμής στον Μεγάλο Παρίδη και όλους τους πεσόντες υπέρ Ελευθερίας της Ελληνικής Κύπρου. 
 
Προς τιμή του ήρωα στο Δημοτικό σχολείο Δροσιάς – Λάρνακας δόθηκε το όνομα του ήρωα το οποίο επάξια τον τιμά με εκδηλώσεις εθνικές και πατριωτικές. Τα μικρά παιδιά του σχολείου προς τιμή τους, υπό την καθοδήγηση των άξιων δασκάλων τους που σέβονται τις ιερές παρακαταθήκες ηρώων μας, πολλά φιλολογικά βραβεία απέσπασαν. 
 
Τιμητικό αφιέρωμα από τον στενό φίλο της ηρωικής οικογένειας Αντώνη Αντωνά.

10 σχόλια:

  1. Με τέτοια παραδείγματα, ως του Μιχαλάκη Παρίδη και των άλλων ηρωικών αγωνιστών, που έπεσαν για την ελευθερία και την Ένωση της Μεγαλονήσου με την μητέρα Ελλάδα, ΠΟΙΟΣ Έλληνας μπορεί να σκεφθεί την παράδοση της Κύπρου μας στους Τούρκους;... ΠΟΙΟΣ;

    ΓΝΠ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαι όμως φίλε μου καλέ, με τις προδοτικές συμφωνίες Ζυρίχης Λονδίνου αυτοί οι ήρωες προδόθηκαν και τα όνειρα τους για Ένωση και Λευτεριά ενταφιάσθηκαν...
    Και το 1974 με το πραξικόπημα, αλλά και την εγκατάλειψη της Ελληνικής Κύπρου υπήρξε η αρχή του τελους ... Ας ευχηθούμε να μην δούμε και το τέλος, που επίδοξοι ολετήρες του Ελληνισμού επιδιώκουν ένθεν κακείθεν.
    Νάσαι καλά πάντα για να συνεχίσεις το πατριωτικό σου έργο.
    Με εκτίμηση
    ΑΑ

    ΙΔΕ.
    Κύπρος 1974 – Το ξεχασμένο «Δεν ξεχνώ»...(Α μέρος)https://koukfamily.blogspot.com › 2...·
    20 Jul 2020 — Πρόλογος: Το εμβληματικό συμβολικό αυτοκόλλητο του 1974, που ήταν απλωμένο σε όλη την Κύπρο και που θύμιζε προδότες και προδοσίες , ...



    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. O αγαπητός μου Θάνος με ευλάβεια καταχωρεί και επιμελείται τα πατριωτικά άρθρα για τον Κυπριακό πολύπαθο Ελληνισμό.
    Τον ευχαριστώ θερμά και εγώ και οι συνεργάτες μου.
    ΑΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μια μικρή διόρθωση...

    Από λάθος το πιο κάτω ποίημα δημοσιευόταν ως έργο του Λανίτη, εν αγνοία βέβαια του ιδίου.

    Το είχε απαγγείλει ο ίδιος ο Παρίδης, νεαρότατος τότε μαθητής στο Παγκύπριο Eμπορικό Λύκειο Λάρνακας, στις 19 Ιουνίου 1951, σε φιλολογικό μνημόσυνο του Γεωργίου Δροσίνη, στην «εορτή λήξεως σχολικών εργασιών» του Παγκύπρίου Εμπορικού Λυκείου Λάρνακας, φυτώριο αγωνιστών ποιητών με άξιους Ελλαδίτες δασκάλους αδελφούς, στο υπαίθριο κινηματοθέατρο Παπαδοπούλου «Ο Παράδεισος».

    O Μιχαλάκης Παρίδης ήταν μαθητής του αείμνηστου K.Α. Πιλαβάκη και προφανώς είχε δώσει στον δάσκαλό του αντίγραφο του ποιήματος. Ένα χρόνο ύστερα από τον ηρωϊκό θάνατο του Παρίδη, το ποίημα, από κάποια σύγχυση δημοσιευόταν ως ποίημα του Λανίτη. Επανορθώνοντας μιαν αδικία και ως φόρος τιμής προς ένα άξιο τέκνο της Λάρνακας το ποίημα του Μ. Παρίδη αναδημοσιεύεται πιο κάτω.

    Δέηση στη ψυχή του Δροσίνη
    Xάροντα! Σαν τον πάρεις στο βασίλειο σου

    μη βάλεις τον σ’ αρχοντικά παλάτια

    μηδέ σε πύργους από μάρμαρο

    γιομάτους με σμαράγδια και διαμάντια.

    Δώσε του μια ραχούλα λιόφωτη

    από τις τόσες που ’χει τραγουδήσει,

    σ’ όμορφο ακροθαλάσσι απάνεμο,

    μια φτωχική καλύβα εκεί να χτίσει.

    Nα ’ν ψάρια χρυσοφτέρωτα στη θάλασσα,

    βαρκούλες, ψαροπούλες, να ’ναι γλάροι·

    να ’χει η ραχούλα μυγδαλιές ολάνθιστες

    και να ’ν σπαρμένη ευωδιαστό θυμάρι.

    Mια τέτοια πλάση δώσ’ του Xάροντα,

    σεμνή, μα και που να ’χει κάτι ακόμα,

    κάτι που δε θα τ’ άλλαζε με τίποτε:

    ― Eλληνικό μια χούφτα χώμα!

    ΑΙΩΝΙΑ ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΠΟΙΗΤΗ ΜΑΣ ΠΑΡΙΔΗ ΠΟΥ ΤΙΜΗΣΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΛΑΡΝΑΚΑ - ΚΙΤΙΟΝ.
    Μαρία Ρ. Ερευνήτρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΕΝΩΣΗ, ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΘΕΣΑΝ ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ.
    Απόσπασμα από λυρικό - επικό ποίημα του Α.Α.

    Λευτεριάς και αυτοθυσίας, θα βρεις,
    μονοπάτια, μοναχικέ Έλληνα αδελφέ,
    που από μακριά ήρθες, Ελληνικές σημαίες,
    από σφαίρες, διάτρητες, φθαρμένες,
    μισοσβησμένα συνθήματα της Ένωσης,
    σ΄ ερειπωμένα μετερίζια, αντίστασης κι΄ ελευθερίας.

    Τα μονοπάτια οδηγούν σε Θερμοπύλες,
    και στα «ελεύθερα φυλακισμένα μνήματα».

    Και όταν διαβάτη Έλληνα θα φτάσεις,
    στα μνήματα τα φυλακισμένα,
    σ΄ αυτόν της Κύπρου τον ιερό χώρο,
    την αγχόνη κοίταξε και εσύ κατάματα,
    τους σταυρούς, των ηρώων Κυπραίων άγγιξε.

    Δεν θ΄ αντέξεις, θα λυγίσεις, ρίγη,
    αναφιλητά, τα δάκρυα σου ποτάμια,
    λάβας θα ρέουν, θα σε καίνε,
    θ΄ αχνίζουν πέφτοντας στο
    καθαγιασμένο χώμα των θαμμένων ηρώων.

    Και νοερά θα ακούς, τα ποιήματα τους,
    π΄ απάγγελλαν και τα εμβατήρια,
    π΄ αλύγιστα περήφανα τραγουδούσαν..,
    ακόμη και στο ικρίωμα, δεν λυγούσαν,
    όταν την νεκρική θηλειά, τους περνούσαν.

    Και τον εθνικό ύμνο θ΄ ακούς,
    που τις τελευταίες τους στιγμές,
    στα χείλια είχαν και υμνούσαν….

    Και όταν αδελφέ Έλληνα,
    στην Ελλάδα, επιστρέψεις, το μήνυμα δώσε,

    « Ω Ξειν αγγέλλειν….,
    ότι η Κύπρος εγκαταλείφθηκε,
    ποτέ της δεν λιποψύχισε και δεν ηττήθηκε!

    Ελληνικές Θερμοπύλες φύλαττε,
    ..τοις κείνων ρήμασι πειθόμενη…»,
    πάντα με ηρωισμό και αυτοθυσία,
    μόνη κ΄ έρμη, χρυσοπράσινο φύλλο,
    των κυμάτων έρμαιον ριγμένο,
    στο φουρτουνιασμένο μακρινό πέλαγος…..

    Η Κύπρος, θ΄ αναστηθεί διαβάτη αδελφέ Έλληνα.
    Σ΄ όλους τους χαλεπούς αιώνες,
    ποτέ της δεν ελύγισε
    βάρβαρους κατακτητές,
    ποτέ της δεν προσκύνησε!

    Μισοσβησμένα συνθήματα,
    ύμνους Ελληνισμού και Ένωσης,
    διαβάτη Έλληνα στη Κύπρο,
    θα συναντούσες.

    Τώρα, συνθήματα δεν θα δεις,
    θυσία απ΄ τον Κάλχα,
    σε ελληνικούς βωμούς εγίναν,
    μαζί με τα προδομένα όνειρα χαθήκαν.
    Π.Β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια ωδή προς τον Σταυραετό του Μαχαιρά Γρηγόρη Αυξεντίου από Μιχαλάκη Παρίδη. Και οι δυο ήρωες όπως και οι υπόλοιποι κατά τον ίδιο ηρωικό τρόπο έπεσαν μαχόμενοι υπέρ πίστεως, πατρίδος , Ένωσης και Λευτεριάς.

    Ωδή στον Γρηγόρη Αυξεντίου

    Ζωντανός να γυρίσης κοντά τους προσμένουν,

    τρεις καρδιές πονεμένες

    Η Μάνα κι’ ο Κύρης κι’ η ακριβή Βασιλού σου

    Ταξίματα η μάνα στους Αγίους να σε σκέπουνε, χίλια είχε κάνει.

    Κι’ η καλή σου, κεριά στη γλυκειά την παρθένα και καντήλια όλο άναφτε.

    Ο γέρος σου κύρης στο Χριστό κάποιο δάκρυ κρυφόδειχνε.

    Τι άνδρας ήταν και δεν τώχε πρεπούμενο να τον δούνε κλαμένο.

    Και ποθούσε η γερόντισσα μάνα να σε δη στο ξοπόρτι,

    στο σπίτι να μπαίνης που μικρό σε θωρούσε σα δεντρί να τρανεύης.

    Να σε ντύση γαμπρό και του γάμου στεφάνι να φιλήση στο μέτωπό σου.

    Και με χέρια σταυρωτά στες εικόνες μπροστά, την ευχή της να σου δώση.

    Και σ’ ήθελε ο κύρης, μαζί του στα χωράφια να πάρετε βόλτα,

    να μάθης τον καρπό της σκληρής του δουλειάς

    και της τέχνης μυστικά να σου μάθη, που τόσο αγαπούσες.

    Δουλευτή να σ’ αφήση καλό για τη γη του, σαν θε νάπαυε εντός του το γιαίμα να βράζη.

    Λαχταρούσε η καλή Βασιλού σου να φτάσης στη στιά της.

    Τη θερμή της αγκάλη να σούχη γι’ ανάπαυση.

    Τα χέρια κι’ ο νους της για πάντα να συντρέχουν την φλόγα της άσβεστης αγάπης.

    Μεγάλη για να φτιάσουν δικιά σου ευτυχία.

    Και λαχταρούσε η ψυχή της παιδιά ν’ αναστήση απ’ τα σπλάχνα της

    Άφταστης νάνε για σένα χαρά.

    Μα συ δεν ήσουν για τέτοια. Πετούσε το πνεύμα σου πάνω απ’ τ’ ανθρώπινα.

    Σ’ ύψη αξεδιάλυτα, που φωτιστήκανε μόνο απ’ τη λάμψη,

    που απλόχερα σκόρπισε η δόξα στη Μονή Μαχαιρά.

    Μα δεν κλαίνε οι δικοί σου ζωντανός που δε θάρθης πια τώρα κοντά τους.

    Για παράδειγμα κι’ όχι για θρήνο οι μεγάλοι.

    Dr Κ.Κ. Λαρνακέας - Κιτιέας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΤΟΝ ΞΕΡΩ ΕΣΤΩ Κ ΑΠΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΛΛΑ Κ ΑΠΟ ΣΚΕΠΤΙΚΟ ΛΟΓΩ ΑΠΟΣΤΑΣΗΣ , ΞΕΔΙΠΛΩΝΕΙ ΤΟΣΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Κ ΤΟΝ ΛΑΟ ΤΗΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΕΙΣ ΔΕΟΣ.
    ΕΙΝΑΙ ΣΦΗΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ Κ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΕΣ.
    ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΝΤΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Kαλά νάσαι και εσύ φίλε Γιώργη για να απολαμβάνουμε και τα δικά σου εξαιρετικά θυμοσοφικά και λαογραφικά άρθρα. τα οποία προέρχονται από σπάνιο έμφυτο σου ταλέντο συγγραφικό.
    Όσον αφορά καλά σου λόγια ...

    Δαναέ μου, άσημος είμαι και ταπεινά σου λέω ότι όλα όσα καταγράφω είναι ερανισμένα από την ένδοξη μας Ελληνική Ιστορία, την οποία μελετώ κάθε μέρα. Εγώ απλά αναμεταδίδω πολλές φορές και προσθέτω τις δικές μου πληροφορίες και σχόλια. Είναι "σταγόνες μνήμης και γνώσης ιστορίας". ( Τίτλος νέου μου βιβλίου.)
    Με ιδιαίτερη εκτίμηση.
    Αντώνης Αντωνάς.

    Ευχαριστώ και τις δεκάδες προσωπικούς μας αποδέκτες - ανγνώστες για τα τιμητικά τους σχόλια. Δυστυχώς δεν μπορούν να καταχωρηθούν όλα.

    ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΗΡΩΕΣ ΜΑΣ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ΣΥΜΦΩΝΩ ΜΕ ΔΑΝΑΟ.
    Ν.Ι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. ΠΡΟΣ Ανώνυμος 30 Αυγούστου, 2022 21:58
    Ν.Ι.
    ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ .
    ΝΑ ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΑΣ ΑΝΤΩΝΗ ....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).

Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.

Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.