«Και τι περιμένεις από ανθρώπους που τους βιάσανε τις γυναίκες μπροστά στα μάτια τους και δεν τραβήξανε το σουγιά τους. Απαθώς τότε. Κι απαθώς σήμερα ζητάνε απλώς διαζύγιο. Τέτοιοι ρουφιάνοι δεν μπορούν να πολεμήσουν για τίποτε» (Παντελής Μηχανικός, «Ίτε», Λευκωσία 1975)
Με την Τουρκική εισβολή, πριν 48 χρόνια στην Κύπρο και 26 χρόνια από τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού, υλοποιήθηκαν δύο από τις πιο αποκρουστικές πράξεις που έχουν γίνει στην ιστορία του Ελληνισμού και της ανθρωπότητας.
Και από τότε το κατοχικό καθεστώς που δολοφόνησε και κρατά όμηρο τον ελληνικό λαό της Κύπρου (αγνοούμενοι και συγγενείς, «εγκλωβισμένοι» και άλλα εγκλήματα) και ο ρατσισμός που ξεκινά από την εγκατάσταση των εποίκων και καταλήγει στο βιασμό του πολιτισμού προς όφελος της τουρκοποίησης, συνεχίζεται. Την ίδια στιγμή που έχουν συμβεί και συμβαίνουν αυτά (και άλλα) στην κατεχόμενη και δυστυχώς και στην ελεύθερη Κύπρο και που αποδεικνύουν τη φύση του της τουρκικής κατοχής που καταπιέζει και δολοφονεί τον Ελληνισμό, προκύπτει ένα μεγάλο ερώτημα που σχετίζεται με την πολιτική που ακολουθείται.
Υπάρχει νομιμοποίηση της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας στην Αθήνα και τη Λευκωσία να συνδιαλέγεται και να διαπραγματεύεται την Κύπρο και το δικαίωμά του Ελληνισμού στο μέλλον και την ελληνικότητά του; Μπορεί μία ηγεσία, πολιτική και διανοητική να φαντασιώνεται ελληνοτουρκικές φιλίες με δεδομένη την εισβολή και την κατοχή, με γνωστά τα εγκλήματα του κατακτητή; Η υπόθεση της Κύπρου δεν είναι ζήτημα μίας υποτίθεται πολιτικής και πνευματικής τάξης – ελίτ, η οποία κατά καιρούς εφευρίσκει νέους όρους και «σχέδια» για να νομιμοποιήσει την αποκαλούμενη «λύση», να εδραιώσει τα τετελεσμένα της φασιστικής τουρκικής εισβολής και κατοχής, να διαιωνίσει το ζήτημα των αγνοουμένων και των εποίκων, ουσιαστικά να εγκαταστήσει με ελληνική υπογραφή την Τουρκία σε όλη την Κύπρο. Γιατί η λύση δεν μπορεί ποτέ να στηριχθεί στο ρατσισμό, στη διαιώνιση της αδικίας, στο διαχωρισμό, στη χυδαιότητα, στην ανηθικότητα, στη ζούγκλα.
Η επιβίωση του Ελληνισμού της Κύπρου δε μπορεί να στηρίζεται στην πολιτική και στρατιωτική ομήρεια, στα (ψευτο) διλήμματα, αλλά μόνο στις αρχές και τις αξίες, στις ελληνικές έννοιες της δημοκρατίας και της ελευθερίας. Δεν υπάρχει η νομιμοποίηση, ούτε η αποδοχή στην κοινωνία για υποχωρήσεις, τόσο στην Κύπρο και βεβαίως στο Αιγαίο και τη Θράκη. Η τριτοκοσμική οδός της συνδιαλλαγής με τους Τούρκους κατακτητές, αποτελεί πισωγύρισμα και υποχώρηση προς τον εισβολέα. Και η συνδιαλλαγή αυτή αποκτά χαρακτηριστικά Ύβρεως όταν γίνεται με τους δολοφόνους.
Ο συνομιλητής των προπαγανδιστών της «λύσης», δηλαδή της νομιμοποίησης και κατοχής της φασιστικής Τουρκίας επί της Κύπρου, είναι ο Χαλίλ Σατραζάμ, συνταγματάρχης εν αποστρατεία και σύμβουλος του εκπροσώπου των κατακτητών Ακιτζή, για θέματα ασφαλείας. Ο Σατραζάμ, σύμφωνα με την κατάθεση του ψευτουπουργού και αυτουργού για τη δολοφονία του Σολωμού Κενάν Ακίν, είναι αυτός που έδωσε την εντολή για το έγκλημα.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους δολοφόνους του Τάσου Ισαάκ, τους Χασίμ Γιλμάζ, έποικου από την Τουρκία και στελέχους της ΜΙΤ, Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν, έποικου από την Τουρκία και αστυνομικού του ψευδοκράτους, Πολάτ Φικρέτ Κορελί, Τουρκοκύπριου από την Αμμόχωστο, Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν, έποικου από την Τουρκία και αρχηγού των «Γκρίζων Λύκων» στα κατεχόμενα και Ερχάν Αρικλί, έποικου από την πρώην Σοβιετική Ένωση και "βουλευτή" στα κατεχόμενα.
Στο Παραλίμνι, στο μνημόσυνο των Ισαάκ και Σολωμού, με συγκίνησε η συνάντησή μου με την αδελφή και την κόρη του δολοφονημένου από τους Τούρκους εισβολείς Τάσου Ισαάκ. Μαζί με τον Σολωμού Σολωμού, ο Ισαάκ αποτελεί έναν από τους νέους μάρτυρες που μνημονεύουν τη φασιστική κατάσταση εδώ 48 χρόνια στην Κύπρο. Η κόρη του Τάσου στη συνάντησή της με τους Έλληνες θεσμικούς είχε ζητήσει το αυτονόητο: Να βρεθούν οι δολοφόνοι και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και μαζί με την Αναστασία Ισαάκ όλοι εμείς ζητάμε να βρεθούν, να συλληφθούν και να καταδικαστούν οι δολοφόνοι του Τάσου και του Σολωμού.
Ζητούμε τη Θέμις και την Νέμεσις για την Κύπρο που τη δολοφονούν τα φασιστικά Τουρκικά στρατεύματα. Απαιτούμε τη δικαιοσύνη για τους αγνοούμενους, για τους πρόσφυγες, για τον Τάσο, τον Σολωμού, για την Κύπρο, τον Ελληνισμό και την Ελευθερία.
Η Ελευθερία, για αυτήν που θυσιάστηκε ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμού Σολωμού , παραμένει η μόνη λύση, έναντι του Τουρκικού φασισμού, των εισβολέων και των κατακτητών της ελληνικής Κύπρου.
Οι συνομιλίες με τους δολοφόνους είναι Ύβρις!
ΕΥΓΕ ΑΓΑΠΗΤΕ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΘΕΟΦΑΝΗ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσθέτω... ( Απόσπασμα )
Η πρόσφατη ομολογία *Τουρκοκυπρίου ότι ενεπλάκη σε εκτελέσεις Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων το 1974 έφερε ξανά στην επιφάνεια ένα θέμα που, για ποικίλους λόγους, παρέμενε ενταφιασμένο. Πολλοί, ίσως να συμπεραίνουν ότι η αδιαφορία που επέδειξε η Πολιτεία μπροστά σε αυτά τα εγκλήματα είναι ένα αναπόφευκτο παρακολούθημα της αδυναμίας μας να ανατρέψουμε γενικώς τις συνέπειες της εισβολής. Αυτό, όμως, δεν είναι ορθό. Είναι ένα πράγμα η αδυναμία να ανατρέψουμε την ντε φάκτο κατοχή, και άλλο τα νομικά δεδομένα. Μπορεί η διεθνής έννομη τάξη να μην έχει φθάσει σε επίπεδο επιβολής του δικαίου, αλλά σίγουρα έχουν θεσμιστεί κάποιοι, αποσπασματικοί, έστω, μηχανισμοί διάγνωσης και καταδίκης του αδίκου. Λόγου χάριν, υπάρχουν οι συμβάσεις του 1948 για την πρόληψη και τιμωρία του εγκλήματος της γενοκτονίας και του 1949 για τη μεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου. Αυτές δεσμεύουν και την Τουρκία και πολλά από τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί στην Κύπρο αφορούν εκτελέσεις αιχμαλώτων ή ακόμη και άλλα στοιχεία που συνθέτουν το έγκλημα της γενοκτονίας.
*Ο αρχιδολοφόνος αυτός είναι ο TURGUT YENAGRALI ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΑ ΝΤΕΚΤΑΣ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΤΗΣ ΤΜΤ... Είναι αυτός που με την ομάδα του της τρομοκρατικής ΤΜΤ βασάνισε και δολοφόνησε τον αδελφό μου ετοιμοθάνατο από τραύματα .. μαζί με άλλους 13 συμπολεμιστές του...
Ποτέ δεν τιμωρήθηκε ... Και το Κυπριακό Κράτος νίπτει τας χείρας του. όπως και για τους δολοφόνου των εθνομαρτύρων Τάσσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού ....
Εάν σεβόταν έστω ελάχιστα στοιχειωδώς την κρατική της υπόσταση η Κυπριακή Δημοκρατία, εάν αυτό το κράτος δεν ήταν αξιοθρήνητα ανεπρόκοπο, η κυβέρνησή του με όλες τις συναρμόδιες υπηρεσίες του θα είχαν ήδη προβεί σε όλες τις διεθνώς νόμιμες και επιβεβλημένες ενέργειες, ούτως ώστε να καταζητηθεί ( όχι μόνο αυτός) με διεθνές ένταλμα σύλληψης, για ανάκριση και παραπομπή στο κακουργιοδικείο για ειδεχθή εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής το 1974, ο δολοφόνος αυτός περιφέρεται υπερήφανος για τους ανυπεράσπιστους αιχμαλώτους Έλληνες Κυπρίους που σκότωσε εν ψυχρώ, και «καίγεται» από τη λύπη του για όσους ξέφυγαν απ’ τις αιμοβόρες επιδόσεις του, τις οποίες μάλιστα και προσδιορίζει ο ίδιος ως... «είδος τέχνης»! Για τα ίδια εγκλήματα περηφανεύονται μέχρι σήμερα και οι αναφερόμενοι δολοφόνοι της ΤΜΤ στο κείμενο.... και κανείς δεν του αγγίζει ... Και αυτοί παρασημοφορήθηκαν από την Τουρκία για τις ηρωικές τους πράξεις ...
Και εμείς εις θάνατο καταδικάσαμε Ελληνοκύπριο για "εγκλήματα" κατά των ΤΚ, που εκ των υστέρων απεδείχθη ότι ήταν στημένα...Ο ίδιος ύποπτος δήλωνε μέχρι τέλους αθώος. Σημειώνεται ότι από την οικογένεια του ΕΚ αρκετοί δολοφονήθηκαν από τους ΤΚ εξτρεμιστές ...
- ΤΗΝ Κυριακή, 12η Ιανουαρίου 1975, στην 1η σελίδα του «Φιλελευθέρου», δημοσιεύτηκε ότι: «Εις θάνατον κατεδικάσθη ο Γιαννής Βουνιώτης για τον φόνο πέντε Τουρκισσών. Θα εκτελεσθή 13 Μαρτίου».
Δεν πρόλαβαν να τον απαγχονίσουν. Αυτοκτόνησε στις φυλακές αφήνοντας σημείωμα ότι ποτέ δεν δολοφόνησε αθώους ...
Κατά τα άλλα μετά από 48 χρόνια ελεύθεροι είναι και περήφανοι οι εγκληματίες Τούρκοι, οι δε δολοφόνοι των δυο ηρώων κατέχουν τιμητικές υψηλόβαθμες θέσεις στο παράνομο καθεστώς και ταξιδεύουν με διπλωματικά διαβατήρια ανά την υφήλιο ....
ΑΑ