Τα αίματα και οι νεκροί της Κύπρου χάρισαν στην Ελλάδα τη Δημοκρατία

Γράφει ο Σάββας Ιακωβίδης

 

Η Αθήνα ας μην αποποιείται των ασήκωτων και βαρύτατων εθνικών και συμβατικών ευθυνών της. Η εθνική οφειλή οριοθετείται από το καθήκον και την αποστολή απελευθέρωσης της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό. Όσο η Κύπρος κατέχεται, η Ελλάδα δεν μπορεί να κοιμάται. Αν η Κύπρος τουρκέψει, η Ελλάδα θα υποστεί και αυτή τη μάστιγα του Αττίλα στο Αιγαίο και στην Θράκη.

 

Σήμερα, 24 Ιουλίου, η Ελλάδα τιμά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα. Στις 23 Ιουλίου 1974, η εφτάχρονη δικτατορία κατέρρευσε υπό το βάρος του διπλού εγκλήματος κατά της Κύπρου: Του πραξικοπήματος κατά του προέδρου Μακαρίου και της τουρκικής εισβολής (σε δύο φάσεις) που ακολούθησε. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 24ης Ιουλίου 1974, ο αυτοεξόριστος στο Παρίσι, Κωνσταντίνος Καραμανλής, επιστρέφει, ορκίζεται ενώπιον του χουντικού Γκιζίκη και αναλαμβάνει την ηγεσία της Ελλάδος.  

 

Πριν από λίγες ημέρες (16/7/2022) προκλήθηκε αχρείαστος σάλος, εξαιτίας ομιλίας στη Βουλή των Ελλήνων, του καθηγητή Άγγελου Συρίγου, υφυπουργού Παιδείας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Με αφορμή συζήτηση για τα ελληνικά Πανεπιστήμια, ο Α. Συρίγος είπε πως , «για να απαντήσουμε πρέπει να επιστρέψουμε στις ρίζες του σημερινού ελληνικού πανεπιστημίου και αυτές δεν είναι άλλες από την μεταπολίτευση. Παρά τη μεγάλη ηθική αποστροφή και πολιτική αποδοκιμασία της Χούντας από τον λαό, το καθεστώς δεν έπεσε λόγω της εσωτερικής αντιστάσεως. 

 

»Η χούντα», πρόσθεσε, «κατέρρευσε το 1974 υπό το βάρος των ανομημάτων της και ιδίως υπό το βάρος της κυπριακής τραγωδίας. Το γεγονός ότι στα θεμέλια της μεταπολιτεύσεως δεν υπήρχε ένα γεγονός ανατροπής, είχε τεράστια αξιακή σημασία στην ποιότητα της μεταπολιτευτικής μας ζωής. Δεν υπήρχαν ογκώδεις διαδηλώσεις και πορείες επί Χούντας. Υπήρχαν μεμονωμένες ενέργειες κάποιων γενναίων Ελλήνων που αντιμετωπίζονταν με βάρβαρο τρόπο από τη δικτατορία. Αυτό που δεν έγινε από την πλειοψηφία του λαού όταν χρειαζόταν, όταν δηλαδή υπήρχε η Χούντα, έπρεπε να αναπληρωθεί μετά. Πότε; Μετά το 1974». 

 

Η πιο πάνω αναφορά του Συρίγου προκάλεσε την ιερή αγανάκτηση της αντιεξουσιαστικής ακροαριστεράς, επειδή τους χάλασε την επί 48ετίαν μυθολογία γύρω από το Πολυτεχνείο. Οι δήθεν αντιστασιακοί των λαβάρων, των συνθημάτων και των επαναστατικών τραγουδιών, εξεμάνησαν. Επιβεβαιώθηκε ξανά πως τόσες δεκαετίες εξαπατούσαν όσους Έλληνες θέλουν να εξαπατηθούν ότι, τάχα, εξαιτίας του Πολυτεχνείου και όχι της τραγωδίας της Κύπρου, έπεσε η Χούντα. Το Πολυτεχνείο και ο αγώνας των φοιτητών καταγράφονται τον Νοέμβριο του 1973. Ακόμα και ανιστόρητοι ή πολιτικά αστοιχείωτοι και διανοητικά ελλιπείς καταλαβαίνουν ότι η Χούντα κατέρρευσε μετά την προδοσία της Κύπρου και την καταστροφή από την τουρκική εισβολή. 

 

Ο Α. Συρίγος επισήμανε: «Πάμε στις πορείες, κρατάμε τα λάβαρά μας, τραγουδάμε αντάρτικα στις ταβέρνες και μετά πάμε σπίτι μας ήσυχοι ότι έχουμε εκπληρώσει, εκ του ασφαλούς, με καθυστέρηση ετών το αντιστασιακό μας καθήκον έναντι της δικτατορίας. Επρόκειτο για μίμηση, για κακό θεατρικό παίγνιο, για παρωδία. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, μία πολιτική μυθολογία που είχε και εξακολουθεί να έχει στο επίκεντρό της το Πολυτεχνείο. Γιατί; Διότι το Πολυτεχνείο υπήρξε το μοναδικό σοβαρό γεγονός μαζικής λαϊκής αντιστάσεως απέναντι στη δικτατορία. Στα επτά εκείνα μαύρα χρόνια ήταν η μοναδική ένδειξη ότι υπήρχε κάτω από την επιφάνεια ένα ηφαίστειο που έβραζε. Εξ αιτίας αυτού του λόγου πολύ σύντομα μετά το 1974, το Πολυτεχνείο προσέλαβε μυθικές διαστάσεις. 

 

»Λόγω του μύθου που έχει δημιουργηθεί, ένα μεγάλο ποσοστό του λαού πιστεύει ότι η Χούντα έπεσε το 1973, εξ αιτίας του Πολυτεχνείου. Στην πραγματικότητα την εξέγερση του Πολυτεχνείου ακολούθησε η ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη και μία πολύ σκληρότερη φάση της δικτατορίας. Ποιες ήταν οι εκφράσεις του μύθου; Οι κομματικές φοιτητικές παρατάξεις. Η απαγόρευση εισόδου ακόμη και της πυροσβεστικής μέσα στα ΑΕΙ καθ’ ότι είναι κρατική δύναμη. Οι καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών. Οι κατ’ έθιμο πορείες».  

 

Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα αποκαλύπτει πως, με βολικούς κομματικούς και ιδεολογικούς μύθους, δεν τεκμηριώνεται η ιστορία. Αυτό που δεν φαίνεται να κατανοείται επαρκώς στο κράτος των Αθηνών και από τους λογής-λογής νεόκοπους και άκαπνους αντιστασιακούς των συνθημάτων και των φωνασκιών είναι ότι η κατεχόμενη Κύπρος δεν αφορά μόνο τους Έλληνες της νήσου. Αφορά όλο το Έθνος των Ελλήνων. Είναι εθνικό τραύμα ανεπούλωτο που μόνο μία συνταγή σωτηρίας απαιτεί: Την απελευθέρωση της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό. Αυτό δεν είναι μόνο απαίτηση των Κυπρίων. Είναι εθνική επιταγή και οφειλή την οποία ομολόγησαν κατά καιρούς και επιφανείς Έλληνες: 

 

Ο Α. Παπανδρέου δήλωσε (6/8/1975): «Η Χούντα δεν ανετράπη, αλλά παρέδωσε (λόγω του Κυπριακού) την σκυτάλη». Ο Στ. Στεφανόπουλος τόνισε («Καθημερινή», 25/6/1975): «Ας μην αυταπατώμεθα: απαλλαχτήκαμε από την στυγνή δικτατορία μονάχα με την εθνική συμφορά της Κύπρου». Ο Βασ. Βασιλείου («Βραδυνή», 25/7/1974) είπε: «…Αλλά από το σπαραγμένο σώμα της Κύπρου, από το ολοκαύτωμά του, βγήκε η λύτρωσή μας. Ας μην ξεχνούμε τι της οφείλουμε». Ο Πέτρος Χάρης έγραψε («Νέα Εστία», 15/11/1974): «Την ελευθερία μάς την εχάρισε το αίμα της Κύπρου. Κι όποιος δεν το παραδέχεται, κάνει πολιτική, πολύ φτηνή πολιτική».  

 

Ο μέγας Γιάννης Ρίτσος ψάλλει για την Κύπρο: «Κουράγιο μικροκόρη μας που μας εγίνης μάνα» ( «Ύμνος και θρήνος για την Κύπρο»). Και ο Νομπελίστας ποιητής μας, Οδ. Ελύτης, εκμυστηρεύτηκε («Φιλελεύθερος», 28/10/1979 ): «Αισθάνομαι ότι – ό,τι και να πω είναι λίγο – σαν Ελλαδίτης είμαι ένοχος έναντι της Κύπρου, και νιώθω ότι υπάρχει ένα χρέος που αφορά και το σύνολο». Η Ειρήνη Παπά είπε («Νέα» Αθηνών, 25/6/1983): «Πιστεύω πως χρωστάμε στην Κύπρο την απελευθέρωσή μας». Και ο Δ. Σαββόπουλος υπέγραψε βιβλίο σε κυπριακό αντίσκηνο έξω από την τουρκική πρεσβεία στην Αθήνα με αυτά τα λόγια: «Η Κύπρος είναι η αυτογνωσία μας» («Ελευθεροτυπία», 20/2/1987). 

 

Λοιπόν, η Αθήνα ας μην αποποιείται των ασήκωτων και βαρύτατων εθνικών και συμβατικών ευθυνών της. Η εθνική οφειλή οριοθετείται από το καθήκον και την αποστολή απελευθέρωσης της Κύπρου από τον τουρκικό ζυγό. Όσο η Κύπρος κατέχεται, η Ελλάδα δεν μπορεί να κοιμάται. Αυτή η χαίνουσα εθνική πληγή θα αιμορροεί και θα δαχτυλοδείχνει τις ευθύνες του Ελληνισμού. Το Κυπριακό και η Κύπρος δεν προσφέρονται πια ως μέσο και νόμισμα πολιτικής συναλλαγής. Αν η Κύπρος τουρκέψει, η Ελλάδα θα υποστεί και αυτή τη μάστιγα του Αττίλα στο Αιγαίο και στην Θράκη.  

 

πηγή