Μία εἰκόνα ὡς ἀπάντηση στήν ἀφόρητη ἀρχιερατική ὑποκρισία…

Τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολας

Διδάκτορος Ἱστορίας

 

Λίγο μετά τή βαρύτατα φαρισαϊκή ἐγκύκλιο τῆς Ἱεραρχίας πού διαβάστηκε χτές στούς περισσότερους ναούς τῆς χώρας καί καθώς τσαλαβουτᾶμε πάντα στά βοθρολύματα τῆς πλάνης καί τῆς ἀντινόησης τοῦ ἀνἀποδου κόσμου, καταθέτουμε ὡς ἀπάντηση μία ἀπό τίς πλέον εὔγλωττες εἰκόνες τῆς ἐφιαλτικῆς διετίας πού πέρασε. Μία γριούλα βίαια αποκλεισμένη καί ἀποκομμένη ἀπό τή χαρά της. Κλειδωμένη ἔξω ἀπό τό σπίτι τοῦ Πατέρα της. Καί ὄχι βέβαια ἐπειδή τό θέλησε Ἐκεῖνος, ἀλλά ἀκριβῶς γιά τό ἀντίθετο: ἐπειδή τό θέλησαν κάποιοι ἄλλοι, χωρίς κανένα λόγο, παραβιάζοντας αἰσχρά τόσο τό θέλημα Ἐκείνου, ὅσο καί τή δική της ἀναφαίρετη ἐλευθερία.  

 

Καί βέβαια ὁ διωγμός συνεχίζεται. Και ἄς ὑπάρχουν πολλοί πού τά θεωροῦν φυσιολογικά ὅλα αὐτά (μοιραῖο ἐπίχειρο - καί αὐτό μεταξύ πολλῶν ἄλλων - μιᾶς ἐκπτωτικῆς πορείας δεκαετιῶν γιά ἕνα λαό σκοτεινεμένο καί ἀκατήχητο, πού ἀκόμη καί ὅταν δέν τόν κυριεύει ἡ ἀπιστία ἤ ἡ πλήρης ἀδιαφορία, τόν κατατρώει ἡ σύγχυση καί ἡ ἄγνοια). Ἕνα λαό ὄχι μόνο ἐκμαυλισμένο, πεπτῶτα καί ἀμνήμονα. Ἀλλά τώρα πιά, κλειδωμένο καί ἔξω. 

 

Ἐπί δύο καί πλέον χρόνια κλειδωμένοι ἔξω. Καί αὐτό δέν ἀλλάζει βεβαίως οὔτε καί ὅταν δῆθεν ἀνοίγουν οἱ ναοί, ἀλλά μέ ὅλα τά ἀποτρόπαια μέτρα τῶν περιορισμῶν καί τῆς βλάσφημης ὑγειονομικῆς ὑστερίας. Δέν ἀλλάζει οὔτε καί τώρα πού γιά λίγο σταμάτησαν (μέχρι νά ἐπανέλθουν). Οί περσινές ἐφιαλτικές εἰκόνες τῶν ἐκατοντάδων ἱερωμένων πού περίμεναν σέ ἀτέλειωτες οὐρές γιά νά λάβουν πιστοποιητικά ὡς προϋπόθεση γιά νά τελέσουν τίς μεγαλοβδομαδιάτικες ἀκολουθίες, δέν ἦταν παρά ἡ τρομακτική προτύπωση ἑνός μέλλοντος πού ἀκόμη δέν τό ζήσαμε σέ ὅλη του τήν ἐφιαλτική ἐνάργεια. Τό ἴδιο και οἱ διώξεις τῶν ἄλλων ἱερέων, ἐκείνων πού ἀρνήθηκαν νά μετάσχουν στήν ἀθλιότητα τῆς ἀπολυμαντικῆς ὑστερίας, στό ὄνειδος τῆς διημέρου Ἀναστάσεως καί σέ τόσες ἀκόμη πλάνες. Τό ἴδιο ἐφιαλτικές εἰκόνες μέ τή γιαγιούλα τῆς φωτογραφίας. Καί μέ ὅλους ἐκείνους γενικότερα τούς πιστούς πού ἐκδιώχθηκαν ἀπό τίς ἐκκλησιές τους ἤ ἐπέλεξαν νά τίς ἐγκαταλείψουν (οὐσιαστικά μέ ἐκδίωξη ἰσοδυναμεῖ καί αὐτό), ἐπειδή δέν δέχτηκαν νά συμμετάσχουν στήν ἀπολυμασμένη ἔκπτωση καί τή μασκοφόρα ἐκτροπή. Καί ἀναζήτησαν συνθῆκες λατρείας, ὅπου δέν ἐμπαιζεται καί δέν βλασφημεῖται ὁ Θεός.  

 

Κλεισμένοι ἔξω λοιπόν. Προδομένοι ἀπό τούς ἴδιους τούς ποιμένες τους, πού ἐν πλήρει συνειδότι παρέδωσαν τό λογικό ποίμνιο βορά στούς ἐξαγριωμένους λύκους. Πουλημένοι ἀπό τούς ἴδιους τούς ταγούς, πού αὐτοβούλως καί αὐτεξουσίως ἄνοιξαν διάπλατα τίς πύλες γιά νά μποῦν μέσα οἱ ὁρκισμένοι ἐχθροί. «Πᾶν ὃ δίδωσί μοι ὁ Πατήρ πρὸς ἐμὲ ἥξει, καὶ τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω» ἔλεγε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός (Κατά Ἰωάννην στ΄ 37). Κενό γράμμα καί αὐτό γιά κάποιους προφανῶς. Καί ἄς βγάζουν πάλι σήμερα ἀναίσχυντα ὑποκριτικά κηρύγματα περί τοῦ πόσο πολύ νοιάζονται γιά τό καλό μας. 

 

Καί ἐκεῖνοι μέν μᾶς κατεδίωξαν, ἔχοντας παραβιάσει κάθε ἐντολή Του, ἔχοντας ρίξει τά Ἅγια τοῖς κυσίν καί γενόμενοι σύμφυρμα μιαρό μέ τούς ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου. Ἐμεῖς ὅμως ἄραγε «ἕως πότε βαρυκάρδιοι»; Ἐμεῖς θά καταλάβουμε ἐπιτέλους κάποια στιγμή ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἐμμονή στήν ἀμετανοησία, ποῦ μᾶς βγάζει ἡ πλατιά ὁδός τῆς ἀπιστίας (ἀλλά καί ἡ ἄλλη, ἡ ἴσως ἀκόμη χειρότερη, ἐκείνη τῆς διαστρεβλωμένης πίστης), ποῦ μᾶς σπρώχνει ἡ ἔλλειψη θάρρους καί ὁμολογίας, ἡ ἀδιαμαρτύρητη σύμπλευση μέ τούς πεπτωκότες ταγούς, ἡ ἀπραξία καί ἡ ἀπάθεια ἀπέναντι στούς λυμεῶνες; Θά ἀνανήψουμε ἄραγε ἐπιτέλους; Θά ἔλθουμε ποτέ εἰς ἑαυτόν; 

 

Πάντως τά πράγματα γίνονται ὅλο καί πιό ξεκάθαρα πιά. Τά σημεῖα τῶν Καιρῶν ὅλο καί πιό ἔκδηλα, οἱ προειδοποιήσεις ἄνωθεν ὅλο καί πιό ἐκκωφαντικές. Καί μαζί τους ξεκαθαρίζει ὁλοένα καί περισσότερο ὅτι ὅσα παθαίνουμε στό ἐξῆς εἶναι θέμα προσωπικῆς καί ἀπολύτως συνειδητῆς βούλησης. Δέν τίθεται πλέον θέμα ἄγνοιας, οὔτε καί χωροῦν δικαιολογίες καί ἐλαφρυντικά. Μετά ἀπό ὅσα ἔχουμε βιώσει, ἡ ἐμμονή μας στόν κατήφορο ἰσοδυναμεῖ πλέον μέ ἔργο ἀσύγγνωστης αὐτοχειρίας. Και αὐτή εἶναι μία ἀνείπωτα τραγική διάσταση, πού κάνει τα παραπάνω ἐρωτήματα ἀκόμη πιό ἀγωνιώδη…