Πείτε πως ο Τούρκος είναι Ρώσος.

Η Ελλάδα του Μητσοτάκη όλοι ξέρουμε από ποια γνωρίσματα χαρακτηρίζεται. Είναι μεταξύ άλλων η ανάπτυξη, η διαφάνεια και οπωσδήποτε η άσκηση ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής. Για αυτήν την τελευταία υπάρχουν πάμπολλες αποδείξεις, όπως η μυστική αποστολή όπλων στην Ουκρανία, οι απελάσεις των 12 Ρώσων από τις διπλωματικές αποστολές στη χώρα μας, η πρωτόδικη δικαστική απόφαση για το ρωσικό τάνκερ με το ιρανικό πετρέλαιο κτλ κτλ. 

 

Βεβαίως όλα αυτά έχουν αποδέκτη μόνο τη Ρωσία αλλά θα το χαρακτήριζα αναμενόμενο αφού, όπως μας πληροφορούν διάφοροι σελέμπριτις, η Μόσχα ήταν πάντα ο μοχθηρός εχθρός του ελληνισμού – κι όχι οι καλοκάγαθοι Αγγλοαμερικανοί, οι ειρηνόφιλοι Γερμανοί ή οι ευγενείς γείτονές μας. Επιτέλους ας δούμε λίγο πίσω από τα επιφαινόμενα στις σχέσεις μας με τους συμμάχους (εισβολές, κατοχές, δηώσεις, εξανδραποδισμοί, ναυτικοί αποκλεισμοί, διπλωματικές παγίδες…) την πραγματική αιτία της εθνικής μας κακοδαιμονίας: το απωθημένο περί Τρίτης Ρώμης στη ρώσικη ψυχή.

 

Και ξαφνικά, όλως απροόπτως, μας προέκυψε διεκδίκηση της (συμμάχου μας στο ΝΑΤΟ) Τουρκίας στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Θα συμφωνήσω με την εκτίμηση πως αυτό συμβαίνει επειδή ο Πούτιν μπήκε στην Ουκρανία, κάτι το οποίο διακηρύσσει urbi et orbi κάθε καθεστωτικός κολαούζος που σέβεται το ψωμί που τρώει. Ποιος άλλος μπορεί να ευθύνεται για το παραστράτημα ενός καθόλα έντιμου κράτους από τις κακές παρέες του; Καθώς λοιπόν τα μάτια όλων είναι στραμμένα στο Αιγαίο, επισημαίνω ένα ρήγμα στις προσπάθειες του αντιπάλου στο δεύτερο μέτωπο, αυτό της Θράκης.  

 

Ο εν ενεργεία βουλευτής (ΠαΣοΚ) Ροδόπης Ιλχάν Αχμέτ κατήγγειλε δημοσίως τον παρεμβατικό ρόλο του τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής στα τοπικά ζητήματα εσωτερικής πολιτικής. Σε απάντησή του βγήκε μία ανακοίνωση από την προξενική (άτυπη) «Συμβουλευτική Επιτροπή» που τον διαγράφει από τα μέλη της και τον κατηγορεί περίπου ως προδότη της μειονότητας – μαζί του διέγραψε και τον έναν από τους τρεις μειονοτικούς δημάρχους της Θράκης, τον Οντέρ Μουμίν του Ιάσμου. Ο Ιλχάν επανήλθε στο θέμα σήμερα (14/6/2022) και με γραπτή δήλωσή του μιλά για απειλές, εκφοβισμούς και διώξεις που «δεν είναι ανεκτές σε μια ευνομούμενη και δημοκρατική πολιτεία».  

 

Κι ερωτώ εγώ ο αφελής: δεν είναι ανεκτές, ΟΚ, και …τι συμβαίνει; Τι άλλο χρειάζεται από την μαρτυρία ενός εν ενεργεία μουσουλμάνου βουλευτή προκειμένου να απελαθεί ο Πρόξενος Μουράτ Ομέρογλου, μαζί με 5-6 υποπρόξενους; Αντιλαμβάνομαι πως αυτό και μόνον ως σκέψη προκαλεί ναυτία στους κρατούντες (αντιπερισπασμός; δηλαδή;) αλλά έχω τη λύση, παραφράζοντας τον Λαβρώφ: πείτε πως δεν κατηγορείται η Άγκυρα αλλά η Μόσχα. Πείτε πως δεν είναι Τούρκος ο διπλωμάτης αλλά Ρώσος. Πείτε πως δεν υπογράφει την παρότρυνση αυτή ο υποφαινόμενος αλλά η Νούλαντ. Θα δείτε πόσο απλά γίνονται όλα.  

 

Πηγή: Αντιφωνητής  

 

Eικόνα: «Η αλήθεια και το ψέμα», έργο του Alfred Stevens από το Wikimedia Commons

 

ΑΒΕΡΩΦ