Ήττες ντροπής των Τούρκων (Β μέρος)

συνέχεια από το Α μέρος

 

Επιμέλεια κειμένου Αντώνης Αντωνάς

 

Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση οπού είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιούτη και θα ιδούμεν την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς. Και κατατρόπωναν τους μυρίους Βαρβάρους ….. 

 

Ας πάμε προ 1821 και πάλι ενδεικτικά ολίγα … 

Ας ξεκινήσουμε από την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τις ορδές των βαρβάρων … Από τις αρχές του 1453 ο Μωάμεθ προετοιμαζόταν για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης. Με έδρα την Ανδριανούπολη συγκρότησε τακτικό στρατό άνω των 150.000 ανδρών με εφεδρεία και 100000 μισθοφόρων και ναυτικό 400 πλοίων. Ξεχώριζε το πυροβολικό του με περίπου +200 κανόνια, που ήταν ό,τι πιο σύγχρονο για εκείνη την εποχή και ιδιαίτερα το τεράστιο πολιορκητικό κανόνι, που είχαν φτιάξει Σάξωνες τεχνίτες. Στις 7 Απριλίου, ο σουλτάνος έστησε τη σκηνή του μπροστά από την Πύλη του Αγίου Ρωμανού και κήρυξε επίσημα την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. 

 

Ο αγώνας ήταν άνισος για τους Βυζαντινούς, που είχαν να αντιπαρατάξουν μόλις 7.000 άνδρες, οι 2.000 από τους οποίους μισθοφόροι, κυρίως Ενετοί και Γενουάτες, ενώ στην Πόλη είχαν απομείνει περίπου 50.000 κάτοικοι με προβλήματα επισιτισμού. Η τελική έφοδος των Οθωμανών έγινε το πρωί της 29ης Μαΐου 1453. Κατά χιλιάδες οι στρατιώτες του Μωάμεθ εφόρμησαν στη σχεδόν ανυπεράσπιστη πόλη και την κατέλαβαν αφού υπέστησαν βαρύτατες απώλειες. Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, που νωρίτερα απέκρουσε με υπερηφάνεια τις προτάσεις συνθηκολόγησης του Μωάμεθ, έπεσε ηρωικά μαχόμενος. Αφού έσφαξαν τους υπερασπιστές της Πόλης, οι Οθωμανοί Τούρκοι προέβησαν σε εκτεταμένες λεηλασίες και εξανδραποδισμούς. Το βράδυ, ο Μωάμεθ ο Πορθητής εισήλθε πανηγυρικά στην Αγία Σοφία και προσευχήθηκε στον Αλλάχ «αναβάς επί της Αγίας Τραπέζης», όπως αναφέρουν οι χρονικογράφοι της εποχής. Τα μύρια οθωμανικά στρατεύματα υπό τον σουλτάνο Μωάμεθ Β’ καταλαμβάνουν την Κωνσταντινούπολη μετά από πολιορκία 53 ημερών, δίνοντας τέλος στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.Η πολιορκία διήρκεσε από τις 6 Απριλίου έως την Τρίτη, 29 Μαϊου 1453.  

 

Και στην Ευρώπη  

 

Πρώτη πολιορκία Βιέννης από μυρίους Οθωμανούς …27 Σεπτεμβρίου – 14 Οκτ, 1529. ΗΤΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ. Δυνάμεις ανυνομένων 16000. Δυνάμεις Οθωμανών άνω των 300000 με εκτατοντάδες κανόνια και 20000 ιππείς…. 

 

Σημειώνεται ότι του στρατού εισβολής των μυρίων βαρβάρων ηγείτο ο Τούρκος αρχιστράτηγος Σουλεϊμάν Α΄ ο Μεγαλοπρεπής, του οποίου οι φρικαλεότητες έμειναν μέχρι σήμερα ανεξίτηλα στην μνήμη των Ευρωπαίων. Ήταν από τους πρώτους, που μαζί με το επίλεκτο σώμα των γενίτσαρων τράπηκε σε άτακτο φυγή … Σήμερα οι Τούρκοι τον τιμούν σαν … εθνικό ήρωα και τον προβάλλουν και στις επαίσχυντες προπαγανδιστικές τους ταινίες …. Χμ! 

 

Δεύτερη πολιορκία Βιέννης από μυρίους βαρβάρους …

14 Ιουλ. – 12 Σεπτ. 1683. ΗΤΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ Δυνάμεις αμυνομένων περί τις 16,200. Δυνάμεις Οθωμανών άνω των 350,000 με βαρύ πυροβολικό και ιππικό….. Και στις δύο πολιορκίες οι μύριοι βάρβαροι κατατροπώθηκαν. Οι Βιεννέζοι εκδικούμενοι τις βιαιοπραγίες και σφαγές των Τούρκων κατά αμάχων τους κατεδίωξαν για δεκάδες χιλιόμετρα και τους εξολόθρευσαν … Και εδώ προστίθεται ότι αρχηγός των μυρίων Μουσουλμάνων ήταν ο αιμοσταγής Καρά Μουσταφά Πασάς, ο οποίος επί χιλιόμετρα έτρεχε για να γλυτώσει από την οργή των Βιεννέζων … Και αυτό επίσης οι Τούρκοι τον τιμούν σαν … εθνικό ήρωα. Χμ…Χμ.. 

 

Και Άλωση της Κύπρου το 1570-1571. 

Τα στρατεύματα του σουλτάνου Σελίμ αποβιβάστηκαν στις Αλυκές (Λάρνακα) στις 3 Ιουλίου του 1570, με αρχιστράτηγο τον Λαλά Μουσταφά πασά (γνωστό και ως Καρά Μουσταφά λόγω της αραβο-συριακής καταγωγής του) και με αρχηγό της συνεργαζόμενης ναυτικής δύναμης τον ναύαρχο Πιαλή πασά. Απ' εκεί έκαμε επιχείρηση στα Λεύκαρα προσπαθώντας να ελκύσει τον πληθυσμό. Η Λευκωσία άντεξε μια πολιορκία 44 ημερών, που άρχισε στις 27 Ιούλη και τερματίστηκε με την άλωση της πόλης στις 9 Σεπτεμβρίου του 1570. Στην Αμμόχωστο, ο αρχηγός των αμυνόμενων Μαρκαντώνιος Βραγαδίνος, ο υπαρχηγός του στρατηγός Αστόρρε Βαγλιόνε, ο αρχηγός του πυροβολικού Λουδοβίκος Μαρτινέγκο και οι λοιποί, έμαθαν την είδηση της πτώσης της Λευκωσίας στις 11 Σεπτεμβρίου , όταν παρέλαβαν στην Αμμόχωστο, μέσα σε δίσκο, την κομμένη κεφαλή του αντιστράτηγου της Κύπρου Νικολάου Δάνδολο, που συνοδευόταν από επιστολή του Μουσταφά πασά με την οποία ζητούσε να του δοθεί η πόλη της Αμμοχώστου. 

 

Παρόμοια επιστολή, μαζί με δυο κομμένες κεφαλές, έστειλε ο Μουσταφά πασάς και στους υπερασπιστές της Κερύνειας, οι οποίοι ζήτησαν εντολές από την Αμμόχωστο για το τι έπρεπε να πράξουν. Η Κερύνεια παρεδόθη στις 14 του Σεπτέμβρη, ενώ την ίδια μέρα έφθασε μπροστά στα τείχη της Αμμοχώστου το τουρκικό ιππικό. Το κύριο σώμα του τουρκικού στρατού έφθασε στην Αμμόχωστο δυο μέρες αργότερα. Από την πόλη βγήκαν Ιταλοί και Έλληνες στρατιώτες, που είχαν με τους Τούρκους την πρώτη τους σύγκρουση. Την επομένη έφθασε στην Αμμόχωστο και ο τουρκικός στόλος που προσορμίσθηκε στους Κήπους (Βαρώσια). Στις 23 Σεπτεμβρίου 1570 οι Τούρκοι έκτισαν πυροβολείο στον βράχο έναντι στον πύργο της Οπλαποθήκης και στις 26-27 άρχισαν τον βομβαρδισμό τα πλοία στο λιμάνι και την Ακρόπολη. Λιγοστές ενισχύσεις στην Αμμόχωστο συνέχισαν να φθάνουν και μετά την πολιορκία της πόλης. 

 

Έτσι μεταξύ άλλων στις 6 Οκτωβρίου 1570 μπήκε ο Πέτρος Ρονδάκχης, που αμέσως διορίστηκε αρχηγός του ιππικού και στις 8 Οκτωβρίου 1570 έφθασε ο κρητικός ναύαρχος Φασσιοδόνιος μ’ ένα δίκροτο. Στις 10 Ιανουαρίου 1571 εισήλθαν στην Αμμόχωστο, αφού κατέβηκαν από τα βουνά με Κύπριους αντάρτες, στα οποία είχαν καταφύγει μετά την άλωση της Λευκωσίας, οι στρατηγοί Κάρολος Ραγουνάσκος, Ιωάννης Βαπτιστής και Κέλιος, ενώ την ίδια μέρα έφθασε από την Ιταλία με αρκετούς στρατιώτες ο στρατηγός Ιωάννης Μαρία Κορνάτι. Έφθασε επίσης ο Άγγελος Δαλάκος, αρχηγός των πυροβολητών στη Λευκωσία, καθώς κι ο πυροβολητής Λεονάρδος. Στις 25 Ιανουαρίου 1571 έφθασαν 15 βενετικά καράβια με πολεμοφόδια και ζωοτροφές, ενώ την ίδια μέρα έγινε σφοδρή μάχη έξω από την πόλη της Αμμοχώστου, που κράτησε 10 ώρες και έληξε με άτακτη φυγή των Τούρκων. Όμως η μεγάλη βοήθεια που αναμενόταν να φθάσει στην πολιορκημένη πόλη από τη Βενετία, και που θα την έφερνε μεγάλος χριστιανικός στόλος, δεν έφθασε ποτέ.   

 

Οι πολιορκημένοι έκαμαν αρκετές εξόδους από την Αμμόχωστο, και συγκρούστηκαν επανειλημμένα με τους Τούρκους. Τέτοιες έξοδοι έγιναν στις 3 Μαϊου 1571, στις 17 Μάη 1571, στις 18 Μάη 1571 κλπ. Στις αντεπιθέσεις αυτές έπαιρναν μέρος Ιταλοί και Έλληνες υπερασπιστές της Αμμοχώστου. Οι Τούρκοι χτυπούσαν την πόλη με τηλεβόλα, ενώ διεξήγαν και πόλεμο λαγουμιών. Δικά τους φρούρια οι Τούρκοι ύψωσαν σε διάφορα σημεία απέναντι από τα τείχη της Αμμοχώστου. 

 

Δυνάμεις αμυνομένων περί τις 7,000. Δυνάμεις βαρβάρων Οθωμανών άνω των 250,000, με πυροβολικό και ιππικό… Μετά την παράδοση της Αμμοχώστου τον 15Αύγουστο του 1571, η ιστορία κατέγραψε ακόμη μια από τις μύριες βαρβαρότητες των Τούρκων. Ήταν η δολοφονία του υπερασπιστή της πόλης Μαρακντώνιου Βραγαδίνου, ο οποίος γδάρθηκε ζωντανός. Όλοι οι υπερασπιστές Κύπριοι και Ενετοί, παρά τις υποσχέσεις των Τούρκων μετά από βάρβαρα βασανιτήρια αποκεφαλίσθηκαν και τα κεφάλια τους εστάλησαν στην Κωνσταντινούπολη. Όσοι άμαχοι γλύτωσαν εστάλησαν στα σκλαβοπάζαρα και τα χαρέμια των πασάδων.  

 

*Επ ευκαιρία τιμής ένεκεν προστίθεται ένα ηρωϊκό γεγονός αυτοθυσίας κατά την άλωση της Κύπρου. Είναι η πράξη της Μαρίας Συγκλητικής. 

 

Διαβάστε… 

Λυρικό – Επικό απόσπασμα… 

 

Η Μαρία η Συγκλητική, πανώρια κοπέλα με ηρωική ψυχή, είχε συλληφθεί από τους Τούρκους σαν σκλάβα. Την μεταφέρουν στο λιμάνι Αμμοχώστου με άλλους αλυσοδεμένους Κυπριώτες και Κυπριώτισσες. Στοιβάζονται στα Τουρκικά πλοία, έτοιμες για να ανεβούν τον Γολγοθά της σκλαβιάς. Όμως η ηρωική μορφή της Μαρίας ή Βαλεσάνδρας, εμψυχώνει τις άλλες κοπέλες. Με τη σύμφωνη γνώμη και των υπολοίπων, βρίσκει μια δάδα και προχωρά προς την αποθήκη πυρομαχικών. Οι Τούρκοι την κυνηγούν. Πετούσε αέρινα και κατευθυνόταν στο Πάνθεο της Αθανασίας η Θεά της Ελευθερίας… μέχρι που ρίχνει την δάδα στην αποθήκη πυρομαχικών. Υπέρτατη θυσία. Τα κορίτσια σκλαβοπούλες και αγόρια σκλαβόπουλα, θυσιάζονται και παίρνουν μαζί τους εκατοντάδες Τούρκους στρατιώτες. Μεγάλο μέρος του τουρκικού στόλου καταστρέφεται. Η θυσία της ωραίας, ευγενούς Λευκωσιάτισσας, κόρης του Κύπριου ευγενούς Ρουχιά, ο οποίος έπεσε και αυτός μαχόμενος κατά των βαρβάρων Τούρκων, έγινε θρύλος. Γράφτηκαν ποιήματα και παράμεινε για πάντα στις καρδιές των σκλαβωμένων Κυπρίων.

 

Μαρία Συγκλητική. 

Του Αντώνη Αντωνά. 

 

Η Κυπριώτισσα, ηρωίδα Μαρία Συγκλητική,/ η Αρνάλδα Ρουχιά, Ρενάλδα Βαλεσάνδρα, κόρη,/ ωραιοτάτη, του Κύπριου ευγενούς Ρουχιά κόμη,/ που στα μάτια της μπροστά οι Τούρκοι,/ εσφαγιάσαν και το αχνίζων αίμα του έρρεε ακόμα…/ Σκλάβα με άλλες σκλαβοπούλες και/ Σκλαβόπουλα, οι Τούρκοι την επήραν, την βασάνισαν,/ αλλά δεν λύγισε για να τους προσκυνήσει./ Χριστιανή, παρέμεινε, χωρίς ν΄ αλλαξοπιστήσει./ Στ΄ αμπάρια των τουρκικών πλοίων,/ στην Αμμόχωστο, την ερίξαν,/ που στης Τουρκιάς τα σκλαβοπάζαρα θ΄αρμενίζαν./ «Και εντελώς απελπισθείσα έλεγε μετά δακρύων,/ κάλλιον εις τον αέρα με το πυρ να τιναχθώμεν,/κάλλιον εις τον πυθμένα της θάλασσας να πνιγώμεν.»/ Το χέρι της, σαν να όπλισε το πνεύμα του Κανάρη,/ π΄ αντάξια του φάνηκε τις κρίσιμες τις ώρες./ Και αφού οι σκλαβωμένοι Κύπριοι,/ μετά χαράς ηρωικά και μ΄ αυτοθυσία ,’ / δεχτήκαν ολοκαύτωμα να γένουν και θυσία,/ η Αρνάλδα έκλεψε, στο χέρι πήρε δάδα,/ αερινά, πετούσε σαν νεράιδα και με μεγάλη χάρη./ Στην μπαρουταποθήκη τους έφτασε,/ ξοπίσω της δεκάδες Τούρκοι την κυνηγούσαν,/ μ΄ άγιο χέρι ασπίδα την προστάτευε,/ όταν την Μαρία, Αρνάλδα πυροβολούσαν./ Την δάδα μέσα πέταξε, στάχτη όλα γίναν./ Την ναυαρχίδα του Πιαλέ Πασά/και τα τουρκικά πλοία ανατίναξε,/ με τους χιλιάδες Τούρκους μέσα./ Οι στάχτες των νεκρών Κυπρίων μαζί με,/ της πανώριας Μαρίας, στα ουράνια ανεβήκαν,/ στο πάνθεο των εθνομαρτύρων εκεί αναγεννηθήκαν,/ απ΄ τα δεσμά των Μωαμεθανών απελευθερωθήκαν./ Ήταν των μελλοθάνατων η τελευταία χάρη./ Σ΄ άσβεστες ιερές λαμπάδες, μετουσιώθηκαν ,/ η ηρωική Αρνάλδα, μαζί με τις Κυπραιώτισσες,/ πανώριες σκλαβοπούλες και τους λεβέντες,/ Κυπραιώτες σκλάβους θεού ευλογία λάβανε και θεία χάρη./ Μια νύχτα σκοτεινή και οργισμένη,/ που τ΄ ολόγιομο της Κύπρου,/ πανσέληνο φεγγάρι, κρύφτηκε,/ με λυγμούς οδύνης και ντροπής,/ να μην το θωρεί κανένας./ Η λύτρωση με τον θάνατο και την θυσία,/ στους σκλαβωμένους, αιώνια έδωσε,/ Λευτεριά και Αθανασία … 

 

Και στο Ελληνικό Αιγαίο…

Η Ναυμαχία της Έλλης. 

 

Η Ναυμαχία της Έλλης ήταν η πρώτη από την εποχή του Αγώνα της Ανεξαρτησίας αναμέτρηση του ελληνικού και του τουρκικού στόλου, κατά τον Α' Βαλκανικό Πόλεμο. 

 

Πραγματοποιήθηκε το πρωί της 3ης Δεκεμβρίου 1912 (16 Δεκεμβρίου με το νέο ημερολόγιο) στ' ανοιχτά του ακρωτηρίου Έλλη (Ελές-Μπουρνού στα τουρκικά) της χερσονήσου της Καλλίπολης, κοντά στην είσοδο των Στενών των Δαρδανελλίων. Διήρκεσε μία ώρα και έληξε με νίκη των ελληνικών δυνάμεων. 

 

Η Ναυμαχία της Λήμνου 

 

Αποφασιστική ναυμαχία επίσης για την έκβαση του Α’ Βαλκανικού Πολέμου μεταξύ του ελληνικού και του υπερτερου τουρκικού στόλου στο Βόρειο Αιγαίο. Διεξήχθη στις 5 Ιανουαρίου 1913, στη γραμμή Λήμνου - Στενών κι έληξε με περιφανή νίκη του ελληνικού ναυτικού. 

 

Τους πρώτους μήνες του Α' Βαλκανικού Πολέμου ο ελληνικός στόλος κυριαρχούσε στο Αιγαίο. Υπό την ηγεσία του Υδραίου υποναυάρχου Παύλου Κουντουριώτη (1855-1935), αρχικά απελευθέρωσε τη Λήμνο και εγκατέστησε στον όρμο του Μούδρου το προκεχωρημένο αγκυροβόλιο του Στόλου. 

 

Ακολούθησε η απελευθέρωση του Αγίου Όρους, των νησιών του βορείου και ανατολικού Αιγαίου (Θάσος, Σαμοθράκη, Ίμβρος, Τένεδος, Άγιος Ευστράτιος, Μυτιλήνη, Χίος). Αντίθετα, ο τουρκικός στόλος υπό τη διοίκηση του ναυάρχου Ραμίζ Μπέη παρέμεινε προστατευμένος στα στενά των Δαρδανελίων, χωρίς να επιχειρήσει έξοδο στο Αιγαίο. 

 

Και τέλος αν μπορεί να υπάρξει τέλος στις απεχθείς μέρες και πράξεις των δόλιων μυρίων βαρβάρων, προσθέτω και ενδεικτικά το μέγεθος της θρασυδειλίας τους και λέγω το μέγεθος διότι οι αυτοί οι εκ γενετής βάρβαροι και τυχοδιώκτες, πάντοτε για να επιτεθούν έπρεπε ο αριθμός των στρατευμάτων εισβολής να είναι περίπου 40πλάσιος σε σύγκριση με τους ολιγάριθμους πολιορκούμενους… Δηλαδή ένας αμυνόμενος έπρεπε να αντιμετωπίζει … 40 εισβολείς … 

 

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία εντόπιζε πάντα αδύναμους και διχασμένους λαούς και τους υποδούλωνε… Παρ΄ όλα αυτά όταν τα υπόδουλα κράτη ενώθηκαν οι Τούρκοι πανωλεθρία υπέστησαν και τραπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους όλο τον οπλισμό με τον οποίο εξοπλίσθηκαν οι επαναστάτες …..

 

Π.χ. 

 

5 Οκτ. 1912 …

Τα ελληνικά στρατεύματα, περνούν τα σύνορα κοντά στη Μελούνα και καταλαμβάνουν έπειτα από σκληρή μάχη την Ελασσόνα. Ακολουθεί η νίκη στο Σαραντάπορο, για να αρχίσει μια προέλαση θριάμβων. Σε 6 μόλις ημέρες από την κήρυξη του πολέμου, ο ελληνικός στρατός είχε ελευθερώσει τα Σέρβια, την Κοζάνη, τα Γρεβενά και το Αμύνταιο. Αντίστοιχες ήταν και οι επιτυχίες των ενωμένων άλλων συμμαχικών κρατών – της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου. 

 

Οι τουρκικές δυνάμεις, μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας είχαν υποστεί σε όλα τα μέτωπα σφοδρά πλήγματα και ήταν η αρχή του τέλους τους …. Η ενότητα παντός τείχους ισχυροτέρα είναι… 

 

Και όσον αφορά και την ένδοξη Ελληνική αεροπορία μας προστίθεται ένα ηρωϊκό γεγονός από τα εκατοντάδες… 

 

Η Ελλάδα είχε μεριμνήσει για την ίδρυση αεροπορίας από το 1911, διαθέτοντας στολίσκο τεσσάρων αεροσκαφών γαλλικής κατασκευής. Στις 24 Ιανουαρίου 1913 και ώρα 8:30, το υδροπλάνο «Ναυτίλος», τύπου Farman MF.7, αποθαλασσώθηκε από την ναυτική βάση του Μούδρου, στην Λήμνο, για μια αναγνωριστική αποστολή στα τουρκικά παράλια. Χειριστής του αεροσκάφους ήταν ο υπολοχαγός Μιχαήλ Μουτούσης και παρατηρητής ο σημαιοφόρος Αριστείδης Μωραϊτίνης. Το «Ναυτίλος» πέταξε πάνω από την χερσόνησο της Καλλίπολης και τον ναύσταθμο του Ναγαρά, στον Ελλήσποντο, εντοπίζοντας ένα μεγάλο τμήμα του οθωμανικού στόλου. Κατά την διάρκεια της αναγνώρισης, το ελληνικό αεροσκάφος δεχόταν καταιγιστικά εχθρικά πυρά, τα οποία όμως δε κατάφεραν να το πλήξουν. 

 

Ως απάντηση, ο Μωραϊτίνης έριξε από ύψος 1300 μέτρων τέσσερις αυτοσχέδιες βόμβες εναντίον ενός τουρκικού μεταγωγικού, σκοτώνοντας 20 περίπου ναύτες. Κατά την επιστροφή του στην Λήμνο, το «Ναυτίλος» αναγκάστηκε να προσθαλασσωθεί νοτιοδυτικά της Ίμβρου λόγω μηχανικής βλάβης, έχοντας διανύσει 120 χιλιόμετρα μέσα σε 2 ώρες και 20 λεπτά. 

 

Αριστείδης Μωραϊτίνης

 

Το ελληνικό υδροπλάνο ρυμουλκήθηκε τελικά από το αντιτορπιλικό «Βέλος» και μεταφέρθηκε στην βάση του Μούδρου στις 15:30. Η αναγνωριστική αυτή αποστολή που πραγματοποίησε το «Ναυτίλος» είχε ιστορική σημασία, καθώς αποτέλεσε «την πρώτη στον κόσμο» επιχείρηση αεροναυτικής συνεργασίας και βομβαρδισμού πλοίων από αεροπλάνο. 

 

Και για το ένδοξο Πολεμικό μας ναυτικό. Μια ανεπανάληπτη πράξη αυτοθυσίας. 

 

Ο τορπιλισμός του «Φετίχ Μπουλέντ» 

 

Το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου 1912 το τορπιλλοβόλλο «Τ-11», με κυβερνήτη τον υποπλοίαρχο Νικόλαο Βότση, εισήλθε στο τουρκοκρατούμενο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και βύθισε το τουρκικό θωρηκτό «Φετίχ Μπουλέντ»... προκαλώντας και ανεπανόρθωτες ζημιές στα υπόλοιπα πλοία. Οι Τούρκοι στην σύγχυση τους πυροβολούσαν τα ίδια τους τα πλοία .. 

 

Το γεγονός του τορπιλλισμού και της βύθισης του «Φετίχ Μπουλέντ» προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στο λαό και το μαχόμενο στρατό. Ήταν η πρώτη μεγάλη ναυτική επιτυχία των Βαλκανικών Πολέμων και γιορτάστηκε με πανηγυρισμούς σε όλη την Ελλάδα. Αναφορά στο κατόρθωμα του Βότση περιλαμβάνεται στον ύμνο του Πολεμικού Ναυτικού «Ο Ναύτης του Αιγαίου», που συνέθεσε το 1912 ο Κωνσταντίνος Λυκόρτας. 

 

Εμβατήριο του Πολεμικού Ναυτικού, που γράφτηκε το 1912 από τον Κωνσταντίνο Λυκόρτα. 

 

Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου/ κρεβάτι έχω τα βαθιά νερά/ και για την ένδοξη πατρίδα/ είμαι όλος φλόγα και καρδιά/ Εγώ της Θάλασσας δελφίνι/ Τις τρικυμίες όλες αψηφώ/ Και περιμένω να ρθει η ώρα/Να πολεμήσω τον εχθρό/ Να του κολλήσω μια τορπίλα/ Το έταξα στην Παναγιά/ Και τα καράβια τόλα να βουλιάξω/ Κάτω εις τα βαθιά νερά/ Είμαι ο Ναύτης του Αιγαίου/ Άλλος εγώ Θεμιστοκλής/ Απόγονος της Μπουμπουλίνας/ Και του Μιαούλη συγγενής/ Με την ανδρεία του Κανάρη/ Και με του Βότση την ψυχή/Τον δύστυχο εχθρό τρομάζω/ Και δε τολμά να κινηθεί/Άγιε Νικόλα μας βοήθα/ Ο Στόλος μας πάντα να νικά/ Να προστατεύει την Ελλάδα/Την Κύπρο μας και Ελληνικά νησιά. 

 

Αυτές τι ντροπιαστικές νίκες σήμερα γιορτάζουν οι Τούρκοι. Και λησμονούν τις μύριες επίσης ντροπιαστικές τους ήττες …. από ολιγάριθμους επαναστάτες 

 

Στο δια ταύτα για τον λόγο τον αληθινό….. και η πρόσφατη «νίκη ντροπής» των βαρβάρων. COK UTANC VERICI ZAFER – VERY EMBARASSING VICTORY… 

 

Εισβολή στην Κύπρο το 1974. 

Αμυνόμενοι περί τις 30000. Μηδέν αεροπορία, μηδέν ναυτικό, μηδέν τεθωρακισμένα. Εισβολείς 250000, πλοία περί τα 40, που ανηλεώς βομβάρδιζαν τις ακτές, σμήνη αεροπλάνων, που ισοπέδωναν χωριά, 300 τάνκς αποβίβασαν που με τις ερπύστριες τους καταπλάκωναν αμάχους.. 1974. Οι Τούρκοι βάρβαροι με τον υπέρτερο στρατό τους εισβολής κατασφάζουν 6000 αμάχους και εθνοφρουρούς, λεηλατούν 550 εκκλησίες και μουσεία, κακοποιούν 850 ομήρους γυναίκες, εκτοπίζουν 300000 γηγενείς Κυπρίους από τις πατρογονικές τους εστίες, καταλαμβάνουν δια πυρός και σιδήρου το 37% της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ μεγαλόνησου και ισοπεδώνουν και λεηλατούν απ άκρη σε άκρη την κατεχόμενη Β. Κύπρο …! Αυτές είναι οι «νίκες» ντροπής των θρασύδειλων.. 

 

Και όμως οι Έλληνες Κύπριοι με τους ολίγους αδελφούς Ελλαδίτες τις πρώτες μέρες τους κατατρόπωσαν και καθήλωσαν επί μέρες στο Πεντεμίλι…. της Κερύνειας, μέχρι και την 14η-15η Αυγούστου κατά τον Β΄ Αττίλα όταν εξαπελύθη *γενική επίθεση από τον πολυάρθμο και υπέρτερο στρατό εισβολής με πλήρη δύναμη πυρός, αφού πλέον η Εθνική Φρουρά εγκαταλείφθηκε και ΚΑΜΙΑ βοήθεια δεν έλαβε από κανένα, οι ήρωες άνδρες της βροντοφώναξαν την υστάτη «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδόσω» και έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος …. Θερμοπύλες φύλαξαν… 

 

*57 φορές οι εισβολείς παραβίασαν την εκεχειρία, που υπέγραψαν με ΟΗΕ και συνεχώς μετέφεραν βαρύ οπλισμό στη Κύπρο για την τελική φάση της εισβολής. Η Εθνική Φρουρά ούτε μια σφαίρα δεν έλαβε από κανένα …. Και ειδικά από μητέρα πατρίδα … αφού κειτόταν μακράν … Ευχόμαστε σήμερα κάποια ακριτικά μας Ελληνικά νησιά να μην θεωρηθεί ότι βρίσκονται μακράν … 

 

Κωνσταντίνος Καβάφης «Θερμοπύλες» 

 

Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των/ ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες./ από το χρέος μη κινούντες/ δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,/ αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία/ οσάκις είναι πλούσιοι, κι όταν/ είναι πτωχοί, πάλ’ εις μικρόν γενναίοι,/ πάλι συντρέχοντες όσο μπορούνε/ πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες,/ πλην χωρίς μίσος για τους ψευδομένους.Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει/ όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)/ πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,/ κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.
 

Και ένα συμβολικό ποίημα εμβατήριο ….επίκαιρο και για σήμερα… 

 

ΕΜΠΡΟΣ ΕΛΛΑΔΑ 

 

Εμπρός, στηλώσου, Ελλάδα επαναστάτισσα,/ βάστα γερά στο χέρι τ’ άρματά σου!/ Μάταια δεν ξεσηκώθηκεν ο Όλυμπος, η Κύπρος, / η Πίνδο, οι Θερμοπύλες — δόξασμά σου. / Απ’ τα βαθιά τους σπλάχνα ξεπετάχτηκεν η λευτεριά σου ολόφωτη, γενναία/ κι απ’ τον τάφο του Σοφοκλή, απ’ τα μάρμαρα/ της Αθήνας, πάντα ιερή και νέα. Θεών κι ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα/ το ζυγό σου και την ενάντια Μοίρα/ με τον ηχό, που βγάνει του Τυρταίου σου,/ του Μπάιρον και του Ρήγα η άξια λύρα. 

 

 Το έγραψε ο Αλέξανδρος Πούσκιν, Ρώσος ποιητής παγκόσμιας ακτινοβολίας. Ο μεγάλος αρχαιολάτρης και φιλέλληνας Πούσκιν έβλεπε τον αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων και τα επαναστατικά γεγονότα, μέσα από το πρίσμα της επικής ελληνικής αρχαιότητας. 

 

 Και τέλος … Επειδή η θρασύτατη Τουρκία διεκδικεί Ελληνικά νησιά, που ποτέ δεν της ανήκαν, όπως δεν της ανήκει η Ελληνική Μικρά Ασία, η Ελληνική Κύπρος, της υπενθυμίζω …. 

 

Όταν ο αρχιναύαρχος σας Ραμίζ Μπέης διαβίβασε απειλητικό μήνυμα στον Έλληνα Αρχιναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, ότι …έρχεται για να τον καταναυμαχήσει με τον πολυάριθμο τουρκικό στόλο … Ο Κουντουριώτης του απάντησε… «Ελάτε, σας περιμένουμε … ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ. ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ» και *καταναυμάχησε τον υπέρτερο τουρκικό στόλο…. 

 

*Αποφασιστική νικηφόρα ναυμαχία των Ελλήνων για την έκβαση του Α’ Βαλκανικού Πολέμου μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού στόλου στο Βόρειο Αιγαίο. Διεξήχθη στις 5 Ιανουαρίου 1913, στη γραμμή Λήμνου - Στενών κι έληξε με περιφανή νίκη του ελληνικού ναυτικού. Το αποτέλεσμα της ναυμαχίας της Λήμνου συνέβαλε αναμφισβήτητα στην απόφαση της κυβέρνησης Κιαμήλ να προχωρήσει στην υπογραφή ειρήνης. Ο αρχηγός τού τουρκικού ναυτικού Ραμίζ μπέης αντικαταστάθηκε από τον πλοίαρχο Ταχήρ μπέη και παραπέμφθηκε σε στρατοδικείο, το οποίο όμως τον αθώωσε. Τα τουρκικά πολεμικά τότε, κατάλληλα και ακατάλληλα λόγω των ζημιών για επιχειρήσεις ανοιχτής θάλασσας, ανέλαβαν δήθεν την «προστασία» …. της Κωνσταντινούπολης και εγκλωβισμένα παρέμειναν για χρόνια… Τούρκοι, επίδοξοι ολετήρες του Ελληνισμού, για διαβάστε καλύτερα τον ημερολόγιο του Ραμίζ Μπέη, προτού προβείτε σε όποια επιθετική ενέργεια κατά των Ελληνικών νησιών. Θα διδαχθείτε πολλά, που μάλλον θα σας αποτρέψουν να υποστείτε αυτή τη φορά ολοκληρωτική καταστροφή….  

 

Επιμέλεια – ‘Ερευνα από Αντώνη Αντωνά. 

 

Αρχεία Πολεμικού Μουσείου, Ιστορικές εγκυκλοπαίδειες, Ιστορία της Κύπρου, WIKIPEDIA, άρθρα και ιστορικά βιβλία του Α. Αντωνά, αναδημοσιεύσεις, αποσπασματικές πληροφορίες από στοιχεία κοινής ιστορικής χρήσης κλπ. με πρόσθετα σχόλια και πληροφορίες.