Δεν θέλω μισή επανάσταση

5 Μαΐου 2022 από τον Jon Rappoport - Διαβάστε το εδώ 

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος 

 

Συμβουλές προς δημοσιογράφους και άλλους
"Δεν είμαι κατά των εμβολίων. Απλώς θέλω να είναι πιο ασφαλή και πιο αποτελεσματικά". 

 

Λατρεύω αυτή τη δήλωση. Είναι ένα νανούρισμα. Όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ, την επαναλαμβάνω μερικές φορές στον εαυτό μου και κοιμάμαι σαν πουλάκι. 

Είναι χαρακτηριστικό της μισής επανάστασης, η οποία ποτέ δεν κερδίζει. 

 

Τα τελευταία 32 χρόνια, έχω παρουσιάσει συντριπτικά στοιχεία ότι κανένα εμβόλιο δεν ήταν ποτέ ασφαλές ή αποτελεσματικό. Ολόκληρη η "επιστήμη" του εμβολιασμού είναι μια απάτη. 

 

Αλλά οι βαλσαμωμένοι δημοσιογράφοι, οι οποίοι πηγαίνουν κατά κάποιο τρόπο κόντρα στο ρεύμα διατηρώντας ένα μέτωπο αξιοπρέπειας, δεν θέλουν να τολμήσουν να φτάσουν τόσο μακριά. Γνωρίζουν το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν. Εξασφαλίζουν τα στοιχήματά τους. 

 

Περιστασιακά, κάποιος από αυτούς θα με χτυπήσει. Αυτό εδραιώνει τη θέση τους ως άνθρωποι του μεσαίου δρόμου. Που είναι και το σημείο που θέλουν να είναι. 

 

Μόνο που η ελευθερία και η απελευθέρωση, για την οποία αγωνιζόμαστε, ενάντια σε ένα παγκόσμιο πραξικόπημα από μαζικές ιατρικές δολοφονίες, δεν είναι κάτι που κερδίζεις στη μέση του δρόμου. 

 

Δεν κερδίζεις προσπαθώντας να φανείς σαν ένας δημοσιογράφος της Washington Post που απλά τυχαίνει να έχει διαφορετικές και αντίθετες ιδέες. Αυτό είναι το πώς μοιάζει η μισή δουλειά. 

 

Αυτού του είδους το άτομο ουσιαστικά λέει: "Έχω ένα μυαλό μηχανής όπως τα άλλα μυαλά μηχανής. Η διαφορά είναι ότι εισάγω διαφορετικά δεδομένα και συνεπώς βγάζω διαφορετικά συμπεράσματα. Αν έχεις κι εσύ μυαλό μηχανής, διάβασε τι γράφω και ας αποκαταστήσουμε την αλήθεια και τη δικαιοσύνη...". 

 

Το μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα αυτού είναι σαν να κατουράς μέσα από μια μάνικα για να σβήσεις μια πυρκαγιά που καταστρέφει μια πόλη. 

 

Αυτό είναι απλό. Αν μια ομάδα "ανώτερων" μηχανικών μυαλών κερδίσει μια άλλη ομάδα μηχανικών μυαλών -ανεξάρτητα από το ποια θέματα βγαίνουν στην κορυφή- δεν υπάρχει επανάσταση. Η ΖΩΗ ΚΑΙ η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ έχουν αφαιρεθεί από την εξίσωση. 

 

Ένα σημαντικό ποσό χρημάτων και προσπαθειών έχει δαπανηθεί για την οικοδόμηση μιας σύγχρονης κουλτούρας που αποτελείται από κάτι που μοιάζει με επιστήμη και ορθολογισμό, αλλά δεν είναι. Είναι μια γελοιογραφία. Ένα γελοίο καρτούν. 

Δεν έχει καθόλου ζουμί. 

 

Γι' αυτό χρησιμοποιώ τη φράση "μηχανικοί εγκέφαλοι". Μυαλά που υπολογίζουν και επεξεργάζονται και συγκεντρώνουν και συγκρίνουν και στη συνέχεια αποπνέουν "καλύτερες απαντήσεις". Αυτή είναι η μορφωμένη τάξη σας. Προσεκτικοί, συγκρατημένοι. Επιφυλακτικοί. 

 

"Παράδοση, κύριε. Εδώ είναι τα λουλούδια που παραγγείλατε. Λυπάμαι που είναι νεκρά."
"Δεν με πειράζει που είναι νεκρά. Αλλά παρήγγειλα τριαντάφυλλα και μου φέρατε τουλίπες. Μπορώ να το αποδείξω. Αφήστε με να βρω την απόδειξη εδώ στο κινητό μου. Και τότε μπορώ να σου δείξω ότι αυτά τα μαραμένα άνθη είναι στην πραγματικότητα τουλίπες. Υπάρχουν 32 διαφορές ανάμεσα στα δύο είδη λουλουδιών...". 

Αυτή είναι η μορφωμένη τάξη σας. 

 

Βλέπετε, ασχολούμαι με αυτό εδώ και 38 χρόνια. Δημοσιογραφώ. Γράφω. Για την ακρίβεια, γράφω εδώ και 66 χρόνια. Έχω κάνει τις υποθέσεις που ήθελα να κάνω. Έχω σπρώξει τα στοιχεία στα πρόσωπα των ανθρώπων. Το συνολικό ιατρικό καρτέλ διεξάγει έναν ΠΟΛΥ επιτυχημένο πόλεμο εναντίον των ανθρώπων. 

 

Πρέπει να μετατρέψεις αυτά τα στοιχεία με ροπή, με μόχλευση, σε φλογοβόλο. Δεν προσπαθείς απλώς να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους και να φέρεις την αλήθεια, αλλά χρησιμοποιείς την αλήθεια για να συντρίψεις τα χρυσοποίκιλτα συστήματα των μηχανικών μυαλών. 

 

Αυτά τα μυαλά είναι απόμακρα. Απομακρυσμένα. Από απόσταση λειτουργούν οι επικεφαλής της Μεγάλης Τεχνολογίας. Δημιουργούν προφίλ, σχεδιάζουν, επεξεργάζονται τρισεκατομμύρια δεδομένα και αναπτύσσουν στρατηγικές για να χτίσουν έναν πολιτισμό που μοιάζει με τα μυαλά τους και τους υπολογιστές τους. 

 

Όταν ένας από αυτούς τους ξηρούς χαρακτήρες με το υψηλό IQ αναπτύσσει την εκδοχή της συνείδησής του και γίνεται πληροφοριοδότης, είναι ήρωας για τους ομοίους του. Μιλάει τη γλώσσα τους. Σκέφτεται όπως αυτοί. Είναι σπασίκλας όπως αυτοί. 

 

Αν πρέπει να μαντέψω ποιος τύπος έχει περισσότερη ελευθερία στην κοιλιά του και στο μυαλό του, θα πάω με τον άνθρωπο που ζει στους λόφους του Τενεσί με μια καραμπίνα και έναν σκύλο. Αν δεν του αρέσει αυτό που γράφω, μπορεί να σκεφτώ τους λόγους του για μισή ώρα. Ενώ, όταν ένας "alt. δημοσιογράφος" ισχυρίζεται ότι "το παρατραβάω", ξέρω ακριβώς ποιο είναι το παιχνίδι του. Ψεκάζει τη συνήθη μάρκα του απολυμαντικού αποσμητικού αξιοσέβαστου αποσμητικού δωματίου του. 

 

Θα το θέσω αλλιώς. Δύο άντρες συζητούν πώς να διαλέξουν γυναίκα. Κοιτάζουν δύο διαφορετικές λίστες με τα χαρακτηριστικά που πρέπει να εξετάσει και να ελέγξει ένας άνδρας. Αλλά κανένας από τους δύο άνδρες δεν αναφέρει την ΑΓΑΠΗ, οπότε δεν έχει σημασία ποια λίστα αποφασίζουν ότι είναι ανώτερη. Δεν ξέρουν τι είναι η αγάπη. Αυτό που πραγματικά συζητούν είναι σκέψεις μηχανής. 

 

Αν η αφήγηση του COVID δεν είχε ποτέ ξεκινήσει, αν ζούσαμε τώρα όπως το 2018, θα είχαμε ακόμα ένα ιατρικό καρτέλ που θα μας αφαιρούσε την ελευθερία μας και θα σκότωνε και θα ακρωτηρίαζε έναν εξαιρετικό αριθμό ανθρώπων. Και αυτό θα εξακολουθεί να συμβαίνει, ακόμη και αν όλες οι εντολές και οι περιορισμοί του COVID ηττηθούν. 

 

Πλέον, ο Γενναίος Νέος Κόσμος που βρίσκεται στα σχεδιαστήρια έχει μπροστάρηδες τους ανθρώπους της ιατρικής. Τρία από τα κύρια χαρακτηριστικά του είναι η γενετική μηχανική, η νανοτεχνολογία και οι διεπαφές ανθρώπου-υπολογιστή και τα υβρίδια. Αν νομίζετε ότι όλη η πιθανή ελευθερία βρίσκεται τώρα στο στόχαστρο, δεν έχετε δει τίποτα ακόμα. 

 

Πολύ παλιά, εκπαιδεύτηκα για λίγο σε δύο σχολές. Η πρώτη ήταν η τυπική λογική, την οποία δίδασκε ένας αγαπημένος καθηγητής κολεγίου με εξαιρετικά εξελιγμένο μυαλό και τεράστια καρδιά. Η δεύτερη σχολή αποτελούνταν από δύο ή τρεις συναντήσεις με την Ida Honorof, ακτιβίστρια και συγγραφέα. Είχε ύψος μόλις ένα μέτρο και είχε την ενέργεια, στα 70 της χρόνια, δέκα τίγρεων. Μου εξήγησε ένα απόγευμα, σε μια γωνιά του δρόμου, ότι αξιωματούχοι στο Λος Άντζελες ψέκαζαν μια εκδοχή του θανατηφόρου Agent Orange στον Εθνικό Δρυμό του Άντζελες. Μου έδωσε μερικά κιλά εταιρικών και κυβερνητικών εγγράφων που περιγράφουν λεπτομερώς την τεράστια τοξικότητα μιας ποικιλίας φυτοφαρμάκων. Αυτή έδωσε το έναυσμα για να γίνω δημοσιογράφος. 

 

Κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν ασχολήθηκε με το χάιδεμα. Δεν κάθονταν να σχεδιάζουν τα μέτωπα και τις πόζες της αξιοπρέπειας. Δεν ήθελαν μισή επανάσταση. Δεν αμφιταλαντεύονταν. 

 

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος οπαδός των αμφιταλαντεύσεων. Είμαι στο "δεν δίνω δεκάρα" άκρο του φάσματος

 

Βρείτε απαντήσεις και μετά βάλτε όλες τις μάρκες σας. Στο τέλος της νύχτας, μην αφήσετε τίποτα στο τραπέζι.
Ευτυχώς για όλους μας, υπάρχει ζωή και μετά από αυτή. Αλλά είμαστε εδώ τώρα, οπότε αγωνιζόμαστε.
Κάνε το να μετρήσει. 

Στον άνεμο, στη βροχή και στην καταιγίδα, μην ζητάτε συγγνώμη.

 

------------------ 

 

Δικτυογραφία:
I don’t want half a revolution
https://blog.nomorefakenews.com/2022/05/05/i-dont-want-half-a-revolution/