ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΑΛΕΥΣΙΝ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ;

Τοῦ κ. Γεωργίου Κ. Τραμπούλη, θεολόγου 

 

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἐλπιδοφόρος σέ ὁμιλία του στίς 4 Ἀπριλίου στόν Ναό τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ στό Πόρτ Οὐάσιγκτον, ἀναφερόμενος στήν οὐκρανική κρίση μεταξύ τῶν ἄλλων τόνισε ὅτι «Αὐτή ἡ εἰσβολή εἶναι ἑνός κυρίαρχου ἔθνους ἐναντίον ἑνός ἄλλου. Ἀλλά μή κάνετε λάθος. Αὐτή ἡ ἄδικη στρατιωτική ἐπίθεση προκαλεῖ ἐπίσης ἕνα περιττό, θρησκευτικό ἐμφύλιο πόλεμο. Ἀπό αὐτή τήν ἄποψη, ἡ εὐθύνη γιά τήν ἀποδοχή μίας τέτοιας ἀδικίας βαραίνει τήν ἡγεσία τῆς Ρωσικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί, ἰδιαίτερα, τόν Πατριάρχη Κύριλλο. Ὅλοι θυμόμαστε τί φώναξαν τά μέλη τοῦ Σανχεντρίν, καθώς ὁ ἄδικος Πιλᾶτος καθόταν νά κρίνη ἐναντίον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ: “Δέν ἔχουμε βασιλέα παρά μόνον Καίσαρα!”». 

 

Σίγουρα ὁ Κύριος δέν ταυτίζεται οὔτε μέ τό ναζιστικό καθεστώς τοῦ Κιέβου οὔτε βέβαια καί μέ τήν σχισματική Ἐκκλησία τοῦ Ἐπιφανίου, ὅμως εἶναι φανερό ὅτι οἱ σχεδιασμοί τῶν παγκοσμιοποιητῶν πού θέλουν τόν ἀνθρωπότητα διχασμένη σέ δύο στρατόπεδα ἔχoυν συμπαρασύρει καί τήν Ἐκκλησία, καθώς τό σχίσμα μεταξύ τῶν Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως καί Μόσχας ὅλο καί βαθαίνει. Μία διάσπαση ἡ ὁποία ἔγινε ὁρατή μέ τήν σύνοδο τῆς Κρήτης καί ὁριστικοποιήθηκε μέ τό οὐκρανικό ζήτημα. Ἕνας διχασμός τοῦ ὁποίου βασικός αἴτιος εἶναι ὁ Προκαθήμενος τοῦ Φαναρίου. 

 

Βρισκόμαστε σέ μία ἀκραία ἐποχή, ὅπως ἐπεσήμανε πρόσφατα ὁ Ἀμερικανός Πρόεδρος σέ ὁμιλία του, κατά τήν ὁποία ἐκδηλώνονται ἀκραῖα προβλήματα, πού ἐπιλύονται μέ ἀκραίους τρόπους. Εἴμαστε μάρτυρες μίας μετωπικῆς σύγκρουσης μεταξύ δύο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὅπου ὁ Πατριάρχης Βαρθλομαῖος, γιά νά καταστῆ πάπας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά καί νά προωθήση τούς σχεδιασμούς τῶν πατρόνων του, ἔχει ἔλθει σέ σύγκρουση μέ τήν Ρωσική Ἐκκλησία, ἀφοῦ εἶναι ἡ μόνη Ἐκκλησία ἀπό τίς αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες πού μπορεῖ νά ἀκυρώση μέ τίς ἀντιδράσεις της τούς μελλοντικούς σχεδιασμούς του. Ὅπως ἀκριβῶς οἱ πολιτικοί θέλουν νά ἀπομονώσουν καί ἀποπέμψουν τήν Ρωσική Ὁμοσπονδία ἀπό τούς διεθνεῖς ὁργανισμούς, ἔτσι καί οἱ σχεδιασμοί τοῦ Φαναρίου στόχο ἔχουν νά ἀπομονώσουν καί ἐξοβελίσουν τήν Ρωσική Ἐκκλησία ἀπό τόν ὀρθόδοξο κόσμο. Ἐπακόλουθο αὐτῆς τῆς σύγκρουσης εἶναι καί ἡ ρητορική “μίσους” τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς περί «θρησκευτικοῦ ἐμφυλίου πολέμου».  

 

Προϋποθέσεις ἑνότητος  

 

Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, τονίζουν οἱ Πατέρες, θεμελιώνεται ἀφενός στήν κοινή ὁμολογία τῆς πίστεως, ἀφετέρου δέ στήν εὐχαριστιακή Κοινωνία τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, κλήρου καί λαοῦ. Ὅλο τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας στηρι-γμένο στήν μαρτυρία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων διατυπώνει τό ἴδιο σύμβολο τῆς πίστεως καί τήν ἴδια στιγμή ἑνώνεται στήν κοινωνία, στήν μετάληψη τοῦ παναγίου σώματος καί αἵματος τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Δέν εἶναι δυνατόν ὅμως νά διασφαλισθῆ ἡ ἑνότητα, ἐάν παρεισφρήση ἡ αἵρεση στήν μαρτυρία πού παρέδωσαν οἱ Πατέρες καί τήν ἴδια στιγμή δέν μπορεῖ νά ἐκφρασθῆ ζωντανά καί δυναμικά ἡ ἑνότητα, ἄν δέν προσφέρεται μέ μία ψυχή καί μέ μία καρδιά ἡ εὐχαριστιακή θυσία. Σήμερα ὅμως εἴμαστε μάρτυρες μέσα ἀπό τήν σύγκρουση τῶν δύο Πατριαρχείων, τῆς ἐπιβεβαίωσης αὐτῶν τῶν παρεκκλίσεων. Ἐπειδή ἀκριβῶς ἔχει παρεισφρήσει ἡ αἵρεση ἔπαψε πιά νά προσφέρεται μέ μία ψυχή καί μία καρδιά ἡ εὐχαριστιακή θυσία στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἔτσι φυγαδεύτηκε καί ἡ ἑνότητα.  

 

Πῶς εἶναι δυνατόν νά μή ἔχη διασαλευθῆ ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία, ὅταν τό Φανάρι δέν λειτουργῆ πιά συνοδικά, ὅταν ἔχη χάσει τήν συνοδική του δομή καί ἔχει ἐκπέσει σέ μία μορφή παπικοῦ σχήματος; Μέ ἐπακόλουθο τό μήνυμα πού ἀποστέλλεται στίς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες νά μή ἀποτελῆ πλέον καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀφοῦ δέν εἶναι σύμφωνο μέ τήν ἀποστολική καί Πατερική Παράδοση. Ἔτσι, κατά κοινή ὁμολογία σήμερα τό Φανάρι ἔχει ἐξελιχθῆ σέ ἕνα κέντρο ἐκφυλισμένης ἡγεμονίας, ἔχοντας μάλιστα τίς “πλάτες” τῆς ὑπερδύναμης τῶν ΗΠΑ. Πῶς εἶναι δυνατόν νά μή ἔχη διασαλευθῆ ἡ ἑνότητα στήν Ἐκκλησία, ὅταν ἔχη παρεισφρήσει ἡ αἵρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί ἔχη ἀλλοιώσει τήν πίστη πού παρέδωσαν οἱ Πατέρες;  

 

Τήν ἴδια στιγμή γίνεται φανερό ὅτι, γιά νά ὑπάρξη ἡ ἑνότητα δέν ἀρκεῖ νά ἀναφερώμασθε μόνον στήν ἴδια Παράδοση καί νά βιώνουμε ὡς εὐχαριστιακό σῶμα Χριστοῦ τήν ἴδια ἐκκλησιαστική ἐμπειρία, ἀλλά εἶναι ἐπιβεβλημένη καί ἡ προσπάθεια τῆς ὑπέρβασης καί ὑπερνίκησης τῶν πειρασμῶν πού προέρχονται ἀπό τά ἀνθρώπινα πάθη, τά ὁποῖα εἶναι αὐτά πού τρέφουν τήν ἀτομική ἤ τήν ὁμαδική ἔπαρση. Αὐτά τά πάθη δέν εἶναι σήμερα πού τρέφουν τούς ἐνοίκους τοῦ Φαναρίου; Αὐτά δέν εἶναι πού στήν πραγματικότητα ἔχουν σχίσει τήν ἑνότητα στήν ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία; Ἐξ αἰτίας αὐτῶν δέν γεννοῦνται καί οἱ αἱρέσεις; Λόγῳ τῶν παθῶν γιά ἐξουσία καί δόξα ἡ Ἐκκλησία σήμερα δέν βιώνει γιά ἄλλη μία φορά τό πρόβλημα τοῦ σχίσματος καί τήν περιπέτεια τοῦ διχασμοῦ στό πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου;  

 

Ἡ αἵρεσις τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ
 

Ἀποδείχθηκε ὅτι στήν σύνοδο τῆς Κρήτης τό συνοδικό σῶμα, ἐλεγχόμενο πλήρως ἀπό τό Φανάρι καί ἀπουσιάζοντος κατά τίς ἐργασίες του τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἶχε παραδοθῆ ὡς συνοδικό ὄργανο σέ ἀνθρώπινα πάθη, σέ ἀναμετρήσεις καί ἀντιπαραθέσεις, σέ ὑπόγειες διαμάχες μέ τόν σλαβικό κόσμο καί μάλιστα εἶχε λειτουργήσει μέ προσχεδιασμένο καί μεθοδευμένο τρόπο ὑπό τήν στενή ἐποπτεία ἑνός προτεστάντη Καίσαρα. Γιά αὐτό ἄλλωστε καί ἐκτράπηκε καί «ἐκκλησιοποίησε τούς ἑτερόδοξους αἱρετικούς καί νομιμοποίησε τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ». Καί ἐνῶ θά περίμενε κανείς ὅτι ὁ Προκαθήμενος τοῦ Φαναρίου θά ταπεινωνόταν καί θά ἀναλογιζόταν πνευματικότερα τίς εὐθύνες του, ἐκτράπηκε ἀκόμα περισσότερο καί προχώρησε στήν παράδοση τοῦ αὐτοκεφάλου στούς σχισματικούς καί ἀχειροτόνητους. Καί ἀντί νά συνετισθῆ μέ τόν πόλεμο πού ἔχει ξεσπάσει καί γιά τόν ὁποῖο φέρει τεράστιες εὐθύνες, κατηγορεῖ μέ ἀλλεπάλληλα κείμενα πού ἔρχονται στήν δημοσιότητα τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας ὅτι ἔχει ὑποπέσει στήν αἵρεση τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ.  

 

Ὁ Ρῶσος Πατριάρχης Κύριλλος σέ ὁμιλία του (21/11/2016), ἐνώπιον τῶν Προκαθημένων ἐννέα Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀναφερόμενος στήν κατηγορία τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ πού προσάπτουν στήν Ρωσική Ἐκκλησία, εἶχε τονίσει ὅτι:  

 

«Μερικές φορές τυχαίνει νά ἀκούγεται ὅτι ἡ Ρωσική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία διαδραματίζει ἐνεργό ρόλο στίς διορθόδοξες ὄχι ἐπειδή μεριμνᾶ γιά κοινό ὄφελος τοῦ Πληρώματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλά ἐπειδή δῆθεν ἐπιδιώκει στενά ἐθνικά ἤ καί πολιτικά συμφέροντα. Μερικές φορές μάλιστα ἡ Ρωσική Ἐκκλησία δέχεται ἄμεσες κατηγορίες γιά ἀποκαλούμενο ἐθνοφυλετισμό.  

 

Ὁ ἐθνοφυλετισμός ὄντως ἀποτελεῖ μία ἐπικίνδυνη καί ἀλλότρια ὡς πρός τόν Χριστιανισμό ἰδεολογία, πού προϋποθέτει ὅτι γιά τόν ἄνθρωπο ἡ ἑνότητα ἐντός τοῦ ἔθνους του καθώς καί τά ἐθνικά συμφέροντα ἀποτελοῦν μέγιστη ἀξία, ἀκόμα μεγαλύτερη καί ἀπό τήν ἑνότητα ἐν Χριστῷ καί μέ τόν Χριστό. Ἀλλά δυσ­τυχῶς μ’ αὐτόν τόν ὅρο πολλές φορές ἀποκαλοῦν αὐτό πού δέν ἀποτελεῖ ἐθνοφυλετισμό.  

 

Ὁ ἐθνοφυλετισμός δέν πρέπει νά ἀνακατευτεῖ μέ τόν πατριωτισμό, μέ τήν ἀγάπη πρός τήν πατρίδα, τή γλώσσα της, τόν πολιτισμό, τίς παραδόσεις καί τά ἔθιμα». 

 

Ὁ Προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, γράφει τό ἱστολόγιο “ἑξάψαλμος” ἀπό ὅπου ἀντλήσαμε τήν ὁμιλία, κατέστησε σαφές ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ πολυεθνική, καθώς ποιμαίνει πολλούς καί διαφόρους λαούς καί στόν κλῆρο της συνυπάρχουν ἄνθρωποι καταγόμενοι ἀπό ὅλους αὐτούς. «Ἡ Ρωσική Ἐκκλησία ἑνώνει ἑκατομμύρια ὀρθοδόξους σέ πληθώρα ἀνεξάρτητων κρατῶν: Ρώσους, Οὐκρανούς, Λευκορώσους, Μολδαβούς, Ἰάπωνες καί ἐκπροσώπους πολλῶν ἄλλων λαῶν. Στή Ρωσική Ἐκκλησία λαμβάνοντας ἀποφάσεις περί χειροτονίας ἱερέα ἤ περί ἐκλογῆς ἐπισκόπου ποτέ δέν τίθεται θέμα τῆς ἐθνικότητας τοῦ ὑποψηφίου», ὑπογράμμισε ὁ Προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ στή συνέχεια τόνισε:  

«Γιά τή Ρωσική Ἐκκλησία πάντα ἦταν φυσιολογική ἡ ἐθνική, ἡ πολιτιστική καί ἡ γλωσσική της πολυμορφία, ὅπως καί ἡ συνειδητοποίησή του ὅτι ἡ διατήρηση τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητας τῆς πολυεθνικῆς Ἐκκλησίας δέ μπορεῖ νά καταστεῖ δυνατή χωρίς τόν ἰσότιμο σεβασμό σέ ὅλους τούς λαούς πού ἀποτελοῦν τό ποίμνιό της, ὅσο μικροί καί νά ἦταν».  

 

Γιατί τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως κατηγορεῖ τήν Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας γιά ἐθνοφυλετισμό, ὅταν τό ἴδιο, ἀνάλογα μέ τίς περιστάσεις, ἄλλοτε προπαγανδίζει τόν ἑλληνοκεντρικό του χαρακτήρα καί ἄλλοτε ἕνα κοσμοπολίτικο διεθνισμό; Δήλωνε σέ ἐπίσκεψή του στήν Ἑλλαδα ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τό 2008 ὅτι «ὁ Πατριάρχης εἶναι ἀποδεκτός εὐρύτατα στήν Ἑλλάδα -καί ὄχι μόνον-, ὅποιος καί ἄν εἶναι· δέν εἶναι ὁ Βαρθολομαῖος, εἶναι ὁ ἑκάστοτε οἰκουμενικός Πατριάρχης, πού ἀποτελεῖ σύμβολον γιά τόν ἑλληνικό λαό, διότι ἐκφράζει τήν αὐτοσυνειδησία τοῦ γένους καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ γένους καί τήν ἀρχοντιά τοῦ γένους»! Ἆραγε αὐτό δέν εἶναι ἐθνοφυλετισμός καί ἄν ὄχι τότε τί εἶναι;  

 

Μέ τήν κατηγορία “περί ἐθνοφυλετισμοῦ” πού προσάπτει ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως στήν Ρωσική, οὐσιαστικά ὑποδηλώνει τόν κοσμοπολίτικο καί ἀπάτριδο χαρακτήρα πού αὐτή ἔχει υἱοθετήσει, ἔχοντας ἀπορρίψει κάθε ἔννοια ἐθνικῆς ταυτότητας, παραδόσεων, πολιτισμοῦ καί ἐθίμων. Ποιός δέν ἐνθυμεῖται τόν χαρακτηρισμό “ξεβράκωτοι”, μέ τόν ὁποῖο εἶχε χαρακτηρίσει ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος τούς ἀγωνιστές τοῦ 1821. Ἡ “καθολικότητα καί οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας”, γιά τήν ὁποία κάνει ἀναφορά τό Φανάρι, στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά μία κοσμοπολίτικη, ἀπάτριδη, οἰκουμενιστική καί πολυπολιτισμική ἰδεολογία. Κατηγορεῖ τό Φανάρι τήν Ρωσική Ἐκκλησία ὅτι λειτουργεῖ ὡς “θεραπαινίδα κοσμικῶν σκοπῶν καί πολιτικῶν προγραμμάτων” ἑνός “πολιτικοῦ ἡγέτη μέ θεοκρατικές ἀντιλήψεις χριστιανικοῦ ὀρθοδόξου ἰδεώδους”, ὅταν τό ἴδιο λειτουργῆ ὡς μοχλός στήριξης τῆς Δύσης καί τῆς ἀμερικανικῆς προτεσταντικῆς πολιτικῆς.  

 

Τό 1999, ὅταν εἶχε ἐξαπολυθῆ ὁ ἐγκληματικός πόλεμος τῆς Δύσης κατά τῆς ὁμόδοξης Σερβίας, ἡ Ἑλλαδική Ἐκκλησία ἀπό τήν πρώτη στιγμή εἶχε καταδικάσει μέ κάθε τρόπο τίς δολοφονικές τότε ἐνέργειες τοῦ ΝΑΤΟ. Κανείς δέν θά ξεχάση τούς λόγους, ἀλλά καί τίς πράξεις τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ἀλλά καί ἄλλων Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐξέφραζαν τό δημόσιο αἴσθημα τῆς μεγάλης πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων. Ἐν ἀντιθέσει σήμερα κανείς Μητροπολίτης δέν ἔχει στηλιτεύσει δημόσια τόν ὕποπτο, ἀλλά καί βρώμικο ρόλο τῆς Δύσεως καί τῆς στρατιωτικῆς συμμαχίας τοῦ ΝΑΤΟ καί δέν ἔχει ἐξηγήσει τί πραγματικά συμβαίνει στίς πλάτες δύο ἀδελφῶν καί ὁμοδόξων ἀδελφῶν, τοῦ Οὐκρανικοῦ καί Ρωσικοῦ. Οἱ Ἕλληνες Μητροπολίτες ἔχουν προτιμήσει καί πάλι τόν ρόλο τῆς ἀπραξίας καί τῆς βολικῆς σιωπῆς.

 

πηγή