«Απαξιώνουν την αμυντική βιομηχανία της χώρας ανοίγοντας κερκόπορτα»

Σήμερα ακούγονται στην περιοχή μας καθαρά τα τύμπανα του πολέμου και οι πολιτικοί μας τα λαμβάνουν ως ντραμς ροκ συναυλίας. Αυτό μάλλον διότι η γνώση της ιστορίας δεν πρέπει να είναι το δυνατό σημείο των πολιτικών μας. Η λειτουργία των βιομηχανικών μονάδων συνδεμένες με την άμυνα της χώρας μας βρίσκονται σε συνεχής πτώση ενώ οι αρνητικές αποφάσεις των πολιτικών μας αντίθετες στα συμφέροντα των πολιτών αλλά και τα διδάγματα της πλούσιας ιστορία μας, κάνουν βραχύ το βίος τους. Ας δούμε όμως την ιστορία παραγωγής όπλων στον τόπο μας. 

 

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΟΥΜΠΑΚΗΣ

Στην Αρχαιότητα οι Έλληνες θεωρούνταν σημαντική στρατιωτική δύναμη, οι καλοί μαχητές ήταν περιζήτητοι και ως τέτοιους είχε προσλάβει ο Κύρος 13.000 έλληνες μισθοφόρους (κυρίως Σπαρτιάτες) για να πολεμήσει τον αδερφό του Αρταξέρξη, βασιλιά της Περσίας. Μετά την μάχη στο Κούναξα (κοντά στην Βαβυλώνα) το 401 π.Χ. οι έλληνες μισθοφόροι χάσανε τον εργοδότη τους Κύρο χωρίς να ηττηθούν, ξεκινήσανε την πορεία της επιστροφής «η κάθοδος των μυρίων» που περιγράφει ο Ξενοφών στο σημαντικό έργο του Κύρου Ανάβασις. 

 

Το πέρασμα όλης της Μικράς Ασίας πολεμώντας συνεχώς χωρίς να έχουν θύματα, είναι σημαντικό κατόρθωμα ειδικά όταν κινούταν σε εχθρικό έδαφος με πολυάριθμους εχθρούς. Η επιτυχία τους βασιζόταν στην πολύ καλή οργάνωση τους αλλά και στα ανώτερα για την εποχή τους όπλα. Τα σπαθιά και τα δόρυ που χρησιμοποιούσαν ήταν χαλύβδινα υψηλής περιεκτικότητας σε άνθρακα, που τα έκανε αντοχής σε πολλά χτυπήματα, διατηρώντας και την κοφτερή τους ακμή. Τα όπλα αυτά παρήγαγαν βιοτεχνίες της Σπάρτης με ξυλοκάρβουνο ή το χαμηλής ποιότητας άνθρακα της περιοχής για την σφυρηλάτηση τους.

 

Η διαρκή έκθεση του σιδήρου κατά τη θέρμανση του (λόγω του χαμηλού ενεργειακού περιεχομένου του άνθρακα της περιοχής) μέχρι να μαλακώσει για να σφυρηλατηθεί εμπλούτιζε τον χάλυβα με άνθρακα κάνοντας τον πολύ ισχυρό. Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξε έρευνα αμερικανικού πανεπιστημίου. 

 

Στην μάχη στις Θερμοπύλες σε αυτά τα όπλα είχαν προστεθεί και οι ισχυρές ορειχάλκινες ασπίδες θωρακίζοντας τους 300 μαχητές του Λεωνίδα που μαζί με 400 Θηβαίους και 700 Θεσπιείς σταθήκανε αξεπέραστο φονικό φράγμα στους 5 μυριάδων (50000) περσών (πολύ επιεικής αριθμητική αναφορά για τους Πέρσες, καθώς κατά μία ιστορική άποψη είχαν 20.000 νεκρούς συνεπώς κάτι δεν πάει καλά στον υπολογισμό), μέχρι την προδοσία του Εφιάλτη, γράφοντας ηρωικές σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας που διαβάζεται με θαυμασμό ακόμα και σήμερα.  

 

Στις ναυμαχίες οι αρχαίοι έλληνες εισήγαγαν ένα από τα σημαντικότερα οπλικά συστήματα, το έμβολο, κάνοντας τις ελαφριές και ευέλικτες Αθηναϊκές τριήρης τα φονικότερα όπλα στη θάλασσα. Το έμβολο της τριήρους υιοθετήθηκε από τους ρωμαίους και διατηρήθηκε ως βασικό όπλο τους στις γαλέρες για πάνω από 15 αιώνες.  

 

Ο Αλέξανδρος υιός του Φιλίππου με τις σάρισες του (ξύλινο μακρύ δόρυ με ενισχυμένη χαλύβδινη ακμή) που παρήγαγαν τεχνίτες της Μακεδονίας κατέκτησε τον τότε γνωστό κόσμο και οι εχθροί του οι ρωμαίοι τον ονομάτισαν Μέγα. Το οπλοστάσιο του Αλέξανδρου συμπλήρωναν οι πολιορκητικοί κριοί και πύργοι που κατασκεύαζαν οι μακεδόνες τεχνίτες του. Η πτώση του δημιουργήματος του, το μεγαλύτερο έκτασης κράτος της εποχής, οφειλόταν περισσότερο στα οργανωτικά προβλήματα παρά στην ανωτερότητα της ρωμαϊκής φάλαγγας που είχε υιοθετήσει την τακτική της μακεδονικής φάλαγγας.  

 

Η επόμενη στρατιωτική δύναμη της περιοχής, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διατήρησε την ισχύ της στην Μεσόγειο θάλασσα χάρη και στο υγρό πυρ ή «η ελληνική φωτιά» όπως είναι γνωστή στους άλλους λαούς η εκτοξευόμενη φωτιά. 

 

Το υγρό πυρ εφεύρεση του Καλλίνικου από τη Ηλιούπολη της Συρίας το 672 μ.Χ. ήταν ο φόβος για τα ξύλινα πλοία της εποχής, διότι με νερό η φωτιά δυνάμωνε αντί να σβήνει. 

 

Η παντοδυναμία αυτή του Βυζαντίου δεν μπορούσε να κρατήσει για πάντα διότι το υγρό πυρ δεν είχε την ίδια αποτελεσματικότητα στην στεριά όπως στη θάλασσα, γι΄ αυτό το καινούργιο οπλικό εφεύρημα που χρησιμοποιούσαν οι Οθωμανοί, η πυρίτιδα, φαίνεται ότι έγειρε την πλάστιγγα και ηττήθηκαν τα Βυζαντινά στρατεύματα αρκετές φορές στην στεριά μέχρι την κατάρρευση της.  

 

Στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης το 1453 αναφέρεται ότι ο Orban ένας Ούγγρος οπλουργός που είχε την τεχνογνωσία κατασκευής μπρούντζινων και χυτοσιδηρών κανονιών αρχικά υπηρέτησε τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, αλλά μετά πήγε στο στρατόπεδο του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή που του έδινε περισσότερα χρήματα. Ο Orban κατασκεύασε τα κανόνια στο εργαστήριο του στην Αδριανούπολη και τα μετέφερε στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης. Τα κανόνια του Orban ήταν καθοριστικά στην τελική έκβαση της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης εκτοξεύοντας βλήματα βάρους έως 400kg στα τείχη της πόλης, πλήττοντας τα σημαντικά όπως και το ηθικό των υπερασπιστών της.  

 

Από το 1453 μέχρι το 1821 ο ελληνισμός βρισκόταν υπόδουλος στις ορέξεις του πιο βάρβαρου δυνάστη που γνώρισε η ανθρωπότητα. Αυτό ήταν συνέπεια της εσφαλμένης αντίληψης των πολιτικών της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που δεν ακολούθησαν τις τεχνολογικές εξελίξεις της εποχής τους και τελικά ικέτευε ο ίδιος ο αυτοκράτορας «κάποιος χριστιανός να πάρει τη ζωή του».  

 

Στη διάρκεια της τουρκοκρατίας η οθωμανική διοίκηση κατόρθωσε να εξασφαλίσει με τα επαγγέλματα παραγωγής όπλων να μην ασχοληθούν οι έλληνες. Σιδεράδες ήταν τούρκοι και τσιγγάνοι και παρά τις άνω των 100 επαναστάσεων των ελλήνων στη διάρκεια των 4ων αιώνων σκλαβιάς, τα αποτελέσματα τους ήταν μόνο τραγικά για τον ελληνισμό. Πρώτη φορά που οι έλληνες μπορέσανε να έχουν πολεμικές επιτυχίες ενάντια στον πολυάριθμο Οθωμανικό στρατό ήταν το 1821 όταν η πρώιμη ελληνική βιομηχανία, οι 14 μπαρουτόμυλοι της Δημητσάνας στην Πελοπόννησο και οι 12 του Μαυρίλου στη Ρούμελη παρήγαγαν πυρίτιδα από έλληνες παραγωγούς για έλληνες μαχητές. 

 

Τα σύνορα που χάραξαν οι μεγάλες δυνάμεις μεταξύ του Αμβρακικού και Παγασητικού κόλπου ήταν μέχρι εκεί όπου οι μαχητές μας έλεγχαν τα εδάφη, διότι με ταξίδι έως δύο ημερών μπορούσαν να προμηθευτούν τα πολεμοφόδια τους από τα κέντρα παραγωγής τους. Διαφορετική έκβαση της επανάστασης είχε η Μακεδονία όπου το κέντρο παραγωγής πυρίτιδας κοντά στη Θεσσαλονίκη έλεγχαν τούρκοι με τους εβραίους τεχνίτες τους. Η μαχητικότητα του Καπετάν Χάψα (που τους τούρκους τους έχαφτε στη μάχη από όπου και η προσφώνηση του Σταμάτιου Κάψα) και των συντρόφων του δεν αρκούσε για να βγάλει σε πέρας και την τρίτη μάχη κατά σειρά ενάντια στον Οθωμανικό στρατό. Το τέλος των πολεμοφοδίων του δυστυχώς έκρινε την τελευταία μάχη των μακεδόνων μαχητών. Το Μαυρίλο και η Δημητσάνα είναι πολύ μακριά για έγκαιρο ανεφοδιασμό πολεμοφοδίων στην Μακεδονία. Έτσι η Μακεδόνες έπρεπε να περιμένουν τον 20ο αιώνα όταν ο ελληνικός στρατός θα είχε τα δικά του όπλα, σχεδιασμένα από έλληνες για τον ελληνικό στρατό και πολεμοφόδια από έλληνες παραγωγούς ώστε να ελευθερωθεί στους Βαλκανικούς πολέμους. Παράδειγμα είναι το ορεινό πυροβόλο 75mm του Δαγκλή που έγραψε λαμπρή ιστορία στους βαλκανικούς πολέμους, στην Μικρασιατική εκστρατεία ακόμα και στο Αλβανικό μέτωπο του Β’ παγκοσμίου πολέμου.  

 

Από το 1874 λειτουργεί αθόρυβα το ελληνικό ΠΥΡιτιδοποιείο και ΚΑΛυκοποιείο ΠΥΡΚΑΛ προσφέροντας τα πολεμοφόδια για τον ελληνικό στρατό σε όλες τις πολεμικές του επιχειρήσεις από το τέλος του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα. Από τις σημαντικές εξαγωγές της εταιρίας ήταν η τροφοδοσία της νόμιμης Ισπανικής κυβέρνησης στον εμφύλιο πόλεμο 1936-1939 ενάντια στον στρατηγό Φράνκο που τροφοδοτούσε η Γερμανία με όπλα και πολεμοφόδια. Κύριος προμηθευτής πολεμοφοδίων η ΠΥΡΚΑΛ στη διάρκεια των 216 ημερών (της μεγαλύτερης διάρκειας στον Β’Π.Π.) ηρωικής αντίστασης του ελληνικού στρατού ενάντια στην Ιταλική και Γερμανική εισβολή. 

 

Στα εργοστάσια της ΠΥΡΚΑΛ πραγματοποιήθηκε από τις σημαντικότερες και δύσκολα αναγνωρίσιμες δολιοφθορές στα γερμανικά στρατεύματα, υπό τις οδηγίες του σημαντικότερου πράκτορα των βρετανών στην Ελλάδα, τον Γιώργη Ιβανόφ, τον Agent No1 όπως είναι ο τίτλος της ταινίας για τη ζωή του. Πέντε νέοι τεχνίτες του εργοστασίου, συνεργάτες του Ιβανόφ πλήρωσαν με την εκτέλεση τους όπως και ο ίδιος από το γερμανικό απόσπασμα το κατόρθωμα τη συντριβή εκατοντάδων γερμανικών αεροσκαφών στην Βόρεια Αφρική φορώντας τους επισκευασμένους από αυτούς αεροπορικούς κινητήρες, που έχαναν απότομα την ισχύ τους στις αερομαχίες. Ο ηρωισμός των άγνωστων για το ευρύ ελληνικό κοινό ελλήνων πατριωτών έκρινε σε μεγάλο βαθμό την έκβαση του πολέμου στην Αφρική σύμφωνα με γερμανικές πηγές. Σήμερα η παλαιά εταιρία ΠΥΡΚΑΛ υπό την επωνυμία Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα έχει επεκταθεί σε κύκλο εργασιών που καλύπτει αρκετά τις ανάγκες του ελληνικού στρατού, φέρνει και συνάλλαγμα με εξαγωγές της.  

 

Μετά τον πόλεμο ο ελληνικός στρατός βασιζόταν στις μεταφορές του σε δωρεές μεταχειρισμένου στρατιωτικού εξοπλισμού του αμερικανικού στρατού με αποτέλεσμα την ασάφεια της άφιξης τους, μέχρι να αρχίσει παραγωγή το ελληνικό εργοστάσιο Steyr και σήμερα ΕΒΟ, κατασκευής αξιόπιστων στρατιωτικών οχημάτων για τις ένοπλες δυνάμεις μας.  

 

Η παλαιά δοκιμασμένη συνταγή «από έλληνες παραγωγούς για έλληνες μαχητές» που εφαρμόστηκε στην εδραίωση του νέου Ελληνικού κράτους λειτουργεί άψογα και φαίνεται ότι δεν ταιριάζει σε ορισμένους κύκλους σήμερα. Γι’ αυτό σταδιακά οδηγούμαστε στην πολιτική που εφάρμοζαν οι Οθωμανοί «έλληνες να μην ασχολούνται με παραγωγή όπλων και πολεμοφοδίων». Έτσι μπορεί άλλα 400 χρόνια να βρίσκεται υπό εξάρτηση ή κατοχή (διαλέγει καθένας τον όρο που του ταιριάζει) ο ελληνικός λαός με την πλούσια ιστορία του και την σημαντικότερη προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό. Μερικοί στο εξωτερικό έχουν πολύ καλά κατανοήσει το σημαντικό μήνυμα της Ιλιάδας του τυφλού ραψωδού Όμηρου, που έβλεπε καλύτερα από τους σημερινούς πολιτικούς μας και εξηγεί μέσα από τις ραψωδίες του ότι «τα φρούρια δεν πέφτουν όσο και εάν τα πολεμάς από έξω, όμως καταρρέουν όταν εισχωρήσεις μέσα τους».  

 

Γι’ αυτό παρατηρούνται οι περίεργες μη εξασφαλισμένης αποτελεσματικότητας για την επιχειρησιακή ικανότητα, αλλαγές της δομής της ιστορικής ΠΥΡΚΑΛ, σήμερα ΕΑΣ όπως στην ΕΒΟ κάτι που επιχειρείται και στην ΕΑΒ. Όσο οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις τροφοδοτούνται με όπλα και πολεμοφόδια από Έλληνες παραγωγούς είναι δυνατές και υπολογίσιμη δύναμη σε παγκόσμιο επίπεδο. Το παραδέχονται οι δηλώσεις του Τσόρτσιλ, του Χίτλερ, του Στάλιν και πολλών άλλων σημαντικών παραγόντων του Β’Π.Π. Το έχει αποδείξει η πάνω από 3000 χρόνια ιστορία μας. Όμως όταν οι ελληνικές βιομηχανίες, οι Έλληνες παραγωγοί δεν μπορούν να τροφοδοτήσουν με όπλα τις δυνάμεις που φυλάσσουν τη χώρα από εξωτερικούς εχθρούς τότε παρατηρείται αύξηση των εξωτερικών απειλών έτσι ώστε η χώρα να γίνει πελάτης ξένων παραγωγών οπλικών συστημάτων και πολεμοφοδίων τους οποίους πληρώνει όσο – όσο.  

 

Αυτό λέει και η 1000 ετών ιστορία των γειτόνων μας εξ ανατολάς που δεν πολεμούν εάν δεν έχουν εξασφαλίσει κάποιος να ανοίξει την κερκόπορτα (έχει περιγραφεί ήδη στο άρθρο Τεχνολογία, Οικονομία, Πόλεμος της 16-9-2020). Πολύ πιθανό γι΄ αυτό να επιχειρούνται οι αλλαγές στην ιστορική ΠΥΡΚΑΛ. Ούτως άλλος έχει καταγραφεί στην συνείδηση του λαού μας ότι οι Εφιάλτες και οι Τσολάκογλουδες, στην Ελλάδα δεν τιμωρούνται, μόνο οι ήρωες μαχητές εκτελούνται. 

πηγή