Η Ψήφος είναι μια πράξη βίας

Του Hans Sherrer (1999), Διαβάστε το εδώ 

 

Μετάφραση: Απολλόδωρος

 

Η ψήφος είναι η πιο βίαιη πράξη που μπορεί να διαπράξει κάποιος κατά τη διάρκεια της ζωής του. 

 

Αυτή η ελάχιστα παρατηρούμενη ανωμαλία σχετικά με την ψηφοφορία σχετίζεται άμεσα με τη σύγχρονη αντίληψη του κράτους ως οντότητας που αντλεί την εξουσιοδότησή της να ενεργεί από τη συναίνεση των κυβερνώντων. Η αύρα νομιμότητας που περιβάλλει τις ενέργειες της κυβέρνησης ενισχύεται από τον αντιληπτό ρόλο της ψηφοφορίας ως έκφραση της "λαϊκής βούλησης". Είτε μη απειλητική είτε βίαιη, η εξουσία για κάθε μία από τις ενέργειες της κυβέρνησης θεωρείται ότι απορρέει από τη συναίνεση του λαού μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Αυτό λέγεται στα παιδιά του σχολείου από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους. 

 

Η ιδέα ότι το κράτος αντλεί την εξουσία του να ενεργεί από τη συναίνεση του λαού ακούγεται ρομαντική. Λίγοι άνθρωποι, ωστόσο, γνωρίζουν ότι εξ ορισμού η εξουσία του Κράτους έχει ως συγκεκριμένο σκοπό την άσκηση πράξεων βίας. Καμία παραχώρηση εξουσίας δεν είναι απαραίτητη για κανέναν, ή για οποιαδήποτε οργάνωση, ώστε να ενεργεί ειρηνικά. Αυτό δεν είναι μυστικό μεταξύ των μελετητών και ο ορισμός του κοινωνιολόγου Max Weber για το κράτος θεωρείται ένας από τους πιο έγκυρους: 

 

"Το κράτος είναι ένας ανθρώπινος θεσμός που διεκδικεί το μονοπώλιο της νόμιμης χρήσης φυσικής βίας εντός μιας συγκεκριμένης επικράτειας. ... Το κράτος θεωρείται η μοναδική πηγή του `δικαιώματος` να χρησιμοποιεί κανείς βία". [1] 

 

Ο νομιμοποιητικός αντίκτυπος της ψήφου στην άσκηση εξουσίας από την κυβέρνηση εμπλέκει στενά τους ψηφοφόρους στη χρήση αυτής της εξουσίας. Πράγμα που σημαίνει ότι οι μη ψηφοφόροι τείνουν να απονομιμοποιούν την άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας ως έκφραση της "βούλησης του λαού". Έτσι, αν κανείς δεν ψήφιζε σε μια εκλογική διαδικασία ή το έκανε μόνο ένα μικρό ποσοστό των ανθρώπων, η κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να δηλώνει ότι είναι εξουσιοδοτημένη να ενεργεί ως φορέας της "βούλησης του λαού". Χωρίς την προστατευτική κάλυψη που παρέχουν οι ψηφοφόροι, η κυβέρνηση δεν θα είχε κανένα πρόσχημα να ενεργεί παρά μόνο ως νόμος για τον εαυτό της. 

 

Κατά συνέπεια, οι ενέργειες της κυβέρνησης και οι ψηφοφόροι που τις νομιμοποιούν συνδέονται μεταξύ τους. Έτσι, κατ' ελάχιστον, οι ψηφοφόροι εμπλέκονται πνευματικά σε κάθε πράξη στην οποία προβαίνει η κυβέρνηση. Συμπεριλαμβανομένων όλων των βίαιων πράξεων. Αυτή η εμπλοκή στη βία της κυβέρνησης δεν είναι, μετριάζεται από την ονομαστική ειρηνικότητα της ζωής ενός ατόμου εκτός από την ψήφο. Επιλέγοντας να ψηφίσει ένα άτομο ενσωματώνει τη βία στην οποία επιδίδεται η κυβέρνηση ως μέρος της ζωής του. Αυτό ισχύει εξίσου για τους ανθρώπους που δεν ψήφισαν έναν υποψήφιο που υποστηρίζει συγκεκριμένες πολιτικές με τις οποίες μπορεί να διαφωνούν, όσο και για εκείνους που ψήφισαν. Το να περάσουν από την κίνηση της ψήφου είναι αυτό που νομιμοποιεί την κυβέρνηση να ενεργεί στο όνομά τους, όχι το ποιον ή τι ψηφίζουν. 

 

Αυτό σημαίνει ότι η βία που διαπράττεται από οποιοδήποτε άτομο ωχριά σε έκταση ή σημασία σε σύγκριση με αυτή που εξουσιοδοτείται να λάβει η κυβέρνηση στο όνομα εκείνων που ψηφίζουν. Η συνδυασμένη μακάβρια βία κάθε αναγνωρίσιμου κατά συρροήν δολοφόνου στην αμερικανική ιστορία δεν μπορεί να συγκριθεί με τη βία ούτε μιας από τις οποιεσδήποτε βίαιες ενέργειες που αναλαμβάνει η κυβέρνηση ως εκπρόσωπος του λαού. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στο Ιράκ μετά τον πόλεμο του Κόλπου το 1991. Οι κυρώσεις αυτές εμπόδισαν το Ιράκ να ανοικοδομήσει τις κατεστραμμένες υποδομές του σε θέματα υγιεινής, ύδρευσης και ηλεκτρικής ενέργειας, οι οποίες είχαν στοχευθεί ειδικά από τον αμερικανικό στρατό προς καταστροφή. 

 

Οι κυρώσεις αυτές, που υποστηρίχθηκαν και επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ, πιστώνονται από τη UNICEF και άλλες οργανώσεις ότι συνέβαλαν στον φρικτό θάνατο περίπου 3.000 έως 5.000 παιδιών το μήνα για πάνω από 8-1/2 χρόνια. [2] Όλοι οι ψηφοφόροι συμμετέχουν στη συμβολή της κυβέρνησης στους άσκοπους θανάτους αυτών των παιδιών που προκαλούνται από ασθένειες και μειωμένο βιοτικό επίπεδο. Έτσι, οι πάνω από μισό εκατομμύριο θάνατοι αθώων παιδιών στο Ιράκ στα χρόνια μετά τον πόλεμο του Κόλπου του 1991 είναι στα αιματοβαμμένα χέρια κάθε ψηφοφόρου στις ΗΠΑ.

 

Η ίδια δυναμική εμπλοκής των ψηφοφόρων στις κυβερνητικές θηριωδίες ισχύει και για τους πολλές εκατοντάδες θανάτους αμάχων που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί των γιουγκοσλαβικών πόλεων την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1999, στους οποίους συμμετείχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτή ήταν μια μικρής κλίμακας αναπαράσταση του ατομικού βομβαρδισμού των μη στρατιωτικών πόλεων της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι τον Αύγουστο του 1945. Εκατοντάδες χιλιάδες αθώες γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι σκοτώθηκαν από τις αρχικές εκρήξεις της βόμβας και τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της έκθεσης σε ακτινοβολία. [3]

 

Των βομβαρδισμών αυτών είχαν προηγηθεί οι δολοφονίες πολλών εκατοντάδων χιλιάδων μη μαχητών από τον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών με φωτιά στο Τόκιο, το Αμβούργο, τη Δρέσδη και το Βερολίνο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι σκοτώθηκαν στο όνομα των ψηφοφόρων που είχαν εκλέξει την κυβέρνηση Roosevelt το 1944 με συντριπτική πλειοψηφία. Η ψήφος, όπως ένας πύραυλος που εκτοξεύεται σε έναν αόρατο στόχο πολλά μίλια μακριά, είναι μια μέθοδος μακρινής απόστασης για την καθαρή συμμετοχή στην πιο φρικτή βία που μπορεί να φανταστεί κανείς. 

 

Έτσι, η άρνηση ψήφου δεν προκαλεί μόνο μια στατιστική εγγραφή στην πλευρά των μη ψηφισάντων σε ένα λογιστικό φύλλο. Είναι ένας θετικός τρόπος για ένα άτομο να μειώσει το επίπεδο της ηθικής του ευθύνης για πράξεις βίας που διαπράττει η κυβέρνηση, στις οποίες δεν θα συμμετείχε ποτέ προσωπικά και στις οποίες δεν θέλει να διαπράττονται στο όνομά του ως ψηφοφόρου. Η Μη ψήφος είναι ένας θετικός τρόπος για ένα άτομο να εκφράσει δημοσίως το βάθος της ιδιωτικής του πεποίθησης ότι σέβεται την ιερότητα της ζωής και ότι η βία δικαιολογείται μόνο σε περίπτωση αυτοάμυνας. 

 

Η κοινωνική σφαίρα στην οποία ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι είναι αξιοσημείωτη για το επίπεδο ειρηνικής συνεργασίας που συνήθως επικρατεί σε αυτήν. Η πλειονότητα των ανθρώπων προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή της συνεργαζόμενη με άλλους ανθρώπους για την επιδίωξη του αμοιβαίου συμφέροντος. [4] Αυτό το κοινοτικό πνεύμα μη βίαιης συνεργασίας που υποστηρίζεται από τη Μη ψήφο, έρχεται σε έντονη αντίθεση με την κοινωνική βία που επικυρώνεται από την πράξη της ψήφου. 

 

Τελικές σημειώσεις  

 

[1] "Η πολιτική ως επάγγελμα", Μαξ Βέμπερ, στο "Από τον Μαξ Βέμπερ: Essays in Sociology", επιμέλεια C. Wright Mills, Oxford University Press, NY, 1946, σ. 78.
[2] Βλέπε π.χ., "Sanctions of Mass Destruction", John Mueller and Karl Mueller, Foreign Affairs, Μάιος/Ιούνιος 1999. τόμος 78. αρ. 3, σελ. 43-53- και, "U, S. Weapons of Mass Destruction Linked to Deaths of a Half-Million Children," στο "Censored 1999: The News That Didn't Make the News - The Year's Top 25 Censored Stories," Peter Phillips and Project Censored, Seven Stories Press, NY, 1999, σελ. 43-46.
[3] Βλέπε π.χ: Why America Dropped the Atomic Bomb", Ronald Takaki, Little Brown & Company. Boston, 1995- και, "Hiroshima in. America: A Half Century of Denial," Robert Jay Lifton and Greg Mitchell, Avon, NY, 1996.
[4] Βλέπε π.χ., "The Evolution of Cooperation", Robert Axelrod, Basic Books, New York, 1984- "Hidden Order: Holland, Perseus Press, 1996- και, "Reputation: Klein, University of Michigan Press, 1997.
------------------
 

Δικτυογραφία:
Voting Is An Act of Violence 

http://forejustice.org/vote/voting_is_an_act_of_violence.htm