Αποσπάσματα από το μνημειώδες έργο του Γιάννη Γεράση (2022): «Ο Ιωάννης Καποδίστριας και ο Kόσμος της Επανάστασης του 1821»

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

 

Α. ΤΑ ΒΑΘΥΤΕΡΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 

 

Επέλεξα να παρουσιάσω κάποια ελάχιστα αλλά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από το κορυφαίο σύγχρονο έργο (2022) του Γιάννη Γεράση, το σχετικό με τον Ιωάννη Καποδίστρια, ένα εκτενές έργο τετρακοσίων (400) περίπου σελίδων, εμβριθές, αναλυτικά τεκμηριωμένο, πολυδύναμο, και πολυεπίπεδο. Ο συγγραφεύς με αφορμή την μελέτη της μοναδικής αυτής προσωπικότητας του νέου Ελληνισμού, η οποία τον οδήγησε στην αναδίφηση, κριτική αντιμετώπιση, και αξιολόγηση μιας πολλαπλότητας (της ολότητας θα έλεγα) σχετικών ιστορικών και άλλων πηγών, ανασκάπτει το ιστορικό παρελθόν, εμβαθύνει την αναζήτησή του για τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας μας, και παρέχει διδάγματα για το μέλλον, προσπαθώντας παράλληλα να μας αφυπνίσει, και να μας κάνει να δραπετεύσουμε από τα στρεβλά στερεότυπα που εκουσίως ή ακουσίως πολλοί μας σερβίρουν κατά τρόπο άκριτο, αφοριστικό, και σε πολλές περιπτώσεις μεθοδευμένο. Πρόθεσή μου είναι να διεγείρω το ενδιαφέρον του αναγνώστη να εντρυφήσει στο σύνολο του πονήματος και να εξαγάγει τα δικά του συμπεράσματα από την δική του προσωπική μελέτη.  

 

Ο Γιάννης Γεράσης, γνωστός και διακεκριμένος άνθρωπος των γραμμάτων, γεννήθηκε στην Καρδίτσα το 1940. Συνέγραψε πλήθος άρθρων και πολλά βιβλία [«Διαδικασία, Νέα ανάγνωση της Αρχαίας και Νεάς Τραγωδίας» (1979), «Η Νεοελληνική Ταυτότητα και οι Μυθικοί της Μετασχηματισμοί» (1989), «Η άρθρωση της Εποχής» (1991), «Η Εικόνα ως Οντολογία του Αγαθού» (1994), «Η Ελλάδα στη Δίνη της Οικονομικής Κρίσης» (2009), «Το Χρονικό της Εθνικής Τραγωδίας» (2013), «Shooting Process: Κινηματογράφος και Πολιτική - η περίπτωση του σκηνοθέτη Δ. Θέου» (2019), «Η Αγωνία του Οιδίποδα: Η μετάβαση από τον Ελληνικό στον Χριστιανικό κόσμο» (2019), «Οι Συνεχίζοντες τον Κέλσο: Η πολιτική καταγωγή του Χριστιανισμού και ο μηχανισμός παραγωγής παρυποστάσεων» (2020), «Διαδικασία» (δεύτερη γραφή του αρχικού κειμένου, 2021), «Ιωάννης Καποδίστριας και ο Κόσμος της Επανάστασης του 1821» (2022), «Η Δεύτερη εξορία του Ανδρέα Κάλβου» (2022)], ενώ υπήρξε και επιμελητής της περιοδικής έκδοσης «Μονόκερως» από το 1998 μέχρι το 2008, σε συνεργασία με τον μεγάλο μας σκηνοθέτη και συγγραφέα Δήμο Θέο (1935-2018), με τον οποίο, αναφέρω παρεμπιπτόντως, συνδεόμουνα με προσωπική φιλία. Το «Γιάννης Γεράσης» είναι το λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Ιωάννη Θέου, μικρότερου αδελφού του Δήμου. 

 

Χρίστος Γούδης 

 

Ο λόγος στον Γιάννη Γεράση:  

 

Η Γ‘ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, την 30η Μαρτίου 1827, θα εκλέξει Κυβερνήτη της Ελλάδος τον Ιωάννη Καποδίστρια με θητεία επτά ετών, Σημειώνεται του Ι. Καποδίστρια (για να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας) είχε υπογράψει ο Πετρόμπεης το 1824.  

 

Ιωάννης Μακρυγιάννης: «Από την φυλακή έβγαλε ο Κυβερνήτης μόνον τον αδελφό του Πετρόμπεγη (…) αυτούς τους καταφρόνεσε πολύ ο Κυβερνήτης και τ’ αδέλφια του, ανθρώπους με μεγάλους αγώνες και θυσίες στην πατρίδα. Αποφάσισαν να σκοτώσουν τον Κυβερνήτη και να πεθάνουν». Εκτός από το ότι ξεχνά να μιλήσει για το τι ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι (λέγοντας μόνο ότι ήταν «μεγάλοι αγωνιστές»)… το κύριο βάρος το ρίχνει στον Καποδίστρια και απαλλάσσει όλους τους Μαυρομιχαλαίους που τους εμφανίζει σχεδόν ως ήρωες! Και η τελική κρίση παραπέμπεται σε αποφθέγματα: «Οι μεγάλοι άνθρωποι κάνουν μεγάλα λάθη, και ο κυβερνήτης εχάθη από τα μεγάλα λάθη του». 

 

Ο ίδιος ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, το 1840, φέρεται να είπε τα εξής σε κάποιον που κατηγορούσε τον Ι. Καποδίστρια: «Δεν μετράς καλά φιλόσοφε… Ανάθεμα στους Αγγλογάλλους που ήσαν η αιτία, κι εγώ έχασα τους δικούς μου και το Έθνος έναν άνθρωπο που δε θα τονε ματαβρεί, και το αίμα του με παιδεύει ως τώρα…» Είναι σίγουρο ότι οι δημόσιες εξομολογήσεις του Μιαούλη και του Μαυρομιχάλη, πρέπει να θεωρηθούν ειλικρινείς και εκ βαθέων μεταμέλειες των δύο Αγωνιστών. Αμφότεροι υπήρξαν ένθερμοι αγωνιστές και στρατευμένοι στην υπόθεση της Ελληνικής Επανάστασης… Αγωνιστές όπως ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης και ο ένδοξος Μιαούλης.  

 

Γιάννης Βλαχογιάννης: «Την επικίνδυνη έχθρα των Μαυρομιχαλαίων ανάγκη να την αποδώσουμε σε λόγους οικονομικούς σοβαρούς. Με την αρχή της Επανάστασης του 1821 η ισχυρή αυτή οικογένεια έχασε του μικρού κράτους της Μάνης τα εισοδήματα που δεν ήταν παρά πολύ λίγα. Από την «ντογάνα» (τελωνείο) ο μπέης της Μάνης περίμενε τα μέσα της συντήρησής του… Οι Μαυρομιχαλαίοι φτάσανε σ’ απελπιστική κατάσταση και τα ρίχναν όλα στον Καποδίστρια… Του Κυβερνήτη ο φόνος ήταν Μανιάτικος. Αυτό δεν αθωώνει ούτε εξιλεώνει την επαναστατική πολυτάραχη αντιπολίτευση… ούτε την καταχθόνια μοχθηρία των λαθρέων αντικαποδιστριακών, Ελλήνων και ξένων, που συνωμοτούσαν ενάντια στην ζωή του Καποδίστρια». 

 

Η Μάνη ήταν καπετανάτο της «οικογένειας» (των Μαυρομιχαλαίων), μέχρι φόρους εισέπραττε από τα «τελωνεία»! Το ίδιο ισχύει και για τα «πειρατικά» κέντρα του Αιγαίου με «αρχικουρσάρο» την Ύδρα! Η καταστροφή και ο φόνος αποδίδονται σε «οικονομικούς λόγους», στα «προσωπικά» μίση και στην ιδιοτέλεια. Η βασική πολιτική εστία, που εχθρεύεται το έργο του Καποδίστρια, που επιδιώκει την υπονόμευση συγκρότησης της Νέας Ελληνικής Πολιτείας και χρησιμοποιεί το μίσος και τον πρωτογονισμό των Μαυρομιχαλαίων, ή τον καιροσκοπισμό των Υδραίων, παραμένει στην σκιά.  

 

Και το κυριότερο: δεν τίθεται κάν το ερώτημα για ποιο λόγο το Πατριαρχείο υποκινούσε όλες τις δυνάμεις εναντίον του Κυβερνήτη, δηλαδή, για ποιο λόγο το Πατριαρχείο ανέλαβε να παίξει τον ρόλο του βασικού διαμεσολαβητού, ανάμεσα στις αντικαποδιστριακές δυνάμεις (οθωμανική κατοχή, Αγγλία, Γαλλία) και την εξόντωση του Κυβερνήτη; Οι Μαυρομιχαλαίοι, ήταν το εκτελεστικό όργανο. Αλλά οι δυνάμεις που ήθελαν την εξόντωση του Κυβερνήτη, η «αφρομανούσα» αντιπολίτευση, ενδιαφερόταν για την απομάκρυνση του Καποδίστρια, και συνεπώς , είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ο ηθικός αυτουργός αυτού του σημαδιακού γεγονότος…. Αν δεν τον είχαν δολοφονήσει οι Μαυρομιχαλαίοι, σίγουρα και πολύ σύντομα, θα βρισκόταν άλλοι να το κάνουν (όπως συνάγεται) και από την φοβερή δημόσια εξομολόγηση του Κανέλλου Δεληγιάννη: «και ομολογώ εν συνειδήσει ότι αν με ενεπιστεύοντο οι Μαυρομιχαλαίοι αυτό το μυστήριον [την δολοφονία του Καποδίστρια] εις την κατάστασιν εις την οποίαν με είχεν καταντήσει αυτός ο σκληρόκαρδος τυραννίσκος ήθελον ευρεθή εις την θλιβεράν θέσιν να αποφασίσω να γίνω και εγώ ο τρίτος τυραννοκτόνος, αλλά κρίμασιν οίδε ο Κύριος δεν ηθέλησεν να με κάνουν κοινωνόν τού ηρωϊσμού των»!  

 

Ο Καποδίστριας δολοφονείται, όλοι οι προπαγανδιστές του Συντάγματος εξαφανίζονται και η εφημερίδα στην Σμύρνη κλείνει. (Και διευκρινίζει πιο κάτω αναφερόμενος στη μελέτη του Γρ. Δαφνή: «Ιωάννης Καποδίστριας» ότι) ο Δαφνής ξεχνά ότι η κύρια εστία που υποκινούσε την αντιπολίτευση ήταν η εφημερίδα της Σμύρνης, ο Ταχυδρόμος, την οποία δεν κατηύθυναν ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Κανέλλος Δεληγιάννης, αλλά το Φανάρι, και ουδείς άλλος. Αλλά για το Φανάρι, ο πολυΐστωρ Δαφνής δεν λέει κουβέντα, σε ολόκληρο το Πόνημα, παραλείπει τους αφορισμούς και τις ραδιουργίες του Φαναρίου και ξεχνά την επαίσχυντη αποστολή (κατά την εποχή που Κυβερνήτης ήταν ο Καποδίστριας) ιεραρχών με εντολή και απόφαση του Πατριάρχη και της Ιεράς Συνόδου να μετανοήσουν οι Έλληνες και να επιστρέψουν στον σουλτάνο…  

 

Β. Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ, Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ, ΚΑΙ Ο ΜΑΡΞ 

 

Η εξύμνηση των δολοφόνων είναι η προσφιλής πρακτική των «ιστορικών» της Αριστεράς…. Ο «ιστορικός» (Γιάννης Κορδάτος) δεν διστάζει να εξυμνήσει ύστερα από δύο αιώνες, τον (Σούτσο) ποιητή των δολοφόνων (και τους δολοφόνους!) του πρώτου Κυβερνήτη της χώρας. Ακριβώς όπως δεν ντράπηκαν να πανηγυρίζουν την καταστροφή του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία. Ο σταλινικός μισελληνισμός, η επαρχιακή τυφλαμάρα και η πολιτική δουλοπρέπεια της Αριστεράς δεν έχει όρια. 

 

Εκτός από τους «ιστορικούς» της Αριστεράς, έχουμε και τους «καπεταναίους» της Αριστεράς, οι οποίοι εν μέσω εγκλημάτων, «ενημερώνουν» ιστορικώς τους κατατρομαγμένους Έλληνες. Τον Μάρτιο του 1944 ο ψυχασθενής Άρης Βελουχιώτης θα εκφωνήσει λόγο στην Λαμία: «Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά σαν μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτραίτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας. Ο Γιάννης Καποδίστριας από την ανασύσταση του ελληνικού κράτους άρχισε την καταστροφή της χώρας μας, κι ένας άλλος Γιάννης, ο Μεταξάς, έβαλε σ’ αυτήν το καπάκι». 

 

Σε ολόκληρη την ιστορική, φιλοσοφική και «επαναστατική»/σοσιαλιστική φιλολογία, η υποστήριξη της καταρρέουσας οθωμανικής αυτοκρατορίας από τον Κ. Μαρξ στην μεγάλη αναμέτρηση του Κριμαϊκού Πολέμου (Οκτώβριος1853 – Φεβρουάριος 1856), ο οποίος θα αλλάξει την εικόνα του κόσμου και θα βάλει τα θεμέλια του σύγχρονου, μένει ασχολίαστη. Ο Κ. Μαρξ στρατεύεται με τον πιο φανατικό τρόπο στην υπόθεση αντιμετωπίσεως της «ρωσικής απειλής», του «ρωσικού επεκτατισμού»! Γράφει ο Μαρξ (σε μετάφραση Παναγιώτη Κονδύλη): «Η διατήρηση της τουρκικής ανεξαρτησίας είναι ζήτημα υψίστης σημασίας και στο σημείο αυτό συμβαδίζουν τα συμφέροντα της επαναστατικής Δημοκρατίας και της Αγγλίας…

 

Ο ευρωπαϊκός πόλεμος αρχίζει να μας απειλεί σοβαρά… Αυτά τα άθλια συντρίμμια πρώην εθνών, Σέρβοι, Βούλγαροι, Έλληνες και ο υπόλοιπος λαοσυρφετός, που εμπνέει ενθουσιασμό στον φιλελεύθερο Φιλισταίο, για να ωφελούνται οι Ρώσοι, δεν χαρίζουν ο ένας στον άλλον ούτε τον αέρα που αναπνέουν και θέλουν σώνει και καλά να κόψουν τους λαίμαργους λαιμούς τους… Αυτό θα ήταν πολύ ωραίο, αν κάθε μια από αυτές τις νανοφυλές δεν αποφάσιζε για ειρήνη ή για πόλεμο στην Ευρώπη… Οι Έλληνες της τουρκίας είναι σλαβικής καταγωγής, οι οποίοι απλά υιοθέτησαν την σύγχρονη ελληνική γλώσσα για να μπορέσουν οι φιλελεύθεροι να ενθουσιαστούν για τους Κρητικούς προβατοκλέφτες». Αυτά στην αλληλογραφία του Μαρξ με το επαναστατικό ψώνιο τον Ένγκελς που έγραψε το μνημείο επιστημονικής βλακείας «Η διαλεκτική της Φύσης». 

 

Το τυφλό μίσος, η εκδικητικότητα και η μνησικακία οδηγεί τον Μαρξ στις πλέον ακραίες θέσεις ενός τυφλού καιροσκόπου ρατσιστή. Ιδού η συνέχεια του παραληρήματος ενός «προοδευτικού», όπως εκδηλώνεται για τον «φίλο» του Λασσάλ [Ο Φερντινάντ Λασσάλ, 1825-1864, φιλόσοφος, νομικός και ακτιβιστής, ήταν ο εμπνευστής του διεθνούς σοσιαλισμού και δημιουργός του σοσιαλδημοκρατικού κινήματος στην Γερμανία] : «Ο νεγρο/εβραίος Λασσάλ, είμαι ευχαριστημένος να πω, που αναχωρεί στο τέλος της εβδομάδος, ευτυχώς έχασε άλλα 5.000 τάληρα στην κακοϋπολογισμένη του σπέκουλα. Ο φιλαράκος θα χάσει κι άλλα χρήματα στην καταβόθρα, αντί να δανείσει σε «φίλο» του (εννοεί τον εαυτό του!), ακόμα κι αν το δάνειο ήταν εγγυημένο… είναι πλέον φανερό σε μένα ότι καθώς το σχήμα του κεφαλιού του και ο τρόπος που μεγαλώνουν τα μαλλιά του βεβαιώνουν επίσης ότι κατάγεται από τους νέγρους που συνόδευαν την φυγή του Μωϋσή από την Αίγυπτο (εκτός εάν η μάνα του ή η γιαγιά του από τον πατέρα του κοιμήθηκε με νέγρο). Τώρα αυτό το μείγμα εβραϊκότητας και γερμανικότητας, από την μια μεριά, και η βασική νέγρικη στόφα, από την άλλη, πρέπει αναπόφευκτα να δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερο προϊόν. Η φορτικότητα του μάγγα είναι επίσης νεγροειδής». 

 

Γ. Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ 

 

Ο αριστερός ιστορικός Β. Κρεμμυδάς (1935-2017), ένα χρόνο πριν τον θάνατό του, παραμονές πάλι της 25ης Μαρτίου 2017, θεώρησε υποχρέωσή του να επανέλθει με βαθυστόχαστες παρατηρήσεις, καταγγέλλοντας τις «αγριότητες» των Ελλήνων μετά την πτώση της Τριπολιτσάς. Οι ιστορικοί της πλάκας θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι η διδασκαλία της ιστορίας δεν γίνεται για να δηλητηριάζονται οι αθώες ψυχές με τις ακρότητες του πολέμου. Γι’ αυτό άλλωστε δεν γίνεται αποδεκτή η ταξινόμηση ορισμένης κατηγορίας θεμάτων ως «ακατάλληλα δι’ ανηλίκους»; 

 

Ο σκοπός της διδασκαλίας είναι η μετάδοση της αγάπης και της υπερηφάνειας για την πατρίδα, δηλαδή, να είναι υπερήφανοι για την ύπαρξή τους. Όταν η νεολαία μεγαλώσει και αναλάβει την ευθύνη της διοίκησης της Πολιτείας θα καταλάβει τι ακριβώς γίνεται στους πολέμους και δεν χρειάζεται να τους το πει ο κάθε ιδεοληπτικός Κρεμμυδάς. Αν η διδασκαλία δεν ανταποκρίνεται σ’ αυτό το καθήκον, τότε, όπως αυτή της Ρεπούση, της Φραγκιουδάκη και του Κρεμμυδά, η διδασκαλία αποσκοπεί στην εξαπάτηση και την πνευματική ένδεια (την «ιδεολογική» προπαγάνδα). 

 

Η ιστορική αλήθεια δεν είναι η ίδια για τα μικρά παιδιά, με κείνη που πρέπει να γνωρίζουν οι ενήλικες. Οι «αντικειμενικοί» ιστοριογράφοι, ας αφήσουν την νεολαία ήσυχη, όταν δεν ντρέπονται να «κινητοποιούν» παιδάκια της τρίτης Δημοτικού σε πορείες και «αγώνες»! όταν δεν ντρέπονται να οργανώνουν τα νήπια σε «αντικρατικές πορείες» και «διαμαρτυρίες». Και μάλιστα σε μια εποχή, όπου ο τούρκος «σύμμαχος» απειλεί «να μετατρέψει τους έλληνες σε μετανάστες»! (δηλώσεις του Ερντογάν της 4ης Μαρτίου 2020). 

 

Επιλογή αποσπασμάτων: Χρίστος Γούδης