ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΑΣ ΣΗΜΕΡΑ, (ΑΝ ΤΑ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ...)
ΜΕ ΕΚΕΙΝΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΔΩ; ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΑΧΑ ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ;
ΤΙ ΤΑΧΑ "ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΕ" ΓΙΑ ΤΟΣΗ ΒΑΘΙΑ ΚΑΙ ΑΓΡΙΑ ΑΛΛΟΙΩΣΗ/ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ/ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΑΣ;
ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ;;;
ΚΑΘΟΛΟ Υ;;;
ΚΑΘΟΛΟ Υ;;;
Σὲ λίγες ἡμέρες ἦλθεν ἡ Μεγάλη Παρασκευή.
Οἱ καμπάνες ἐκτυποῦσαν πένθιμα.
Ἡ Δαφνούλα καὶ ὁ Κωστάκης ἐρώτησαν τὴν μητέρα τους γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτή.
Ἐκείνη τοὺς εἶπε:
Οἱ καμπάνες ἐκτυποῦσαν πένθιμα.
Ἡ Δαφνούλα καὶ ὁ Κωστάκης ἐρώτησαν τὴν μητέρα τους γιὰ τὴν ἡμέρα αὐτή.
Ἐκείνη τοὺς εἶπε:
- Σήμερα, παιδιά μου, ἡ ἡμέρα εἶναι πολὺ λυπητερή.
Σὰν σήμερα ἐσταυρώθηκεν ὁ Χριστός μας.
Τὸ μεσημέρι θὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία νὰ προσκυνήσωμε τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ τὸν Ἐπιτάφιο.
Ἐλᾶτε τώρα μαζί μου κάτω στὸ περιβόλι.
Σὲ λίγο, καθισμένη μὲ τὰ παιδιά της ἡμητέρα στὴ ρίζα μιᾶς ἀμυγδαλιᾶς, τοὺς ἔλεγε πῶς ἐπρόδωσε τὸν Χριστὸ ὁ Ἰούδας.
Ὕστερα τοὺς διηγήθηκε καὶ πῶς τὸν ἔπιασαν, τὸν ἐδίκασαν καὶ τὸν ἐσταύρωσαν.
Ὅταν ἔλεγεν αὐτὰ ἡ μητέρα, τὰ μάτια της ἦσαν δακρυσμένα.
Ἡ καμπάνα ἐκτυποῦσε πένθιμα.
Τὰ παιδάκια ἄκουαν τὴν μητέρα καὶ ἦταν πολὺ λυπημένα.
Ἕνα δάκρυ ἀπὸ τὰ μάτια τῆς μητέρας ἔπεσε στὴ ρίζα τῆς ἀμυγδαλιᾶς.
Ἦταν καυτερὸ ἐκεῖνο τὸ δάκρυ.
Ἡ ἀμυγδαλιὰ τὸ ἔνοιωσε.
Ἐκούνησε τὰ φύλλα καὶ εἶπε:
- Ἄχ! τί κρῖμα, ποὺ εἶχα ἀνθίσει ἐνωρὶς καὶ δὲν ἔχω λουλούδια νὰ στολίσω τὸν Ἑπιτάφιο:
- Ἔχομε ἐμεῖς τριαντάφυλλα, ἐφώναξαν λυπημένες μερικὲς τριανταφυλλιές, ποὺ ἦταν ἐκεῖ.
- Κι ἐγὼ ἔχω μυρωδᾶτες πασχαλιές, εἶπε μιὰ πασχαλιὰ φορτωμένη λουλούδια.
- Κι ἐμεῖς ἔχομεν ὡραίους κρίνους καὶ πανσέδες, ἐφώναξαν ἄλλα λουλούδια.
Τὰ ἔχομε γιὰ τὸν Ἐπιτάφιο.
- Πηγαίνετε, παιδιά μου, νὰ πλύνετε καθαρὰ τὰ χέρια σας στὸ νεράκι τῆς βρυσούλας καὶ μαζέψετε λουλούδια ἀπὸ τὸ περιβόλι.
Μὲ προσοχὴ νὰ τὰ μαζέψετε.
Θὰ τὰ πᾶμε στὸν Ἐπιτάφιο, εἶπεν ἡ μητέρα.
Σὰν σήμερα ἐσταυρώθηκεν ὁ Χριστός μας.
Τὸ μεσημέρι θὰ πᾶμε στὴν ἐκκλησία νὰ προσκυνήσωμε τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ τὸν Ἐπιτάφιο.
Ἐλᾶτε τώρα μαζί μου κάτω στὸ περιβόλι.
Σὲ λίγο, καθισμένη μὲ τὰ παιδιά της ἡμητέρα στὴ ρίζα μιᾶς ἀμυγδαλιᾶς, τοὺς ἔλεγε πῶς ἐπρόδωσε τὸν Χριστὸ ὁ Ἰούδας.
Ὕστερα τοὺς διηγήθηκε καὶ πῶς τὸν ἔπιασαν, τὸν ἐδίκασαν καὶ τὸν ἐσταύρωσαν.
Ὅταν ἔλεγεν αὐτὰ ἡ μητέρα, τὰ μάτια της ἦσαν δακρυσμένα.
Ἡ καμπάνα ἐκτυποῦσε πένθιμα.
Τὰ παιδάκια ἄκουαν τὴν μητέρα καὶ ἦταν πολὺ λυπημένα.
Ἕνα δάκρυ ἀπὸ τὰ μάτια τῆς μητέρας ἔπεσε στὴ ρίζα τῆς ἀμυγδαλιᾶς.
Ἦταν καυτερὸ ἐκεῖνο τὸ δάκρυ.
Ἡ ἀμυγδαλιὰ τὸ ἔνοιωσε.
Ἐκούνησε τὰ φύλλα καὶ εἶπε:
- Ἄχ! τί κρῖμα, ποὺ εἶχα ἀνθίσει ἐνωρὶς καὶ δὲν ἔχω λουλούδια νὰ στολίσω τὸν Ἑπιτάφιο:
- Ἔχομε ἐμεῖς τριαντάφυλλα, ἐφώναξαν λυπημένες μερικὲς τριανταφυλλιές, ποὺ ἦταν ἐκεῖ.
- Κι ἐγὼ ἔχω μυρωδᾶτες πασχαλιές, εἶπε μιὰ πασχαλιὰ φορτωμένη λουλούδια.
- Κι ἐμεῖς ἔχομεν ὡραίους κρίνους καὶ πανσέδες, ἐφώναξαν ἄλλα λουλούδια.
Τὰ ἔχομε γιὰ τὸν Ἐπιτάφιο.
- Πηγαίνετε, παιδιά μου, νὰ πλύνετε καθαρὰ τὰ χέρια σας στὸ νεράκι τῆς βρυσούλας καὶ μαζέψετε λουλούδια ἀπὸ τὸ περιβόλι.
Μὲ προσοχὴ νὰ τὰ μαζέψετε.
Θὰ τὰ πᾶμε στὸν Ἐπιτάφιο, εἶπεν ἡ μητέρα.
Σὲ λίγη ὥρα ἡ Δαφνούλα καὶ ὁ Κωστάκής μαζὶ μὲ ἄλλα παιδάκια ἐστόλιζαν στὴν ἐκκλησία μὲ λουλούδια τὸν Θεῖο Νεκρό.
Ἐκεῖ κοντὰ ἐστεκόταν καὶ ἡ μητέρα καὶ παρακολουθοῦσε τὴν ὡραία αὐτὴ παιδικὴ ἐργασία.
Ὁ Χριστός, ποὺ πάντοτε ἀγαπᾷ τὰ παιδάκια, πόση εὐχαρίστησι θὰ ἐδοκίμαζε τώρα, ποὺ τὰ ἔβλεπε νὰ τοῦ προσφέρουν λουλούδια.
Ἐκεῖ κοντὰ ἐστεκόταν καὶ ἡ μητέρα καὶ παρακολουθοῦσε τὴν ὡραία αὐτὴ παιδικὴ ἐργασία.
Ὁ Χριστός, ποὺ πάντοτε ἀγαπᾷ τὰ παιδάκια, πόση εὐχαρίστησι θὰ ἐδοκίμαζε τώρα, ποὺ τὰ ἔβλεπε νὰ τοῦ προσφέρουν λουλούδια.
...πάλι με χρόνους με καιρούς...
ΑπάντησηΔιαγραφή