ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΑΤΗΡ ΠΑΝΤΩΝ

Της Λέττας Καλαμαρά 

 

Η κρίση Ουκρανίας - Ρωσίας έφερε στο προσκήνιο τις θεμελιώδες αξίες του Πολέμου, της αλληλοεξόντωσης ανθρώπων και πολιτικών συστημάτων, οι οποίες παραμένουν αναλλοίωτες στο χρόνο. Κάθε Πόλεμος διεξάγεται για την επιβολή της πολιτικής τού ενός αντιπάλου επί του άλλου, για την άντληση ενέργειας από τον νικητή και την εξουθένωση του ηττημένου. Το μόνο σίγουρο που επιμελώς αγνοείται στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι ότι την ιστορία και το δίκαιο το επιβάλλει ο νικητής και όχι ο ηττημένος. Και σε κάθε Πόλεμο δεν μπορούν όλοι να είναι στην πλευρά του νικητή.

 

Κοινά στοιχεία του Πολέμου λοιπόν και στην περίπτωση της Ουκρανίας είναι τα παρακάτω:  

 

Φόβος και Ομίχλη  

 

Ο Πόλεμος στηρίζεται στο φόβο και τη δυνατότητα υπερνίκησης του από τους αντιπάλους. Η Ρωσία δεν φοβήθηκε να εισέλθει στο έδαφος της Ουκρανίας όταν απειλήθηκαν τα ζωτικά συμφέροντα της και η Ουκρανία δεν φοβήθηκε να υπερασπιστεί τις πόλεις της. Κανείς Πόλεμος δεν είναι προβλέψιμος και κανείς Πόλεμος δεν τελειώνει όπως ένα σίριαλ στην τηλεόραση, όπως πολλοί πίστεψαν. Κάθε μέρα και νύχτα του Πολέμου μπορεί να γεννήσει το απρόβλεπτο. Εκείνος που βλέπει μέσα στην ομίχλη του Πολέμου καλύτερα έχει τις περισσότερες πιθανότητες να είναι ο νικητής.  

 

Προπαγάνδα  

 

Τα μέσα ενημέρωσης σε κάθε εμπόλεμη πλευρά είναι ελεγχόμενα σε καιρό Πολέμου και αυτό είναι φυσιολογικό. Οι Ουκρανοί εμφανίζουν συνεχώς ήττες και απώλειες των Ρώσων και αντίστροφα οι Ρώσοι νίκες και πρόοδο των Ρώσων. Πολλοί αφελείς θεώρησαν ότι μπορούν να παρακολουθήσουν τη διεξαγωγή του πολέμου από τη μετάδοση των κεντρικών δελτίων ειδήσεων.  

 

Άμαχος Πληθυσμός  

 

Ο αναμφισβήτητος χαμένος σε κάθε Πόλεμο είναι ο άμαχος πληθυσμός που ξεριζώνεται και δυστυχεί. Οι Ουκρανοί άνδρες έμειναν να υπερασπιστούν τη χώρα τους και εκατομμύρια γυναικόπαιδα έφυγαν στις γειτονικές χώρες να διασωθούν. Όσο ρατσιστικό και αν φαίνεται για τη Δύση στην Ουκρανία αποδείχτηκε ότι ο Πόλεμος παραμένει ανδρική υπόθεση σε όλα τα επίπεδα από το πεδίο της μάχης μέχρι τα στρατηγεία. Το μέλλον μπορεί να αναδείξει κάτι διαφορετικό αλλά οι άνθρωποι ακόμα διεξάγουν την άγρια μορφή του Πολέμου.  

 

Στρατός  

 

Όταν οι σειρήνες του Πολέμου ηχούν ο Στρατός αναλαμβάνει τα ηνία της κοινωνίας και οι πάντες παρακολουθούν. Πολιτικοί και διπλωμάτες προσπαθούν για το καλύτερο αλλά τα όπλα είναι ο πρωταγωνιστής. Αν ο Στρατός δεν νικήσει τα υπόλοιπα είναι αμπελοφιλοσοφίες. Τα όπλα όμως θέλουν χειριστές και ηγέτες και αυτοί με τη σειρά τους έναν πολιτικό μέντορα. Πούτιν και Ζελένσκι ανέλαβαν αυτό το έργο και το αποτέλεσμα θα τους κρίνει.  

 

Καταστροφή  

 

Δυστυχώς Πόλεμος σημαίνει καταστροφή ζωών, οικιών, πόλεων και κρατών. Ακόμα και σήμερα να τέλείωνε ο πόλεμος η Μαριούπολη δεν υπάρχει όπως ήταν την 23ης Φεβρουαρίου 2022 και στη θέση της είναι αποκαΐδια. Αν και ακόμα είναι νωρίς για τις αιτίες και αφορμές του Πολέμου της Ουκρανίας του 2022, που μπορεί να μην διαφέρουν και πολύ από εκείνες του Πολέμου της Ουκρανίας του 1919, η καταστροφή της Ουκρανίας, υλικά, κοινωνικά και πολιτικά είναι γεγονός. Η Ουκρανία είναι πια ακρωτηριασμένη και κατεστραμμένη.  

 

Ενέργεια  

 

Τελικά το ερώτημα προς τι τέτοια καταστροφή και οδύνη δεν μπορεί παρά να απαντηθεί, όπως από την εποχή της Ωραίας Ελένης, από την ενέργεια που απορροφά ο νικητής. Η Ρωσία πέρα από τα εδάφη που κατέλαβε αναδεικνύεται σε ρυθμιστή της ευρωπαϊκής άμυνας και πολιτικής έστω και έμμεσα αρχικά και ίσως και παγκόσμιος διαμορφωτής των εξελίξεων μετέπειτα. Η Ουκρανία που γνωρίζαμε δεν υπάρχει πια και μετατρέπεται σε ένα ουδέτερο ανύπαρκτο πολιτικά Κράτος που θα πρέπει να ζήσει με εγγυήσεις και να επουλώσει τις πληγές της ως ηττημένη. 

 

Εκτός και αν ο Πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα και ως απρόβλεπτος ξημερώσει μία διαφορετική επόμενη ημέρα για όλους μας. Ίδωμεν... 

 

Για την Ευρωπαϊκή Ένωση, την ελίτ και το στρατό της τα λόγια περιττεύουν και αρχίζει το ανέκδοτο με το λαγό και το λιοντάρι. Μία ανύπαρκτη οντότητα πολεμικά, χωρίς ενέργεια, πίστεψε ότι μπορεί να πολεμήσει με τα όπλα άλλων. Δυστυχώς, δεν διάβασε και την ιστορία του Χίτλερ και του Ναπολέοντα για να παραδειγματιστεί εκτός και αν επιζητεί τη δυστυχία των λαών της για να ξεπλύνει τις μεταψυχροπολεμικές αμαρτίες της με τα βαποράκια των ψευδαισθήσεων.  

 

Ο κ.Μητσοτάκης επέλεξε την πλευρά των ηττημένων, ηττάται και οφείλει να λογοδοτήσει για τις εθνικές απώλειες. Ευτυχώς, η Ελλάδα δεν είναι φέουδό του, όπως πιστεύει αυτός και η αφεντικίνα του και μία πατριωτική κίνηση των Ελλήνων θα πρωταγωνιστήσει σύντομα για να αναγεννήσει το Έθνος μας και τη γερασμένη και αποκρουστική Δύση.

πηγή