ΣΥΝΔΡΟΜΑ ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΛΩΤΟΦΑΓΙΑΣ

Γράφει ο Χρίστος Γούδης

 

Ένα από τα πλέον απωθητικά χαρακτηριστικά της χύδην μαζικής κουλτούρας των νεοελλήνων είναι η τάση τους να φανατίζονται ταυτίζοντας τον εαυτό τους με ξένες υποθέσεις και καταστάσεις. Απτό παράδειγμα (προς αποφυγήν) η εναγώνια μαζική τηλεοπτική παρακολούθηση, στις καφετέριες, αλλότριων ποδοσφαιρικών αγώνων, και η επιθετική εμπάθεια και άκρατη συναισθηματική φόρτιση των αποχαυνωμένων τηλεθεατών σε δύο αντιμαχόμενα και διαπληκτιζόμενα, δίκην λεμβούχων και καραγωγέων, στρατόπεδα κολαούζων, της κάθε Ρεάλ και της κάθε Μπαρτσελόνα στους μεταξύ τους αγώνες στην κάθε Ισπανία. Απτό παράδειγμα αισθήματος κατωτερότητας και εθελοδουλίας έναντι κάποιων «μεγάλων» που εμείς δεν τους φτάνουμε, αλλά θα πρέπει πάντοτε να προσκολλούμεθα αυτοβούλως σε αυτούς, μπας και πάρουμε κάτι από την αίγλη τους (είδος αρχέτυπης συμπαθητικής μαγείας των πρωτόγονων, μεταβίβαση του μεγαλείου δια της αφής με τον άνακτα ή τα ενδύματά του και της προσκολλήσεως σε αυτόν, ανεγκέφαλος οπαδισμός της αγέλης).

 

Τηρουμένων των αναλογιών (mutatis mutandis όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη) το ίδιο συμβαίνει και με τον αιματηρό εμφύλιο που συνεχίζεται μεταξύ Ουκρανών και Ρώσων (κάτι ανάλογο με τα δικά μας κατορθώματα των Πελοποννησίων και των Ρουμελιωτών, κατά τον καταστροφικό εμφύλιο του 1824-1825 μεσούσης της Ελληνικής Επανάστασης).  

 

Όμως, σε μια τόσο σοβαρή εμπλοκή που απειλεί τον πλανήτη με ολέθριες επιπλοκές, καλό θα ήτανε να αντιμετωπίζαμε τα πράγματα με μεγαλύτερη σύνεση και οξύτερο κριτικό πνεύμα, αντί να πέφτουμε στην παγίδα της ημέτερης εμετικής τηλεοπτικής προπαγάνδας, που εκπηγάζει από τα αμερικανικά και αμερικανόδουλα δυτικά κέντρα (παρα)πληροφόρησης. Αυτά τα ίδια κέντρα που για χρόνια επικροτούσαν την δόλια πολιτική διείσδυση των πολυεθνικών συμμοριών της Δύσης με στόχο την υφαρπαγή σλαβικών εθνών από την εθνική τους μήτρα, και την πρόσδεσή τους στο «δημοκρατορικό» άρμα της «κοσμοκρατορίας» των δυτικών. 

 

Η επισήμανση αυτή με κανένα τρόπο δεν σημαίνει ότι δεν συμπάσχουμε με τους αθώους πολίτες μιας χώρας που βλέπουν τη ζωή τους, το βιός τους, τα παιδιά τους, και το μέλλον τους, να καταστρέφονται από τη μία στιγμή στην άλλη. Και συμπάσχουμε όχι τόσο από αφηρημένα ευγενή αισθήματα, αλλά γιατί κάποτε τα ζήσαμε κι εμείς, και κυρίως από τον φόβο ότι τα ίδια μπορεί να συμβούν και σε μας, να ζήσουμε δηλαδή τα ίδια ακριβώς ξανά, έτσι ξαφνικά και απρόσμενα, χάρη στην ελλειμματική και μυωπική ηγεσία μας.  

 

Όμως «τις πταίει;» εν προκειμένω; Εδώ υπεισέρχεται το υποβολιμαίο σύνδρομο της λωτοφαγίας, της μεθοδευμένης υποδορίως από τα δυτικά οπωροπωλεία, έτσι ώστε με τα κροκοδείλια δάκρυα που μας λούζουν σήμερα να ξεχνάμε την δική τους πρόσφατη δολοφονική και αποτρόπαιη συμπεριφορά απέναντι σε λαούς και έθνη του πλανήτη τούτου, των οποίων οι ηγεσίες συνέβαινε να μην τους είναι αρεστές και να μην υπακούουν πρόθυμα στα κελεύσματά τους. 

 

Δίκην αναμνηστικής δόσεως (μόνο δηλαδή τα εμβόλια δικαιούνται τέτοιας;) σας παραθέτω δύο αποσπάσματα από παλαιότερα άρθρα μου, το ένα για τον πόλεμο του Κόλπου (γραμμένο το 1991), και το άλλο για την αμερικανο-νατοϊκή επίθεση κατά της Σερβίας (γραμμένο το 1999), τότε που κυκλοφορούσε το μακάβριο ανέκδοτο:
 

«πρόσεχε, έρχεται βλήμα…»
«πούντο, πούντο;» 

«νάτο, ΝΑΤΟ!..»  

 

Τα πλήρη άρθρα μου της εποχής (και πολλά άλλα περίεργα), για όσους αρέσκονται στον ανέντακτο αναρχοδεξιό λόγο μου, μπορείτε να τα βρείτε εγκιβωτισμένα στο πόνημά μου «Η Κουλτούρα της Δεξιάς», που πρωτοεκδόθηκε τον Ιούλιο του 2005. 

 

Το πρώτο απόσπασμα αναφορικά με τον αμερικανικό πόλεμο του Κόλπου έχει και συμπεριφορικές ομοιότητες με τα καθ’ ημάς της σήμερον:  

«Ενώ ο μεγάλος αποικιοκρατικός πόλεμος μαίνεται κοντά μας, ενώ η «Λεωφόρος του Όρεγκον» μετά την κατάκτηση της Δύσεως κυλά στην Ανατολή, ενώ οι απανταχού «ερυθρόδερμοι» εξαφανίζονται στο όνομα της Παγκόσμιας (λευκής το χρώμα) Δικαιοσύνης, κρατώντας ακριβοπληρωμένες καραμπίνες που τους πούλησαν οι «χλωμοπρόσωποι» στο όνομα της ελεύθερης αγοράς ή της προλεταριακής συμπαράταξης, η χώρα μας τηλε-αυτοϊκανοποιείται ομαδικά, και ομαδικά αυτοκαταστρέφεται. 

 

»Παραδομένη στην εμπαιγμό αναξιόπιστων και μυωπικών πολιτικών, στην οχλοκρατία κοινωνικών συμμοριών, στην διανοητική ανεπάρκεια των μετριοτήτων που απαρτίζουν την κατεστημένη πνευματική ηγεσία, και στην μαζική υστερία της νεολαίας της (εικόνα και ομοίωση γονέων, δασκάλων και ηγητόρων) έχει περιπέσει σε stupor απάθειας για το μέλλον που πλησιάζει απειλητικά, και που αύριο θα είναι ένα οδυνηρό παρόν. Αντ’ αυτού ασχολείται συστηματικά με τα ευτελή, τα ιδιοτελή και τα τετριμμένα. Η ελληνική ιδιοπροσωπία κινδυνεύει να εκλείψει δίνοντας τόπο στην κυριαρχία των Γκρεκομασκαράδων Ελλαδιτών». 

 

Το δεύτερο απόσπασμα από άρθρο μου σχετικό με την βάρβαρη και ανάλγητη επίθεση κατά της Σερβίας, πέραν της αναμνηστικής του προσφοράς, είναι επίσης επίκαιρο, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, αναφορικά και με την ιδιοπροσωπία της «πολιτισμένης» Ευρώπης:

«Μέσα στην απόλυτα δικαιολογημένη συναισθηματική φόρτιση των ημερών υπάρχει κίνδυνος να διαφύγουν ορισμένα σημεία, τα οποία θεωρώ απαραίτητο ότι πρέπει να επισημανθούν για να διευκολύνουν την ανάλυση, και ενδεχομένως να συμβάλλουν στη εξαγωγή συμπερασμάτων για τα τεκταινόμενα σήμερα στον κόσμο μας, με αφορμή τα γεγονότα στην Σερβία. 

 

»Ας μην ξεχνάμε λοιπόν ότι: 

»Η επίθεση που δέχεται σήμερα η Σερβία, ανεξάρτητα από το ποιός έχει δίκαιο και ποιός άδικο σε ένα πεπλεγμένο ανθρώπινο πρόβλημα όπου όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης, είναι επίθεση από μία υπερδύναμη που οι ιστορικές συγκυρίες και η προηγμένη τεχνολογία, την έκαναν να αναπτύξει ένα εξουσιαστικό σύμπλεγμα ανωτερότητος και μία αλλαζονική συμπεριφορά έναντι των άλλων μορφών ζωής στον πλανήτη. Η επίθεση των ΗΠΑ θυμίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας με εξωγήϊνους που προσπαθούν να εξολοθρεύσουν, με τις αόρατες ιπτάμενες μηχανές τους και τις καταστροφικές ακτίνες τους, τα ανθρώπινα όντα. Και τις κάνει να ξεχνούν ότι ακόμα και οι εξωγήϊνοι είναι ευάλωτοι στα μικρόβια… 

 

»Η συμπεριφορά μιας μεγάλης δύναμης μπροστά στην απουσία αντιπάλου δέους είναι συμπεριφορά ανέμου που προσπαθεί να καταλάβει τον κενό χώρο που βρίσκεται - ή θεωρεί ότι βρίσκεται - γύρω της. Είναι μαζική εκδήλωση του ενστίκτου της ανθρώπινης επιθετικότητας, χαρακτηριστικό του ανθρώπινου είδους βαθειά ριζωμένο στα κύτταρά του που ενδεχομένως να μην μπορεί να ελέγξει. Κι αυτό γιατί μακροπρόθεσμα μια τέτοια συμπεριφορά είναι γνωστό ότι θα έχει αυτοκαταστροφικές ιδιότητες, όπως καλά γνωρίζουν οι μελετητές της ανθρώπινης ιστορίας. Ίσως όμως να αληθεύει η ρήση ότι το μόνο πράγμα που η πείρα και η ιστορία μάς διδάσκουν είναι πως “λαοί και κυβερνήσεις δεν διδάχθηκαν ποτέ από την ιστορία”. Πικρή απόδειξη του τελευταίου αποτελεί το γεγονός ότι σημαντικοί παράγοντες στις ΗΠΑ και οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι της σημερινής αιματοχυσίας, όπως η υπουργός των Εξωτερικών Όλμπράϊτ, ο εκπρόσωπός της, Ρούμπιν, ο υπουργος Αμύνης, Κοέν, και ο διαπραγματευτής Χόλμπρουκ, είναι Εβραίοι το θρήσκευμα, ανήκουν δηλαδή στην ανθρώπινη εκείνη κοινότητα που υπέστη κατά το παρελθόν τα δεινά των προκαταλήψεων και τις βαρβαρότητες του πολέμου όσο κανείς άλλος στον πλανήτη μας. Παρ’ όλα αυτά σήμερα τον επικροτούν, τον χειροκροτούν και τον επιδιώκουν. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου

 

 »Το σημερινό “Καφενείο η Ευρώπη” με τους πολλούς σοσιαλιστές σερβιτόρους για τον μοναδικό πελάτη (και ιδιοκτήτη άραγε;), τις ΗΠΑ, καταδεικνύει αυτό που πολλοί υποψιαζότανε στο παρελθόν για την σοσιαλιστική πολιτική πραγματικότητα. Ότι δηλαδή κατά την περίοδο που ο υπαρκτός σοβιετικός σοσιαλισμός αποτελούσε το αντίπαλο δέος δεν θα δυσκολευότανε να τον υπηρετήσουν, αν ο τότε αφέντης τους επικρατούσε στην Ευρώπη. Η όλη πολιτική τους φιλοσοφία επιζητούσε ‘αφέντη’ με αίσθηση υπεροχής και δύναμης. Σήμερα τους δόθηκε η ευκαιρία να τον υπηρετήσουν, έστω κι αν έπρεπε να αλλάξουν στρατόπεδο. Σε ιδεολογικές λεπτομέρειες θα σταθούμε τώρα;» 

 

Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. 

 

Όσον αφορά τώρα τα ειλικρινή αισθήματά μου απέναντι σε Ουκρανούς και Ρώσους, αυτά αναβλύζουν μέσα από την ποιητική γραφή, που αναδύθηκε αυθόρμητα μετά από ένα μεγάλο ταξίδι μου τον Μάιο του 1983, όταν προσκεκλημένος από συναδέλφους Καθηγητές Αστρονομίας, Ουκρανούς, Ρώσους, και Αρμένιους, περιηγήθηκα τους τόπους τους, προσέλαβα τον τρόπο της σκέψης τους, και βίωσα τη ζωή των κοινών ανθρώπων, μακράν κάθε πολιτικής τοποθετήσεως. Το πλήρες ποίημά μου («BOCTOK») εμπεριέχεται στη συλλογή μου «Ιερή Συνεύρεση» που εκδόθηκε το 2001: 

 

Ο Δνείπερος της πολικής μεγάλης άρκτου

Πλατύ ποτάμι των Βαράγγων και των Σλάβων
Δρόμος υδάτινος επιδρομέων του Βορρά
Προαιωνίων πολιορκητών της Βασιλεύουσας
 

Το Κίεβο του Τάρας Γρηγορίεβιτς Σεβτσένκο

«Όταν πεθάνω θάψτε με
Στη λατρευτή μου Ουκρανία
Τύμβος ψηλός ο τάφος μου
Της στέπας να διακόπτει την απέραντη ερημία» 

 

Μπουλγκάκωφ Μιχαήλ «ο Μαιτρ»
Ο ιατρός «και η Μαργαρίτα»
«Λευκή Φρουρά»
Αλμύρα θάλασσας Βορρά
Γύρω απ’ τον καθεδρικό ναό του Αγίου Ισαάκ
Νιέφσκι Προσπέκτ, Πετροπαβλόσκ
Χειμερινά Ανάκτορα, το Ναυαρχείο
Κι ο καλπασμός του ορειχάλκινου ιππέα
Λευκές οι νύχτες Λένινγκραντ – Μασκβά
Κόκκινο βέλος
Αμαξοστοιχία «Κράσναγια Στριλά»
Ηώθεν η Αγία Μόσχα
 

«Μασκβά, Μασκβά
Λιουμπλιού τιμπιά
Σαν Ρώσος γιός, σαν αδελφός
Βαθιά, ζεστά και τρυφερά»
 

Μασκβά, Μασκβά
Σβετλάνα Κρασατά:
Μόσχα περίλαμπρη
και φωτεινή ομορφιά!
 

Ηλίου Ένθεος Ανατολή
Για τη διάσωση της Γης
Κι ο Λόγος: Φως της Ζωής εν τη σκοτία
Κι ο Έλλοπος Σωτήριος Ιχθύς 

 

Πάνω: Μιχαήλ Αφανάσιεβιτς Μπουλγκάκωφ (1891-1940), ο ρωσο-ουκρανός ιατρός και συγγραφέας των λογοτεχνικών αριστουργημάτων «Λευκή Φρουρά» (1923-1924) και «Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα» (1929-1939, απαγορευμένο στην Σοβιετική Ένωση, πρώτη δημοσίευση 1966) όπου ο Διάβολος κατεβαίνει αυτοπροσώπως στην Μόσχα και ακολουθεί το χάος. 

Κάτω: το σπίτι του, ευλαβικό μουσείο σήμερα προς τιμήν του, στο Κίεβο. Είθε να μην καταστραφεί από τα δεινά του πολέμου! 

 

Ίσως κάποια σημεία του ποιήματος να μην είναι εύκολα κατανοητά από τον αναγνώστη που δεν είναι εξοικειωμένος με την διανόηση και τον μυστικισμό της ρωσο-ουκρανικής κουλτούρας, ο Σεβτσένκο (1814-1861) για παράδειγμα, είναι ο εθνικός ποιητής της Ουκρανίας. Όμως τα καταληκτικά λόγια του μεγάλου μαιτρ της ρωσο-ουκρανικής λογοτεχνίας Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ (σε δική μου μετάφραση), στο έργο του «Λευκή Φρουρά», σίγουρα είναι προσβάσιμα, και αφορούν όλους μας: 

 

«Όλα θα περάσουν. Τα βάσανα, οι πόνοι, το αίμα, η πείνα, οι αρρώστιες. Το σπαθί θα εξαφανισθεί, όμως τα άστρα θα μείνουν, ακόμα κι όταν τα χνάρια απ’ τα κορμιά και τις πράξεις μας θα έχουνε σβήσει από τη γη. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη το ξέρει. Τότε λοιπόν γιατί δεν θέλουμε να στρέψουμε το βλέμμα μας επάνω τους; Γιατί;»