ΟΙ ΘΕΑΤΡΙΝΟΙ

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε

όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε

στήνουμε θέατρα και σκηνικά,
όμως η μοίρα μας πάντα νικά
και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και τον θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς. 

Γιώργος Σεφέρης

 

Γράφει ο Χρίστος Γούδης  

 

Δεν θα σας κουράσω κομίζοντας γλαύκας ες Αθήνας. Απλά θα πάρω θέση σε ένα θέμα που όλοι γνωρίζουμε και όλοι αντιλαμβανόμαστε, αλλά oι περισσότεροι δεν θέλουμε ή δεν τολμούμε να το θίξουμε. Περί της Ουκρανίας πρόκειται. Για όλους όσοι έχουν στοιχειώδη γνώση της ιστορίας γνωρίζουν καλά ότι η Ουκρανία, παρά το όνομά της (σημαίνει πρακτικά «περιφέρεια», «περίχωρα»), είναι το λίκνο, η ψυχή και η καρδιά της Ρωσίας. Η υποτιθέμενη κρατική ανεξαρτησία της οφείλεται σε διεθνείς μεθοδεύσεις, παρόμοιες – τηρουμένων των αναλογιών – με τις μεθοδεύσεις που αποσκοπούσαν (και ενδεχομένως ακόμη να αποσκοπούν) στην απόσχιση από την Ελλάδα και την δημιουργία μιας ανεξάρτητης Μακεδονίας. Η Ρωσία ουδέποτε θα αποδεχθεί τον ακρωτηριασμό της, όσο υπάρχει Ρωσία. Και η ιστορία έχει καταδείξει ότι αποτελεί έθνος, λαό, και κράτος ανθεκτικό σε όλες τις προσπάθειες αποδόμησης ή εξασθένησής της. 

 

Όλα όσα συντελούνται εδώ και μερικά χρόνια (από το 2014 και μετά) για την αποσταθεροποίηση και απομάκρυνση αυτής της φυλετικά ρωσικής περιοχής από την Ρωσία οφείλονται στην επικαλυμμένη αρπακτικότητα των λεγόμενων δημοκρατιών της Δύσης, οι οποίες στο όνομα της αποικιοκρατίας τους, που αυτοί ονομάζουν εξάπλωση των δημοκρατικών θεσμών, οδήγησαν σήμερα στην αναρρίχηση στον προεδρικό θώκο της Ουκρανίας ενός ατόμου του τύπου που έχουμε δει επανειλημμένα να πρωτοστατεί στη δική μας κοινοβουλευτική σκηνή. Ο εν λόγω ουκρανός θεατρίνος, μπερδεύοντας το παλκοσένικο με την διεθνή σκηνή, καλείται σήμερα να βγάλει τα κάρβουνα των ορυχείων του Ντονμπάς από την φωτιά που έρχεται. Και ετοιμάζεται να αντιμετωπίσει την ρωσική ισχύ με τους τούρκικους χαρταετούς του Ερντογάν.  

 

Εν τω μεταξύ, τα γαμψά περιπλανώμενα κοράκια της υδρογείου, που κινούν τα χρηματαρπακτικά δίκτυα, τρίβουν περιχαρή τα γαμψά νύχια και ράμφη τους, έτοιμα να κατασπαράξουν τις σάρκες των λαών της Ευρώπης που σε περίπτωση σύγκρουσης θα πεινάσουν από την έλλειψη ενεργειακών πηγών, και θα καταντήσουν επαίτες των διεθνών τοκογλύφων. Ενώ τα ποικίλα και ποικιλόχρωμα πολιτικά απόβλητα, οι επιβήτορες της δυτικοευρωπαϊκής και αμερικανικής εξουσίας, οι μαφίες και οι συμμορίες ενός πολυεθνικού και αντεθνικού αχταρμά κρατών, απειλούν με επιβολή ασφυκτικών μέτρων ποιάν; την Ρωσία, την λιτοδίαιτη και ανθεκτική, την οπλισμένη με την υπομονή και επιμονή του λαού της ενάντια σε κάθε αντιξοότητα, και την χαλυβδωμένη με την ανυπέρβλητη μεταφυσική δύναμη της ιερότητας του εδάφους της. Η Αγία Ρωσία απέναντι σε λελέδες και σε κοκότες, σε πουρκουάδες και σε πολυφυλετικές χαβούζες, με τα ξεκούδουνα στρατά των αστράτευτών τους. Ο Κουτούζωφ και ο Ζούκωφ μπροστά στις στρατιές, όχι του Ναπολέοντα ή του Χίτλερ (που και αυτούς τους βόλεψαν καταλλήλως), αλλά μπροστά στους ηθικά ανυπόστατους κουρελήδες του Μπρανκαλεόνε. 

 

Και μετά τον επαπειλούμενο ευρωπαϊκό εμφύλιο (των πλούσιων έκφυλων και πνευματικά παρηκμασμένων όντων της Δύσης ενάντια στους ψυχωμένους, σφυρηλατημένους, και απόλυτους μαχητές της ευρωπαϊκής Ρωσίας), μετά τον αμοιβαίο αλληλοσπαραγμό όλων αυτών που όφειλαν να είχαν από κοινού διαμορφώσει μια πραγματική Ενωμένη Ευρώπη (αντί να τρώνε τις σάρκες τους, λόγω της υλικής πλεονεξίας και της πνευματικής κενότητας των δυτικών), και μέσα από τις μείζονες κοινωνικές αναταραχές και αιματηρές ανατροπές που θα ξεσπάσουν με μαθηματική ακρίβεια μετά από αυτόν τον Αρμαγεδδώνα της ηλιθιότητας, θα αναδυθεί απειλητικά ο σύγχρονος σκοτεινός μεσαίωνας, το μάγμα του Ισλάμ και ο κίτρινος Δράκος. Και τότε: «cry havoc and let slip the dogs of war» («Julius Caesar», William Shakespeare)…